Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Monika Machulec

w obecności Anny Postuły-Adamowicz Prokuratora Prokuratury Rejonowej

w Rybniku

po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2017 r.

sprawy: A. K. /K./

syn Z. i D.

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 4 kk w zw. z art. 178a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku Wydziału III Karnego

z dnia 8 sierpnia 2017r. sygn. akt III K 834/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze i obciąża nimi Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 548/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Rybniku uznał A. K. za winnego tego, że w dniu 26 czerwca 2016r. w R. znajdując się w stanie nietrzeźwości, stwierdzonej wynikami badania przeprowadzonego na urządzeniu typu A.-Sensor, odpowiedno I- 1,22 mg/l i II-1,27 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz na urządzeniu typu Alkometr A 2.0 I -1,20mg/l i II-1,23 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, a to samochód marki O. (...) o nr rej. (...), przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śl. o sygn. akt VI K 405/10 naruszając jednocześnie orzeczony tym wyrokiem zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych , obowiązujący do dnia 2 grudnia 2016r. tj. o czyn z art. 178a § 4 kk w zw. z art. 178a § 1 kk i za to na mocy art. 178a § 4 kk wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 42 § 3 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.

Na mocy art. 43a § 2 kk orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 10.000,00zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Na mocy art. 43b kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości poprzez zamieszenie jego treści na stronie internetowej Komendy Wojewódzkiej Policji w K. przez okres 6 miesięcy

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego A. K. zaskarżając wyrok w całości i na podst. art. 438 pkt 2 i 3 kpk zarzucił :

1.obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść wyroku, a mianowicie art.7 kpk polegającą na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów i popadnięcie przez Sąd I instancji w dowolność ocen, zwłaszcza w zakresie oceny dowodów z zeznań świadka M. P., a także wyjaśnień oskarżonego,

2.obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść wyroku a mianowicie art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 410 § 1 kpk poprzez rozstrzygnięcie zachodzących w sprawie wątpliwości dotyczących sprawstwa oskarżonego wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, a nadto niedopełnienie obowiązku wydania orzeczenia w oparciu o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie głównej,

3.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżony A. K. dopuścił się zarzucanego mu czynu i prowadził pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego powyższe nie wynika,

a z ostrożności procesowej na podst. art. 438 pkt 4 kpk zarzucił

- orzeczenie wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernie surowej kary w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, podczas gdy wystarczające dla przebiegu resocjalizacji oskarżonego jest orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby, do czego zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 69 kk.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego A. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie a podniesione w niej zarzuty i wnioski są nie zasadne. Podniesiony w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku jest nie trafny. Taki zarzut byłyby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki , którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji skupia się wyłącznie na wyjaśnieniach oskarżonego oraz zeznaniach świadka M. P. złożonych na rozprawie zupełnie pomijając jego zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym. Te zeznania złożone przez świadka M. P. złożone w dochodzeniu wskazują jednoznacznie, że oskarżony wsiadł do samochodu i odjechał , wbrew temu co twierdził w swoich wyjaśnieniach oskarżony A. K.. W aktach sprawy znajdują się nagrania zgłoszone na numer alarmowy 112 k. 110 z których jednoznacznie wynika, że świadek M. P. informuje, iż „kierujący białym samochodem o nr rej. (...) pojechał w stronę ul. (...) i jest pijany”. Słusznie sąd rejonowy uznał, że zeznania świadka M. P. złożone na rozprawie, że nie widział oskarżonego jak jechał samochodem a jedynie słyszał, że jakieś auto odpala i myślał, że to oskarżony jedzie nie zasługują na wiarę w konfrontacji z nagraniami zarejestrowanymi na numer alarmowy 112. Również świadek D. K. w swoich zeznaniach potwierdził, że po przyjeździe na ul. (...) w R. zarówno świadek M. P. jak i syn oskarżonego wskazywali, że oskarżony jechał samochodem. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przypisanego czynu z art. 178 a § 4 kk w zw. z art. 178 a § 1 kk przyjętego przez sąd rejonowy. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonej mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8.06.2004 r. sygn. II Aka 112/04 KZS 2004/7-8/6 "sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu uzasadnionego odpowiednio dobranym materiałem dowodowym nie świadczy, że dokonując tych ustaleń sąd popełnił błąd. Dla skuteczności zarzutu błędu niezbędne jest wykazanie nie tylko wadliwości ocen (wniosków wyprowadzonych przez sąd) ale i wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego jakich dopuścił się sąd. . Podnieść również należy, że formułowanie w apelacji zarzutu obrazy art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk prowadzi do wewnętrznej sprzeczności, albowiem obraza zasady in dubio pro reo możliwa jest jedynie przy procedowaniu z poszanowaniem zasady swobodnej oceny dowodów. Zarzut obrazy art. 5 § 2 kpk dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania sądu, a zatem nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem obrazy art. 7 kpk. Przepis art. 7 kpk stanowi, iż organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd I instancji nie dopuścił się jak sugeruje w swojej apelacji obrońca oskarżonej obrazy przepisów postępowania art. 7 kpk, ponieważ dokonana przez sąd rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów była bezstronna, rzetelna i kompleksowa. Odnośnie zarzutu rażącej niewspółmierności kary podnoszony w apelacji przez obrońcę oskarżonego wymierzonej oskarżonemu A. K. w postaci kary 10 miesięcy pozbawienia wolności i orzeczeniu środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio ,to również ten zarzut nie zasługuje na uwzględnienie. Podkreślić należy, że oskarżony jest osobą która była już kilkukrotnie skazana za podobne przestępstwo. K. 91-92 akt. Zgodnie z utrwalonym już w tej mierze orzecznictwem, rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdyby na podstawie ujawnionych wszystkich okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Oceniając stopień społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu czynu należy stwierdzić, że stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jest znaczny. Mając powyższe na uwadze sąd okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy, ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów obu apelacji obrońców oskarżonych, nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 624 § 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki