Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności Anny Żak Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2018 r.

sprawy:

M. W. /W./

s. Z. i H.

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk i art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 25 lipca 2018r. sygn. akt III K 660/17

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. M. kwotę
420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.zwania oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 564/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 lipca 2018 r. Sąd Rejonowy w Rybniku uznał M. W. za winnego tego, że w dniu 21 lutego 2014r. w R., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim posłużeniu się dowodem osobistym S. K. oraz podrobieniu jego podpisu na umowie pożyczki w celu użycia jej za autentyczną, wprowadził w błąd pracownika firmy (...) S.A. co do osoby pożyczkobiorcy oraz zamiaru spłaty pożyczki i doprowadził (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 500 zł. tj. czynu wyczerpującego ustawowe znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk i art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. M. kwotę 675 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu na rzecz oskarżonego M. W. i kwotę 155,25zł stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności.Na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego M. W. zaskarżając wyrok w całości zarzucając :

1.poczynienie błędnych ustaleń faktycznych polegających na:

a) stwierdzeniu, że oskarżony w dniu 21.02.2014r. w R. okazał pracownikowi (...) SA – R. C. – dowód osobisty zawierający dane S. K., na podstawie którego została sporządzona umowa pożyczki podpisana przez oskarżonego imieniem i nazwiskiem (...) po uzyskaniu przez R. C. aprobaty w centrali P., a R. C. przekazała oskarżonemu kwotę 500zł zobowiązując go do terminowej spłaty, natomiast oskarżony zobowiązał się spłacić pożyczkę w terminie, a nadto oskarżony wprowadził w błąd pracownika (...) SA co do zamiaru i możliwości spłacenia pożyczki oraz osoby pożyczkobiorcy, podczas gdy zgromadzone dowody nie pozwalały na poczynienie takich ustaleń,

b) zaniechaniu ustalenia, iż przy udzielaniu pożyczek będących przedmiotem niniejszej sprawy nie była badana zdolność finansowa pożyczkobiorcy i możliwość jej spłaty, gdyż pożyczki tego rodzaju były udzielane każdej osobie za okazaniem dowodu osobistego, podczas gdy okoliczność ta wynikała z przeprowadzonych dowodów,

-które to uchybienia miały istotny wpływ na wydane rozstrzygnięcie, gdyż skutkowały uznaniem oskarżonego za winnego przypisanego mu czynu;

2.obrazę prawa procesowego tj. art. 7 kpk polegającą na dowolnej i wybiórczej ocenie dowodów z : wyjaśnień oskarżonego, zeznań W. S., R. C. i M. K. oraz opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego (dalej:Opinia) i umowy pożyczki – bez uwzględnienia zasad doświadczenia życiowego oraz warunków udzielania pożyczek, które to uchybienie miało istotny wpływ na wydane rozstrzygnięcie, gdyż skutkowało poczynieniem błędnych ustaleń faktycznych oraz zaniechaniem poczynienia ustaleń opisanych w zarzucie nr 1, a w konsekwencji uznaniem oskarżonego za winnego przypisanego mu czynu,

W przypadku nieuwzględnienia zarzutów nr 1 i 2 , zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił także:

3.obrazę prawa materialnego tj. art. 286 § 1 kk poprzez jego błędne zastosowanie polegające na przypisaniu tego czynu oskarżonemu, podczas gdy kwestia tożsamości osoby zaciągającej pożyczkę oraz jej możliwość oraz zamiar jej spłaty nie stanowiły błędu w rozumieniu art. 286 § 1 kk, a zatem wprowadzenie w błąd co do tych okoliczności pozostawało bez wpływu na udzielenie pożyczki;

4.obrazę prawa materialnego, tj. art. 286 § 3 kk poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy uwzględniając wysokość pożyczki czyn ten mógł ewentualnie stanowić przypadek mniejszej wagi, o którym mowa w tym przepisie.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o :

