Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności Piotra Zwierzyńskiego Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku

po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2017 r.

sprawy: T. H. /H./,

syna E. i M.,

ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwa z art. 178 a § 4 kk w zw. z art. 178 a § 1 kk i art. 180 a kk w zw. z art. 11 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 9 lutego 2017r. sygn. akt III K 880/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. S. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 162/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 lutego 2017 r. Sąd Rejonowy w Rybniku uznał T. H. za winnego tego, że w dniu 13 sierpnia 2016 roku w R. na ul. (...), prowadził pojazd mechaniczny na drodze publicznej, w ruchu lądowym, a to samochód marki V. (...) o numerach rejestracyjnych (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, stwierdzonej wynikiem badania przeprowadzonego na urządzeniu typu A. Sensor na: I badanie - 0,66 mg/l i II badanie - 0,65 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz wynikiem badania przeprowadzonego na urządzeniu typu A. na: I badanie - 1,34 promila i II badanie - 1,42 promila alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Żorach o sygn. akt II K - 621/03 z dnia 06 listopada 2003 roku, przy czym czynu tego dokonał nie stosując się do decyzji Starosty (...) sygn. KT-5522- (...) z dnia 22 marca 2004 roku o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami i za to na mocy art. 178a § 4 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Na mocy art. 42 § 3 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.

Na mocy art. 43a § 2 kk orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 10.000,00 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Na mocy art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii adw. P. S. kwotę 420,00 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu świadczonej na rzecz oskarżonego i kwotę 96,60 złotych stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od tego wyrok wniósł obrońca oskarżonego T. H. zaskarżając wyrok w części dotyczącej wymierzonej oskarżonemu kary oraz środka karnego tj. punktów 1 i 2 wyroku zarzucając :

1.rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary oraz środka karnego w postaci 1 roku pozbawienia wolności oraz dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów, podczas gdy stopień społecznej szkodliwości czynu zabronionego przypisanego oskarżonemu, stopień zawinienia, jego postawa po popełnieniu czynu oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara powinna osiągnąć w stosunku do skazanego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa uzasadniają wymierzenie kary zdecydowanie łagodniejszej;

2.obrazę przepisów prawa materialnego mającą istotny wpływ na wynik postępowania, a to art. 42 § 3 kk poprzez przyjęcie, iż w niniejszej sprawie nie zachodzi wyjątkowy wypadek uzasadniony szczególnymi okolicznościami podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika zupełnie inaczej.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary w niższym wymiarze ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji wskazywał, że oskarżony od samego początku przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, nie mataczył, nie próbował uniknąć odpowiedzialności za popełniony czyn. Ponadto wskazywał, że oskarżony nie spowodował żadnej kolizji drogowej ani nie doprowadził do uszkodzenia ciała jakichkolwiek innych uczestników ruchu drogowego. Jednak sąd rejonowy wskazał w swoim uzasadnieniu, że czyn oskarżonego jest czynem o znacznym stopniu społecznej szkodliwości. Prowadził pojazd w stanie nietrzeźwości a ponadto nie miał uprawnień do kierowania pojazdami zgodnie z decyzją Starosty (...) związane z wcześniejszym skazaniem go za prowadzenie pojazdu mechanicznego pod wpływem alkoholu. Argumentacja obrońcy oskarżonego, że nie doszło do kolizji i nikt z uczestników ruchu drogowego nie odniósł obrażeń jest nie trafna, Gdyby doszło do kolizji drogowej i uszkodzenia ciała uczestników ruchu drogowego kwalifikacja prawna zarzucanego czynu oskarżonemu byłaby inna a kara surowsza. Oskarżony został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy policji niejako na gorącym uczynku i fakt przyznania się w tych okolicznościach oskarżonego do jazdy w stanie nietrzeźwości i bez uprawnień miał drugorzędne znaczenie. Art. 69 §1 kk obowiązujący obecnie wyklucza zastosowanie warunkowego zawieszenia orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności. Natomiast przepis art. 42 § 3 kk w wersji obowiązującej obecnie wprowadza obowiązek orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w wypadku popełnienia przestępstwa z art. 178 § 4 kk . Brak jest przesłanek wobec oskarżonego z art. 42 § 2 kk na które powołuje się obrońca oskarżonego. Sytuacja rodzinna oskarżonego i ograniczenie możliwości zarobkowych oskarżonego nie są tymi okolicznościami na które powołuje się obrońca .Wymierzonej oskarżonemu przez sąd I instancji kary 1 roku pozbawienia wolności i środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio nie można uznać za rażąco niewspółmierną. W tej kwestii wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 20.09.2001 r. sygn. II AKa 154/01Prok. i Pr.-wkł.2002/11/29... który stwierdził :

Rażąca niewspółmierność kary, art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Z kolei Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 19.12.2000 r. sygn. akt II AKa 218/00 KZS 2001/1/1/33 wypowiedział się w ten sposób, że :

Nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (tak SA pod poz. 37 KZS 10/00).

W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary sąd rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne jak i pozytywne dotyczące oskarżonego. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów Sąd Okręgowy nie uznał zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego , nie podzielił przytoczone na ich poparcie argumentów zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 624 § 1 kpk obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki