Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Sędziowie: SSO Olga Nocoń

SSO Lucyna Pradelska-Staniczek (spr.)

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności Marcina Felsztyńskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej – Prokuratora Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2017 r.

sprawy:

M. J. /J./

syna J. i M.

ur. (...) w J.

oskarżonego o przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 16 grudnia 2016r. sygn. akt VI K 518/17

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowania odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki

SSO Olga Nocoń SSO Lucyna Pradelska-Staniczek (spr.)

Sygn. akt V.2 Ka 182/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim wyrokiem z dnia 16 grudnia 2016 r. sygn. akt VI K 518/16 uznał oskarżonego M. J. za winnego tego, że w dniu 07 maja 2016 roku w W., po uprzednim użyciu przemocy fizycznej w postaci odepchnięcia, kopnięcia nogą w kostkę, złapaniu za gardło i grożeniu pobiciem, zabrał dostawcy pizzy M. C. w celu przywłaszczenia 3 pizze wartości 98 zł na szkodę właściciela pizzerii G. G., przy czym zarzuconego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w dniach 29 grudnia 2012 roku do 12 lipca 2013 roku, z zaliczeniem okresu od 08 lutego 2012 roku do 10 maja 2012 roku co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej w rozmiarze 1 roku pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne z art. 278 §1 k.k. i 275 § 1 k.k. i art. 276 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju z dnia 26 czerwca 2009 roku wydanego w sprawie pod sygnaturą akt VI K 127/09, tj. popełnienia czynu wyczerpującego ustawowe znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na mocy art. 280§ 1 k.k. i wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyżej wskazanym wyrokiem na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego M. J. tytułem środka kompensacyjnego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz G. G. kwoty 98 złotych.

Na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu M. J. okres zatrzymania w sprawie do dnia 08 maja 2016 roku do dnia 09 maja 2016 roku na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie pierwszym wyroku.

Na mocy art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolniono w całości oskarżonego M. J. od ponoszenia opłaty i wydatków postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa.

Osobistą apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony M. J., zaskarżając wskazany wyrok w całości. Oskarżony wniósł o zakwalifikowanie zarzucanego mu czynu jako przypadku mniejszej wagi, z uwagi na okoliczności jego popełnienia: małą wartość zabranego mienia oraz fakt, iż pokrzywdzony nie doznał żadnych obrażeń ciała.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie, że czyn, którego się dopuścił spełnia kryteria przyjęcia przypadku mniejszej wagi w rozumieniu art. 283 k.k. i wymierzenie na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. kary 1 roku pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby trzech lat, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja oskarżonego okazała się niezasadna.

Na wstępie należy wskazać, iż wyrok w przedmiotowej sprawie wydano w trybie art. 387 k.p.k. Z treści z art. 447 § 5 k.p.k. (a contrario) wynika, że wyrok wydany w trybie konsensualnym może zostać zaskarżony jedynie z powodu obrazy przepisów prawa materialnego lub obrazy przepisów postępowania mogących mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k.). O treści wymienionego przepisu oskarżony został pouczony (k-112). Skarżący nie kwestionując ustaleń faktycznych, podniósł zarzut obrazy prawa materialnego, stąd koniecznym było przeprowadzenie kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku.

Zgodnie z utrwalonym już w tej mierze orzecznictwem o przyjęciu wypadku mniejszej wagi decydują przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu. Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, zachowanie się i sposób działania sprawcy, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Dla elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia oraz motywy i cel działania sprawcy Stopień społecznej szkodliwości czynu jest podstawowym kryterium oceny czy dany czyn można zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi. Zgodnie z treścią art. 115 § 2 k.k. rozmiar wyrządzonej lub grożącej szkody jest jedynie jednym z kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości. Sąd bierze także pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Wypadek mniejszej wagi jest uprzywilejowaną postacią czynu o znamionach ustawowych przestępstwa typu podstawowego, charakteryzującą się przewagą łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 2 sierpnia 2001 roku, sygn. II AKa 284/01). O wypadku mniejszej wagi, nie świadczy tylko wartość przedmiotu czynu, trzeba mieć na uwadze szczegółową analizę okoliczności towarzyszących zachowaniu się sprawcy. O tym, czy rzeczywiście zachodzi wypadek mniejszej wagi rozboju, decyduje ocena wszystkich znamion przedmiotowych i podmiotowych danego czynu, a ściślej ostateczny bilans z oceny znamion czynu.