1.zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1 poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego i przypisanego mu czynu ,

ewentualnie

2.zarzut nr 4- zmianę zaskarżonego orzeczenia w punkcie 1 poprzez zmianę kwalifikacji czynu przypisanego oskarżonemu na czyn z art. 286 § 3 kk w zw. z art. 270 § 1 kk i art. 275 § 1 kk i wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności w dolnych granicach zagrożenia ustawowego,

nadto

3.przyznanie od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym, gdyż koszty te nie zostały opłacone ani w całości ani w części.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Podniesiony w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku jest nie trafny. Taki zarzut byłyby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki , którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Wbrew temu co twierdzi w apelacji obrońca oskarżonego, że brak jest dostatecznych dowodów, które wskazywałyby na oskarżonego, że to on wprowadził w błąd pracownika (...) S.A. co do zamiaru i możliwości spłacenia pożyczki i podpisania przez oskarżonego imieniem i nazwiskiem „S. K. „, zgromadzony przez sąd I instancji materiał dowodowy wskazuje, że to oskarżony był tą osobą, która posługiwała się dowodem osobistym S. K. i przy zawieraniu umowy pożyczki z pracownikiem (...) S.A. R. C. i podpisała się imieniem i nazwiskiem S. K.. Świadczą o tym zeznania świadka W. S., która potwierdziła, że oskarżony mieszkał u niej i z przedstawicielem firmy (...) zawarł umowę pożyczki na kwotę 500 zł i wówczas okazał dowód osobisty na którym widniały dane S. K. i podpisał umowę za pomocą nazwiska K.. Również świadek R. C. potwierdziła fakt udzielenia pożyczki oskarżonemu, nie pamiętała jednak czy sprawdzała , czy był on tą sama osobą , która widniała w dowodzie osobistym , na podstawie którego udzielono pożyczki. Pamiętała jednak, że z uwagi na różniące adresy pytała obecną na miejscu kobietę , czy oskarżony faktycznie u niej mieszka, co ona potwierdziła. Ten fakt w swoich zeznaniach również potwierdziła świadek W. S.. Opinia biegłego grafologa k.58-60 akt stwierdza , że podpis (...) został lub nie został nakreślony przez oskarżonego. Nie można potwierdzić, ale też nie można wykluczyć tego. Jednak w powiązaniu z zeznaniami świadków W. S. R. C. wynika że zrobił to oskarżony. .Jeżeli chodzi o drugi zarzut tj. naruszenie art. 7 kpk jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 29 maja 2008 r. sygn. akt V KK 99/08 można mówić w sytuacji wtedy, gdyby sąd powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i mimo braku możliwości dowodowych prowadzących do ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego bądź wówczas gdyby takie wątpliwości powinien był powziąć. W przedmiotowej sprawie Sąd rejonowy w pełni bezstronnie i obiektywnie rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i nie korzyść oskarżonej, a rozważania te zostały poparte stosowną argumentacją w myśl art. 4 kpk. Podstawą wyroku, zgodnie z treścią art. 410 kpk stanowił jedynie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Sąd I instancji sporządził uzasadnienie rzetelnie i wnikliwie, w sposób szczegółowy wskazując , jakie fakty uznał za udowodnione , a jakie za nie udowodnione i na jakich oparł się dowodach oraz z jakich względów nie uznał za wiarygodne dowodów przeciwnych spełnia zatem ono wymogi określone w art. 424 kpk. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przypisanego mu czynu. Nietrafny również okazał się zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 286 § 1 kk i art. 286 § 3 kk. Oskarżony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził inną osobę (przedstawiciela firmy (...)) do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd , w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Nie trafny okazał się zarzut, że przypisany oskarżonemu czyn z art. 286 § 1 kk winien być zakwalifikowany jako wypadek mniejsze wagi z art. 286 § 3 kk z uwagi na wysokość kwoty pożyczki. Jednak przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu sama wysokość kwoty nie jest najważniejsza . Należy wziąć pod uwagę rodzaj naruszonych dóbr prawnych w tym przypadku wiarygodność dokumentów oraz mienia. Wymierzonej oskarżonemu przez sąd I instancji kary 6 miesięcy pozbawienia wolności nie można uznać za rażąco niewspółmierną. W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary sąd rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne (dotychczasową karalność ) jak i pozytywne dotyczące oskarżonego. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów Sąd Okręgowy nie uznał zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego , nie podzielił przytoczone na ich poparcie argumentów zaskarżony wyrok utrzymał w mocy zasądzając na rzecz adwokata M. M. zwrot kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 624§ 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki