Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności Piotra Zwierzyńskiego Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2019 r.

sprawy:

J. W.

c. Z. i B.

ur. (...) w R.

oskarżonej o przestępstwo z art. 278 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 30 sierpnia 2017r. sygn. akt III K 783/17

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20zł (dwadzieścia złotych) oraz obciąża ją opłatą za II instancję w kwocie 400zł (czterysta złotych).

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 665/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 sierpnia 2018 r. Sąd Rejonowy w Rybniku uznał J. W. za winną tego, że w dniu 24 października 2016 roku w R. przy ul. (...) dokonała kradzieży pieniędzy w kwocie 1.969,00 złotych oraz produktów kosmetycznych i wyrobów medycznych w postaci dwóch ampułek (...) o łącznej wartości 120 złotych, jednej ampułki jadu węża o wartości 24 złote, wypełniacza do ust (...) o wartości 489 złotych, czterech masek do twarzy wraz z aktywatorami o nazwie (...) o łącznej wartości 84 złote, dwóch ampułek witaminy C marki (...) o łącznej wartości 50 złotych, maski do masażu firmy (...) o wartości 39 złotych, łącznie mienia o wartości 2.775,00 złotych na szkodę M. P., tj. za winną popełnienia czynu wyczerpującego znamiona występku z art. 278 § 1 kk i za to na mocy art. 278 § 1 kk przy zast. art. 37a kk wymierza jej karę grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 zł.\Na mocy art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonej J. W. na rzecz M. P. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 2.775,00 zł .

Na mocy art. 29 ust. 1 ustawy prawo o adwokaturze, § 17 ust. 2 pkt 3 i §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. W. kwotę 504 zł tytułem wynagrodzenia za obronę świadczoną oskarżonej z urzędu wraz z kwotą 115,92 zł stanowiącą podatek od towarów i usług.

Na mocy art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu, obejmujące opłatę w kwocie 400 zł oraz wydatki w kwocie 689,92 zł .

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonej J. W. zaskarżając wyrok w całości na korzyść oskarżonej i na podstawie art. 427 kpk w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 kpk wyrokowi temu zarzucił :

1. mającą wpływ na treść wyroku obrazę prawa procesowego art. 5,7,410 i 424 kpk wynikającą z dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów, rozstrzygnięcia nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonej, a przy tym uznaniu za wiarygodne jedynie dowodów świadczących na niekorzyść oskarżonej z pominięciem okoliczności i dowodów świadczących na jej korzyść, a także niewyjaśnienie istotnych dla sprawy okoliczności tj.:

-poprzez uznanie wyjaśnień oskarżonej J. W. za częściowo niewiarygodne i stanowiące jedynie przyjętą linię obrony, pomijając przy tym, że wyjaśnienia oskarżonej, biorąc pod uwagę specyfikę sprawy mają podobną wartość dowodową co zeznania świadków, albowiem poza zeznaniami pokrzywdzonej brak jest bezpośrednich dowodów popełnienia zarzucanego oskarżonej przestępstwa z art. 278 § 1 kk,

-poprzez uznanie zeznań pokrzywdzonej M. P. za w pełni wiarygodne co do zdarzenia objętego aktem oskarżenia w zestawieniu z częściową odmową uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonej w sytuacji, w której brak jest innych dowodów świadczących o winie oskarżonej;

-poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych dowodu ujawnionego na rozprawie, a mianowicie zeznań świadka M. T., mającego znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem z treści uzasadnienia nie wynika jednoznacznie czy Sąd przyznał walor wiarogodności temu dowodowi i w konsekwencji oparcie ustaleń faktycznych w sprawie w oparciu o część materiału dowodowego zebranego w sprawie;

-poprzez uznanie za w pełni wiarygodne zeznań świadka D. R. oraz pominięcie istotnego faktu mającego znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a mianowicie, że D. R. w dniu 25 października 2016r. obsługiwała tylko jednego klienta, co w konsekwencji winno prowadzić do konkluzji, iż świadek dotykając kasetki musiał pozostawić swoje ślady linii papilarnych , których jednak nie ujawniono;

-poprzez uznanie za wiarygodne zeznań świadka G. P. wykonującego czynności zabezpieczenia śladów w dniu 25 października 2016r. na miejscu zdarzenia, podczas gdy zeznania świadka są niespójne, niejasne, oparte li tylko na przypuszczeniach, co powinno wzbudzić uzasadnione wątpliwości co do ich wiarygodności;

2.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na:

