Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2022 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	sędzia Anna Capik-Pater
Protokolant	Agata Kędzierawska

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2022 r. w Gliwicach

sprawy G. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

przy udziale I. P.

o podstawę wymiaru składek

na skutek odwołania G. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 27 lipca 2021 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza, iż podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe ubezpieczonej G. W. jako pracownika zatrudnionego u płatnika składek I. P. stanowi w roku 2021 kwota 4.150 zł (cztery tysiące sto pięćdziesiąt złotych).

(-) sędzia Anna Capik-Pater

Sygn. akt VIII U 1149/21

UZASADNIENIE

Decyzją z 27 lipca 2021r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. ustalił, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne ubezpieczonej G. W. w roku 2021r, z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy u pracę u płatnika składek I. P., stanowi kwota 2.800,00 zł, odpowiadająca kwocie minimalnego wynagrodzeniu za pracę.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że w toku postępowania wyjaśniającego, ustalił, iż G. W. od 1 lutego 2021r. została zgłoszona do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek I. P., zaś już od (...). korzystała ze zwolnienia lekarskiego w związku
z ciążą. Strony zawarły umowę o pracę na czas określony od (...), na podstawie której G. W. została zatrudniona na stanowisku opiekuna osób starszych/inspektora ds. gospodarki odpadami medycznymi i komunalnymi, w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem 4.150,00 zł brutto. ZUS nie kwestionował faktu zawarcia przez strony umowy o pracę, natomiast wątpliwości organu rentowego budziła wysokość ustalonego przez ubezpieczoną i płatnika składek wynagrodzenia w kwocie 4.150,00 zł. W ocenie ZUS, okoliczności sprawy wskazują, że ustalenie wynagrodzenia w tej wysokości służyło jedynie zapewnieniu ubezpieczonej wyższych świadczeń z ubezpieczenia społecznego. ZUS powołując się na treść art. 58 § 1 i 3 k.c. zakwestionował ważność uzgodnień stron umowy o pracę
w zakresie dotyczącym ustalenia wysokości wynagrodzenia, z uwagi na sprzeczność z zasadami współżycia społecznego.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła ubezpieczona, wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i uznanie, że podlegała ona ubezpieczeniom społecznym z tytułu umowy o pracę u płatnika składek z podstawą wymiaru składek 4.150,00 zł miesięcznie. Ubezpieczona powołała się na zasadę swobody umów i wskazała, że płatnik składek ustalił wysokość wynagrodzenia mając na uwadze jej kompetencje i zgłoszone oczekiwania odnośnie wynagrodzenia netto w kwocie 3.000 zł oraz w oparciu o kalkulację gospodarczą. W ocenie ubezpieczonej wynagrodzenie zostało ustalone na godziwym poziomie zaś ZUS może kwestionować jego wysokość gdy wykaże, że zostało ustalone w oderwaniu od zakresu obowiązków, odpowiedzialności, kwalifikacji jak i wkładu pracy pracownika.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. ZUS argumentował, że wynagrodzenie ubezpieczonej jest nieporównywalne do wynagrodzeń innych pracowników płatnika składek. Nadto osoby, których część obowiązków przejęła odwołująca, otrzymywały wynagrodzenie w granicach płacy minimalnej.

