Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Raciborzu wyrokiem z dnia 10 czerwca 2015r., sygn. akt II K 712/14, uznał oskarżonego H. M. za winnego tego, że;

-

w okresie od 20.04.2012r. do 20.05.2014r. w R. jako prezes zarządu (...) sp. Z o. o., NIP (...), prowadząc sprawy spółki i reprezentując ją na zewnątrz, będąc osobą odpowiedzialną za terminowe wpłacenie organowi podatkowemu pobranych kwot, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru i przy wykorzystaniu takiej samej sposobności, naruszył przepis art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2012r. poz. 361 ze zm.) poprzez niepłacenie w terminie pobranego od podatnika podatku dochodowego za okres 3/2012 – 4/2014, w łącznej kwocie 384 698 zł, przy czym na dzień postawienia zarzutów niewpłacony podatek za (...), (...) i (...) wynosi łącznie 58 664,50 zł, tj. przestępstwa z art. 77 §1 kks w zw. z art. 6 §2 kks i przy zast. art. 9 §3 kks i za to na podstawie art. 77 §1 kks w zw. z art. 23 §1, 2 i 3 kks wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 56 złotych;

-

w okresie od 25.11.2013r. do 25.06.2014r. w R., będąc prezesem zarządu (...) Sp. Z o. o. prowadząc sprawy spółki i reprezentując ją na zewnątrz, będąc osobą odpowiedzialną za terminowe wpłacanie podatku od towarów i usług, naruszał przepis art. 103 ust. 2 i ust. 2a ustawy z 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 Nr 177 poz 1054 ze zm.), poprzez uporczywe niewpłacanie zaliczek na podatek za pierwszy oraz za drugi miesiąc kwartału w wysokości 1/3 kwoty należnego zobowiązania podatkowego wynikającej z deklaracji podatkowej złożonej za poprzedni kwartał, w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym z kolejnych miesięcy, za które jest wpłacana zaliczka oraz poprzez uporczywe niewpłacanie w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po kwartale w którym powstał obowiązek podatkowy, podatku wynikającego ze złożonych deklaracji VAT-7D za IV kwartał 2013r. i I kwartał 2014r. w łącznej kwocie 200 989 zł tj. wykroczenia skarbowego określonego w art. 57 §1 kks przy zast. art. 9 §3 kks i za to na podstawie art. 57 §1 kks w zw. z art. 48 §1 i 3 kks wymierzył mu karę grzywny w wysokości 4000 zł.

Na podstawie art. 113 kks oraz art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 650 zł.

Apelację od tego wyroku wniósł oskarżony H. M., który zaskarżył wyrok w całości i wniósł o:

-

zmianę zaskarżonego wyrok poprzez uniewinnienie od wszystkich zarzucanych czynów,

względnie

-

uchylenie zaskarżonego wyroku i zarządzenie zwrotu aktu oskarżenia oskarżycielowi publicznemu celem uprzedniego rozpoznania wniosku o dobrowolne podanie się odpowiedzialności,

względnie

-

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji oraz przeprowadzenie wnioskowanych dowodów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

osobista apelacja oskarżonego na uwzględnienie nie zasługiwała i to w stopniu wręcz oczywistym. Zawarte bowiem w niej argumenty miały charakter stricte polemiczny, a nawet wręcz spekulacyjny i całkowicie oderwane były od istniejącego w tym zakresie porządku prawnego.

Jako całkowicie chybiony traktować należy zarzut apelacji, iż rozstrzygnięcie Sądu meriti było przedwczesne wobec złożenia przez oskarżonego wniosku o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności. Należy zwrócić uwagę iż tak wniosek oskarżonego jak i treść w tym zakresie apelacji całkowicie abstrahują od obowiązującego w tym zakresie porządku prawnego, a są wytworem wymysłów oskarżonego co do tego jak ewentualnie instytucja dobrowolnego poddania się odpowiedzialności winna wyglądać.

Pomijając całkowicie fakt, iż instytucję tę można zastosować wyłącznie w tych przypadkach które nie są zagrożone karą ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności, ma ona charakter fakultatywny a nie obligatoryjny. Tymczasem zarzucany oskarżonemu czyn z art. 77 §1 kks wogóle nie podlega instytucji dobrowolnego poddania się odpowiedzialności. Fakt, iż zastosowanie tej instytucji ma charakter wyłącznie fakultatywny powoduje to, że Urząd Skarbowy nie tylko nie musi tej instytucji zastosować, ale wogóle odnosić się do wniosku, zwłaszcza jeżeli złożony był on w czasie nie omal równorzędnym ze złożeniem aktu oskarżenia do Sądu.

Także drugi z podniesionych zarzutów, a to swojej trudnej sytuacji finansowej, nie mógł być uwzględniony, zwłaszcza w odniesieniu do art. 77 §1 kks który dotyczy pobranych zaliczek nie może mieć odniesienia do istniejącej sytuacji finansowej oskarżonego. Należy stanowczo podkreślić iż podniesienie tej okoliczności w żadnym wypadku nie może ekskulpować oskarżonego. Oskarżony zresztą w swoich wypowiedziach wpada często w sprzeczności, z jednej bowiem strony generalnie nie przyznaje się do popełnienia zarzucanych mu czynów podczas gdy w innych oświadczeniach przyznaje fakt nie uiszczania należności podatkowych. Zresztą sam fakt złożenia wniosku o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności zdaje się świadczyć że oskarżony ma pełną świadomość swojego zawinionego działania.

Generalnie rzecz ujmując zarzuty i argumenty apelacji miały charakter czysto polemiczny, sprowadzały się do negowania ocen i ustaleń sądowych i zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi, w żadnym zaś razie nie podważały one trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez Sąd materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu. Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy, ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Wymierzone oskarżonemu kary grzywny wymierzone zostały w dolnych progach zagrożenia, a nadto uwzględniają sytuację finansową i majątkową oskarżonego.

Z tych względów także w tym zakresie brak jest o podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.