Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 stycznia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Patrycja Bogacińska-Piątek (spr.)
Sędziowie:	Teresa Kalinka Grażyna Łazowska
Protokolant:	Ewa Gambuś

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2021r. w Gliwicach

sprawy z odwołania A. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych w C.

o zasiłek chorobowy

na skutek apelacji odwołującego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 29 czerwca 2020 r. sygn. akt VI U 145/19

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od odwołującego na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w C. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

(-) sędzia Grażyna Łazowska (-) sędzia Patrycja Bogacińska-Piątek (spr.) (-) sędzia Teresa Kalinka

Sygn. akt VIII Ua 40/20

UZASADNIENIE

Odwołujący A. J. domagał się zmiany decyzji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. z 11 stycznia 2019 r. odmawiającej mu przyznania prawa do zasiłku chorobowego za okres od 22 października 2018 r. do 2 grudnia 2018 r.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie z uwagi na brak podstaw do jego uwzględniania. Nadto domagał się również oddalenia wszelkich wniosków dowodowych odwołującego, a to z tego względu, że uprawomocniła się decyzja z 7 stycznia 2019 r., na mocy której organ rentowy ustalił, że odwołujący od 9 września 2018 r. nie podlega ubezpieczeniu emerytalnemu, chorobowemu i wypadkowemu. W uzasadnieniu wskazał, że decyzja z 7 stycznia 2019 r. została odwołującemu prawidłowo doręczona na podany adres i odebrana przez odwołującego osobiście 14 stycznia 2019 r. Decyzja ta zawierała prawidłowe pouczenie o przysługującym odwołującemu środku zaskarżenia, jednak stała się ostateczna i prawomocna.

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z 29 czerwca 2020 r. (VI U 145/19) oddalił odwołanie odwołującego.

Sąd I instancji ustalił następujący stan faktyczny :

Decyzją z 7 stycznia 2019 r. nr (...) Oddział w C., działając na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1, art. 68 ust. 1 pkt 1 lit a w zw. z art. 38 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 22 § 1 Kodeksu pracy, stwierdził że odwołujący jako pracownik u płatnika składek PHU– (...)-2 (...), nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu, wypadkowemu od 9 września 2018 r. Decyzja ta wraz z pouczeniem została odwołującemu wysłana na adres jego zamieszkania, tj. Z., ul. (...) i w dniu 14 stycznia 2019 r. osobiście odebrana przez odwołującego.

Odwołujący nie wniósł odwołania od decyzji z 7 stycznia 2019 r. W związku z tym decyzja z 7 stycznia 2019 r. stała się ostateczna i prawomocna.

Decyzją z 11 stycznia 2019 r. (...) Oddział w C. odmówił odwołującemu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 22 października 2018 r. do 2 grudnia 2018 r., wskazując w uzasadnieniu, że decyzją z 7 stycznia 2019 r. ustalono, że odwołujący nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu od 9 września 2018 r.

W dniu 31 stycznia 2019 r. odwołujący wniósł odwołanie od decyzji z 11 stycznia 2019 r. (działając poprzez pełnomocnika w osobie adwokata).

Następnie pismem z 7 sierpnia 2019 r. skarżący wnosił o zobowiązanie organu rentowego do przedłożenia dowodu doręczenia odwołującemu decyzji z 7 stycznia 2019 r.

Organ rentowy dołączył potwierdzenie odbioru przez odwołującego decyzji z 7 stycznia 2019 r. nr (...).

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie akt organu rentowego, pisma odwołującego z 12.08.2019 r. (k. 17), pisma organu rentowego z 2.04.2020 r., potwierdzenia odbioru decyzji z 7.01/2019 r. (k. 25).

W tak ustalonym stanie faktycznym sąd pierwszej instancji uznał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że w przedmiotowej sprawie odwołujący odwołał się od decyzji (...) Oddział w C. z 11 stycznia 2019 r. o odmowie prawa do zasiłku chorobowego i wywodził, że to prawo jest mu należne, kwestionując równocześnie doręczenie decyzji z 7 stycznia 2019 r. w przedmiocie podlegania do ubezpieczenia.

Sąd I instancji wskazał, że w toku postępowania ustalił ponad wszelką wątpliwość, że odwołującemu doręczono decyzję z 7 stycznia 2019 r. w dniu 14 stycznia 2019 r., co wynika z potwierdzania odbioru znajdującego się w aktach. Odwołujący od tej decyzji się nie odwołał. Decyzja z 7 stycznia 2019 r. stwierdza, że odwołujący nie podlega ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu, wypadkowemu od 9 września 2018 r. Jednocześnie – jak podał sąd I instancji – nie zostało w postępowaniu wykazane, że decyzja ta utraciła walor ostatecznej decyzji administracyjnej. W związku z tym w ocenie Sądu Rejonowego, wywołuje ona skutki w niniejszej sprawie.

Powołując się orzecznictwo Sądu Najwyższego (wyrok z 29 stycznia 2008 r., sygn. I UK 173/07 oraz wyrok z 4 listopada 2015 r., sygn. I UK 507/14), Sąd I instancji zwrócił uwagę że sąd ubezpieczeń społecznych jest związany ostateczną decyzją od której strona nie wniosła odwołania ani nie podważyła jej skuteczności w inny, prawem przewidziany, sposób, a nadto sąd jest związany ostateczną decyzją administracyjną rozstrzygającą kwestie polegania do ubezpieczenia społecznego i ta kwestia nie może być już przedmiotem ponownego badania.

Następnie Sąd Rejonowy przytoczył treść art. 6 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa, zgodnie z którym zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Sąd Rejonowy podkreślił, że z powyższego wynika, że strona nie ma prawa do zasiłku chorobowego, jeżeli wcześniej została wyłączona za ten okres z ubezpieczenia społecznego.