Zainteresowana I. P. poparła odwołanie ubezpieczonej.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczona G. W. dotychczas odbyła sześciomiesięczny staż w Urzędzie Gminy w N. i następnie podjęła tam pracę przez 3 miesiące jako pracownik administarcyjno – biurowy. W trakcie stażu i zatrudnienia w Urzędzie Gminy, zdobyła ona doświadczenie w zakresie wypełniania dokumentów urzędowych i obowiązujących procedur. Nie przedłużała ona swojego zatrudnienia, gdyż od czerwca 2019r., udała się ona do Stanów Zjednoczonych, gdzie zajmowała się głównie opieką nad osobami starszymi, tj. swoją babcią i ciocią. W tym czasie nabyła też stosowne doświadczenie w sprawowaniu takiej opieki, ale i potrzeb osób starszych, w tym organizowania im czasu, udzielania pomocy ale i potrzeb żywieniowych. W styczniu 2020r., powróciła do Polski i rozglądała się za odpowiednią ofertą pracy. Nastąpiły jednak ograniczenia związane z pandemią Covid – 19 i brakowało ofert pracy
w jej miejscu zamieszkania. W konsekwencji, odwołująca rozszerzyła krąg poszukiwań
i sprawdzała oferty również z pozostałych części Polski. W ten sposób w grudniu 2020r., natrafiła na internetowe ogłoszenie zainteresowanej, w którym zawarto propozycję zatrudnienia na stanowisku, które częściowo miało być związane z gospodarką odpadami medycznymi i niemedycznymi oraz w ramach możliwości, również opieką nad osobami starszymi. Nawiązała kontakt telefoniczny z zainteresowaną w trakcie którego ustaliła warunki zatrudnienia oraz taką kwotę wynagrodzenia, która pozwoli jej na opłacenie wynajmu mieszkania i utrzymanie się. W związku z tym, że miesięczna opłata za wynajem mieszkania wynosiła 1.500 zł, odwołująca zdecydowała się na wynagrodzenie netto, które po odliczeniu tej kwoty, pozwoli jej na ponoszenie pozostały kosztów utrzymania i wyżywienia. Za stosowną uznała więc kwotę 3.000 zł netto, tj. 4.150 zł brutto. Bez ustalenia takiej wysokości wynagrodzenia odwołująca nie zdecydowała by się na podjęcie tego zatrudnienia, a to ze względu na fakt, iż zmuszona była przeprowadzić się z okolic N. i wynagrodzenie stanowiło dla niej istotny element samowystarczalności w nowym miejscu.

Z dniem 1 lutego 2021r. ubezpieczona została zatrudniona na podstawie umowy o pracę w prowadzonym przez zainteresowaną M. Centrum (...) w R..

Sąd ustalił, iż I. P. od szeregu lat prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług księgowych. Z kolei na jesieni 2019r., rozpoczęła prowadzenie (...) Centrum (...) w R.. Ośrodek ten jest przygotowany na usługi opiekuńczo – rehabilitacyjne i lecznicze dla 34 osób. Początkowo było faktycznie około 20-21 pensjonariuszy. Ich opieką i wszystkimi innymi kwestiami związanymi z ich pobytem zajmowało się 6 osób, tj. 1 opiekun medyczny, 4 opiekunów osób starszych i 1 terapeuta zajęciowy. Już w sierpniu 2020r., liczba pensjonariuszy zbliżyła się do 30 osób, zaś w grudniu 2020r., liczba ta wynosiła 34. Zwiększyła się też liczba osób zajmujących się ich obsługą. Płatnik składek zatrudniał 10 osób w ramach umowy o pracę, 6 na umowy zlecenia, w tym
1 pielęgniarkę, 1 rehabilitanta i 3 osoby na kontraktach. Od początku funkcjonowania ośrodka istniała dość duża rotacja wśród pracowników. Dodatkowo na rotację wpłynęła też sytuacja pandemiczna. Z tego też względu zainteresowana w sposób ciągły zamieszczała ogłoszenia o naborze pracowników. Równocześnie w związku ze zwiększeniem ilości pensjonariuszy, zwiększyło się też zapotrzebowanie na środki ochrony i higieny osobistej pensjonariuszy.
W konsekwencji pojawił się problem odpowiedniego zagospodarowania pochodzących stąd odpadów medycznych i niemedycznych. Tym samym zainteresowana poszukiwała w głównej mierze osób do opieki nad osobami starszymi, a dodatkowo 1 osoby, która w sposób właściwy nadzorowałaby gospodarkę odpadami. Z kolei odwołująca odpowiedziała na ofertę zatrudnienia przy zagospodarowaniu odpadów, zaś w trakcie rozmowy kwalifikacyjnej przystała też na dodatkowe świadczenie opieki dla osób starszych.

W efekcie strony zawarły umowę na czas określony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku opiekuna osób starszych/inspektora ds. gospodarki odpadami medycznymi
i komunalnymi za wynagrodzeniem 4.150,00 zł brutto, co odpowiadało proponowanemu przez odwołującą wynagrodzeniu 3.000 zł netto. Odwołująca odbyła wstępne szkolenie stanowiskowe z zakresu BHP, uzyskała pozytywną opinię lekarza medycyny pracy i podjęła zatrudnienie od 1 lutego 2021r.

Do obowiązków ubezpieczonej należało dbanie o prawidłowe gromadzenie, składowanie i terminowe oddawanie do utylizacji odpadów medycznych oraz komunalnych. Niezależnie od tego zajmowała się dbaniem o właściwy jadłospis dla pensjonariuszy, ale również w ramach dostępnego czasu, zajmowała się ich opieką polegającą na pomocy przy właściwym ułożeniu ciała, zapobieganiu powstawaniu odleżynom, również organizowała pensjonariuszom zajęcia w ramach ich wolnego czasu. Z wielu czynności wymienionych w zakresie obowiązków na stanowisku opiekunki osób starszych nie asystowała jedynie pielęgniarce w zastosowaniu przymusu bezpośredniego - to robiła koordynatorka, nie wymieniała worka na mocz, nie asystowała pielęgniarce i lekarzowi podczas wykonywania zabiegów pielęgniarskich. Pozostałe czynności wykonywała: słała łóżka osobom niesamodzielnym lub chorym, wykonywała toaletę jamy ustnej oraz mycie głowy w łóżku lub podczas kąpieli, wykonywała toaletę całego cała pensjonariuszy pod natryskiem lub w łóżku, zmieniała bieliznę osobistą i pościelową, mierzyła ciśnienie krwi, tętna, mierzyła poziom cukru, kontrolowała oddawanie moczu i stolca, karmiła pensjonariuszy tego wymagających, pomagała w korzystaniu ze sprzętu rehabilitacyjnego podawała i wydawała posiłki i napoje, dokonywała wpisów w raportach, prowadziła dokumentację zdjęciową z zajęć terapeutycznych i wydarzeń okolicznościowych m.in. dla bliskich osób będących w domu opieki.

W chwili zawierania umowy, ubezpieczona nie poinformowała pracodawcy o tym, że jest w ciąży.

Ustalono, że z dniem 1 lutego 2021r. płatnik składek zgłosił ubezpieczoną do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z tytułu umowy o pracę.

Dalej Sąd ustalił, iż ubezpieczona wykonywała pracę w okresie od 1 lutego 2021r. do 26 marca 2021r., co potwierdzała podpisem na liście obecności.

Od 27 marca 2021r. ubezpieczona była niezdolna do pracy w związku z ciążą. Od sierpnia 2021r. przebywa na urlopie macierzyńskim. Po zakończeniu urlopu macierzyńskiego odwołująca planuje wrócić do pracy u płatnika składek.

W okresie nieobecności ubezpieczonej pracodawca nie zatrudnił innej osoby do zajmowania się gospodarką odpadami, gdyż zainteresowana osobiście zajęła się tymi kwestiami. Z kolei obowiązki odwołującej w zakresie czynności opiekuńczych przejęły inne opiekunki, wśród których w dalszym ciągu zachodzi rotacja.

Niezależnie od powyższego, Sąd ustalił, że istotnie opiekunki osób starszych, zatrudnione u zainteresowanej otrzymywały minimalne wynagrodzenie, to jednak pozostałe osoby zatrudnione na innych stanowiskach, jak choćby rehabilitant otrzymywały wynagrodzenia wyższe. Nie było natomiast u zainteresowanej osób, które posiadałyby stanowisko, w istocie łączące w sobie 2 odmienne zakresy obowiązków, jak to było w przypadku ubezpieczonej.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 15 grudnia 2021r., Sąd na podstawie art. 235 § 1 pkt 3 k.p.c., pominął dowód z przesłuchania świadków: K. P., A. S., J. P., I. P. i I. O..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: akt organu rentowego, dokumentów dołączonych do odwołania (k.6-19), kopii zeznań podatkowych odwołującej (k.42-45), przesłuchania zainteresowanej i odwołującej (k.47v-48v) zestawienia osób zatrudnionych przez zainteresowaną oraz wysokości ich wynagrodzeń (k.52-68).

Sąd ocenił zgromadzony materiał dowodowy jako kompletny i wiarygodny, a przez to mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Zeznania ubezpieczonej
i zainteresowanej pokrywały się i uzupełniały, nadto znajdowały odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. Przedstawione w sprawie dokumenty nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności, w szczególności nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2021r., poz. 423, ze zm.), zwanej ustawą systemową, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami, z wyłączeniem prokuratorów.

Po myśli art. 11 ust. 1 ustawy obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu podlegają osoby wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 1, 3 i 12, zaś według art. 12 ust. 1 ustawy obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy systemowej, pracownicy podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu w okresie od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku.

Za pracownika natomiast – w myśl art. 8 ust 1 – uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy, z zastrzeżeniem, że jeżeli pracownik spełnia kryteria określone dla osób współpracujących, o których mowa w ust. 11 – dla celów ubezpieczeń społecznych jest traktowany jako osoba współpracująca.

