Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności Sławomira Sola Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku

po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2017 r.

sprawy:

J. G. (1)

c. H. i E.

ur. (...) w K.

oskarżonej za przestępstwo art. 286 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 23 stycznia 2017r. sygn. akt III K 836/15

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.zasądza od oskarżonej J. G. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. J. kwotę 840zł (osiemset czterdzieści złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

III. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20zł (dwadzieścia złotych ) i obciąża ją opłatą za II instancję w kwocie 380zł (trzysta osiemdziesiąt złotych).

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 152/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 stycznia 2017 r. Sąd Rejonowy w Rybniku uznał J. G. (1) za winną tego, że w dniu 9 stycznia 2015 roku w R. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przy zawieraniu umowy sprzedaży pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) będącego własnością P. PL (...). z o.o. z siedzibą w Z. wprowadziła w błąd kupującego M. J. co do posiadanych uprawnień do sprzedaży tego pojazdu okazując pokrzywdzonemu przygotowaną umowę sprzedaży, na której podrobiła podpis prezesa zarządu spółki R. P., czym doprowadziła pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 90.000,00 zł, które ten przekazał jej tytułem zapłaty, tj. popełnienia czynu stanowiących przestępstwo z art. 286 §1 kk w związku z art. 270 §1 kk i art. 11 §2 kk i za to na podstawie art. 286 §1 kk w związku z art. 11 §3 kk wymierzył jej karę 1 roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r. w związku z art. 4 § 1 kk i art. 70 §1 pkt 1 kk brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r. w związku z art. 4 § 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonej kary pozbawienia wolności na okres próby, który wynosi 3 lata.

Na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonej karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, przyjmując iż wartość jednej stawki dziennej wynosi 20,00 zł.

Na podstawie art. 46 §1 kk w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r. w związku z art. 4 § 1 kk zobowiązał oskarżoną do naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego M. J. kwoty 90000,00 zł.

Na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci oryginałów - faktury VAT (...), umowy sprzedaży samochodu z 9 stycznia 2015r. oraz dokumentu KP 1/2015 znajdujących się w aktach sprawy na k. 69.

Na zasadzie art. 627 kpk zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. J. kwotę 1344,00 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów zastępstwa adwokackiego.

Na zasadzie art. 627 kpk zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w kwocie 280,00 zł i wydatki w kwocie 90,00 zł.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonej J. G. (1) który zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonej zarzucając :

1.błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść przedmiotowego wyroku, polegający na:

a. przyjęciu, iż oskarżona w dniu 9 stycznia 2015r. w R. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przy zawieraniu umowy sprzedaży pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wprowadziła w błąd kupującego M. J. co do posiadanych uprawnień do sprzedaży pojazdu, podczas gdy:

-oskarżona J. G. (1) podczas zawierania umowy sprzedaży nie miała zamiaru uzyskania korzyści majątkowej, a przedmiotowa czynność prawna pomiędzy oskarżoną a M. J. stanowiła formę zabezpieczenia pożyczki pieniężnej w kwocie 90.000zł ,udzielonej oskarżonej J. G. (1) przez pokrzywdzonego M. J.,

-pokrzywdzonemu była znana sytuacja majątkowa oskarżonej, a to z uwagi na częste pożyczanie jej środków pieniężnych,

b. przyjęciu, iż oskarżona nie zwróciła M. J. kwoty 90.000zł wraz z odsetkami w kwocie 9,000zł i tym samym uznaniu, że pokrzywdzony doznał szkody w kwocie 90.000zł, podczas gdy:

-oskarżona zwróciła pokrzywdzonemu przekazaną kwotę pieniędzy w kwocie 99.000zł , na którą składała się :należność główna w kwocie 90,000zł oraz odsetki w kwocie 9,000zł, co zostało potwierdzone w zeznaniach świadka J. G. (2),

c. uznaniu, że oskarżona i pokrzywdzony zawarli umowę sprzedaży samochodu podczas gdy wszelkie okoliczności sprawy wskazują, że zawarli oni umowę pożyczki, a przedmiotowy samochód stanowił tylko zabezpieczenie , a mianowicie:

- w aktach niniejszej sprawy brak jest dokumentów świadczących jednoznacznie o charakterze przedmiotowej umowy, jak choćby faktura Vat potwierdzająca sprzedaż,

- między oskarżoną i pokrzywdzonym dochodziło już kilkukrotnie do zawierania umów i za każdym razem wyglądało to w ten sposób, tj. oskarżona pożyczała pieniądze od pokrzywdzonego,

- zeznania J. G. (2) i R. P. wskazują jednoznacznie, że oskarżona wraz z pokrzywdzonym zawarli umowę pożyczki.

2.obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, mianowicie:

a. naruszenie art. 424 § 1 i 2 kpk, polegające na zbyt ogólnym wskazaniu dowodów, na których Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie, m.in. niedokonanie szczegółowej analizy dowodów i przedstawienie w sposób bardzo ogólny zeznań świadków jak i współoskarżonych oraz nie wskazanie w uzasadnieniu wyroku wszystkich wniosków wynikających z przeprowadzonego postępowania dowodowego ,

b. naruszenie art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez dokonanie przez Sąd dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego , jednocześnie naruszając zasadę swobodnej oceny dowodów oraz naruszenie zasad logicznego rozumowania, mianowicie:

- uznanie zeznań M. J. za wiarygodne w całości i potraktowanie tych zeznań jako dowodu kluczowego w sprawie, podczas gdy twierdzenia oskarżonej i zeznania świadka J. G. (2) wykluczają wersję zdarzeń przyjętą przez pokrzywdzonego, mianowicie:

- pokrzywdzony zeznał, że przedmiotowa umowa miała charakter umowy sprzedaży, podczas gdy zarówno wyjaśnienia oskarżonej jak i zeznania świadka J. G. (2) wskazują, że umowa łącząca oskarżoną z pokrzywdzonym miała charakter umowy pożyczki ,

-pokrzywdzony M. J. zeznał, że oskarżona nie zwróciła mu kwoty 90.000zł wraz z odsetkami 9,000zł, podczas nie tylko oskarżona twierdzi, że rozliczyła się z pokrzywdzonym, ale także świadek J. G. (2) wskazuje, że takie rozliczenie między stronami umowy miało miejsce, a wiedzę tą posiada nie tylko od oskarżonej ale także od pokrzywdzonego,

- nieuwzględnienie zeznań świadka R. P. w zakresie, w którym świadek twierdził, że oskarżona pożyczyła kwotę 90.000zł od pokrzywdzonego,

- przyjęcie, iż przedmiotowa umowa posiada cechy pozwalające zakwalifikować ją jednoznacznie jako umowę sprzedaży, podczas gdy w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym brak jest dokumentów świadczących jednoznacznie , że przedmiotowa umowa była sprzedaż a nie pożyczką, m.in. brak faktury, która wskazywałaby jednoznacznie, że samochód został sprzedany, a nie stanowił tylko formy zabezpieczenia.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca wnosił o :

1.zmianę zaskarżonego wyroku i usunięcie z opisu czynu jak również z podstawy skazania art. 286 § 1 kk i uznanie oskarżonej za winną popełnienia czynu z art. 270 § 1 kk i wymierzenie kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, jednocześnie na zasadzie art. 69 § 1 i 2 kk ( stan prawny sprzed 1 lipca 2015r.) w zw. z art. 4 kk , zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności na okres próby 2 lat,

2.uchylenie pkt 4 zaskarżonego wyroku w zakresie obowiązku naprawienia szkody.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonej nie zasługuje na uwzględnienie. Obrońca oskarżonej w swojej apelacji podnosi zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych oraz przekroczenie zasadę swobodnej oceny dowodów, polegający na przyjęciu, że oskarżeni dopuścili się popełnienia zarzucanego im czynu. Powyższe zarzuty byłyby zasadne jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody , na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki , którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Rozstrzygnięcia Sądu I instancji znajdują oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku całego postępowania (art. 410 kpk). Wnikliwe i obszerne pisemne motywy zaskarżonego wyroku uzasadniają twierdzenie, że ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji w pełni uwzględnia reguły wyrażone w art. 4 kpk, art. 5 kpk oraz art. 7 kpk. Wskazać należy, iż jest ona wszechstronna i obiektywna oraz, że nie narusza granic swobodnej oceny dowodów, pozostając w zgodzie z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd rejonowy przedstawiając ocenę dowodów w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, stosownie do wymogów z art. 424 kpk , szczegółowo wskazał, na których dowodach się oparł, dlaczego poszczególnym dowodom, i w jakim zakresie dał wiarę oraz dlaczego uznał wyjaśnienia oskarżonej J. G. (1) za niewiarygodne. Obrońca oskarżonej w swojej apelacji powołuje się na zeznania świadka J. G. (2) która jego zdaniem posiadała takie informacje, że oskarżona rozliczyła się z pokrzywdzonym i oddala mu kwotę 90.000 złotych. Sąd I instancji w swoim uzasadnieniu wskazał, że świadek J. G. (2) pośredniczyła w rozliczaniu zawieranych wcześniej umów pożyczek pomiędzy oskarżoną a pokrzywdzonym . Jednak w sprawie zwrócenia kwoty 99.000 zł nie była naocznym świadkiem, jedynie słyszała, że od obojgu zainteresowanych, że sprawa została załatwiona. Odnośnie zeznań świadka R. P. na które powołuje się w swojej apelacji obrońca oskarżonej to z tych zeznań wynika jednoznacznie, że świadek dowiedział się om przedmiotowej umowie sprzedaży samochodu A. (...) od pokrzywdzonego M. J.. Dopiero po otrzymaniu tej informacji rozmawiał z oskarżoną, która przyznała mu się do pożyczenia kwoty 90.000 zł od pokrzywdzonego i w tym celu dokonała sprzedaży przedmiotowego samochodu podrabiając jego podpis i wykorzystała pieczątki , do których miała dostęp z racji zajmowanego stanowiska w firmie (...) . Nie zasługuje również na uznanie zarzut , że przedmiotowa umowa była umową pożyczki a nie sprzedaży. Jak słusznie zauważył sąd rejonowy w swoim uzasadnieniu nie było żadnych powodów aby oskarżona w dniu 9 stycznia 2015 r. nie zawarła kolejnej umowy pożyczki z pokrzywdzonym mając na uwadze wcześniejsze relacje pomiędzy stronami. Oskarżona jednak sporządziła i przekazała pokrzywdzonemu dokumenty związane z transakcją umowę kupna sprzedaży , fakturę , dowód KP, kartę pojazdu. Gdyby faktycznie doszło do zwrotu pieniędzy pokrzywdzonemu kwoty 99.000 złotych to oskarżona winna była uzyskać od pokrzywdzonego pokwitowanie w/w kwoty i zwrotu dokumentów. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonych wyczerpało znamiona zarzucanego jej przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk opisanego w akcie oskarżenia. Sąd odwoławczy w pełni podziela ocenę stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego czynu oskarżonej przyjętą przez sąd I instancji. Sąd rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Tym samym zarzuty podniesione w apelacji mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Ponieważ apelacja obrońcy oskarżonego skierowana jest co do całości orzeczenia, obowiązkiem Sądu Okręgowego jest również sprawdzenie, czy wymierzona oskarżonej kara nie jest rażąco surowa. Sąd rejonowy wymierzając oskarżonej karę 1 roku pozbawienia wolności warunkowo zawiesił jej wykonane na okres próby 3 lat mając na uwadze fakt dotychczasowej jej niekaralności. Wymierzona oskarżonej kara grzywny 50 stawek dziennych po 20 zł każda uwzględnia również sytuację majątkową oskarżonej. Dolegliwość tej kary zdaniem sądu odwoławczego nie przekracza stopnia winy oskarżonej i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonej, nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 § 1 kk.

SSO Sławomir Klekocki