-niezasadnym uznaniu oskarżonej J. W. za winnej popełnienia czynu z art. 278 § 1 kk w sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy jest niewystarczający, niejednoznaczny i nie pozwala na przypisanie oskarżonej winy.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonej wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu, ewentualnie o uchylnie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonej J. W. nie zasługuje na uwzględnienie. Obrońca oskarżonej w swojej apelacji przede wszystkim podnosi zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Taki zarzut byłyby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody , na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki, którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Obrońca oskarżonej w swojej apelacji powiela linie obrony prezentowaną przez oskarżoną, która nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, pomijając pozostały materiał dowodowy. Sąd rejonowy w swoim uzasadnieniu wskazał dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej, wskazując na zeznania pokrzywdzonej M. P., które poparte zostały pozostałych świadków : Ż. B. poprzednio Kołodziej, D. R., W. P., G. P., T. W. , P. W. i D. M.. Świadek Ż. B. dokładnie opisała jak wyglądała wizyta oskarżonej i jej syna w gabinecie w dniu 24 października 2016 r. w godzinach popołudniowych. W trakcie tej wizyty świadek udała się z synem oskarżonej do pomieszczenia socjalnego pozostawiając oskarżoną samą na parterze gdzie znajdował się otwarty gabinet medycyny estetycznej, a w nim kasetka z pieniędzmi oraz wyroby medyczne. Oskarżona miała wystarczającą ilość czasu aby dokonać kradzieży w/w przedmiotów. Sąd odwoławczy w pełni podziela ustalenia sądu rejonowego, który nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej wskazującym , że kradzieży dokonała D. R.. Jak sąd I instancji wskazał, wypowiedzenie umowy o pracę D. R. nie było motywem do dokonania kradzieży przez nią. Z zeznań M. P. wynika jednoznacznie, że uprzedziła swojego pracownika odpowiednio wcześniej o zamiarze zlikwidowania gabinetu, pomagała nawet znaleźć jej pracę. Świadkowie M. P., W. P. oraz Ż. B. ni potwierdziły faktu by pokrzywdzona skarżyła się na D. R.. Odnośnie zeznań świadka G. P. który dokonywał zabezpieczeń śladów na kasetce, z której dokonano kradzieży gotówki to świadek ten wyraźnie stwierdził, że uwagi na powierzchnię kasetki śladów nie dało się ściągnąć. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przypisanych mu czynów z art. 278 § 1 kk. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonej mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8.06.2004 r. sygn. II Aka 112/04 KZS 2004/7-8/6 "sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu uzasadnionego odpowiednio dobranym materiałem dowodowym nie świadczy, że dokonując tych ustaleń sąd popełnił błąd. Dla skuteczności zarzutu błędu niezbędne jest wykazanie nie tylko wadliwości ocen (wniosków wyprowadzonych przez sąd) ale i wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego jakich dopuścił się sąd. Sąd I instancji nie dopuścił się jak sugeruje w swojej apelacji obrońca oskarżonej obrazy przepisów postępowania art. 7 kpk, ponieważ dokonana przez sąd rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów była bezstronna, rzetelna i kompleksowa. W przedmiotowej sprawie Sąd rejonowy w pełni bezstronnie i obiektywnie rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i nie korzyść oskarżonej, a rozważania te zostały poparte stosowną argumentacją w myśl art. 4 kpk. Podstawą wyroku, zgodnie z treścią art. 410 kpk stanowił jedynie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Sąd I instancji sporządził uzasadnienie rzetelnie i wnikliwie, w sposób szczegółowy wskazując , jakie fakty uznał za udowodnione , a jakie za nie udowodnione i na jakich oparł się dowodach oraz z jakich względów nie uznał za wiarygodne dowodów przeciwnych spełnia zatem ono wymogi określone w art. 424 kpk. Rozstrzygnięcia Sądu I instancji znajdują oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku całego postępowania (art. 410 kpk). Wnikliwe i obszerne pisemne motywy zaskarżonego wyroku uzasadniają twierdzenie, że ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji w pełni uwzględnia reguły wyrażone w art. 4 kpk, art. 5 kpk oraz art. 7 kpk.. Podnieść również należy, że formułowanie w apelacji zarzutu obrazy art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk prowadzi do wewnętrznej sprzeczności, albowiem obraza zasady in dubio pro reo możliwa jest jedynie przy procedowaniu z poszanowaniem zasady swobodnej oceny dowodów. Zarzut obrazy art. 5 § 2 kpk dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania sądu, a zatem nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem obrazy art. 7 kpk. Przepis art. 7 kpk stanowi, iż organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd I instancji nie dopuścił się jak sugeruje w swojej apelacji obrońca oskarżonej obrazy przepisów postępowania art. 7 kpk, ponieważ dokonana przez sąd rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów była bezstronna, rzetelna i kompleksowa. Ponieważ apelacja obrońcy oskarżonej skierowana jest do całości wyroku, obowiązkiem sądu odwoławczego było sprawdzenie , czy wymierzona oskarżonej kara nie jest rażąco surowa. Przestępstwo z art. 278 § 1 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Sąd I instancji wymierając oskarżonej karę grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawi na kwotę 40 zł zastosował art. 37 a kk. wymierzona skarżonej kara jest karą wolnościową. W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonej karę nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonej i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonej, nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 636 § 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki