Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Protokolant: Barbara Janecka

w obecności Damiana Treli Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2017 r.

sprawy: J. P. (1) /P./,

syna J. i J.,

ur. (...) w P.

oskarżonego o przestępstwo z art. 58 ust. 2 Ustawy z dnia 5.12.1996 r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 28 września 2016r. sygn. akt IX K 977/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  przyznaje z funduszu Skarbu Państwa na rzecz adw. A. W. kwotę 420

zł (czterysta dwadzieścia) oraz 23 % podatku VAT w kwocie 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  obciąża oskarżonego opłatą za II instancję w kwocie 200 (dwieście) złotych i zasądza

od niego wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 536,60 (pięćset trzydzieści sześć złotych i sześćdziesiąt groszy).

SSO Jacek Myśliwiec

Sygn. akt V. 2 Ka 655/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 28 września 2016r., sygn. akt IX K 977/15, uznał oskarżonego J. P. (1) za winnego tego, że:

1.  w bliżej nieustalonych dniach, nie później niż 17 stycznia 2015r. w R., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, pomimo ostatecznej uchwały nr 38/ 2012 Okręgowej Rady Lekarskiej (...) Izby Lekarskiej w K. z dnia 27 marca 2012r. w sprawie zawieszenia go w prawie wykonywania zawodu lekarza, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej trzykrotnie udzielił świadczeń zdrowotnych na rzecz S. G. polegających na wstrzyknięciu w kolano leku oraz wyciągnięciu z kolana ropy, z czego uzyskał korzyść majątkową w łącznej kwocie 950 zł,

tj. o czyn z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty w zw. z art. 12 kk,

2.  w bliżej nieustalonych dniach, pomiędzy styczniem 2015 r. a marcem 2015 r. w R., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, pomimo ostatecznej uchwały nr 38/2012 Okręgowej Rady Lekarskiej (...) Izby Lekarskiej w K. z dnia 27 marca 2012r. w sprawie zawieszenia go w prawie wykonywania zawodu lekarza, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dwukrotnie udzielił świadczeń zdrowotnych na rzecz J. P. (2) polegających na wstrzyknięciu w kolano leku z czego uzyskał korzyść majątkową w łącznej kwocie 750 zł,

tj. o czyn z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty w zw. z art. 12 kk

przyjmując, że czynów tych dopuścił się działając ciągiem przestępstw w rozumieniu art. 91 §1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku w zw. z art. 4 §1 kk i za to na mocy art. 58 ust.2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty przy zast. art. 91 §1 kk wymierzył mu karę grzywny w rozmiarze 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10,00 zł.

Na mocy art. 45 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstw w wysokości 1.700 zł na rzecz Skarbu Państwa.

Na mocy art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. W. kwotę 420 zł tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą obronę z urzędu świadczoną na rzecz oskarżonego i kwotę 96,60 zł stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności.

Na mocy art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 200 zł i wydatki poniesione od chwili wszczęcia postępowania w sprawie w kwocie 1059,60 zł.

Apelację od tego wyroku wnieśli oskarżony i jego obrońca.

Obrońca oskarżonego na podstawie art. 425 i 444 kpk zaskarżył wyrok w całości i zarzucił błędy w ustaleniach faktycznych będące wynikiem mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania (zwłaszcza art. 4 kpk, art. 5 §2 kpk i art. 7 kpk) skutkujące przyjęciem przez Sąd, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Z uwagi na powyższe w oparciu o art. 437 kpk skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Oskarżony J. P. (1) w swojej osobistej apelacji na zasadzie art. 444 kpk w zw. z art. 446 §1 kpk i art. 425 §1 – 3 kpk zaskarżył wyrok w całości i na zasadzie art. 427 §1 i 2 kpk oraz art. 438 pkt 1, 2 i 3 kpk wyrokowi temu zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego tj.

-

art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty w zw. z art. 12 kk polegającą na niezasadnym przyjęciu, że możliwe zachowanie oskarżonego wobec S. G. wskazane w akcie oskarżenia mogły wyczerpać znamiona ustawowe tych przestępstw,

-

art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty w zw. z art. 12 kk polegającą na niezasadnym przyjęciu, że możliwe zachowanie oskarżonego wobec J. P. (2) wskazane w akcie oskarżenia mogły wyczerpywać znamiona ustawowe tych przestępstw,

2.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj.:

-

art. 7 kpk i art. 5 §2 kpk polegającą na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów oraz rozstrzygnięciu nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, poprzez oparcie ustaleń faktycznych i w konsekwencji skazanie oskarżonego na podstawie wątpliwych i niejasnych zeznań świadków,

-

art. 7 kpk i art. 410 kpk polegającą na dowolnej ocenie materiału dowodowego z pominięciem wielu istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, mianowicie – uznaniu za wiarygodne zeznania pokrzywdzonych które odbiegają w całości od zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności nie pokrywają się z dokumentami,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na tym, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, w sytuacji gdy prawidłowa analiza całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawi niniejszej wskazuje, iż brak jest danych dostatecznie uzasadniających powyższe stwierdzenie.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu,

ewentualnie o

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Nadto oskarżony wniósł o przesłuchanie jego osoby, czego Sąd I instancji nie dokonał.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

obie apelacje w zakresie w jakim kwestionowały ustalenia faktyczne pozbawione były słuszności. Ponadto apelacja osobista oskarżonego zawierała pewną niepoprawność redakcyjną albowiem skarżący jednocześnie podnosił zarzut obrazy prawa materialnego i błędu w ustaleniach faktycznych, co z punktu widzenia logiki jest niedopuszczalne gdyż zarzuty się nawzajem wykluczają. Zasadnie można podnosić zarzut obrazy prawa materialnego jedynie wówczas kiedy niekwestionowane są ustalenia faktyczne. Z treści uzasadnienia tego środka odwoławczego jak i z postawy oskarżonego wynika, iż de facto kwestionuje on ustalenia faktyczne. Tak sformułowane zarzuty obu apelacji byłyby słuszne tylko wtedy gdyby Sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wysnuł wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił albowiem Sąd ten wskazał dowody na których oparł swoje ustalenia faktyczne, a jednocześnie wskazał przesłanki którymi kierował się odmawiając wiary dowodom przeciwnym.

Polemizując z ustaleniami faktycznymi autorzy apelacji usiłowali wykazać, że Sąd I instancji bezpodstawnie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego zaprzeczającego aby dopuścił się przypisanych mu przestępstw i ustalenia faktyczne oparł na zeznaniach świadków S. G. i J. P. (2), które zdaniem skarżących budzą wątpliwości co do ich wiarygodności. Tymczasem Sąd I instancji – mając do wyboru przeciwstawne relacje poczynił ustalenia faktyczne opierając się na zeznaniach S. G. i J. P. (2) uznając je za wiarygodne, zaś wyjaśnieniom oskarżonego tego waloru odmówił.

Z faktu, że sąd merytoryczny dokonał oceny dowodów – do czego zresztą był zobowiązany - nie wynika samo przez się, że poczynione ustalenia faktyczne są błędne, jeśli ocena dowodów zebranych w sprawie nie wykracza poza ramy zakreślone w przepisach postępowania, zwłaszcza zaś w art. 4 i 7 kpk. W istocie Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów w sposób bezstronny, nie przekroczył granic oceny swobodnej, a przy tym uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, zaś swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Odnośnie wyjaśnień oskarżonego, na które w obu apelacjach powołują się skarżący, to wypada tylko zauważyć, że wyjaśnienia te zostały poddane przez Sąd I instancji wnikliwej, rzeczowej analizie i konfrontując je z całokształtem ujawnionych okoliczności, Sąd Rejonowy uznał je za niewiarygodne. Taka ocena tego dowodu nie zawiera w sobie ani błędu, ani nie jest oceną dowolną skoro została poparta wszechstronną analizą całokształtu okoliczności sprawy. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach przyjął linię obrony polegającą na prostej negacji zaprzeczając aby nie tylko podejmował wobec kogokolwiek czynności lekarskie ale wogóle aby znał takie osoby. Co do świadków, na podstawie zeznań których Sąd merytoryczny oparł swoje ustalenia faktyczne, to zeznania te co do istotnych dla sprawy elementów są nie tylko konsekwentne, ale także logiczne. Obaj świadkowie uskarżali się na problemy ortopedyczne i obaj wcześniej nie znali oskarżonego i nie mieli żadnych powodów aby złośliwie pomawiać oskarżonego. Obaj świadkowie w sposób stanowczy i konsekwentnie prezentowali wizyty lekarskie u oskarżonego, czynności jakie wobec nich podejmował (punkcja, iniekcje) i w końcu gratyfikacje jakie uiszczali za te wizyty i ordynowane im leki.

Należy zwrócić uwagę, iż zeznania te wpisują się w pewną logikę i nie zwierają żadnych elementów mogących świadczyć o próbach złośliwego pomawiania co mogłoby obniżyć ich wiarygodność.

Zawarta w apelacji obrońcy oskarżonego supozycja, iż wykonywane przez oskarżonego wobec pacjentów czynności nie były czynnościami terapeutycznymi, a jedynie realizacją medycyny niekonwencjonalnej, które jako takie nie stanowią świadczeń zdrowotnych w rozumieniu art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty i jest niepoważna. Innymi słowy ustawianie oskarżonego w roli „znachora” w sytuacji gdy ten podejmował się wykonania punkcji, iniekcji i ordynowania leków zamiast preparatów ziołowych świadczy o tym, iż supozycja ta jakkolwiek barwna, daleka jest od sfery bytu realnego.

Generalnie zarzuty i argumenty obu apelacji miały charakter czysto polemiczny, sprowadziły się do negowania ocen i ustaleń sądowych i zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi, w żadnym zaś razie nie podważają one trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.

W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez Sąd I instancji materiału dowodowego nie ulega wątpliwości że oskarżony dopuścił się przypisanych mu przestępstw. Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy, ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Wymierzona oskarżonemu kara grzywny nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową albowiem uwzględnia ona nie tylko stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów, ale również jego sytuację majątkową. Sprawia to, iż również w tym zakresie brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.

Z tych powodów Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.