Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Teresa Kalinka
Protokolant:	Ewa Grychtoł

po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2018 r. w Gliwicach

sprawy K. K. (K.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania K. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 4 września 2017 r. nr (...)-SER!/ (...)-1/25

oddala odwołanie.

(-) SSO Teresa Kalinka

Sygn. akt VIII U 1987/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 września 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w Z. odmówił ubezpieczonemu K. K. ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawie art. 110a ustawy z dnia
17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
W uzasadnieniu decyzji ZUS wskazał, iż wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyliczony z uwzględnieniem udowodnionych przez ubezpieczonego zarobków jest niższy niż 250%.

W odwołaniu od powyższej decyzji, ubezpieczony wniósł o jej zmianę
i przeliczenie świadczenia w myśl art. 110a. Ubezpieczony podniósł, iż w jego ocenie biegły, w oparciu o dokumentację osobową z Spółki (...), będzie
w stanie wyliczyć jego zarobki w zakresie niezbędnym do dokonania przedmiotowego przeliczenia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał stanowisko zawarte
w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo ZUS wskazał, że ubezpieczony złożył obecnie ponowny wniosek i przedłożone przez niego dowody zarobkowe za lata 1972 – 1984, 1985 – 1995, 1996 – 2000 i 2009 – 2010, były już przedmiotem rozpoznania Sądu rozpoznającego odwołania ubezpieczonego od wcześniejszych decyzji odmawiających przedmiotowego przeliczenia, w tym w szczególności w sprawie VIII U 962/16.

Sąd ustalił, co następuje :

K. K. na podstawie decyzji (...) Oddział w Z.
z 21 grudnia 2000r. uzyskał prawo do emerytury górniczej z dniem 1 stycznia 2001r. Do ustalenia jej wysokości przyjęto 36 lat i 2 miesiące okresów składkowych. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy przyjął wynagrodzenie z 10 kolejnych lat kalendarzowych z okresu od stycznia 1986r. do grudnia 1995r., gdzie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 266,16% i zgodnie z przepisami został ograniczony do 250%. Podstawa wymiaru została ustalona w oparciu o zarobki wykazane w zaświadczeniu Rp-7 z 16 listopada 2000r., wystawionym przez (...) S.A. KWK (...), potwierdzającym jego zarobki za lata 1986 – 1995, a także w zaświadczeniu Rp-7
z 11 marca 2002r., wystawionym przez (...) S.A. KWK (...), potwierdzającym jego zarobki za lata 1986 – 1995, z uwzględnieniem pełnej wartości węgla deputatowego.

Po uzyskaniu prawa do świadczenia, ubezpieczony pozostawał w zatrudnieniu.

W dniu 22 marca 2016r. ubezpieczony po raz pierwszy wniósł o przeliczenie emerytury, powołując się na nowelizację ustawy o emeryturach i rentach z dnia 5 marca 2015r., tj. na podstawie art. 110a ustawy emerytalno – rentowej. Do wniosku ubezpieczony załączył zaświadczenie Rp-7 z 9 grudnia 2015r., wystawione przez Ośrodek (...) S.A. w Z., potwierdzające jego zarobki za lata 2009 – 2010 oraz zaświadczenie Rp-7 z 23 lutego 2016r., wystawione przez (...) S.A. Zakład (...) w T., potwierdzające jego zarobki za lata 1996 – 2000.

W efekcie ZUS w dniach 8 i 25 kwietnia 2017r. wydał decyzje odmowne. W toku postępowania przed wydaniem tych decyzji, organ rentowy, w oparciu o opisaną powyżej dokumentację płacową odwołującego, dokonał symulacyjnego wyliczenia i ustalił, że najwyższy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru (zwany w dalszej części niniejszego uzasadnienia wwpw), wynosi 207,05% i został wyliczony z lat 1968 – 1969, 1973, 1983, 1986 – 2000 i w części po przyznaniu prawa do emerytury, tj. z roku 2010. Wobec braku dokumentacji zarobkowej, przy dokonywaniu powyższych obliczeń, ZUS za okres od
1 września 1967r. do 27 października 1970r. i od 31 października 1972r. do 31 grudnia 1985r. przyjął obowiązujące w tym czasie minimalne wynagrodzenie.

Do odwołania od tych decyzji ubezpieczony dołączył opisane wyżej zaświadczenia Rp-7 z 16 listopada 2000r., 9 grudnia 2015r. i 23 lutego 2016r.

W toku rozpoznawanie powyższego odwołania, w sprawie VIII U 962/16, (...) S.A. Zakład (...) w T. nadesłała zaświadczenie Rp-7 z 5 sierpnia 2016r., potwierdzające zarobki odwołującego za lata 1972 – 1995. W oparciu o powyższe dokumenty ZUS, na zlecenie Sądu, dokonał symulacyjnego wyliczenia i ustalił, że najwyższy wwpw, wynosi 243,81% i został wyliczony z lat 1973, 1983 – 2000 i w części po przyznaniu prawa do emerytury, tj. z roku 2010.

Wyrokiem z dnia 22 lutego 2017r. w sprawie VIII U 962/16, Sąd w punkcie pierwszym oddalił odwołanie od decyzji z 8 kwietnia 2017r. i 25 kwietnia 2017r., zaś w punkcie drugim przekazał do ZUS wniosek ubezpieczonego o zaliczenie dodatkowego okresu zatrudnienia.

Następnie w dniu 13 czerwca 2017r. ubezpieczony po raz kolejny wniósł
o przeliczenie emerytury. Do wniosku dołączył zaświadczenie Rp-7 z 31 maja 2017r., wystawione przez (...) S.A. Zakład (...) w T., potwierdzające jego zarobki za lata 1972 – 2000.

W oparciu o powyższe dokumenty ZUS dokonał symulacyjnego wyliczenia
i ustalił, że najwyższy wwpw, wynosi 242,96% i został wyliczony z lat 1982 – 2000
i w części po przyznaniu prawa do emerytury, tj. z roku 2010 i jest niższy od dotychczasowego, tj. 270,43%. W efekcie organ rentowy w dniu 11 lipca 2017r. wydał decyzję odmawiającą przeliczenia emerytury ubezpieczonego na podstawie art. 110 ustawy o FUS.

W toku procesu, którego przedmiot stanowiło odwołanie od decyzji z 11 lipca 2017r., Sąd zwrócił się do Spółki (...) S.A. Oddział Zakład (...) w B. o nadesłanie pełnych akt osobowych i płacowych ubezpieczonego oraz o wyjaśnienie rozbieżności zarobków wskazanych w przedłożonych dotychczas zaświadczeniach Rp-7 z 16 listopada 2000r. i z 31 maja 2017r.,
z równoczesnym wskazaniem, czy pracodawca w zaświadczeniach tych ujął nagrody jubileuszowe przyznana i wypłacone w latach 1984 – 1989 oraz rekompensaty z tytułu wzrostu cen w latach 80-ych i 90-ych, które podlegają włączeniu do podstawy wymiaru emerytury. Na rozprawie w dniu 17 października 2017r. pełnomocnik ubezpieczonego cofnął odwołanie i w efekcie Sąd postanowieniem wydanym na tej samej rozprawie, postępowanie umorzył.

Następnie w załatwieniu wniosku z 13 czerwca 2017r., ZUS w dniu
(...) wydał zaskarżoną decyzję odmowną.

W odwołaniu od tej decyzji, ubezpieczony wnosił o zobowiązanie Spółki (...) S.A. do przedłożenia dokumentacji osobowej i płacowej odwołującego. Równocześnie zaznaczył, że w organie rentowym złożył wszelką posiadaną przez siebie dokumentację potwierdzającą jego wynagrodzenia.

Z kolei w toku procesu, ubezpieczony podnosił, że nowymi dowodami w sprawie mają, w jego ocenie, być akta osobowe oraz opinia biegłego sporządzona na okoliczność weryfikacji wynagrodzeń odwołującego.

Sąd podzielił wyliczenia organu rentowego w zakresie ustalonego wwpw na poziomie 242,96%. Sąd miał również na uwadze, że zarobki odwołującego przypadające po przyznaniu prawa do emerytury, tj. z lat 2009 – 2010 były stosunkowo niewysokie
i kształtowały się na poziomie, odpowiednio 14,33% i 114,74% średniej krajowej. Z tego względu przyjęte do wyliczenia na podstawie art. 110a wynagrodzenie za rok 2010, wpływa wydatnie na obniżenie wwpw z 20 najkorzystniejszych lat, do poziomu poniżej 250%, tj. w wysokości ustalonej przez ZUS.

W oparciu o akta emerytalne ubezpieczonego a także akta tut. Sądu w sprawach VIII U 962/16 i VIII U 1568/17, Sąd ustalił, że odwołujący wykazał swoje zarobki za lata 1972 – 2000 i 2009 – 2010, które w części, tj. za lata 2009 – 2010 przypadają po przyznaniu prawa do emerytury. Sąd miał na uwadze, że zarobki te zostały przez niego wykazane za pomocą zaświadczeń Rp-7, które są dokumentami właściwymi do ich potwierdzenia. Natomiast w toku poprzednich spraw, Sąd dysponował aktami osobowymi
i płacowymi ubezpieczonego, w oparciu, o które dokumenty te zostały wystawione.
Z kolei odwołujący w obecnym procesie kwestionuje wysokość wykazanych w tych zaświadczeniach zarobków. Nie przedkłada natomiast innych dowodów, w oparciu o które, zapisy te można by skutecznie zweryfikować. W związku z powyższym Sąd pominął przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu emerytur i rent na okoliczność odtworzenia zarobków ubezpieczonego, które w ocenie Sądu zostały w sposób właściwy potwierdzone w stosownych dokumentach (Rp-7).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o akta organu rentowego, a także akta spraw VIII U 962/16 i VIII U 1568/17, dołączone do akt niniejszej sprawy.

Zgromadzony materiał dowodowy, Sąd uznał za kompletny, wiarygodny i mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie. W oparciu o przedłożone w sprawie dowody sprawa została już prawomocnie rozstrzygnięta. Nie zachodziła podstawa do odrzucenia odwołania na podstawie art. 199 k.p.c. , bowiem wydano nową decyzję, która podlega rozpoznaniu , ale z uwzględnieniem dotychczasowych rozstrzygnięć Sądu, opartych na tych samych założeniach.

W rozpoznawanej sprawie przedmiot sporu sprowadzał się do ustalenia wysokości wynagrodzenia osiąganego przez ubezpieczonego w okresie jego zatrudnienia w KWK (...) w latach 1972 – 2000. Sprawa w takim zakresie była rozpoznana przez Sąd, który w dniu 22 lutego 2017 roku oddalił odwołanie w sprawie VIII U 962/16. Ubezpieczony nie przedłożył żadnych nowych dowodów. Organ rentowy winien był odmówić wznowienia postępowania, ale skoro wydał decyzję odmawiającą przeliczenia podstawy wymiaru emerytury Sąd badał sprawę pod kątem przesłanek z art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS. Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do innych ustaleń, niż uczynił to Sąd w sprawie VIII U 962/16, , ponieważ dysponował takim samym drukiem Rp-7 ( tylko z innej daty) , a zarzuty do decyzji są praktycznie tożsame z zarzutami zgłoszonymi w piśmie z dnia 22 lutego 2017 roku ( k. – 64-67 a.s. – VIII U 962/16). Skoro ubezpieczony twierdzi, że wydane zaświadczenia o wysokości zarobków zawierają niepełne dane – winien na tę okoliczność przedłożyć nowy dowód , co może stanowić podstawę do wznowienia prawomocnie zakończonego postępowania. Ubezpieczony nie przedłożył żadnych nowych dowodów, w oparciu o które zapisy powyższych zaświadczeń można by skutecznie zakwestionować.

W przedmiotowej sprawie ubezpieczony za pośrednictwem stosownych dokumentów, wykazał swoje zarobki z lat 1972 – 2000 i 2009 – 2010. Podlegały one ocenie w poprzednich postępowaniach sądowych, z uwzględnieniem zarzutów podniesionych w pismach procesowych. Zmiana decyzji w niniejszej sprawie prowadziłaby do podważenia prawomocnego wyroku opartego na takich samych danych. Ustalony wwpw pozostaje na poziomie nie przekraczającym 250%, tj. na poziomie nieznacznie ponad 240%.

Reasumując, Sąd uznał że K. K. nie ma prawa do ponownego ustalenia wysokości jego emerytury na podstawie art. 110a ustawy emerytalnej.

Wobec powyższego, Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

(-) SSO Teresa Kalinka