Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, X Wydział Gospodarczy

w składzie

Przewodniczący Sędzia SO Lesław Zieliński

Sędzia SO Iwona Wańczura

Sędzia SO Małgorzata Korfanty – spr.

Protokolant Aleksandra Ciesińska

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2014 roku w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) S.A. w T.

przeciwko: J. L.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powódkę

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 24 września 2013 roku

sygn. akt VII GC 1791/12

1.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt. 1 i 3 w ten sposób, że zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 34.829,49 (trzydzieści cztery tysiące osiemset dwadzieścia dziewięć 49/100) zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty oraz ustawowe odsetki od kwoty 4.000,00 (cztery tysiące 00/100) zł od dnia 22 kwietnia 2011 roku do dnia 22 czerwca 2011 roku oraz kwotę 5.284,00 (pięć tysięcy dwieście osiemdziesiąt cztery 00/100) zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt. 4 w ten sposób, że nakazuje pobrać od pozwanego J. L. na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy w Gliwicach) kwotę 79,16 (siedemdziesiąt dziewięć 16/100) zł tytułem kosztów poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.365,00 (dwa tysiące trzysta sześćdziesiąt pięć 00/100) zł tytułem zwrotu kosztów w postępowaniu odwoławczym.

SSO Iwona Wańczura SSO Lesław Zieliński SSO Małgorzata Korfanty

Sygn. akt X Ga 366/13

UZASADNIENIE

Powódka (...) S. A. w T. wniosła przeciwko J. L. pozew o zapłatę kwoty 50 988,79 zł. wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż nabyła w drodze cesji od K. R. wierzytelność w kwocie głównej 52 521,00 zł przysługującą jej wobec pozwanego z tytułu nieuregulowanych należności za dostarczone towary i transport. Po wezwaniu do zapłaty pozwany zapłacił powódce tylko część tej należności tj. kwotę 5 000,00 zł.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów postępowania. Podniósł zarzut częściowej zapłaty należności poprzez wpłacenie powódce kwoty 4 000,00 zł. przed dniem otrzymania nakazu. W kwestii pozostałej części należności, pozwany zarzucił, że ilości towarów podane w dokumentacji znacznie przekraczały ilości przez niego zamówione, na co wskazywałaby ładowność ciężarówek, którymi dostarczono towar.

Wyrok Sądu Rejonowego z dnia 24 lutego 2012 roku, który w całości uwzględniał powództwo przy uwzględnieniu częściowego umorzenia co do kwoty 4.000 zł, został zaskarżony przez pozwanego w części co do pkt 1 i 3. W części w jakiej Sąd umorzył postępowanie wyrok ten uprawomocnił się.

Sąd II instancji uchylił wyrok Sądu Rejonowego i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania wskazując, że Sąd niezasadnie pominął wnioski dowodowe pozwanego zmierzające do wykazania, że dostarczono mu inną ilość pospółki niż to wynika z dokumentów.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji w wyroku z dnia 24 września 2013 roku zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 11.544,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty oraz ustawowe odsetki od kwoty 4.000 zł (cztery tysiące złotych) od dnia 22 kwietnia 2011 roku do dnia 22 czerwca 2011 roku, oddalił powództwo w pozostałej części i zniósł pomiędzy stronami wzajemne koszty postępowania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji ustalił, że J. L. zakupił od K. R. pospółkę, jak również gruz betonowy wraz z transportem oraz zamówił usługę wywozu ziemi. Z tego tytułu wystawione zostały faktury na łączną kwotę 52 521,00 zł, z czego pierwsza faktura na kwotę 2 806,00 zł. była płatna 14 września 2010 r., druga na kwotę 46 556,42 zł. - 14 października 2010 r., a trzecia na kwotę 3 158,58 zł. – 12 listopada 2010 r. Towar zamawiany był telefonicznie w ten sposób, że wskazywano ilość samochodów. Do faktur dołączono podpisane przez pracowników karty najmu. Towar wożony był 5 samochodami. Były to pojazdy czteroosiowe, przy czym ich dopuszczalna ładowność wynosiła od 15.350 kg do 16.185 kg. Na kartach najmu w pozycjach odnoszących się do dostawy pospółki wpisane zostało jako ilość - 25 ton (w jednym tylko wypadku było to 18 ton ). Wywóz ziemi był wykonywany tymi samymi pojazdami, przy czym jako ilość wskazywano 15 m ³, bez określenia wagi. W dniu 23 lutego 2011 r. w drodze umowy cesji K. R. zbyła wierzytelność w stosunku do pozwanego na rzecz powódki. Dnia 13 kwietnia 2011 r. po otrzymaniu wezwania do zapłaty pozwany dokonał częściowej zapłaty na rzecz powódki należności w kwocie 5 000,00 zł. Dnia 22 czerwca 2011 r. pozwany dokonał kolejnej częściowej zapłaty na rzecz powódki w kwocie 4000,00 zł.

W ocenie Sądu Rejonowego, roszczenie powódki objęte pozwem wynikało z umowy sprzedaży oraz świadczenia usług do zawarcia jakich doszło między cedentem, a pozwanym. Spór dotyczył jedynie ilości dostarczonej pospółki. Powódka nie wykazała, że w zakresie dostawy pospółki pozwanemu przywieziono ilość odpowiadającą informacjom wpisanym w kartach najmu, które z kolei stanowiły podstawę wystawienia faktur. Żaden z samochodów, którymi przewożono pospółkę nie posiadał dopuszczalnej ładowności 25 ton. Tymczasem we wszystkich pozycjach właśnie taką masę dostarczanej pospółki wpisywano. Jednoznacznie zatem wynika stąd, że samochody, o ładowności nie przekraczającej 17.000 kg nie mogły przewozić 25 ton pospółki, jeżeli miały mieć załadowaną jedynie ilość w zakresie dopuszczalnej ładowności. Ponadto zamawiana była określona liczba samochodów, a nie ton. Stąd brak jest dowodu, że każdorazowo przywożono mu zamiast 15 ton – 25 ton pospółki, czyli o prawie 10 ton więcej niż dopuszczalna ładowność używanych do przewozu pojazdów. Nadto podanie za każdym razem wagi 25 ton wskazywało na to, że pospółka nie była ważona przez cedenta w momencie załadunku. Z tego względu w ocenie Sądu bark jest podstaw do przyjęcia, że pozwanemu dostarczono pospółkę w ilości wskazanej na dokumentach. Na tej podstawie, wobec niewykazania przez powódki ilości pospółki dostarczonej pozwanemu, Sąd przyjął tę ilość zgodnie z twierdzeniami pozwanego jako 15 ton na jeden zamawiany samochód. Jedynie przy dostawie, gdzie wskazano 18 ton Sąd przyjął, że możliwym było załadowanie 18 ton pospółki przy nieznacznym przekroczeniu ładowności pojazdu. W ten sposób Sąd I instancji dokonał weryfikacji każdej z faktur wystawionych przez cedenta. W zakresie faktury (...) Sąd przyjął, że dostarczono 60 ton pospółki zmniejszając tym samym wartość faktury do kwoty 1.683,60 brutto. W odniesieniu do faktury (...) Sąd ustalił ilość pospółki na 495ton, zmniejszając wartość faktury do kwoty 15.983,22 zł brutto. Z kolei na fakturze (...) uznano 33 tony pospółki, zmniejszając jej wartość do kwoty 2.877,98 zł brutto. Jednocześnie biorąc pod uwagę wpłaty dokonane przez pozwanego Sąd uznał, że w całości została zapłacona faktura (...).10 i w części 43/09.10. jeszcze przed wniesieniem pozwu do sadu. Dalsza wpłata pomniejszyła wartość należności głównej do kwoty 11.544,80 zł. Sąd dokonał ponadto ponownie przeliczenia odsetek, zgodnie ze wskazaniami powoda na dzień 18 kwietnia 2011 roku. Wartość skapitalizowanych odsetek, przy uwzględnieniu pomniejszenia wartości faktur i ich częściowej zapłaty wyniosła 1.000,06 zł. Sąd doliczył także wartość odsetek od zapłaconej kwoty 5.000 zł – 340,31 zł. Na tej podstawie Sąd uznał, że powodowi należy się kwota 12.885,17zł.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka zaskarżając wyrok w zakresie oddalenie powództwa w co do kwoty 23.284,69 zł. Powódka zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, naruszenie art. 233 § 1 kc poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób selektywny, niewszechstronny oraz naruszający zasady logiki i doświadczenia życiowego. Wskazując na powyższe powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie drugi poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki ponad kwotę ujętą w punkcie 1 również kwotę 23.284,69 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 kwietnia 2011 roku oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania za I instancje, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sadowi Rejonowemu.

