Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Lucyna Pradelska-Staniczek

Protokolant: Beata Pinior

w obecności Marka Kasieczko Prokuratora Prokuratury Gliwice –Zachód w Gliwicach delegowanego do Prokuratory Prokuratury Rejonowej w Rybniku oraz Beaty Wiącek - funkcjonariusza Śląskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Katowicach

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2019r.

sprawy: A. D. /D./

s. B. i W.

ur. (...) w C.

oskarżonego o przestępstwo z art. 107 § 1 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 21 stycznia 2019r. sygn. akt III K 944/16

I.zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcie o środku karnym zawarte w pkt 2;

II.w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złotych.

SSO Lucyna Pradelska-Staniczek

Sygn. akt V.2 Ka 168/19

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 21 stycznia 2019 roku uznał oskarżonego A. D. za winnego tego, że prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w P. na ul. (...) w dniu 20 stycznia 2016 roku w lokalu Bar (...) mieszczącym się w R. przy ul. (...), urządzał w celach komercyjnych gry o charakterze losowym na dwóch automatach do gier, bez numerów o nazwie H. (...), wbrew przepisom art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 oraz 21 a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, tj. przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s. i za to na mocy art. 107 § 1 k.k.s. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki wynosi 100 złotych.

Na mocy art. 32 §1 k.k.s. sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku dwóch automatów do gier o nazwie H. (...) bez nazwy w wysokości 12000 złotych. Sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania, w tym opłatą w kwocie 1000 złotych oraz wydatkami w kwocie 2323,84 złote.

Apelację od wyroku wniosła obrońca oskarżonego, która zaskarżyła wyrok w całości. Orzeczeniu zarzuciła:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, a polegający na błędnym przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się czynu opisanego w wyroku umyślnie, w sytuacji, gdy w dacie zarzutu oskarżony (tak jak i szereg sądów powszechnych) był przekonany, że jego działalność jest legalna, albowiem kierował się treścią art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych, zgodnie z którym „podmioty prowadzące działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 lub art. 7 ust. 2 w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy mają obowiązek dostosowania się do wymogów określonych w ustawie zmienionej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, do dnia 1 lipca 2016 roku”,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na nieustaleniu przez sąd I instancji, że mamy do czynienia z przypadkiem mniejszej wagi, o którym mowa w art. 107 § 4 k.k.s, w sytuacji gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że spełnione są przesłanki z art. 53 § 8 k.k.s. do zakwalifikowania czynu oskarżonego jako przypadku mniejszej wagi, tj. gdy były organizowane w jednym dniu, w jednym tylko miejscu i na dwóch automatach do gier, w tym czasie niewiele osób mogło skorzystać z gier, przez co czyn miał niski stopień społecznej szkodliwości, żadna należność publicznoprawna nie została uszczuplona ani narażona na uszczuplenie, gdzie prawidłowe przyjęcie przez sąd I instancji, że mamy do czynienia z występkiem mniejszej wagi miałoby znaczenie tak dla kwalifikacji prawnej (zastosowanie art. 107 § 4 k.k.s.) jak i dla kary grzywny orzeczonej względem oskarżonego,

3.  rażącą surowość kary orzeczonej wobec oskarżonego poprzez wymierzenie mu kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych, w sytuacji gdy czyn został popełniony trzy lata temu, oskarżony w dacie czynu nie był karany za czyn z art. 107 § 1 k.k.s., gry miały być urządzane jednego dnia, w jednym tylko lokalu i na dwóch urządzeniach, zaś od strony podmiotowej oskarżony mógł kierować się art. 4 ustawy wprowadzającej, co powoduje, że czyn mógł zostać zakwalifikowany jako występek z art. 107 § 4 k.k.s. gdzie powyższe winno skutkować orzeczeniem kary grzywny w mniejszej ilości stawek dziennych, natomiast okoliczności, iż oskarżony z uwagi na stan zdrowia obecnie nie osiąga niemalże żadnych dochodów, nie posiada majątku ani oszczędności, powinny mieć wpływ na ustalenie przez sąd I instancji niższej wysokości stawki dziennej grzywny,

4.  rażącą surowość środka karnego orzeczonego względem oskarżonego poprzez przyjęcie, iż wartość automatów o nawie H. S. bez nazwy wyniosła 12000 złotych, co skutkowało orzeczeniem środka karnego ściągnięcia równowartości pieniężnej w takiej kwocie, w czasie gdy sąd nie określił na jakiej podstawie ustalił wartość jednego automatu, w sprawie nie został powołany biegły sądowy celem wyceny wartości automatów do gier, zaś w chwili obecnej automaty wobec zmiany ustawy o grach hazardowych nie mają żadnej wartości.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji po ponownego rozpoznania, zaś z ostrożności procesowej o zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie, że czyn oskarżonego stanowi występek z art. 107 § 4 k.k.s., nadto o zmianę wyroku poprzez wymierzenie wobec oskarżonego kary grzywny w łagodniejszym wymiarze i orzeczenie mniejszej liczby stawek dziennych, w niższej wysokości oraz uchylenie rozstrzygnięcia w zakresie środka karnego, a w konsekwencji także zmianę wyroku w zakresie opłat w postępowaniu karnym, a nadto o zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów zastępstwa procesowego z wyboru za II instancji według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

skutkiem wniesionej apelacji była konieczność uchylenia orzeczenia o środku karnym orzeczonym w punkcie 2 wyroku. Rozstrzygnięciem tym naruszono bowiem art. 32 § 1 k.k.s. W aktualnym stanie prawnym nie było dopuszczalne orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku zwróconych oskarżonemu automatów do gry w kwocie 12000 złotych wobec tego, że takiego środka nie stosuje się do przedmiotów, których posiadanie jest zabronione.

W dniu 1 kwietnia 2017 roku weszła w życie zmiana do Ustawy o grach hazardowych (art. 15 j dodany przez art. 1 punkt 17 ustawy z dnia 15 grudnia 2016 roku, Dz. U. 2017.99, zmieniającej tę ustawę z dniem 1 kwietnia 2017 roku). W art. 15 j wprowadzony został zakaz posiadania automatów do gier. Ustawa ta wprowadza 7 wyjątków. Jednakże żaden z nich nie obejmuje oskarżonego. Orzeczenie środka karnego z art. 32 § 1 k.k.s. jest wyłączone w stosunku do przedmiotów określonych w art. 29 pkt 4 k.k.s. tj. przedmiotów, których posiadanie jest zabronione. Przepis art. 32 § 1 in fine k.k.s. wyłącza wyraźnie i kategorycznie możliwość zastępowania środka karnego przepadku przedmiotów środkiem karnym zastępczym w postaci ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów w wypadku, gdy przepadek miałby dotyczyć automatów do gier, których posiadanie od 1 kwietnia 2017 roku jest zabronione.

Art. 2 § 2 k.k.s. statuuje zasadę, według której, jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Przez obowiązywanie w czasie orzekania ustawy innej niż w czasie popełniania przestępstwa rozumieć należy cały obowiązujący w danym czasie stan prawny odnoszący się do badanego czynu ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2003 roku, sygn. II KK 209/03).

Co prawda w chwili czynu przepis art. 15 j nie obowiązywał, mając jednakże na względzie całokształt uregulowań prawnych dotyczących czynu zarzucanego oskarżonemu uznać należy, iż przywołane już wyżej przepisy w ich aktualnym brzmieniu powodują, że orzeczenie środka karnego w postaci ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku, tj. zwróconych automatów jest niedopuszczalne. Z tych też względów sąd odwoławczy musiał w tym zakresie dokonać zmiany zaskarżonego wyroku w pkt 2 i uchylić orzeczony względem oskarżonego środek karny.

