Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SSR (del.) Katarzyna Gozdawa-Grajewska

SSO Sławomir Klekocki (spr.)

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności Wandy Ostrowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2015 r.

sprawy: Z. R.,

syna J. i R.

ur. (...) w K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 207 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 23 lutego 2015r. sygn. akt VI K 149/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 180 (sto osiemdziesiąt) złotych.

Sygn. akt V.2 Ka 308/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim uznał Z. R. za winnego tego, że w okresie od stycznia 2003r. do 12 września 2013r. w P. poprzez wszczynanie awantur, wyzywanie słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, poniżanie , kontrolowanie, grożenie pozbawieniem życia, bezpodstawne i ciągłe pomawianie S. R. o zdrady małżeńskie oraz szarpanie i bicie znęcał się psychicznie i fizycznie nad żoną S. R. i małoletnim synem K. R. lat 17 i za to na podstawie art. 207§1 kk wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 69 § 1 i §2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności na 2 lata próby.

Na mocy art. 72 § 1 pkt 8 kk zobowiązał oskarżonego do zachowania się w stosunku do pokrzywdzonych S. R. i K. R. w sposób zgodny z zasadami współżycia społecznego.

Na mocy art. 73 § 1 kk oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora.

Na mocy art. 179 §1 krio w zw. z art. 618 §3 kpk przyznał od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. R. kwotę 258,30zł tytułem wynagrodzenia za pełnienie przez nią funkcji kuratora dla małoletniego pokrzywdzonego K. R..

Na zasadzie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowej obejmujące opłatę w kwocie 180zł i wydatki w kwocie 628,30zł.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego Z. R. zaskarżając wyrok w całości zarzucając :

1.obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku a mianowicie art. 4,7,410 i 424 §1 pkt 1 kpk, a wynikająca z orzeczenia o winie oskarżonego przy pominięciu dowodów korzystnych dla niego, przez danie w całości wiary zeznaniom pokrzywdzonych S. i K. R., a nadto przez danie wiary wyjaśnieniom oskarżonego jedynie w części dotyczącej samego faktu, iż dochodziło do awantur pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną oraz pominięcie wyjaśnień oskarżonego w zakresie prowokacyjnego zachowania się pokrzywdzonej S. R. i niewyjaśnienie przyczyn , dla których dopiero we wrześniu 2013r. pokrzywdzona S. R. wezwała policję , co skutkowało sporządzeniem tzw. niebieskiej karty, co nastąpiło przy nieuwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, które nakazywało przy ocenie wiarygodności zeznania pokrzywdzonej S. R., będącą także stroną sprawy o rozwód szczególną ostrożność, a nadto przez nienależyte wskazanie w pisemnym uzasadnieniu wyroku dlaczego wyjaśnienia oskarżonego miałyby być jedynie dążeniem do umniejszenia lub uniknięcia odpowiedzialności karnej oraz z jakim pozostałym materiałem dowodowym- oprócz zeznań pokrzywdzonych – nie da się pogodzić wersja oskarżonego o wzajemnych prowokacjach do awantur;

2.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mający wpływ na jego treść polegający na stwierdzeniu, że oskarżony Z. R. winny jest tego, że w okresie od stycznia 2003r. do września 2013r. poprzez wszczynanie awantur, wyzywanie słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, poniżanie, kontrolowanie, grożenie pozbawieniem życia, bezpodstawne i ciągłe pomawianie S. R. o zdrady małżeńskie oraz znęcanie fizyczne i psychiczne nad pokrzywdzonymi S. i K. R., w sytuacji gdy materiał dowodowy nie wystarczył do wykazania, że oskarżony dopuścił się umyślnego przestępstwa z art. 207 kk.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie a podniesione w niej zarzuty i wnioski są nie trafne. Obrońca w swojej apelacji przede wszystkim podnosi zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych oraz przekroczenie zasadę swobodnej oceny dowodów, przyjmując, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu. Powyższe zarzuty byłyby zasadne jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki , którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Obrońca oskarżonego zarzuca sądowi I instancji, że bezkrytycznie dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej S. R. i pokrzywdzonego K. R. uznając je za spójne i wiarygodne. Zdaniem obrońcy oskarżonego materiał dowodowy zebrany w sprawie w tym wyjaśnienia oskarżonego Z. R. nie wykazał, że oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 207 § 1 kk. Jednak sąd I instancji w swoim uzasadnieniu wskazał, że zeznania obojga pokrzywdzonych nawzajem się uzupełniają, wskazują jednoznacznie, że oskarżony był chorobliwie zazdrosny o swoją żonę, podejrzewając ją obsesyjnie o kontakty z innymi mężczyznami. Pośrednio świadkowie U. Z. i Z. M. w swoich zeznaniach potwierdzili zeznania pokrzywdzonych. Pozostała grupa świadków nie wiele wiedziała o panujące w rodzinie oskarżonego sytuacji, co nie jest dziwne w przypadku gdy zachowanie negatywne oskarżonego ujawnia się dopiero w czterech ścianach mieszkania. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona zarzucanego mu czynu opisanego w akcie oskarżenia. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji mają w ocenie sądu okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Sąd rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Ponieważ apelacja obrońcy skierowana jest co do całości orzeczenia obowiązkiem sądu odwoławczego jest odniesienie się co do kary wymierzonej oskarżonemu za czyn. Wymierzona oskarżonemu kara 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat oraz nałożony na niego obowiązek nie są karami rażąco niewspółmiernie surowymi, są one adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości. Dolegliwość tej kary nie przekracza stopnia winy oskarżonej i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej, dlatego i w tym zakresie brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, nie podzielając przytoczone na jej poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 636 § 1 kpk.