Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności Anny Postuła-Adamowicz Prokuratora Prokuratury Rejonowej

w Rybniku

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2018 r.

sprawy:

R. O. /O./

s. R. i D.

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 13 §1 kk w zw. z art. 282 kk i art. 189 §1 kk w zw. z art. 191 §2 kk i art. 158 §1 kk przy zast. art. 11 §2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 13 czerwca 2018r. sygn. akt III K 489/17

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz a. (...) M. kwotę
420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 536,60zł ( pięćset trzydzieści sześć złotych sześćdziesiąt groszy) oraz obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 500zł (pięćset złotych).

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 538/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 czerwca 2018 r. Sąd Rejonowy w Rybniku uznał R. O. za winnego tego, że w dniu 2 lipca 2012r. w R. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu wymuszenia zwrotu od P. F. wierzytelności, o której był przekonany, że faktycznie istnieje, w kwocie nie większej niż 2600zł w ten sposób, że pozbawili wolności P. F., brali udział w jego pobiciu stosując przemoc w postaci kopania po całym ciele i uderzenia w twarz, czym narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub w art. 157 § 1 kk, grozili P. F. połamaniem nóg i obcięciem palców u rąk, a następnie pozbawili pokrzywdzonego wolności w ten sposób, że zamknęli go w bagażniku samochodu osobowego marki H., którym przewieźli go na teren posesji do R., uniemożliwiając mu swobodnej jej opuszczenie, lecz zamierzonego celu w postaci przekazania pieniędzy nie osiągnęli z uwagi na interwencję funkcjonariuszy Policji, tj. art. 191 § 2 kk i art. 189 § 1 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 191 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 2 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych , określając wysokość jednej stawki na kwotę 20zł.

Na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 2 lipca 2012r. do dnia 19 września 2012r. i od dnia 19 marca 2013r. do dnia 28 maja 2013r.

Na mocy art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii adw. A. M. kwotę 1896zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu świadczonej na rzecz oskarżonego R. O. i kwotę 436,08zł stanowiąca stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności.

Na podstawie art. 627 kpk i art. 2 i 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w wysokości 500zł oraz wydatki postępowania w wysokości 753,49zł .

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego R. O. zaskarżając wyrok w części tj. na mocy art. 438 pkt 4 kpk w zw. z art. 427 § 1 i 2 kpk zarzucając :

1.obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 69 § 1 kk polegającego na jego niezastosowaniu poprzez rezygnację z orzeczenia wobec oskarżonego warunkowego zawieszenia wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności w sytuacji, gdy spełnione zostały przesłanki do orzeczenia kary pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem;

2.wymierzenie oskarżonemu kary rażąco niewspółmiernej do wagi, społecznej szkodliwości i skutków zarzucanego mu czynu.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o :

1.zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe zawieszenie wymierzonej oskarżonemu kary roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat;

2.zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego według norm prawem przewidzianym, w tym kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu, które to koszty nie zostały uiszczone ani w całości ani w części.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Wymierzonej oskarżonemu przez sąd I instancji kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w ilości 50 stawek dziennych po 20 zł każda nie można uznać za rażąco niewspółmierną. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji powołując się na ustawę kodeks karny w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r. tj. w chwili popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów twierdzi, że sąd I instancji winien był orzec wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby. W niniejszej sprawie sąd rejonowy przy ustalaniu negatywnej prognozy kryminologicznej miał na uwadze, że orzeczona kara ma przede wszystkim realizować swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej a w szczególności winna wdrożyć oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego aby w przyszłości nie popełnił przestępstwa. Sąd I instancji wskazał, że oskarżony był wcześniej pięciokrotnie karany kk 2027-2028 akt, a przypisanego mu czynu dopuścił się w okresie próby wyznaczonej innym wyrokiem. Skoro oskarżonemu dano szansę, której nie wykorzystał i ponownie wszedł w konflikt z prawem to należy wobec niego orzec karę o charakterze izolacyjnym. Wymierzona oskarżonemu kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie jest karą rażąco niewspółmiernie surową W tej kwestii wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 20.09.2001 r. sygn. II AKa 154/01Prok. i Pr.-wkł.2002/11/29... który stwierdził :

Rażąca niewspółmierność kary, art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Z kolei Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 19.12.2000 r. sygn. akt II AKa 218/00 KZS 2001/1/1/33 wypowiedział się w ten sposób, że :

Nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (tak SA pod poz. 37 KZS 10/00).

W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary sąd rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne jak i pozytywne dotyczące oskarżonego. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, zasądzając od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M. zwrot kosztów obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym w stosownej wysokości, O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 § 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki