Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

V Wydział Karny – Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Protokolant: Monika Maj

w obecności - - -

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2017 r.

sprawy:

A. S. (1) /S./

syna M. i J.

ur. (...) w W.

obwinionego o wykroczenie z art. 97 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 13 grudnia 2016 r. sygn. akt IX W 570/16

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.obciąża obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatą za II instancję w kwocie 30 (trzydziestu) złotych i zasądza od niego wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 (dwudziestu) złotych.

SSO Jacek Myśliwiec

Sygn. akt V.2 Ka 67/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 13 grudnia 2016 r. w sprawie o sygn.
IX W 570/16 uznał obwinionego A. S. (1), za winnego tego, że w dniu 3 czerwca 2016 roku około godz. 7:45 w P. na ulicy (...) prowadząc pojazd mechaniczny marki F. nr rej. (...) korzystał podczas jazdy z telefonu komórkowego trzymając go w ręku i za to na mocy art. 97 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 złotych.

Sąd na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 roku, nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Od powyższego wyroku osobistą apelację złożył obwiniony zarzucając błąd
w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a polegający na błędnym ustaleniu, iż obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu. Mimo, iż w swoich wyjaśnieniach nie przyznał się on do popełnienia tego wykroczenia i w oparciu o ten zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego na uwzględnienie nie zasługiwała. Apelacja ta w zakresie jakim kwestionuje ustalenia faktyczne w zaskarżonym wyroku pozbawiona jest słuszności. Polemizując z ustaleniami faktycznymi autor apelacji usiłował wykazać, że Sąd I instancji bezpodstawnie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego zaprzeczającego, aby dopuścił się przypisanego mu wykroczenia i ustalenia oparł na zeznaniach świadka M. J., które zdaniem skarżącego budzą wątpliwości, co do ich wiarygodności.

Skarżący kwestionował nadto ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd I instancji podnosząc, że zgormadzone w sprawie dowody oceniono przekraczając granicę swobodnej oceny dowodów. Przed odniesieniem się do tego ostatniego stwierdzenia należy przede wszystkim podkreślić, że wynikające z art. 7 kpk prawo swobodnej oceny dowodów jest jedną z najistotniejszych prerogatyw Sądu, a zarzut obrazy tego przepisu może być skuteczny tylko wtedy, gdy zostanie wykazane, że Sąd orzekający oceniając dowody naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ocenie dowodów wskazań wiedzy
i doświadczenia życiowego.

Z kolei zarzut błędu ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia byłby słuszny tylko wtedy gdyby Sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego albo też z faktów tych wysnuł wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił albowiem Sąd ten wskazał dowody na których oparł swoje ustalenia, a jednocześnie wskazał przesłanki którymi kierował się odmawiając wiary dowodom przeciwnym. Sąd I instancji – mając do wyboru przeciwstawne relacje dotyczące zachowania obwinionego – poczynił ustalenia opierając się na zeznaniach funkcjonariusza Policji M. J. uznając je za wiarygodne, zaś wyjaśnieniom obwinionego oraz zeznaniom świadka A. S. (2) tego waloru odmówił. Z faktu że sąd merytoryczny dokonał oceny dowodów do czego z resztą był zobowiązany – nie wynika samo przez się , że poczynione ustalenia faktyczne są błędne. Jeśli ocena dowodów zebranych w sprawie nie wykracza poza ramy zakreślone w przepisach postępowania, zwłaszcza zaś w art. 4 i 7 kpk . W istocie Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów w sposób bezstronny nie przekroczył granic oceny swobodnej, a przy tym uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonywująco uzasadnił w pisemnym motywach zaskarżonego wyroku. Odnośnie swoich wyjaśnień na które w apelacji głównie powołuje się skarżący to wypada tylko zauważyć, iż wyjaśnienia te zostały poddane przez Sąd I instancji wnikliwej analizie i konfrontując je z całokształtem ujawnionych okoliczności uznał je za niewiarygodne. Taka ocena tych dowodów nie zawiera w sobie ani błędu, ani nie jest oceną dowolną skoro zostały poddane wszechstronnej analizie całokształtu okoliczności sprawy. Co do świadka (funkcjonariusza Policji M. J.), na podstawie zeznań którego Sąd merytoryczny oparł swoje ustalenia faktyczne to zwrócić należy uwagę , iż świadek ten konsekwentnie wskazywał, iż obwiniony w trakcie jazdy korzystał z telefonu komórkowego. Ponadto świadek ten nie miał absolutnie żadnych powodów, aby złośliwie pomawiać obwinionego lub bezzasadnie kierować wobec niego postępowanie karne. W tym kontekście tłumaczenia obwinionego, iż świadek musiał się pomylić, gdyż on wówczas jadąc pojazdem jedną ręką drapał się po brodzie równocześnie podśpiewując sobie, co uznał za rzecz oczywistą i normalną - są niewiarygodne. Sad odwoławczy w pełni podziela stanowisko sądu meriti, iż te wyjaśnienia obwinionego stanowiące próbę wytłumaczenia swojego zachowania brzmią nie tylko nieprzekonywującą - co wręcz infantylnie.

Obwiniony okazując wydruk bilingu swojego telefonu komórkowego podnosił, iż jest to jedyny telefon którym dysponuje i fakt ten miała potwierdzać jego żona. Sąd Rejonowy słusznie te wyjaśnienia obwinionego i zeznania świadka A. S. (2) uznał, za niewiarygodne. Sprzeciwiają się im nie tylko jednoznaczne zeznania świadka M. J., ale także dość powszechna praktyka dysponowania wieloma telefonami komórkowymi, które na ogół wykorzystuje się bądź do celów prywatnych lub też służbowych. Generalnie zarzuty i argumenty apelacji miały charakter czysto polemiczny, sprowadziły się do negowania ocen i ustaleń sądowych i zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi .w żądnym zaś razie nie podważają one trafności rozstrzygnięcia Sadu Rejonowego.

W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez Sąd I instancji materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że obwiniony dopuścił się przypisanego mu wykroczenia. Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy, ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania także wymierzona kara grzywny nie może być uznana za karę rażąco niewspółmiernie surową. Stąd też także w tym aspekcie Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.

SSO Jacek Myśliwiec