W uzasadnieniu apelacji powódka wskazała, że akceptuje redukcję ilości dostarczonej cedentowi pospółki w ramach poszczególnych dostaw do 15 ton i odpowiednio pomniejszając należną powódce wierzytelność tytułem ceny. Jednak na wierzytelności wyszczególnione w fakturze VAT nr (...) poza ceną sprzedaży pospółki oraz gruzu betonowego składała się również wynagrodzenie za wykonane usługi transportowe. W fakturze tej ujęto 15 kursów transportowych po 100 zł netto za kurs oraz 82 kursów transportowych według stawki po 200 zł netto za kurs, co daje łączne wynagrodzenie w kwocie 17.900 zł netto – 21.838 brutto. Strona pozwana nigdy w toku całego postępowania nie kwestionowała wykonania usług transportowych, ani wysokości należnego cedentowi wynagrodzenia z tego tytułu. W tym stanie rzeczy apelacja jest uzasadniona.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu wskazał, że Sąd I instancji prawidłowo ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy. Powód w postępowaniu przed Sądem I instancji nie wykazał swoich roszczeń w sposób, który mógłby spowodować uwzględnienie powództwa w całości, a zatem i wywiedzionej przez niego apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki zasługiwała na uwzględnienie w całości.

Ustosunkowując się do twierdzeń powódki zawartych w uzasadnieniu apelacji, a mających wpływ na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy, wskazać należy, że Sąd Okręgowy podzielił prezentowaną tam argumentację.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji pominął przy orzekaniu w całości koszty świadczonej przez cedenta na rzecz pozwanego usługi transportowej.

Na podstawie art. 378 kpc sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania.

Sąd II instancji przeprowadzając postępowanie dowodowe w zakresie kosztów transportu na podstawie faktury VAT (...) z dnia 30 września 2010 roku wraz z zestawieniem wykonanych kursów i ilości dostarczonego materiału oraz karty najmu (k 17 – 46) dołączonych przez powódkę do pozwu ustalił, że cedent bezsprzecznie wykonał na rzecz pozwanego 15 kursów transportowych według stawki 100 zł netto za kurs, oraz 82 kursy transportowe według stawki 200 zł netto, co daje łączne wynagrodzenie w kwocie 21.838 zł brutto (17.900 zł netto).Okoliczność wykonania usługi transportowej nie była na żadnym etapie postępowania kwestionowana przez pozwanego ani co do faktu jej wykonania ani też co do wysokości należności za przedmiotową usługę

Mając na względzie powyższe Sąd uznał zarzuty apelującego za uzasadnione i po myśli art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 33.829,49 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 kwietnia 2011 r. oraz ustawowe odsetki od kwoty 4.000,00 zł od dnia 22 kwietnia 2011 roku do dnia 22 czerwca 2011 roku i kwotę 5.284,00 zł tytułem kosztów procesu uwzględniając koszty postępowania związane z rozpoznawaniem sprawy dwukrotnie przed Sądem I instancji oraz wcześniejsze postępowanie przed Sadem Okręgowym jako Sadem II instancji rozdzielając koszty postępowania w tym zakresie uznając, ze powódka wygrała sprawę w 74%.

Sąd w całości zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 79,16 zł tytułem zwrotu kosztów stawiennictwa na rozprawie w dniu 20 maja 2013 roku świadka P. T., gdyż świadek ten został przesłuchany z inicjatywy pozwanego, a więc jego należało obciążyć tymi kosztami.

Orzeczenie o kosztach niniejszego postępowania odwoławczego oparto na przepisie art. 98 kpc oraz art. 391 § 1 kpc.

Na koszty poniesione przez powoda w toku postępowania odwoławczego złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.200 zł oraz opłata od apelacji w kwocie 1.165 zł. Wysokość zasądzonego wynagrodzenia pełnomocnika w postępowaniu apelacyjnym Sąd ustalił w oparciu o § 6 pkt 5 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia.

SSO Małgorzata Korfanty SSO Lesław Zieliński SSO Iwona Wańczura