Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

Formularz UK 2

Sygnatura akt

V. 2 Ka 590/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Rejonowy w Rybniku, wyrok z dnia 3 lipca 2019 roku, sygnatura akt: III K 2041/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I. obraza przepisów postępowania, mających istotny wpływ na jego treść, a to art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na przeprowadzeniu jej
w sposób dowolny i wybiórczy, a nadto niezgodny z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego w zakresie dowodów z wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków oraz z dokumentów.

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mający nadto wpływ na jego treść, stanowiący konsekwencję powyższego uchybienia proceduralnego, polegający na przyjęciu,
że:

a) oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu zabronionego, podczas gdy takie ustalenie nie jest usprawiedliwione,

b) z ostrożności procesowej, okoliczności sprawy świadczą o tym,
iż warunkowe umorzenie postępowania karnego winno nastąpić
na okres wynoszący dwa lata, w czasie którego oskarżony powinien pozostawać pod dozorem kuratora sądowego oraz uiścić na rzecz pokrzywdzonej kwotę 2.000,00 złotych tytułem nawiązki, gdy tymczasem takie ustalenia nie są uprawnione.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. I. Zarzut ten okazał się w całości niezasadny.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności sprawy i dowody ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych. Postępowanie zostało przeprowadzone dokładnie i starannie, a ona materiału dowodowego przeprowadzona przez Sąd Rejonowy w Rybniku nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów. Należy pamiętać o tym, że przepisy postępowania karnego nie zawierają żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów, jak również nie wprowadzają różnic co do wartości poszczególnych dowodów.

Dla skuteczności podniesionego zarzutu obrazy przepisu 7 k.p.k. konieczne jest wykazanie konkretnych uchybień w procesie oceny dowodów, jakich dopuścił się Sąd meriti, prowadzących do wniosku, iż ocena ta przekracza granice oceny swobodnej i jest dowolna.

W zakresie naruszenia art. 410 k.p.k. należy zwrócić uwagę, iż przepis ten nakazuje uwzględnienie przy orzekaniu wszystkich ujawnionych dowodów w toku postępowania, przy jednoczesnym zakazie oparcia się na nieujawnionych dowodach.

Omawiany zarzut nie może sprowadzać się w rzeczywistości tylko do tego, że oskarżony kwestionuje sposób oceny dowodów z tego tylko powodu, że jest ona dla niego niekorzystna. W niniejszej sprawie Sąd uznał jako niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, a ta okoliczność sama w sobie nie może prowadzić do uznania, że doszło do naruszenia w/w przepisów, a tym samym do nielogicznego i niezgodnego z doświadczeniem życiowym rozumowaniem.

Sąd Rejonowy w Rybniku słusznie uznał jako prawdziwe zeznania pokrzywdzonej W. G., która w sposób precyzyjny opisała jak wyglądało w okresie objętym zarzutem małżeństwo stron oraz w jaki sposób oskarżony znęcał się nad nią psychicznie - obrażał ją słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, poniżał ją, groził, jej, ograniczał swobodne korzystanie z energii elektrycznej. Zeznania pokrzywdzonej zostały potwierdzone przez J. O. i G. O., a także E. G.. Rozbieżności w zeznaniach złożonych przez małżonków O., dotyczących częstotliwości ich wizyt w domu stron postępowania nie miały istotnego znaczenia dla wydania rozstrzygnięcia. Świadkowie co prawda nie potrafili dokładnie wskazać ile razy byli w tym domu oraz jakie były to konkretnie daty, jednak jednomyślnie wskazali, że nie byli mile widziani w domu zamieszkałym przez małżonków, częściej widywali się z pokrzywdzoną w ich posiadłości ale kilka razy byli bezpośrednimi świadkami jak R. G. obrażał swoją żonę, poniżał ją, czy jej groził, a zatem znęcał się nad nią psychicznie.

Sąd słusznie uznał za wiarygodne zeznania świadków powołanych przez oskarżonego, a to K. W., Z. W., K. G., J. S., M. M., A. C., H. P., jednak świadkowie ci, poza wiedzą, że między małżonkami istnieje konflikt nie wnosili żadnych istotnych okoliczności dla wydania rozstrzygnięcia.

Przedstawiona ocena dowodów uwzględnia zasady prawidłowego rozumowania, wskazania doświadczenia życiowego, pozostaje więc pod ochroną art. 7 k.p.k. W niniejszej sprawie Sąd oparł się wyłącznie na ujawnionych okolicznościach, co wprost zostało wskazane
w uzasadnieniu Sądu I instancji. Sąd Rejonowy w Rybniku wydał wyrok na podstawie dowodów obciążających oskarżonego, bowiem tym przyznał wiarę.

Ad II. Również ten zarzut okazał się w całości bezzasadny.

Sąd I instancji nie popełnił błędów przy ocenie dowodów, a zatem także ustalenia faktyczne nie są dotknięte błędem.

Słusznie Sąd I instancji zauważył, że zeznania pokrzywdzonej W. G. odnośnie znęcania się psychicznego na nią przez jej męża znajdują odzwierciedlenie w zebranym
w sprawie materiale dowodowym, a to przede wszystkim w zeznaniach J. O.
i G. O.. Z tych zeznań w dużej mierze wynika, iż fakt znęcania się oskarżonego nad swoją żoną wynika z nadużywania przez niego alkoholu. Świadkowie posiadali wiedzę o relacjach rodzinnych małżonków zarówno z opowiadań pokrzywdzonej, jak i byli naocznymi świadkami znęcania się psychicznego oskarżonego nad swoją żoną. Potwierdzili oni również, że pokrzywdzona bała się swojego męża, o czym zresztą sama zeznawała. Zwłaszcza kiedy R. G. był pod wpływem alkoholu i od kiedy zaczął trzymać broń startową (gazową) w domu. Nie sposób zatem, wbrew twierdzeniom skarżącego, przyjmować że oskarżycielka posiłkowa nadmiernie wyeksponowała swój strach przed posiadaniem broni przez męża, jako możliwości użycia jej względem niej, albowiem wypowiadane przez oskarżonego groźby połączone z bronią, gdzie pokrzywdzona nie musiała znać jej specyfikacji uzasadniają jej obawę.

Nie zasługuje także na uwzględnienie twierdzenie skarżącego, iż zainicjowane przez pokrzywdzoną postępowanie karne jest swego rodzaju odwetem za zablokowanie dostępu
do konta bankowego, czy wniesienie pozwu o separację. Fakt zablokowania dostępu do konta ale nie jako fizyczna możliwość korzystania z niego, tylko ograniczenie źródła finansowania wspólnych wydatków życia codziennego było jednym z przejawów znęcania się oskarżonego nad żoną. Przez wiele lat oskarżona zajmowała się domowym budżetem, w co oskarżony nigdy się nie wtrącał i nie interweniował.

Nierównomierność ponoszonych kosztów utrzymania domu, nawet bez względu na wysokość osiąganej emerytury nie uzasadnia odcinania prądu W. G. i nakazanie by zapłaciła za niego w połowie (podczas gdy już w tym czasie opłacała rachunki za gaz, wodę, czy telewizję, a także kupowała żywność). To zachowanie również nosi znamiona znęcania się psychicznego przez oskarżonego na swoją żoną. Nie są uzasadnione twierdzenia oskarżonego, że skoro pokrzywdzona korzystała z energii z innego źródła poprzez przeciągnięcie przedłużacza z innego pokoju, aby oglądać telewizję to miała swobodny dostęp do korzystania z prądu. Zachowanie to cechuje się złośliwością R. G., gdzie uprzykrzał codzienne życie swojej żonie, ograniczając jej dostęp do prądu i wykręcając bezpiecznik tak aby nie mogła go włączyć.

Nie ma racji także skarżący w kwestii braku dopuszczenia się oskarżonego znęcania nad swoją żoną z uwagi na naganne zachowanie obu stron postępowania. Pokrzywdzona sama przyznała, że podczas kłótni również słowami powszechnie uznanymi za obelżywe obrażała swojego męża, co także potwierdzili świadkowie, jednak czyniła to w obronie przed jego słowną agresją. W niniejszym postępowaniu zostało bezspornie wykazanie, iż to R. G. był inicjatorem i prowokatorem rodzinnych awantur. Podjęcie swoistej obrony nie sposób zatem uznać za wzajemne akty znęcania się.

Dla przypisania sprawstwa R. G. nie ma także najmniejszego znaczenia, że pokrzywdzona jest osobą samodzielną finansowo, czy życiowo i w żadnym aspekcie życia nie była uzależniona od oskarżonego, bowiem tego uzależnienia nie można rozumieć tylko jako ,,stanu podwładności", czy nieporadności drugiej osoby. Stosunek zależności od sprawcy zachodzi wówczas gdy pokrzywdzony nie jest zdolny z własnej woli przeciwstawić się znęcaniu i znosi je z obawy przed pogorszeniem swoich dotychczasowych warunków życiowych. Stosunek taki może wynikać z przewagi jaką daje sprawcy łącząca ich więź materialna, osobista lub uczuciowa. Strony postępowania są małżeństwem od wielu lat, mieszkają we wspólnym domu, pokrzywdzona ma 75 lat, a zachowania podjęte przez oskarżonego względem swojej żony z całą pewnością stanowią nadużycie ze strony oskarżonego, a tym samym wykorzystaniem zależności żony od męża.

Nie można także zgodzić się z okolicznością podniesioną przez oskarżonego, iż nie miał on zamiaru wywołania szkody u pokrzywdzonej, a tym samym nie akceptował dopuszczenia się występku znęcania się. R. G. podejmując zachowania, polegające na obrażaniu swojej żony, poniżaniu jej, grożeniu, ograniczaniu dostępu do energii elektrycznej działał z zamiarem bezpośrednim, bowiem działania te cechują się złośliwością nagannością i chęcią uprzykrzenia codziennego życia małżonce.

Nie jest trafne także twierdzenie skarżącego, iż Sąd I instancji nie pochylił się nad czasookresem trwania przypisanego zarzucanego mu czynu. Przestępstwo znęcania się charakteryzuje się rozciągnięciem w czasie okresu jego dokonania a należy pamiętać, że z chwilą wydania wyroku skazującego w pierwszej instancji następuje prawnokarna konsumpcja czynu oskarżonego, kontynuowanie zaś przestępczej działalności po tym momencie stanowi nowe przestępstwo. Nie można uznać, wbrew twierdzeniom skarżącego, że jeśli zawiadomienie zostało złożone w dniu 17 sierpnia 2018 roku to tylko do tego dnia trwał przypisany oskarżonemu czyn, zwłaszcza, że małżonkowie nadał wspólnie mieszkają, a jak wynika z zeznań samej pokrzywdzonej złożonych już przed Sądem Rejonowym w Rybniku
po złożeniu zawiadomienia oskarżony nadal odnosił się do niej w sposób wulgarny
i obraźliwy, a dopiero po tym okresie zostało wszczęte postępowanie o separację.

Wniosek

1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

a) uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu zabronionego,

ewentualnie

b) warunkowe umorzenie postępowania na okres próby wynoszący jeden rok,

c) uchylenie rozstrzygnięcia zawartego w pkt 2 wyroku,

d) zmniejszenie wysokości orzeczonej nawiązki do kwoty 500,00 złotych,

e) zwolnienie oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.

2) zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów związanych z ustanowieniem obrońcy, według norm prawem przewidzianych bądź według spisu kosztów, o ile zostanie złożony za obie instancje.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Rejonowy w Rybniku wydając rozstrzygnięcie prawidłowo wziął pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, a orzeczenie nie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów. Zgodnie z zasada swobodnej oceny dowodów Sąd jest uprawniony do przyznania waloru wiarygodności poszczególnym dowodom, przy jednoczesnym uznaniu jako niewiarygodne pozostałych, jeśli ich treść jest rozbieżna i nie poparta innymi dowodami. W takiej sytuacji Sąd zobowiązany jest do wskazania jakim dowodom dał wiarę i dlaczego nie uznał za takie pozostałych, co w niniejszej sprawie Sąd I instancji prawidłowo uczynił. Przedstawiona ocena dowodów uwzględnia zasady prawidłowego rozumowania, wskazania doświadczenia życiowego, pozostaje więc pod ochroną art. 7 k.p.k.

Sąd I instancji nie popełnił błędów przy ocenie dowodów, a zatem także ustalenia faktyczne nie są dotknięte błędem. Uchybienie o jakim stanowi zarzut poniesiony przez skarżącego ma miejsce wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzanych przez sąd orzekający
z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania - błąd może stanowić wynik niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź określonych nieprawidłowości w zakresie oceny dowodów (błąd dowolności). Sama możliwość przeciwstawienia się ustaleniom sądu orzekającego i pokazania odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych, bowiem stanowi to wyłącznie bezzasadną polemikę z poczynionymi ustaleniami.

Opis wydarzeń podany przez pokrzywdzoną W. G., jak i świadków, których zeznaniom Sąd przyznał walor wiarygodności pozwala na przypisanie oskarżonemu przestępstwa znęcania się.

Odnosząc się z kolei do kwestii wymiaru orzeczonego okresu próby za przypisane oskarżonemu przestępstwo, jak i orzeczonych względem niego obowiązków – informowania kuratora sądowego o przebiegu okresu próby oraz orzeczenie nawiązki na rzecz W. G. należy uznać, iż były prawidłowe, słuszne i zasadne. Wymiar okresu próby, jak
i obowiązki zostały wymierzone po rozważeniu przez Sąd I instancji szeregu okoliczności mających wpływ na ich rodzaj i w żadnej mierze nie można ich uznać za rażąco surowe.

Sąd uwzględnił pozytywną prognozę kryminologiczną oskarżonego, wyrażającą się w jego uprzedniej niekaralności i wieku, a pozwalającą na warunkowe umorzenie postępowania karnego względem niego, wyrażającą się w przekonaniu, że oskarżony nie popełni ponownie przestępstwa i będzie przestrzegać porządku prawnego. Wbrew twierdzeniom skarżącego okres próby 2 lat jest konieczny dla ocenienia, czy warunkowe umorzenie postępowania karnego będzie wystarczające dla osiągnięcia celów postępowania karnego, a wymierzony okres próby pozwoli na zweryfikowanie pozytywnej prognozy kryminologicznej zwłaszcza biorąc pod uwagę, iż małżonkowie mieszkają w jednym domu, gdzie mimo separacji może nadal dochodzić do nagannych zachowań. Z tego względu konieczny jest również nałożony na oskarżonego obowiązek pozostawania pod dozorem kuratora, którego zadaniem będzie monitorowanie sytuacji rodzinnej w domu małżonków pod kątem wystąpienia przejawów znęcania się oskarżonego nad swoją żoną, a tym samym naruszania dóbr osobistych pokrzywdzonej W. G.. Nie można także uznać, iż orzeczona nawiązka w wysokości 2.000,00 złotych jest wygórowana. W ocenie Sądu jej wysokość odpowiada całokształtowi ustalonych zachowań oskarżonego, szkodzie, jaką wyrządził swojej żonie, godząc w dobro prawne o tak doniosłym znaczeniu jak należyte, wolne od znęcania się traktowanie ludzi w rodzinie, a także poszanowanie godności drugiej osoby. Nie można tracić z pola widzenia, że jedną z funkcji postępowania karnego jest represja, a zatem sama okoliczność, ze R. G. w przeważającej części utrzymuje dom, którego jest właścicielem nie uzasadnia zmniejszenia orzeczonej nawiązki. Sąd I instancji trafnie zasądził od skarżącego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w wysokości 80,00 złotych i wydatki postępowania w wysokości 887,36 złotych, uznając że oskarżony może ponieść te należności bez nadmiernego uszczerbku dla swojej sytuacji materialnej – wysokość osiąganej emerytury pozwala skarżącemu na uiszczenie rzeczonych kosztów, zwłaszcza że w pozostałej części, biorąc pod uwagę ogół sytuacji materialnej skarżącego Sąd zwolnił go od ich ponoszenia, obciążając nimi Skarb Państwa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

utrzymanie zaskarżonego wyroku w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy w Rybniku w sposób prawidłowy ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, dokonał rzeczowej analizy dostrzeżonych w nim sprzeczności, a jej wyniki w sposób wyczerpujący zaprezentował w uzasadnieniu wydanego rozstrzygnięcia, czyniąc przedmiotem rozważań wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy głównej, zarówno przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.

Sąd I instancji nie popełnił błędów przy ocenie dowodów, a zatem także ustalenia faktyczne nie są dotknięte błędem. Prezentowane przez skarżącego własnej - polemicznej i niezwykle ogólnikowej oceny dowodów bez wykazania konkretnego naruszenia przez sąd pierwszej instancji zasady swobodnej oceny dowodów oraz nie wskazanie konkretnych pominiętych dowodów, nie może stanowić skutecznej podstawy odwoławczej. Wszystkie istotne okoliczności w niniejszej sprawie zostały wyjaśnione, w stopniu pozwalającym poczynić prawidłowe ustalenia faktyczne.

Z przeprowadzonej w sposób prawidłowo oceny dowodów, opartej na szczegółowej
i przekonywującej argumentacji, opartej o zasady logicznego rozumowania, wskazań wiedzy
i doświadczenia życiowego Sąd Rejonowy w Rybniku wywiódł słuszny wniosek o winie
i sprawstwie R. G..

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd w punkcie II wyroku zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata T. S. kwotę 420,00 złotych oraz 23 % podatku VAT w kwocie 96,60 złotych, łącznie kwotę 516,60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oskarżycielki posiłkowej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Sąd w punkcie III wyroku zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa. Sąd wydając niniejsze rozstrzygnięcie miał na względzie zgodnie z przesłankami określonymi w art. 624 k.p.k. sytuację osobistą oskarżonego i majątkową oskarżonego, nadto fakt, iż ma on obowiązek uiścić na rzecz pokrzywdzonej nawiązkę w kwocie 2000 złotych.

7.  PODPIS