Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności Malwiny Pawela-Szendzielorz Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2018 r.

sprawy: M. K. /K./

s. J. i D.

ur. (...) w K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 193 kk i art. 158 §1 kk w zw. z art. 159 kk w zw. z art. 11 §2 kk;

A. G. /G./

s. W. i M.

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 193 kk i art. 158 §1 kk w zw. z art. 159 kk w zw. z art. 11 §2 kk i art. 64 §1 kk;

A. M. /M./

s. S. i K.

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 193 kk i art. 158 §1 kk w zw. z art. 159 kk w zw. z art. 11 §2 kk;

M. S. (2) /S./

s. P. i B.

ur. (...) w K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 193 kk i art. 158 §1 kk w zw. z art. 159 kk w zw. z art. 11 §2 kk;

B. P. /P./

s. S. i B.

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 193 kk i art. 158 §1 kk w zw. z art. 159 kk w zw. z art. 11 §2 kk w zw. z art. 64 §1 kk;

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 12 grudnia 2017r. sygn. akt III K 335/17

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów : B. G., Z. W. oraz K. S. kwoty po 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwoty po 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.zwalnia oskarżonych: M. K., A. G., A. M., M. S. (2) i B. P. od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 166/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Rybniku uznał M. K. za winnego tego, że w nocy z 10 lutego 2017 roku na 11 lutego 2017 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z A. G., nieletnim D. B. (1) i innymi osobami w tym B. P., M. S. (2) i A. M., wdarł się do pomieszczenia wspólnego dla mieszkań zajmowanych przez rodziny P. i (...) poprzez siłowe wyważenie drzwi i nie opuszczał tego miejsca wbrew żądaniu A. P. i I. B., a następnie dokonał pobicia K. P. (1) i M. B. w ten sposób, że bił i kopał pokrzywdzonego K. P. (1) po całym ciele, a nieustaleni sprawcy używali przy tym paralizatora wobec K. P. (1) i M. B., zaś D. B. (1) użył noża, narażając pokrzywdzonych na niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 lub art. 157 kk przy czym w wyniku użycia niebezpiecznego narzędzia w postaci noża K. P. (1) doznał ran ciętych przedramienia prawego po stronie grzbietowej bocznej z uszkodzeniem mięśni prostowników nadgarstka, rany ciętej przedramienia po stronie dłoniowej, rany ciętej ramienia prawego, a także obrażeń głowy i rany powiekowej oka prawego, tj. czynu z art. 193 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Tym samym wyrokiem sąd uznał A. G. za winnego tego, że w nocy z 10 lutego 2017 roku na 11 lutego 2017 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z M. K., nieletnim D. B. (1) i innymi osobami w tym B. P., M. S. (2) i A. M., wdarł się do pomieszczenia wspólnego dla mieszkań zajmowanych przez rodziny P. i (...) poprzez siłowe wyważenie drzwi i nie opuszczał tego miejsca wbrew żądaniu A. P. i I. B., a następnie dokonał pobicia K. P. (1) i M. B. w ten sposób, że bił i kopał pokrzywdzonego K. P. (1) po całym ciele, a nieustaleni sprawcy używali przy tym paralizatora wobec K. P. (1) i M. B., zaś D. B. (1) użył noża, narażając pokrzywdzonych na niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 lub art. 157 kk przy czym w wyniku użycia niebezpiecznego narzędzia w postaci noża K. P. (1) doznał ran ciętych przedramienia prawego po stronie grzbietowej bocznej z uszkodzeniem mięśni prostowników nadgarstka, rany ciętej przedramienia po stronie dłoniowej, rany ciętej ramienia prawego, a także obrażeń głowy i rany powiekowej oka prawego, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 10 listopada 2009r. , sygn. III K 501/09, za przestępstwo podobne popełnione z użyciem przemocy z art. 280 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności zarządzoną do wykonania na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 27.02.2012r., którą odbywał w okresie od 13.11.2013r. do 4.11.2015r., a kiedy to został warunkowo przedterminowo zwolniony z odbywania reszty kary, tj. czynu z art. 193 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk i za to na mocy art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Uznał oskarżonego A. M. za winnego tego, że w nocy z 10 lutego 2017 roku na 11 lutego 2017 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z M. K., A. G., nieletnim D. B. (1) i innymi osobami w tym B. P., M. S. (2), wdarł się do pomieszczenia wspólnego dla mieszkań zajmowanych przez rodziny P. i (...) poprzez siłowe wyważenie drzwi i nie opuszczał tego miejsca wbrew żądaniu A. P. i I. B., a następnie dokonał pobicia K. P. (1) i M. B. w ten sposób, że bił i kopał pokrzywdzonego K. P. (1) po całym ciele, a nieustaleni sprawcy używali przy tym paralizatora wobec K. P. (1) i M. B., zaś D. B. (1) użył noża, narażając pokrzywdzonych na niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 lub art. 157 kk przy czym w wyniku użycia niebezpiecznego narzędzia w postaci noża K. P. (1) doznał ran ciętych przedramienia prawego po stronie grzbietowej bocznej z uszkodzeniem mięśni prostowników nadgarstka, rany ciętej przedramienia po stronie dłoniowej, rany ciętej ramienia prawego, a także obrażeń głowy i rany powiekowej oka prawego, tj. czynu z art. 193 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

M. S. (2) został uznany za winnego tego, że w nocy z 10 lutego 2017 roku na 11 lutego 2017 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z M. K., A. G., nieletnim D. B. (1) i innymi osobami w tym B. P. i A. M., wdarł się do pomieszczenia wspólnego dla mieszkań zajmowanych przez rodziny P. i (...) poprzez siłowe wyważenie drzwi i nie opuszczał tego miejsca wbrew żądaniu A. P. i I. B., a następnie dokonał pobicia K. P. (1) i M. B. w ten sposób, że bił i kopał pokrzywdzonego K. P. (1) po całym ciele, a nieustaleni sprawcy używali przy tym paralizatora wobec K. P. (1) i M. B., zaś D. B. (1) użył noża, narażając pokrzywdzonych na niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 lub art. 157 kk przy czym w wyniku użycia niebezpiecznego narzędzia w postaci noża K. P. (1) doznał ran ciętych przedramienia prawego po stronie grzbietowej bocznej z uszkodzeniem mięśni prostowników nadgarstka, rany ciętej przedramienia po stronie dłoniowej, rany ciętej ramienia prawego, a także obrażeń głowy i rany powiekowej oka prawego, tj. czynu z art. 193 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

B. P. został uznany za winnego tego, że w nocy z 10 lutego 2017 roku na 11 lutego 2017 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z M. K., A. G., nieletnim D. B. (1) i innymi osobami w tym M. S. (2) i A. M., wdarł się do pomieszczenia wspólnego dla mieszkań zajmowanych przez rodziny P. i (...) poprzez siłowe wyważenie drzwi i nie opuszczał tego miejsca wbrew żądaniu A. P. i I. B., a następnie dokonał pobicia K. P. (1) i M. B. w ten sposób, że bił i kopał pokrzywdzonego K. P. (1) po całym ciele, a nieustaleni sprawcy używali przy tym paralizatora wobec K. P. (1) i M. B., zaś D. B. (1) użył noża, narażając pokrzywdzonych na niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 lub art. 157 kk przy czym w wyniku użycia niebezpiecznego narzędzia w postaci noża K. P. (1) doznał ran ciętych przedramienia prawego po stronie grzbietowej bocznej z uszkodzeniem mięśni prostowników nadgarstka, rany ciętej przedramienia po stronie dłoniowej, rany ciętej ramienia prawego, a także obrażeń głowy i rany powiekowej oka prawego, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 31.10.2012r. w sprawie IX K 504/12 za czyn z art. 280 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 05.05.2012r. do 31.10.2012r. oraz od 16.07.2013r. do 18.01.2015r., tj. czynu z art. 193 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na mocy art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu M. K. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 11 lutego
2017 roku godz. 01.00 do dnia 12 grudnia 2017 roku.

Na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu A. G. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 11 lutego 2017 roku godz. 16.35 do dnia 12 grudnia 2017 roku;

Na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu M. S. (2) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 13 lutego 2017 roku godz. 09.15 do dnia 12 grudnia 2017 roku.

Na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu B. P. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 13 lutego
2017 roku godz. 09.15 do dnia 13 lipca 2017 roku godz. 09.15 oraz od dnia 31 lipca
2017 roku, godz. 9.15 do dnia 13 listopada 2017 roku, godz. 9.15.

Na mocy art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii adw. B. G. kwotę 1146zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu świadczonej na rzecz oskarżonego M. K. i kwotę 263,58 zł stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności.

Na mocy art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii adw. Z. W. kwotę 1566zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu świadczonej na rzecz oskarżonego A. G. i kwotę 360,18 zł stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności.

Na mocy art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii adw. K. S. kwotę 936zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu świadczonej na rzecz oskarżonego B. P. i kwotę 215,28zł stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności;

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonych: M. K., A. G., A. M., M. S. (2) i B. P. w całości od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych. Obrońca oskarżonego M. S. (2) zaskarżył wyrok w części dotyczącej oskarżonego M. S. (2) pkt 4 wyroku w całości zarzucając :

1.błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, poprzez nieprawidłową ocenę dowodów, a przede wszystkim wyjaśnień oskarżonego, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu mimo, że obecność oskarżonego M. S. (2) na miejscu zdarzenia nie realizowała znamion przestępstwa z art. 158 kk bowiem, na miejscu zajścia, oskarżony znalazł się przypadkowo po to, aby swoją obecnością uniemożliwić atak ze strony pokrzywdzonych na oskarżonych G. i K.,

2.błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że tylko kara pozbawienia wolności spełni swoje cele w zakresie prewencji podczas kiedy, w realiach niniejszej sprawy, oskarżony ponownie przerywając pracę może stracić szanse na jej podjęcie stojąc wobec konieczności odbycia reszty kary pozbawienia wolności co uzasadniałoby, wobec oskarżonego M. S. (2) , zastosowanie przepisu art. 37a kk i orzeczenie kary ograniczenia wolności.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego M. S. (2) wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego M. S. (2) od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 158 kk względnie o zmianę zaskarżonego wyroku przez orzeczenie wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności. na zasadzie art. 37 a kk.

Obrońca oskarżonego A. G. zaskarżył wyrok w części dotyczącej oskarżonego A. G. zarzucając :

1.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, albowiem mógł mieć wpływ na treść wyroku zapadłego przez przyjęcie, iż treść wyjaśnień oskarżonego, jak świadków zeznających w sprawie, w sposób nie budzący wątpliwości wskazywała na to, iż oskarżony nie brał udziału w zajściu w mieszkaniu pokrzywdzonych, a jego obecność w mieszkaniu sprowadziła się do tego, iż ochraniał pokrzywdzonych od agresji pozostałych uczestników zajścia, podczas gdy jedynie w niewielkim zakresie dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego A. G. ( art. 438 pkt 3 kpk),

a nadto

2.rażącą niewspółmierność kary – poprzez orzeczenie kary 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności (art. 438 pkt 4 kpk).

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego A. G. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku bądź o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego B. P. zaskarżył wyrok w całości zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdza, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu w sytuacji, gdy z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków wynika, oraz z wyjaśnień oskarżonego, a także wyjaśnień pozostałych oskarżonych wynika, iż oskarżony B. P. brał udział w zajściu jedynie w charakterze świadka a nie aktywnego uczestnika.

W oparciu o ten zarzut obrońca oskarżonego B. P. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Obrońca oskarżonego M. K. zaskarżył wyrok w części dotyczącej oskarżonego zarzucając :

1.błąd w ustaleniach faktycznych, który miał istotny wpływ na treść wydanego w sprawie wyroku polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi współoskarżonymi , w sytuacji gdy sam oskarżony, jak i pozostali współoskarżeni zaprzeczają, aby M. K. miał brać jakikolwiek udział w naruszeniu miru domowego pokrzywdzonych, w tym również brać udział w biciu i kopaniu pokrzywdzonych po całym ciele, a także używać paralizatora oraz noża w sytuacji gdy sam sąd stwierdza w uzasadnieniu, że noża użył zupełnie inny współoskarżony, a nadto informację o paralizatorze Sąd powziął między innymi od oskarżonego M. K., który wskazał, że słyszał dziwne dźwięki, a w konsekwencji przyjęcie, że oskarżony dopuścił się czynu z art. 193 i 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk;

2.błąd w ustaleniach faktycznych sądu, który miał istotny wpływ na treść wydanego w sprawie poprzez przyjęcie, że oskarżony M. K. wdarł się do mieszkania pokrzywdzonych wbrew ich woli, w sytuacji gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że oskarżony nie brał udziału w zarzucanym mu czynie, a jedynie w późniejszym czasie – już po wejściu do mieszkania przez pozostałych współoskarżonych – zszedł po schodach skąd częściowo widział zdarzenie, które później opisał w postępowaniu przygotowawczym;

3.obrazę przepisów postępowania karnego, co miało wpływ na treść wydanego w sprawie wyroku tj. art. 7 i 391 kpk – poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, jakim były zeznania pokrzywdzonych, które to zeznania różnią się diametralnie na poszczególnych etapach postępowania i w tym kontekście powinny być przez sąd orzekający w sprawie oceniane ze szczególną ostrożnością zwłaszcza, że sami pokrzywdzeni odmiennie wskazują na udział i rolę oskarżonego M. K. w inkryminowanym zdarzeniu, część z nich wskazuje, że wymienionego nie widziała na miejscu zdarzenia, a część wskazuje, że nic nie robił tylko się przemieszczał (vide: przesłuchanie K. P.);

4.z ostrożności procesowej orzeczenie wobec oskarżonego M. K. rażąco niewspółmiernej kary w wymiarze jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, która to kara nie uwzględnia wszystkich występujących w sprawie okoliczności łagodzących takich jak opisanie zdarzenia będącego zarzutem, na którym sąd się opiera uzasadniając wyrok, a także pomijając marginalną rolę oskarżonego, który w rzeczywistości pozostawał biernym obserwatorem całej sytuacji jak również całkowite pominięcie okoliczności przyczynienia się pokrzywdzonych do zastałego zdarzenia, w tym również pobicia przez pokrzywdzonych oskarżonego.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego M. K. wnosiła o :

1.zmianę wydanego przez Sąd I instancji wyroku w punkcie 1 i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

2.w przypadku niepodzielenia stanowiska obrony uwzględnienie zarzutu rażącej niewspółmierności kary, a w konsekwencji zmianę wyroku Sądu I instancji w punkcie 1 poprzez orzeczenie kary jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby lat trzech,

3.zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. G. kosztów obrony za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu przed Sądem II instancji, która dotychczas nie została opłacona w całości, ani części.

Obrońca oskarżonego A. M. zaskarżył wyrok w części dotyczącej oskarżonego i na podstawie art. 438 pkt 1, 2 i 3 kpk wyrokowi zarzucił :

1.naruszenie prawa procesowego, a to art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości co do udziału oskarżonego A. M. w pobiciu pokrzywdzonych K. P. (1) i M. B., na niekorzyść oskarżonego w sytuacji gdy żaden z przeprowadzonych w toku postępowania dowodów nie wskazywał na dopuszczenie się przez A. M. jakiegokolwiek zachowania wypełniającego znamiona pobicia, a fakt dopuszczenia się przez oskarżonego ww. czynu Sąd I instancji domniemał z faktu jego obecności w miejscu zdarzenia, co skutkowało poczynieniem przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych co do winy oskarżonego ;

2.naruszenie prawa procesowego, a to art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez dokonanie dowolnej , a nie swobodnej oceny dowodów polegającej na wyprowadzeniu z dowodów w postaci: wyjaśnień oskarżonych, zeznań świadków: M. B., K. P. (1), A. P., I. B., J. W., D. B. (2), S. K., G. K., I. K., M. M. (2) oraz z dowodów z dokumentów wyliczonych na stronach 2-3 uzasadnienia wyroku, wniosku, iż A. M. wspólnie z pozostałymi oskarżonymi dokonał pobicia pokrzywdzonych , podczas gdy żaden z przywołanych przez Sąd dowodów nie wskazuje na jakiekolwiek zachowanie A. M., które wypełniałoby znamiona przestępstwa pobicia określone w art. 158 § 1 kk, co skutkowało poczynieniem przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych co do winy oskarżonego;

3.błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż oskarżony A. M. dokonał wraz z innymi osobami pobicia K. P. (1) oraz M. B. podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dostarczył dowodów na winę oskarżonego.

4.naruszenie prawa procesowego, a to art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez odmowę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego M. S. (2) w zakresie w jakim wskazywał, iż A. M. nie wdarł się do pomieszczenia wspólnego dla mieszkań zajmowanych przez rodziny P. i (...), podczas gdy ww. wyjaśnienia są spójne, logiczne i zasługują na wiarę;

5.błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż oskarżony A. M. naruszył mir domowy rodziny P. i (...) podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego , a to wyjaśnień współoskarżonego M. S. (2) wynika, że A. M. nie dopuścił się zarzucanego mu czynu;

Z ostrożności procesowego (mimo podniesienia zarzutu dotyczącego ustaleń faktycznych w zakresie kwalifikacji z art.158 § 1 ) zarzucił:

6.obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 158 § 1 kk poprzez jego zastosowanie i skazanie oskarżonego A. M. za czyn z ww. artykułu podczas gdy zawarty w wyroku opis czynu, za który oskarżony został skazany nie zawiera znamienia narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 , co wskazuje na brak w sprawie znamion czynu z art. 158 § 1 kk, za który A. M. został skazany;

7.naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść orzeczenia, a to art. 413 § 2 pkt 1 kpk poprzez pominięcie w opisie przypisanego oskarżonemu czynu znamienia w postaci narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 , co skutkowało bezpodstawnym skazaniem A. M. za czyn, którego znamion oskarżony nie wypełnił.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego A. M. wnosił o :

1.zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego A. M. od popełnienia zarzucanego mu czynu,

ewentualnie o:

2.zmianę opisu czynu poprzez przyjęcie, że oskarżony A. M. w nocy z 10 lutego 2017r. na 11 lutego 2017r. wdarł się do pomieszczenia wspólnego dla mieszkań zajmowanych przez rodziny P. i (...) poprzez siłowe wyważenie drzwi oraz zmianę kwalifikacji prawnej czynu na art. 193 kk oraz o wymierzenie oskarżonemu łagodnej kary w granicach określonych w ww. przepisie,

ewentualnie

3.o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacje obrońców wszystkich oskarżonych nie zasługiwały na uwzględnienie. Ponieważ wniosek o uzasadnienie wyroku złożył jedynie obrońca oskarżonego A. M. zgodnie z treścią art. 423 §1 a kpk sąd odwoławczy ograniczy zakres uzasadnienia do części wyroku dotyczącego oskarżonego A. M.. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji przede wszystkim podnosi zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Taki zarzut byłyby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody , na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki , którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Obrońca oskarżonego A. M. w swojej apelacji twierdzi, że wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarę. Jednak sam oskarżony w swoich wyjaśnieniach twierdził, że nie był w mieszkaniu I. K. chociaż wie gdzie ona mieszka , sam nic nie pamięta co robił z uwagi na spożyty alkohol. Jednak jak wynika z wyjaśnień pozostałych oskarżonych potwierdzili oni obecność oskarżonego na miejscu zdarzenia. Oskarżony A. G. w swoich wyjaśnieniach wręcz stwierdził, że wchodził do mieszkania I. K. jako ostatni a jego znajomi w tym oskarżony A. M. weszli do środka mieszkania przed nim i już się bili. Z kolei oskarżony M. S. (2) w swoich wyjaśnieniach wręcz stwierdza, że drzwi do mieszkania I. K. miał wyważyć A. M.. Oskarżony B. P. również potwierdza fakt obecności M. M. w mieszkaniu I. K.. Jak przebiegało zdarzenie w mieszkaniu I. K. szczegółowo opisują świadkowie M. B., K. P. (1), A. P., I. B.. Nie ma zatem żadnej wątpliwości, że oskarżony A. M. wdarł się do mieszkania P. i (...) i brał udział wspólnie z innymi w pobiciu K. P. (1) i M. B. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonych wyczerpało znamiona przypisanych mu czynów z art. 193 § 1 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk przyjętego przez sąd rejonowy. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji obrońcy obu oskarżonych mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8.06.2004 r. sygn. II Aka 112/04 KZS 2004/7-8/6 "sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu uzasadnionego odpowiednio dobranym materiałem dowodowym nie świadczy, że dokonując tych ustaleń sąd popełnił błąd. Dla skuteczności zarzutu błędu niezbędne jest wykazanie nie tylko wadliwości ocen (wniosków wyprowadzonych przez sąd) ale i wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego jakich dopuścił się sąd. . Podnieść również należy, że formułowanie w apelacji zarzutu obrazy art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk prowadzi do wewnętrznej sprzeczności, albowiem obraza zasady in dubio pro reo możliwa jest jedynie przy procedowaniu z poszanowaniem zasady swobodnej oceny dowodów. Zarzut obrazy art. 5 § 2 kpk dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania sądu, a zatem nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem obrazy art. 7 kpk. Przepis art. 7 kpk stanowi, iż organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd I instancji nie dopuścił się jak sugeruje w swojej apelacji obrońca oskarżonej obrazy przepisów postępowania art. 7 kpk, ponieważ dokonana przez sąd rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów była bezstronna, rzetelna i kompleksowa. Nie trafny również okazał się zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 158 § 1 kk. Oskarżeni w tym A. M. brali udział w pobiciu pokrzywdzonych , nadto nieustaleni sprawcy użyli wobec K. P. (1) i M. B. paralizatora, współoskarżony D. B. (1) zranił K. P. (1) nożem, a tym samym pokrzywdzeni zostali narażeni na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 kk lub art. 156 § 1 kk . Zachowanie oskarżonych wyczerpało zatem ustawowe znamiona z art. 158 § 1 kk. Ponieważ apelacja obrońcy oskarżonego zaskarżała wyrok w całości obowiązkiem sądu odwoławczego było ocenienie czy wymierzona oskarżonym kara nie są rażąco surowe. Przy wymiarze kary 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oskarżonemu sąd miał na uwadze stopień winy i stopień społecznej szkodliwości zarzucanego im czynu. Dolegliwość kary wymierzonej oskarżonemu A. M. nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonych i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego A. M. , nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 624 § 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki