Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Monika Maj

w obecności ---

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2017 r.

sprawy:

D. F.

córki A. i K.

ur. (...) w R.

oskarżonej o przestępstwo z art. 211 kk

na skutek apelacji wniesionych przez: pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego – adw. R. W. i obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 11 października 2016 r. sygn. akt II K 210/16

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.zasądza od oskarżonej i oskarżyciela posiłkowego wydatki za postępowanie odwoławcze w kwotach po 10 (dziesięć) złotych i obciąża ich opłatą za II instancję
w kwotach po 60 (sześćdziesiąt) złotych.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 118/17

UZASADNIENIE

D. F. została oskarżona o to, że w okresie od dnia 06 października 2015r. do dnia 09 lutego 2016r. w R. zatrzymywała wbrew woli P. K. (1) osoby powołanej do opieki jako opiekun prawny postanowieniem Sądu Rejonowego Wydział III Rodzinny i Nieletnich syg. akt III RNs 305/14 z dnia 06.10.2015r. całkowicie ubezwłasnowolnionego P. K. (2), tj. o przestępstwo z art. 211 kk.

Wyrokiem z dnia 11 października 2016 r. Sąd Rejonowy w Raciborzu na podstawie art. 67 § 1 i2 kk i art. 67 § 1 kk postępowanie wobec oskarżonej D. F. o czyn z art. 211 kk warunkowo umorzył, ustalając okres próby na 2 lata. Na podstawie art. 67 § 3 kk orzekł wobec oskarżonej świadczenie pieniężne w kwocie 500 zł. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Sąd zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące wydatki w kwocie 70 złotych i opłatę w kwocie 100 złotych. Apelację od tego wyroku wnieśli pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego oraz obrońca oskarżonej D. F.. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonej zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść orzeczenia, polegającą na błędnym ustaleniu, iż stopień społecznej szkodliwości czynu nie jest znaczny, a dotychczasowy tryb życia oskarżonej oraz jej warunki osobiste pozwalają na uznaniu, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania oskarżona będzie przestrzegała porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa, podczas gdy z całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż stopień społecznej szkodliwości czynu oraz wina oskarżonej jest znaczna, a chociażby z jej deklaracji , iż podporządkuje się ona dopiero wyrokowi II instancji wynika, że oskarżona w dalszym ciągu będzie popełniania zarzucane jej przestępstwo – co w konsekwencji skutkowało błędnym zastosowaniem przez Sąd I instancji art. 66 § 1 kk i warunkowym umorzenie postępowania

W oparciu o ten zarzut apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonej za winną zarzucanego jej czynu i wymierzenie adekwatnej kary.

Obrońca oskarżonej zaskarżył wyrok w całości zarzucając mu :

1.błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku mających wpływ na jego treść, polegający na bezpodstawnym przyjęciu:

-oskarżona D. F. miała świadomość, iż postanowienie Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 06 października 2015r. , sygn. akt III RNs 304/14 przyznające funkcję opiekuna prawnego nad całkowicie ubezwłasnowolnionym P. K. (2) jego ojcu P. K. (1) było natychmiastowo wykonalne, podczas gdy oskarżona działała w sprawie bez profesjonalnego pełnomocnika i była przekonana, iż do czasu uprawomocnienia się postanowienia sądu opiekuńczego P. K. (2) może przebywać pod opieką oskarżonej;

2.obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia , a to :

⚫

art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez:

-brak pełnej i spójnej analizy zebranych w sprawie dowodów, a w szczególności poprzez brak ich wyczerpującej i pełnej analizy oraz dostatecznego wyjaśnienia podstawy faktycznej wyroku, co znacząco utrudnia przeprowadzenie kontroli merytorycznego rozstrzygnięcia Sądu I instancji;

-lakoniczne uzasadnienie przyczyn, którymi kierował się Sąd I instancji odmawiając częściowo wiary wyjaśnieniom oskarżonej i ograniczenie się w tym zakresie do lakonicznych stwierdzeń,

⚫

art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i orzekanie na zasadzie zbytniej dowolności, w sposób niezgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz dokonanie ustaleń faktycznych w zasadzie wyłącznie w oparciu o dowody obciążające oskarżoną, w postaci zeznań części świadków, przy jednoczesnym zdeprecjonowaniu wyjaśnień oskarżonej oraz zeznań świadka M. F.;

⚫

art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzyganie istniejących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonej.

Z daleko idącej ostrożności procesowej, w przypadku uznania przez Sąd II instancji, że zarzuty podniesione w pkt I i II apelacji są niezasadne, na podstawie art. 438 pkt 1 kpk podniósł :

3.obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 26 kk poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji uznanie oskarżonej za winną popełnienia przestępstwa z art. 211 kk , podczas gdy jak wynika ze stanu faktycznego ustalonego przez Sąd I instancji oskarżona zatrzymała wbrew woli P. K. (1) – osoby powołanej do opieki nad P. K. (2), działając w ramach kontratypu stanu wyższej konieczności.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonej wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

obie apelacje nie zasługują na uwzględnienie. Ponieważ wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku złożył jedynie obrońca oskarżonej D. F. sąd odwoławczy skupi się na zarzutach apelacji obrońcy oskarżonej. Podnoszony zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych oraz przekroczenie zasadę swobodnej oceny dowodów, polegający na przyjęciu, że oskarżona dopuściła się popełnienia zarzucanego jej mu czynu jest nie trafny.. Powyższe zarzuty byłyby zasadne jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody , na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki , którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Rozstrzygnięcia Sądu I instancji znajdują oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku całego postępowania (art. 410 kpk). Wnikliwe i obszerne pisemne motywy zaskarżonego wyroku uzasadniają twierdzenie, że ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji w pełni uwzględnia reguły wyrażone w art. 4 kpk, art. 5 kpk oraz art. 7 kpk nie zasadne są zatem zarzuty podniesione w apelacji obrazy prawa procesowego. Wskazać należy, iż jest ona wszechstronna i obiektywna oraz, że nie narusza granic swobodnej oceny dowodów, pozostając w zgodzie z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Obrońca oskarżonej w swojej apelacji powiela linię obrony oskarżonej, że była ona przekonana iż postanowienie Sadu Rejonowego w Raciborzu z dnia 6 października 2015 r. o sygn. III RNs 305/14 jest nieprawomocne i w związku z tym nie musiała je respektować. Jednak jak słusznie zauważył w swoim uzasadnieniu sąd rejonowy postanowienie w którym sąd powołał do opieki jako opiekuna prawnego P. K. (1) nad synem P. zgodnie z treścią art. 578 kpc było natychmiast wykonalne. Skoro zatem oskarżona pomimo decyzji sądu zatrzymała syna wbrew woli osoby powołanej do opieki jako opiekuna prawnego P. K. (1) to wyczerpała znamiona z art. 211 kk. Nie trafny okazał się również podniesiony w apelacji zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 26 kk. Stan wyższej konieczności na który powołuje się obrońca oskarżonej zachodzi tylko wtedy, gdy „niebezpieczeństwa nie można uniknąć”, przez co należy rozumieć, iż ujemnych konsekwencji niebezpieczeństwa nie sposób uniknąć inaczej, jak tylko poprzez poświęcenie innego dobra chronionego prawem. W realiach niniejszej sprawy oskarżona miała jedynie wydać syna opiekunowi prawnemu P. K. (1) zgodnie z postanowieniem sądu. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonej mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Ponieważ apelacja obrońcy oskarżonej była skierowana co do całości wyroku obowiązkiem sądu odwoławczego było sprawdzenie, czy wymierzona kara oskarżonej nie jest rażąco surowa. Podkreślić należy, że oskarżonej sąd I instancji warunkowo umorzył postępowanie o czyn z art. 211 kk na okres próby 2 lat, mimo, że zarzucany oskarżonej czyn zagrożony jest karą pozbawienia wolności do lat 3. Sąd rejonowy uznał, że stopień społecznej szkodliwości zarzucanego jej czynu nie jest znaczny, a dotychczasowy tryb życia oskarżonej ( nie karanej ) oraz jej warunki osobiste pozwalają na uznaniu, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania oskarżona będzie przestrzegała porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa. Zgodnie z utrwalonym już w tej mierze orzecznictwem, rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdyby na podstawie ujawnionych wszystkich okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Mając powyższe na uwadze sąd okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy, ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów obu apelacji , nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 636 § 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki