Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Iwona Zimoń

w obecności Patrycji Michałek -Zamłyńskiej Prokuratora Prokuratury

po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2017 r.

sprawy:

J. B. /B./

s. J. i Ł.

ur. (...) w B.

oskarżonego o przestępstwo z art. 62 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 9 marca 2017r. sygn. akt II K 856/16

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. S. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 254/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 marca 2017 r. Sąd Rejonowy w Raciborzu uznał J. B. za winnego tego, że w dniu 19.07.2016r. w R. w Zakładzie Karnym przy ul. (...) w celi mieszkalnej nr (...), wbrew przepisom ustawy posiadał substancję psychotropową w postaci amfetaminy o wadze 0,42g netto przyjmując, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi czynu z art. 62 ust. 1 i 3 Ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust. 3 Ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd skazał go na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek dowodu rzeczowego – substancji psychotropowych w postaci amfetaminy o wadze 0,322g netto opisanego w wykazie dowodów rzeczowych na karcie 33 akt sprawy, pozycja 1 poprzez zniszczenie.

Na podstawie art. 44 § 2 kk Sąd orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci woreczka foliowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych na karcie 33 akt sprawy, pozycja 1.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Prywatnej Kancelarii Adwokackiej adw. A. S. kwotę 752,76 (siedemset pięćdziesiąt dwa i 76/100) złotych w tym, wysokość vat w kwocie 140,76 (sto czterdzieści i 76/100) złotych tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego J.

B., który zaskarżył wyrok w całości i na zasadzie art. 427 § 2 i art. 438pkt 2 i 3 kpk zarzucił :

1.  naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na treść wyroku, a mianowicie, art. 4 kpk, art. 5 §2 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez:

a.  ocenę materiału dowodowego przeprowadzonego w sprawie niezgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a w konsekwencji uznanie, że oskarżony posiadał substancję psychotropową w postaci amfetaminy o wadze 0,42 g

b.  rozstrzygnięcie wątpliwości, których nie usunięto w postępowaniu dowodowym na niekorzyść oskarżonego,

2.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, mimo poważnych wątpliwości w tym względzie wynikających z całokształtu materiału dowodowego przeprowadzonego w niniejszej sprawie, a w szczególności na uznaniu, że oskarżony posiadał amfetaminę znalezioną w celi nr 76 Zakładu Karnego w R..

W oparciu o w/w zarzuty apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonej nie zasługuje na uwzględnienie. Podniesiony przez obrońcę w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych byłyby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody , na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki, którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji powiela linię obrony prezentowaną przez oskarżoną przed sądem rejonowym. Jednak sąd I instancji w swoim uzasadnieniu wskazał dlaczego nie dał wiary tym wyjaśnieniom. Z zeznań świadków R. J., M. B. i G. B. wynika jednoznacznie, że podczas kontroli w celi n r 76 ujawniono w gąbce kąpielowej woreczek z białym proszkiem, jak później się okazało środkiem odurzającym. Oskarżony oraz R. J. zostali poddani badaniom na zawartość środków odurzających, wynik okazał się pozytywny dla oskarżonego. Zupełnie w swojej apelacji pomija obrońca oskarżonego zeznania świadka D. P. który po zdarzeniu odbył rozmowę z oskarżonym, w trakcie której oskarżony przyznał się, że znaleziony środek odurzający należy do niego. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia przepisów art. 5 § 2 i 7 kpk jak zarzucał to w swojej apelacji obrońca oskarżonej. Niesłusznym okazał się zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonej, iż Sąd meriti nie skorzystał z zasady określonej w art. 5 § 2 kpk. Należy zauważyć, iż żaden element uzasadnienia nie wskazuje by sąd rozpoznający sprawę miał wątpliwości co do popełnienia przez oskarżoną zarzucanego jej czynu. "Truizmem jest twierdzenie, iż wątpliwości, o jakich mowa w przepisie art. 5 § 2 kpk, odnoszą się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą do nich natomiast wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc, który z wzajemnie sprzecznych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów, odpowiadającej zasadom logiki i doświadczenia życiowego i w zgodzie z przepisami art. 410 kpk, a ustalenia te są stanowcze, to nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 kpk" ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 maja 2007 r. sygn. akt II AKa 173/07 Prok. i Pr. 2008/2/26). Co więcej " wyrażona w art. 5 § 2 kpk zasada in dubio pro reo, nie nakłada na sąd obowiązek przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenia faktów" (postanowienie Sadu Najwyższego z dnia 19.10.2006 r. II KK 80/06 Lex 202117). Z kolei przepis art. 7 kpk stanowi, iż organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd I instancji nie dopuścił się jak sugeruje w swojej apelacji obrońca oskarżonej obrazy przepisów postępowania art. 7 kpk, ponieważ dokonana przez sąd rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów była bezstronna, rzetelna i kompleksowa. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego J. B. wyczerpało znamiona zarzucanego mu czynu z art. z art. 62 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8.06.2004 r. sygn. II Aka 112/04 KZS 2004/7-8/6 "sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu uzasadnionego odpowiednio dobranym materiałem dowodowym nie świadczy, że dokonując tych ustaleń sąd popełnił błąd. Dla skuteczności zarzutu błędu niezbędne jest wykazanie nie tylko wadliwości ocen (wniosków wyprowadzonych przez sąd) ale i wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego jakich dopuścił się sąd". Ponieważ apelacja obrońcy oskarżonego skierowana jest co do całości orzeczenia, obowiązkiem Sądu Okręgowego jest również sprawdzenie, czy wymierzona oskarżonej kara nie jest rażąco surowa. W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary sąd rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne jak i pozytywne dotyczące oskarżonego. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem sądu odwoławczego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, zasądzając na rzecz adw. A. S. zwrot kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym w stosownej wysokości. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 624 § 1 kpk obciążając nimi Skarb Państwa.