Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności Pawła Zdunka Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Żorach

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2016 r.

sprawy:

M. J. /J./

s. B. i G.

ur. (...) w O.

oskarżonego o przestępstwo z art. 244 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Żorach

z dnia 13 kwietnia 2014r. sygn. akt II K 163/14

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata W. G. kwotę

420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych

(dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 437/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem Zaocznym z dnia 13 sierpnia 2014 r. Sąd Rejonowy

w Ż. uznał M. J. za winnego tego, że 10 lutego 2014 roku w Ż. na autostradzie (...) kierował samochodem ciężarowym typu furgon marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), wbrew orzeczonemu przez Sąd Rejonowy w Bytomiu wyrokiem z 29 grudnia 2010 roku o sygn. akt II K 986/10, zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w okresie od 5 lutego 2011 roku do 5 lutego 2015 roku, czym wyczerpał dyspozycję art. 244 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości, obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł oskarżony M. J. zaskarżając wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze zarzucając, że wymierzona kara 1 roku pozbawienia wolności jest rażąco niewspółmiernie surowa. Zdaniem oskarżonego zaistniały przesłanki przemawiające za wymierzeniem mu kary łagodniejszej. W oparciu o ten zarzut oskarżony M. J. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie mu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Oskarżonego w swojej apelacji zarzuca sądowi I instancji, że nie wziął pod uwagę okoliczności łagodzących tj. przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz wyrażoną przez niego skruchę. Ponadto podnosił również fakt, że oskarżony prowadził pojazd mechaniczny bez uprawnień bo chciał pomóc koledze, wcześniej przez okres 3 lat przestrzegał nałożonego na niego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Te wszystkie okoliczności wskazują zdaniem apelującego, że sąd rejonowy powinien obniżyć orzeczoną karę pozbawienia wolności i warunkowo zawiesić jej wykonanie na okres próby. Jednak sąd rejonowy w swoim uzasadnieniu wskazał wyraźnie, że oskarżony został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji na gorącym uczynku prowadząc samochód ciężarowy typu furgon bez orzeczonemu zakazowi. Fakt przyznania się do popełnienia

zarzucanego mu czynu w tych okolicznościach, przy takim zgromadzonym materiale dowodowym nie jest żadną okolicznością łagodzącą. Oskarżony jest osobą dorosłą, mającą rodzinę, postępowanie oskarżonego było zatem lekkomyślne. Winien mieć świadomość oskarżony wsiadając do samochodu i prowadząc go, na jakie naraża się konsekwencje, które dotkną również jego rodzinę. Pomimo tego oskarżony zdecydował się na bezprawność swojego działania. Słusznie sąd rejonowy uznał, że stopień winy i społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu jest znaczny. Wymierzonej oskarżonemu przez sąd I instancji kary 1 roku pozbawienia wolności nie można uznać za rażąco niewspółmierną. Podkreślić należy, że przestępstwo z art.244 kk jest zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 3. Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu zatem karę w dolnych granicach zagrożenia mając na uwadze fakt uprzedniej karalności oskarżonego( w tym czterokrotnie za prowadzenie pojazdów w stanie nietrzeźwości) . Brak jest również pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego, że będzie przestrzegał porządku prawnego a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Jak słusznie zauważył Sąd I instancji wcześniej wymierzone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności nie przyniosły żadnego pozytywnego rezultatu. Oskarżony nie dokonał żadnego refleksyjnego spojrzenia na własne zachowanie, nie przestrzegał prawa i naruszał porządek prawny. Zarzut rażącej niewspółmierności kary podniesiony przez oskarżonego w tej sytuacji nie zasługuje na uwzględnienie. W tej kwestii wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 20.09.2001 r. sygn. II AKa 154/01Prok. i Pr.-wkł.2002/11/29... który stwierdził : Rażąca niewspółmierność kary, art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Z kolei Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 19.12.2000 r. sygn. akt II AKa 218/00 KZS 2001/1/1/33 wypowiedział się w ten sposób, że :

Nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (tak SA pod poz. 37 KZS 10/00).

W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary sąd rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne jak i pozytywne dotyczące oskarżonego. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo

realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów Sąd Okręgowy nie uznał zasadności zarzutów apelacji oskarżonego , nie podzielił przytoczone na ich poparcie argumentów zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 624 § 1 kpk.