W ocenie Sądu Rejonowego, skoro postępowanie wykazało, że brak jest w sprawie podważenia skuteczności decyzji z 7 stycznia 2019 r., to decyzja ta wiąże Sąd w przedmiotowym postępowaniu.

Z tego względu Sąd I instancji pominął dowód z przesłuchania odwołującego. Tym samym Sąd Rejonowy przyjął, że decyzja z 7 stycznia 2019 r. była ostateczna, prawomocna i wyłączała ubezpieczonego z podlegania do ubezpieczenia, a skoro tak, to również zasiłek chorobowy za okres sporny się odwołującemu nie należał.

Mając na uwadze powyższe Sąd I instancji doszedł do przekonania, że zaskarżona decyzja była prawidłowa, wobec czego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie odwołującego.

Apelację od powyższego wyroku wniósł odwołujący, zarzucając:

błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że decyzja z 7 stycznia 2019 r. posiada walor ostatecznej decyzji administracyjnej, a to wskutek braku wniesienia przez odwołującego odwołania, podczas gdy odwołanie od decyzji z 7 stycznia 2019 r. zostało przez odwołującego złożone.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty odwołujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie odwołującemu prawa do zasiłku chorobowego, a nadto o zobowiązanie organu rentowego do udzielenia informacji w zakresie przebiegu oraz etapu toczącego się przed organem rentowym postępowania, a to w związku ze złożeniem przez odwołującego odwołania od decyzji z 7 stycznia 2019 r.

W uzasadnieniu odwołujący podnosił, że wbrew twierdzeniem organu rentowego, zaskarżył decyzję z 7 stycznia 2019 r., a zmierzając do wyjaśnienia zaistniałej sytuacji, zwrócił się do operatora pocztowego celem uzyskania pisemnego potwierdzenia nadania przesyłki zawierającej odwołanie od decyzji z 7 stycznia 2019 r. Pełnomocnik odwołującego podkreślił, że nie dysponuje powyższym potwierdzeniem wskutek błędu systemu elektronicznego nadawcy Poczty Polskiej.

W odpowiedzi na apelację organ rentowy wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od odwołującego na rzecz organu rentowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu zaznaczył, że twierdzenie odwołującego, iż złożył odwołanie od decyzji z 7 stycznia 2019 r. jest gołosłowne, ponieważ nie przedłożył żadnego dowodu mogącego to potwierdzić. Dodał, że do organu rentowego do dziś nie wpłynęło odwołanie od ww. decyzji.

Sąd Okręgowy w Gliwicach zważył, co następuje:

apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktycznie, przeprowadził wystarczające postępowanie dowodowe, a następnie dokonał właściwej oceny zebranych dowodów i wyciągnął właściwe wnioski, które legły u podstaw wydania zaskarżonego wyroku.

W konsekwencji, Sąd Okręgowy oceniając jako prawidłowe ustalenia faktycznie i rozważania prawne dokonane przez sąd pierwszej instancji, uznał je za własne co oznacza, że zbędnym jest ich szczegółowe powtarzanie w uzasadnieniu wyroku sądu odwoławczego. Należy wskazać, że podniesione w apelacji zarzuty nie wnoszą do sprawy żadnych nowych okoliczności faktycznych ani prawnych, które mogłyby stanowić podstawę do zmiany zaskarżonego orzeczenia.

W przedmiotowej sprawie nie budziło wątpliwości, że decyzja z 7 stycznia 2019 r. stwierdzająca, że odwołujący jako pracownik u płatnika składek PHU– (...)-2 (...) nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu, wypadkowemu od 9 września 2018 r., została skutecznie doręczona odwołującemu w dniu 14 stycznia 2019 r., co wynika z potwierdzania odbioru podpisanego przez samego odwołującego.

Sąd Okręgowy zgadza się w całej rozciągłości z ustaleniami sądu I instancji, zgodnie z którymi odwołujący nie zaskarżył decyzji z 7 stycznia 2019 r., co spowodowało, że decyzja ta stała się prawomocna i ostateczna.

Należy wskazać – jak słusznie zwrócił uwagę w odpowiedzi na apelację organ rentowy – że odwołujący nie przedstawił jakiegokolwiek dowodu, który potwierdzałby wniesienie przez niego odwołania od decyzji z 7 stycznia 2019 r. Jego twierdzenia pozostają w tym zakresie pozostają więc gołosłowne i niewiarygodne, w szczególności biorąc pod uwagę fakt, że do tej pory – po 2 latach – do organu rentowego nie wpłynęło odwołanie od tej decyzji.

Wobec prawidłowych ustaleń sądu I instancji co do prawomocności decyzji z 7 stycznia 2019 r., sąd ten trafnie również ocenił, że decyzja ta wywołuje skutki w niniejszej sprawie. Słusznie sąd I instancji zwrócił uwagę, że sąd ubezpieczeń społecznych jest związany ostateczną decyzją administracyjną rozstrzygającą kwestie polegania do ubezpieczenia społecznego i ta kwestia nie może być już przedmiotem ponownego badania.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę treść art. 6 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, należało uznać – za Sądem Rejonowym – że wobec prawomocności decyzji z 7 stycznia 2019 r. wyłączającej odwołującego z podlegania ubezpieczeniom społecznym, nie był on uprawniony do zasiłku chorobowego w spornym okresie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265) kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik sporu.

(-) sędzia Grażyna Łazowska (-) sędzia Patrycja Bogacińska-Piątek (spr.) (-) sędzia Teresa Kalinka