W realiach niniejszej sprawy nie sposób dopatrzeć się okoliczności, w oparciu o które zachowanie oskarżonego należałoby kwalifikować jako czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. Okoliczności zdarzenia jak i fakt, iż zachowanie M. J. cechowała brutalność, premedytacja, zdecydowanie oraz brak elementarnego poszanowania norm moralnych i społecznych, nie pozwalają na przyjęcie wypadku mniejszej wagi. Argumenty oskarżonego są bezzasadne i nietrafne. To, iż pokrzywdzony M. C., zdaniem oskarżonego, nie odniósł żadnych obrażeń ciała czy też mała wartość skradzionego mienia, w żaden sposób nie usprawiedliwiają czynu dokonanego przez M. J., ani tym bardziej nie kwalifikują go – jak chciałby tego oskarżony - jako swoisty rodzaj żartu, którego negatywnych konsekwencji nie był on w stanie przewidzieć. Oskarżony groził pokrzywdzonemu wyrządzeniem mu krzywdy, szarpał go za ubranie, kopnął, złapał za szyję oraz przyciskał do ściany. W związku z powyższym nie sposób zgodzić się z twierdzeniami oskarżonego M. J., iż tylko w „małym” stopniu naruszył nietykalność cielesną pokrzywdzonego. Jak to już wyżej wskazano sama wartość przedmiotu czynności wykonawczej nie ma decydującego znaczenia przy ustaleniu, czy mamy do czynienia z wypadkiem mniejszej wagi, podstawowym kryterium jest stopień społecznej szkodliwości czynu, który to stopień słusznie Sąd I instancji ocenił na wysoki. Takie ustalenie wyklucza przyjęcie kwalifikacji z art. 283 k.k.

Z treści złożonego środka odwoławczego wynika, iż intencją skarżącego było, by na skutek przyjęcia wypadku mniejszej wagi obniżona została kara pozbawienia wolności, co w efekcie miało skutkować warunkowym jej zawieszeniem. Jak to już wyżej wskazano nie może być podstawą apelacji zarzut rażącej niewspółmierności kary, gdy w sprawie zawarto porozumienie, o jakim mowa w art. 387 k.p.k. Zgodnie z utrwalonym już w tej mierze orzecznictwem nie wyklucza to jednak możliwości zajęcia przez Sąd Odwoławczy stanowiska, że zachodzą warunki, o jakich mowa w art. 440 k.p.k., zgodnie z którym orzeczenie podlega zmianie na korzyść oskarżonego, jeżeli utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, a u podstaw takiego przekonania będzie dopatrzenie się rażącej niewspółmierności kary.

Z taką sytuacją nie mamy jednakże doczynienia w niniejszej sprawie. W świetle całokształtu okoliczności sprawy należy uznać, że wymierzona oskarżonemu kara nie cechuje się rażącą niewspółmiernością-surowością. Lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd I instancji miał uwadze szereg okoliczności mających wpływ na rodzaj i wysokość kary oraz w sposób należyty uwzględnił wszystkie okoliczności obciążające i łagodzące. Sąd wziął pod uwagę wcześniejszą karalność oskarżonego za przestępstwa i za wykroczenia, uwzględnił jego tryb życia, jak i fakt, iż czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa.

Wskazać jeszcze należy na treść art. 69 § 1 k.k., którego aktualne brzmienie wyklucza możliwość zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary wobec oskarżonego. Zgodnie z przywołanym przepisem w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 roku sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności (…). Oskarżony czynu dopuścił się dnia 7 maja 2016 roku, a więc w dacie obowiązywania przywołanej regulacji.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku. Mając na względzie sytuację osobistą i finansową oskarżonego, zwolniono go od kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki

SSO Olga Nocoń SSO Lucyna Pradelska-Staniczek (spr.)