W pozostałym zakresie apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Stanowi ona jedynie gołosłowną polemikę z prawidłowymi ustaleniami i rozstrzygnięciami sądu I instancji. Wbrew stanowisku skarżącego kontrola odwoławcza nie wykazała, aby sąd rejonowy dopuścił się błędu w ustaleniu stanu faktycznego sprawy. Należy podkreślić, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku może okazać się trafnym tylko wówczas, gdy podnoszący go w apelacji zdoła wykazać sądowi I instancji uchybienie przy ocenie materiału zebranego dowodowego, polegające na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu tak zasad logiki, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności (tak m.in. wyrok SA w Lublinie z 27 kwietnia 2006 r., II AKa 80/06, Prok. i Pr. – wkł. 2007/2/32). W niniejszej sprawie sąd I instancji poddał analizie wszystkie zebrane i prawidłowo ujawnione dowody, zaś ocena tych dowodów nie przekracza granic zakreślonych regułą z art. 7 k.p.k., ani nie uchybia zasadzie obiektywizmu, wyrażonej w art. 4 k.p.k. Dokonując ustaleń faktycznych, sąd wskazał, na jakich dowodach oparł swoje rozstrzygnięcie, a którym dowodom odmówił wiary i swoje stanowisko w tym przedmiocie przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach rozstrzygnięcia, które odpowiada wymogom art.424 § 1 i 2 k.p.k.

Prawidłowa była również ocena prawna czynu zarzuconego i przypisanego oskarżonemu. Nie popełnił sąd I instancji błędów w zakresie wykładni prawa materialnego.

Art. 107 § 1 k.k.s. w wersji obowiązującej w dacie czynu stanowił, że kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie. Zatem dla przypisania sprawcy czynu z art. 107 § 1 k.k.s. koniecznym jest wykazanie, iż urządzał on lub prowadził grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny i czynił to wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia.

Oskarżony, który był właścicielem przedmiotowych automatów nie przedstawił dokumentów rejestracyjnych jak i opinii technicznej z badań potwierdzających rejestrację wykonywanych przez upoważnioną jednostkę badającą. Nie posiadał również udzielonej przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych koncesji na prowadzenie kasyna gry uprawniającej do urządzania i prowadzenia działalności w zakresie gier na automatach. Słusznie zatem działanie oskarżonego polegające na urządzaniu w celach komercyjnych gier o charakterze losowym na automatach wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych sąd I instancji wiązał z naruszeniem przepisu art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23 a ust. 1 ustawy o grach hazardowych.

Sąd rejonowy prawidłowo przyjął, iż oskarżony urządzał gry na automatach i tym samym dopuścił się przypisanego mu czynu z zamiarem co najmniej ewentualnym. W ocenie sądu okręgowego ustalenie takie jest prawidłowe, bowiem wynika wprost z dowodów zgromadzonych w sprawie, które szczegółowo omówił sąd I instancji, tj. z protokołów kontroli, protokołów oględzin i zatrzymania automatów, umowy najmu powierzchni, faktury, opinii biegłego z zakresu badania automatów oraz zeznań świadków K. M., L. S..

Oskarżonemu zarzucono popełnienie przestępstwa skarbowego kwalifikowanego w oparciu o art. 107 § 1 k.k.s. Przepis ten odsyła do przepisów ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku (Dz. U. z 2009 roku, nr 201, poz. 1540 z późn. zm.). Powołana ustawa definiuje pojęcie gier hazardowych, dopuszczalność organizowania i prowadzenia działalności w tym zakresie oraz wymagania, jakie muszą być spełnione, by działalność taka mogła być prowadzona. Zatem przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. może polegać między innymi na naruszeniu art. 6 ust. 1, tj. na urządzaniu gier na automatach bez posiadanej koncesji na prowadzenie kasyna, lub art. 14 ust. 1 ugh, tj. na urządzaniu gier na automatach poza kasynem gry. Tym samym urządzanie gier losowych na automatach z naruszeniem któregokolwiek z tych przepisów wypełnia znamiona przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.

Jakkolwiek skarżący nie podnosił zarzutów związanych z technicznością przywołanych wyżej przepisów to zauważyć należy, że w wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 13 października 2016 r. wydanym w sprawie C-303/15 stwierdzono, że art. 6 ust.1 ustawy o grach hazardowych nie stanowi przepisu technicznego w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r., podlegającego obowiązkowi notyfikacji na podstawie art. 8 ust.1 tej dyrektywy. Pogląd ten podzielony został w uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r. (I KZP 17/16). Z powołanej uchwały Sądu Najwyższego, należy wnosić, że o wypełnieniu normy blankietowej art. 107 § 1 k.k.s. stanowi już samo naruszenie art. 6 ust. 1 ugh i możliwym jest przypisanie odpowiedzialności karnej za czyn z art. 107 § 1 k.k.s., który polega na naruszeniu wyłącznie lub również art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, nawet jeśli czyn ten zostałby popełniony przed wejściem w życie w dniu 3 września 2015 roku nowelizacji ustawy o grach hazardowych.

Oskarżony z udostępniania automatów czerpał dochody. Jego styczność z automatami do gier nie była przypadkowa czy incydentalna, oskarżony nie mógł nie wiedzieć o rygorach prawnych, którym poddana jest działalność w zakresie gier hazardowych. Z tych też względów wyjaśnienia oskarżonego, nie przyznającego się do winy, należy ocenić krytycznie i uznać, iż stanowią one jedynie linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej za zarzucany występek karnoskarbowy. Opieranie się na opiniach, mających potwierdzać legalność tej działalności, wskazuje na istnienie po stronie oskarżonego wątpliwości, a tym samym wiedzy co do ewentualnego braku zgodności z obowiązującym prawem podejmowanych działań.

Myli się skarżący podnosząc, że art. 4 ustawy nowelizującej z dnia 12 czerwca 2015 roku wprowadzał tzw. „okres przejściowy”. Zgodnie z przywołanym przepisem podmioty prowadzące działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 lub w art.7 ust. 2, mają obowiązek dostosowania się do wymogów określonych w ustawie o grach hazardowych w brzmieniu nadanym wskazaną nowelizacją w terminie do dnia 1 lipca 2016 r. Jak zaznaczył Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 kwietnia 2016r. (I KZP 1/16, OSNKW 2016/6/36) powołany przepis dotyczy podmiotów, które prowadziły taką działalność zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed 3 września 2015 r. (na podstawie koncesji albo zezwolenia). Przepis art. 4 ustawy nowelizującej żadnej treści o charakterze abolicyjnym nie zawiera. Również wykładnia celowościowa nie pozwala na aprobatę poglądu skarżącego. Przecież ustawodawca nie rezygnowałby dobrowolnie z okresowej reglamentacji rynku gier hazardowych. Taki pogląd wypowiedział w cytowanym wyżej orzeczeniu Sąd Najwyższy, a sąd okręgowy w pełni go podziela.

Nie ma również racji skarżący podnosząc, że czy zarzucany oskarżonemu winien być kwalifikowany jako wypadek mniejszej wagi.

Przepis art. 53 § 8 k.k.s. stwierdza, że w rozumieniu kodeksu wypadek mniejszej wagi jest to czyn zabroniony jako wykroczenie skarbowe, które w konkretnej sprawie, ze względu na jej szczególne okoliczności - zarówno przedmiotowe, jak i podmiotowe - zawiera niski stopień społecznej szkodliwości czynu, w szczególności gdy uszczuplona lub narażona na uszczuplenie należność publicznoprawna nie przekracza ustawowego progu z § 6, a sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego nie wskazują na rażące lekceważenie przez sprawcę porządku finansowoprawnego lub reguł ostrożności wymaganych w danych okolicznościach, albo sprawca dopuszczający się czynu zabronionego, którego przedmiot nie przekracza kwoty małej wartości, czyni to z pobudek zasługujących na uwzględnienie.

Istotnie w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z bezpośrednim uszczupleniem należności podatkowych, jednakże nie można tracić z pola widzenia tego, że gdyby oskarżony A. D. prowadził gry na automatach zgodnie z przepisami u.g.h., to musiałby uzyskać koncesję na prowadzenie kasyna, a tym samym uiścić opłatę w wysokości 32.000% kwoty bazowej, co przykładowo w 2019 r. daje sumę 1.539.654 złote. Sąd odwoławczy przemilczy już kwestię odprowadzania podatku od w zasadzie nigdzie nie ewidencjonowanego dochodu z gry na automatach, co zresztą stanowiło jedną z przesłanek zaostrzenia ustawy o grach hazardowych.

Nawet jeśli by przyjąć, że przedmiot zarzucanego czynu nie przekracza kwoty małej wartości, to zgodnie z art. 53 § 8 k.k.s. by uznać, iż mamy do czynienia z przypadkiem mniejszej wagi trzeba jeszcze by oskarżony działał z pobudek zasługujących na uwzględnienie. Skarżący nie wskazał, jakie to pobudki zasługujące na uwzględnienie kierowały oskarżonym gdy dopuszczał się przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. Sąd odwoławczy samodzielnie takich pobudek działania oskarżonego zasługujących na uwzględnienie nie dostrzega.

Twierdzenie skarżącego, że zarzucany czyn stanowi wypadek mniejszej wagi, gdyż dotyczy on urządzania gry tylko na dwóch automatach, jednego dnia jest niezrozumiałe i oderwane od rzeczywistości. Zgodnie z tym poglądem przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. popełniałaby osoba urządzającą gry na kilku automatach, a w przypadku osoby urządzającej gry na jednym, czy dwóch automatach zasadnym byłoby uznanie, iż taki czyn stanowi wypadek mniejszej wagi. Oczywiście taki pogląd może znaleźć swoje uzasadnienie i w pewnych przypadkach zasługiwać na aprobatę. Jednakże z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie, gdyż A. D. w niniejszej sprawie zarzucono urządzanie gier na dwóch automatach, co stanowiło tylko wycinek prowadzonej przez niego profesjonalnej działalności gospodarczej polegającej na czerpaniu zysków właśnie z urządzania gier na automatach. Kierując się logiką zawartą w apelacji należałoby skazać za przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. osobę urządzającą gry na kilku automatach, tylko dlatego, iż miało to miejsce w jednym lokalu i w jednym czasie oraz zostałoby objęte jednym zarzutem, a jednocześnie uznać, że urządzanie gier na kilkunastu, kilkudziesięciu automatach każdorazowo stanowi wypadek mniejszej wagi tylko z tego względu, że na skutek takiej, a nie innej konfiguracji procesowej, każdy z tych automatów byłby przedmiotem odrębnego zarzutu lub postępowania.

Odnosząc się z kolei do wymierzonej kary przyjąć należy, że jest ona sprawiedliwa, odpowiednia do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, uwzględnia te wszystkie elementy, jakie są istotne dla jej wymiaru. Szkodliwość społeczna czynu zarzucanego oskarżonemu i jego zawinienie są znaczne. Oskarżony czynu, który zresztą stanowił jedynie wycinek jego działalności w tym zakresie, dopuścił się z chęci zysku. Zarzucany oskarżonemu czyn z art. 107 k.k.s. podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie. Nie sposób zatem uznać wymierzonej oskarżonemu samoistnej kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 100 złotych za rażąco niewspółmiernie surową, a tylko wymierzenie takiej kary uzasadniałoby ingerencję sądu odwoławczego. Orzeczona względem oskarżonego kara uwzględnia rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego rodzaj i stopień naruszenia norm prawnych, motywację oskarżonego oraz jego właściwości i warunki osobiste.

Zasadnie obciążono oskarżonego kosztami sądowymi obejmującym wydatki postępowania w wysokości 2323,84 złote oraz opłatą w kwocie 1000 złotych.

Biorąc pod uwagę powyższe i uznając pozostałe ustalenia dokonane przez sąd rejonowy za prawidłowe, sąd okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany i uniewinnienia oskarżonego lub uchylenia zaskarżonego wyroku.

Mając na względzie sytuację osobistą i finansową oskarżonego, zasądzono od niego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 złotych. Zasądzono też od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę za drugą instancję w kwocie 1000 złotych.

SSO Lucyna Pradelska-Staniczek