Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach II Wydział Cywilny Ośrodek (...) w R.

w składzie:

Przewodniczący SSO Katarzyna Banko

Protokolant st. sekr. sądowy Ewa Kotyczka

po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2017 roku w Rybniku

sprawy z powództwa M. D.

przeciwko T. M., S. P., A. P., J. T., G. B.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powódki M. D. na rzecz pozwanego T. M. kwotę 2700,00 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  zasądza od powódki M. D. na rzecz pozwanej J. T. kwotę 2700,00 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4.  przyznaje radcy prawnemu M. C. od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego
w G. Ośrodka (...) w R. kwotę (...),80 (cztery tysiące czterysta osiemdziesiąt sześć 80/100) złotych, w tym kwotę 828,00 (osiemset dwadzieścia osiem) złotych podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu;

5.  przyznaje radcy prawnemu E. G. od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodka (...) w R. kwotę (...),00
( cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem ) złotych, w tym kwotę 828,00 ( osiemset dwadzieścia osiem) złotych podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu.

SSO Katarzyna Banko

Sygn. akt II C 338/16

UZASADNIENIE

Powódka M. D. domagała się zasądzenia od pozwanych T. M., J. T., S. P., A. P., G. B. kwoty 169.900,00 złotych za naruszenie dóbr osobistych z tytułu doliczania metraży, aby uzyskać wyższą cenę za roboty. Podstawę żądania pozwu stanowią roszczenia wynikające z umowy o roboty remontowe zawartej w dniu 09 maja 2011r.

Pozwani T. M. J. T., S. P. wnieśli o odrzucenie pozwu, a w przypadku uznania, że nie zachodzą w tym zakresie przesłanki – o oddalenia powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych kosztów procesu.

W uzasadnieniu powyższego stanowiska pozwani podnieśli, że powódka wniosła przeciwko pozwanym kilkadziesiąt pozwów, które nie mają nic wspólnego z dochodzeniem roszczeń, a służą jedynie popełnianiu kolejnego tego samego przestępstwa z art. 190a § 1 k.k.

Pozwani G. B. i A. P. wnieśli o oddalenie bądź odrzucenie powództwa bliżej nie uzasadniając swego stanowiska.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek (...) w R. postanowieniem z dnia 01 lutego 2016r. odrzucił pozew i zasądził od powódki na rzecz pozwanych T. M. i J. T. koszty procesu po 1.800 zł na rzecz każdego z nich, a nadto przyznał radcy prawnemu M. C. kwotę 4.428,00 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu. Podstawą odrzucenia pozwu był fakt, iż pomiędzy tymi samymi stronami o to samo roszczenie pod sygnaturą akt II C 157/15 toczyło się postępowanie wcześniej zawisłe przez Sądem Okręgowym w Gliwicach. Na skutek zażalenia powódki Sąd Apelacyjny w Katowicach uchylił postanowienia z dnia 01 lutego 2016r. uznając, iż w obu postępowaniach identyczna jest podstawa faktyczna – w każdym z nich powódka dochodzone roszczenie wywodzi z umowy z dnia 09 maja 2011r. o roboty remontowe. Inne są wszakże roszczenia procesowe, które powódka poddaje pod osąd na tle tego samego stanu faktycznego. W sprawie II C 157/15 powódka dochodziła kwoty 170.500 zł tytułem kosztów wykonania robót zastępczych w następstwie wadliwie i niezgodnie ze sztuką budowlaną wykonania prac objętych tą umową, Natomiast w rozpoznawanej sprawie powódka dochodzi kwoty 169.900 zł „w ramach naruszenia dóbr osobistych z tytułu doliczania metraży, aby uzyskać wyższą cenę za roboty”.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 09 maja 2011r. pomiędzy T. M. i A. P. zawarta została umowa o roboty remontowe w budynku położonym w U. przy ulicy (...). Na podstawie umowy cesji z dnia 01 grudnia 2011r. A. P. przelał na powódkę M. D. za 1 zł wierzytelności związane z wystawionymi fakturami na kwotę 94.000,00 zł przez firmę (...) wraz ze wszelkimi możliwymi roszczeniami i prawami związanymi z tą wierzytelnością oraz remontem wykonywanym przez wyżej wymienionego w domu A. P. w U. przy ul. (...) i zobowiązaniami wynikającymi z umowy zawartej w dniu 09 maja 2011r. (dowód: umowy o roboty remontowe, umowa cesji k. 2 i 3 w aktach Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodka (...) w R. sygn. akt II C 350/3)

Następnie powódka w oparciu o tak nabyte wierzytelności wytoczyła do tej pory już przeszło 180 spraw, w których sztucznie mnożąc sprawy domaga się zapłaty różnych kwot dotyczących źle wykonanego remontu, co ma mieć bezpośredni związek z umową z dnia 09 maja 2011 roku.

Nadmienić należy, że powódka zaczęła pozywać również osoby, nie mające nic wspólnego z w/w zawartą umową (np.: pozwanego również w niniejszej sprawie S. P. będącego radcą prawnym reprezentującym pozwanych T. M. i J. T. we wcześniejszych postępowaniach spośród w/w przeszło 180 spraw). Jedynie przykładowo wskazać należy, że powódka w odrębnych pozwach zgłosiła żądania np.: zapłaty 168.000 zł w ramach rękojmi z tytułu braku oznaczenia terminu zakończenia robót (II C 193/14), zapłaty 165.000 zł w ramach rękojmi z tytułu stworzenia zagrożenia życia wykonanym częściowo remontem (II C 170/14), zapłaty 111.111 zł w ramach naruszenia dóbr osobistych z tytułu braku odpowiednich kwalifikacji u pracowników wykonujących roboty remontowe (II C 315/14), zapłaty 134.000 zł z tytułu braku oznaczenia w umowie kwoty za zlecony remont (II C 320/14), zapłaty 169.900 zł z tytułu doliczania metrażu, aby uzyskać wyższą cenę za roboty (II C 323/14), zapłaty 169.900 zł w ramach wykorzystania z tytułu doliczania metrażu, aby uzyskać wyższą cenę za roboty (II C 322/14), zapłaty 174.000 zł w ramach wprowadzenia w błąd z tytułu braku protokołu odbioru robót (II C 339/14), zapłaty kwoty 173.550 zł w ramach rękojmi z tytułu złego wykonania stropu (II C 340/14), zapłaty kwoty 174.100 zł w ramach zadośćuczynienia z tytułu wprowadzenia w błąd, iż jest to firma remontowa – a okazało się, że jest to firma zatrudniająca na parę dni przypadkowych pracowników nie mających pojęcia o robotach remontowych (II C 346/14), zapłaty kwoty 165.000 zł (II C 349/14) w ramach rękojmi z tytułu odpowiedzialności z tytułu zawarcia umowy o roboty budowlane, zapłaty kwoty 121.700 zł w ramach naruszenia dóbr osobistych z tytułu budowania budynku przekraczającego 25 m ² bez zezwolenia oraz planu (II C 350/14), zapłaty 168.000 zł w ramach rękojmi z tytułu sprawnego terminowego wykonania robót (II C 351/14), zapłaty 113.300 zł z tytułu zwrotu kosztów koniecznych do naprawienia usterek na skutek wadliwie wykonanego remontu (II C 356/14), zapłaty 172.000 zł w ramach rękojmi z tytułu wykonywania remontu sprzecznie z prawem budowlanym (II C 363/14), zapłaty kwoty 165.000 zł (II C 373/14) oraz kwoty 134.000 (II C 430/14) w ramach wprowadzenia w błąd z tytułu stworzenia zagrożenia życia wykonanym częściowo remontem, kwoty 134.000 zł (II C 397/14) w ramach rękojmi z tytułu odpowiedzialności z tytułu zawarcia umowy o roboty budowlane, czy też zapłaty kwoty 171.900 zł w ramach naruszenia dóbr osobistych z tytułu zwrotu kosztów szkód powstałych na skutek wykonywanego remontu (II C 373/14).

Dodać należy, że pozwy M. D. o zapłatę kwoty 169.900 zł z tytułu doliczania metrażu, aby uzyskać wyższą cenę za roboty zarejestrowane w tutejszy Sądzie pod sygnaturami akt II C 322/14 i II C 323/14 zostały prawomocnie zwrócone.

Powódka M. D. wyrokiem Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 10 marca 2015r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt VI K 257/14 została uznana za winną tego, że w okresie od 15 maja 2013r. do 29 sierpnia 2013r. w G. i M. poprzez składanie pozwów cywilnych o takiej samej treści w sądach na terenie całego kraju uporczywie nękała T. M. oraz J. T. wzbudzając u nich uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszyła prywatność i za czyn ten wyczerpujący znamiona przestępstwa z art. 190a § 1 k.k. skazana została na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą warunkowo zawieszono na okres 3 lat tytułem próby jednocześnie oddając skazaną w okresie próby pod nadzór kuratora. Sąd Okręgowy w Gliwicach – Ośrodek (...) w R. wyrokiem z dnia 19 listopada 2015r. sygn. akt V 2 Ka 303/15 rozpoznając apelację M. D. od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 10 marca 2015r. sygn. akt VI K 257/14 utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. (dowód: odpisy wyroków Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 10 marca 2015r. sygn. akt VI K 257/14, Sądu Okręgowego w Gliwicach – Ośrodka (...) w R. z dnia 19 listopada 2015r. sygn. akt V 2 Ka 303/15 k. 214 - 215)

Powódka M. D. wyrokiem Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 27 stycznia 2016r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt VI K 225/15 została uznana za winną tego, że w okresie od marca 2014r. do sierpnia 2014r. w U. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, poprzez składanie pozwów cywilnych o takiej samej treści w sądach na terenie całego kraju uporczywie nękała S. P., T. M. i J. T. wzbudzając u nich uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszyła prywatność i za czyn ten wyczerpujący znamiona przestępstwa z art. 190a § 1 k.k. skazana została na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy w Gliwicach – Ośrodek (...) w R. rozpoznając apelację M. D. od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 27 stycznia 2016r. sygn. akt VI K 225/15 - wyrokiem z dnia 23 czerwca 2016r. sygn. akt V 2 Ka 192/16 utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. Skazanie to dotyczy także rozpoznawanej sprawy (poz. 186 wykazu objętego uzasadnieniem do wyroku). (dowód: odpisy wyroków Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 27 stycznia 2016r. sygn. akt VI K 225/15, Sądu Okręgowego w Gliwicach – Ośrodka (...) w R. z dnia 23 czerwca 2016r. sygn. akt V 2 Ka 192/16 k. 249 - 256)

Sąd zważył, co następuje:

Z pozwu skierowanego do tutejszego Sądu wynika, że powódka swoje roszczenia wiąże z żądaniem ochrony dóbr osobistych. W ustalonym stanie faktycznym powództwo nie zasługuje uwzględnienie.

Przepis art. 23 k.c. nie zawiera definicji dóbr osobistych, a ogranicza się do stwierdzenia, że dobrami osobistymi człowieka są w szczególności: zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza, i racjonalizatorska. Katalog dóbr osobistych wymienionych w powyższym przepisie jest otwarty. Cześć i dobre imię człowieka należą do dóbr najsilniej chronionych (por. wyrok SN z dnia 16 kwietnia 2002r. V CKN 1010/2000).

Prawidłowe rozpoznanie roszczenia o ochronę dóbr osobistych wymaga przede wszystkim ustalenia i dokonania oceny, czy i jakie dobro osobiste żądającego ochrony zostało naruszone, a w dalszej kolejności stwierdzenia bezprawności działania sprawcy bądź też wystąpienia okoliczności bezprawność tę wyłączających. Należy mieć przy tym na względzie, iż przepis art. 24 § 1 k.c. posługuje się konstrukcją domniemania bezprawności, co oznacza, iż ciężar dowodu obalenia tego domniemania spoczywa na pozwanym. Na dochodzącym ochrony ciąży jedynie obowiązek wykazania faktu naruszenia lub zagrożenia jego dobra osobistego. Do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych zalicza się: działanie w ramach porządku prawnego, wykonywanie prawa podmiotowego, działanie w obronie uzasadnionego interesu, zgodę pokrzywdzonego.

Przy ocenie czy doszło do naruszenia dobra osobistego decydujące znaczenie ma nie tylko subiektywne odczucie osoby żądającej ochrony prawnej, ile to jaką reakcję wywołuje w społeczeństwie to naruszenie.

Przesłanka bezprawności działania, o której stanowi art. 24 k.c. ujmowana jest w prawie cywilnym szeroko. Przyjmuje się mianowicie, że bezprawne jest każde działanie sprzeczne z normami prawnymi oraz zasadami współżycia społecznego. Jak już wcześniej podano do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych zalicza się: działanie w ramach porządku prawnego, wykonywanie prawa podmiotowego, działanie w obronie uzasadnionego interesu, zgodę pokrzywdzonego. Przesłanka bezprawności działania jest przesłanką wystarczającą do udzielenia ochrony o charakterze niemajątkowym, natomiast dla zasądzenia zadośćuczynienia konieczne jest ustalenie, że działanie sprawcy było zawinione, co najmniej z winy nieumyślnej ( por. wyrok SN z dnia 24 stycznia 2008r. I CSK 319/2007, wyrok SN z dnia 19 stycznia 2007r. III CSK 358/2006).

Powódka M. D. wywodzi swoje roszczenia z faktu zawarcia w dniu 09 maja 2011r. pomiędzy T. M. i A. P. umowy o roboty budowalne w budynku położonym w U. przy ulicy (...). Na podstawie umowy cesji z dnia 01 grudnia 2011r. A. P. przelał na powódkę M. D. za 1 zł wierzytelności związane z wystawionymi fakturami na kwotę 94.000,00 zł przez firmę (...) wraz ze wszelkimi możliwymi roszczeniami i prawami związanymi z tą wierzytelnością oraz remontem wykonywanym przez wyżej wymienionego w domu A. P. w U. przy ul (...) i zobowiązaniami wynikającymi z umowy zawartej w dniu 09 maja 2011r. Jak już wcześniej podano powódka w oparciu o tak nabyte wierzytelności wytoczyła do tej pory już przeszło 180 spraw, w których sztucznie mnożąc sprawy domaga się zapłaty różnych kwot dotyczących źle wykonanego remontu, co ma mieć bezpośredni związek z umową z dnia 09 maja 2011 roku. Rozpoznawana sprawa należy do jednej z takich spraw. Sztuczne mnożenie spraw, jak czyni to powódka nie ma żadnego racjonalnego uzasadnienia i wyżej opisane zachowanie powódki, zakwalifikować należy jako nadużycie prawa. Nadużycie prawa nie powinno tymczasem uzasadniać udzielenia ochrony prawnej (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2013r., III CZP 78/13, OSNC 2014/9/87).

W niniejszym postępowaniu powódka nie wykazała czy i jakie jej dobro osobiste zostało naruszone. Zgodnie z art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 roku, I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44).

Działanie powódki polegające na wnoszeniu do różnych Sądów na terenie całego kraju pozwów, w których roszczenia były wywodzone z wcześniej wskazanych umów było przedmiotem postępowania karnego prowadzone przeciwko powódce, która m. in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 27 stycznia 2016r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt VI K 225/15 została uznana za winną tego, że w okresie od marca 2014r. do sierpnia 2014r. w U. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, poprzez składanie pozwów cywilnych o takiej samej treści w sądach na terenie całego kraju uporczywie nękała S. P., T. M. i J. T. wzbudzając u nich uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszyła prywatność i za czyn ten wyczerpujący znamiona przestępstwa z art. 190a § 1 k.k. skazana została na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy w Gliwicach – Ośrodek (...) w R. wyrokiem z dnia 23 czerwca 2016r. sygn. akt V 2 Ka 192/16 rozpoznając apelację M. D. od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 27 stycznia 2016r. sygn. akt VI K 225/15 utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. Skazanie to dotyczy także rozpoznawanej sprawy (poz. 186 wykazu objętego uzasadnieniem do wyroku).

Mając powyższe ustalenia i rozważania na względzie, wobec braku przesłanek z art. 24 k.c. orzeczono jak w sentencji.

Sąd obciążył powódkę kosztami procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., uznając za niezbędne do celowej obrony koszty zastępstwa procesowego w wysokości minimalnej, tj. w kwocie po 2.700 zł na rzecz pozwanych T. M. i J. T. (łącznie 5.400 zł) – reprezentowanych przez radcę prawnego S. P., zgodnie z § 6 pkt 6, § 12 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U.2013.490 j.t. z późniejszymi zmianami (...)) w związku z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015.1804 z późniejszymi zmianami). Stronie wygrywającej sprawę należy się od przeciwnika zwrot kosztów procesu, w tym także zwrot kosztów postępowania incydentalnego, chociażby w postępowaniu tym - strona taka uległa przeciwnikowi. W sytuacji takiej bowiem decyduje w zakresie kosztów ostateczny wynik sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 listopada 1966 r. I PZ 66/66 OSPiKA 1968/1 poz. 7) Po stronie pozwanych istnieje współuczestnictwo materialne, o którym mowa w art. 72 § 1 pkt 1 k.p.c., wobec czego jako wygrywającym proces, reprezentowanym przez jednego radcę prawnego, Sąd przyznaje zwrot kosztów w wysokości odpowiadającej wynagrodzeniu jednego pełnomocnika. Nakład pracy pełnomocnika pozwanych był bowiem identyczny jak w sprawie, w której reprezentowałby tylko jedną stronę, a zatem stosownie do treści art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 109 § 2 k.p.c. przyznane pozwanym koszty, jako współuczestnikom materialnym, powinny sumować się do stawki minimalnej.

Pełnomocnikom z urzędu powódki przyznano wynagrodzenie z środków Skarbu Państwa na podstawie art. 22 ³ ust. 2 ustawy z dnia 06 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U.2015.1224) w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

R., dnia 30 marca 2017r.

SSO Katarzyna Banko