W myśl art. 46 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy płatnik składek jest obowiązany według zasad wynikających z przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy.

Natomiast po myśli art. 18 ust. 1 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, ubezpieczenie chorobowe oraz wypadkowe z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wreszcie, art. 83 ust. 1 ustawy systemowej przyznaje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych kompetencje do wydawania decyzji w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności między innymi: zgłaszania do ubezpieczeń społecznych, przebiegu ubezpieczeń, ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych.

W przedmiotowej sprawie nie był przedmiotem sporu fakt podlegania przez G. W. obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym i zdrowotnemu jako pracownika zatrudnionego przez płatnika składek I. P.. Fakt zatrudnienia jej przez tego płatnika składek jak i okres zatrudnienia i faktyczne świadczenie pracy przez ubezpieczoną nie były bowiem negowane przez organ rentowy.

Przedmiotem sporu była natomiast wysokość podstawy wymiaru składek ustalona przez strony umowy o pracę w wysokości 4.150,00 zł brutto.

W ocenie organu rentowego, ustalenie wynagrodzenia w tej wysokości, miało na celu jedynie zapewnienie ubezpieczonej możliwości skorzystania z wyższych świadczeń
z ubezpieczenia chorobowego. Argumentami przemawiającymi za takim stanowiskiem były: ciąża ubezpieczonej w chwili podpisywania umowy o pracę, zakres obowiązków, oraz skorzystanie przez ubezpieczoną ze zwolnienia lekarskiego w związku z ciążą już od (...)ZUS powołał się na nieważność postanowień umowy dotyczących wysokości wynagrodzenia z uwagi na ich niezgodność z zasadami współżycia społecznego.

Zgodnie z art. 58 § 1 k.c. czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek,
w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy.

W myśl § 2 nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Z kolei zgodnie z § 3 jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

W ocenie Sądu orzekającego cytowane powyższy przepis nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż działaniu stron nie sposób zarzucić naruszenia zasad współżycia społecznego.

W teorii prawa cywilnego uważa się, że czynnością prawną podjętą w celu obejścia ustawy jest czynność wprawdzie nie objęta zakazem prawnym, ale przedsięwzięta w celu osiągnięcia skutku zakazanego przez prawo. Skorzystanie z ochrony gwarantowanej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym w postaci zasiłków z tego ubezpieczenia nie może być uznane za obejście przepisów prawa.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że samo zawarcie umowy o pracę nawet w okresie ciąży, nawet gdyby głównym motywem było uzyskanie zasiłku macierzyńskiego nie jest naganne, ani tym bardziej sprzeczne z prawem (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2006r., III UK 156/05, LEX nr 272549, wyrok Sądu Najwyższego z 4 sierpnia 2005r., II UK 320/04, OSNP 2006/7-8/122).

Natomiast ustalenie w umowie o pracę rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być, w konkretnych okolicznościach, uznane za nieważne, jako dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego, polegającym na świadomym osiąganiu nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu (art. 58 § 3 k.c. w związku z art. 300 k.p.) (vide wyrok Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2014r., I UK 302/13, LEX nr 1503234, wyrok Sądu Najwyższego z 9 sierpnia 2005r., III UK 89/05, OSNP 2006/11-12/192). Każdorazowo jednak należy badać okoliczności konkretnego przypadku.

Dopuszczalna jest ocena ważności treści umów o pracę wg reguł prawa cywilnego na podstawie art. 58 k.c. w zw. z art. 300 k.p., w tym ocena wysokości umówionego przez strony wynagrodzenia dokonywana zarówno na gruncie prawa pracy jak i na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych. Nadto przyjmuje się, że kontrola wynagrodzenia za pracę w aspekcie świadczeń z ubezpieczenia społecznego – zarówno w zakresie zgodności z prawem, jak i zasadami współżycia społecznego – może być prowadzona przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (vide uzasadnienie do uchwały Sądu Najwyższego z 27 kwietnia 2005r., II UZP 2/05, OSNP 2005/21/338).

Zgodnie z art. 78 kodeksu pracy (t.j. Dz.U. z 2020r., poz.1320, ze zm.) wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość pracy.

Przyjmuje się, że podstawę wymiaru składki ubezpieczonego będącego pracownikiem stanowi wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do pracy. Ocena godziwości wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, a zwłaszcza rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji (vide uzasadnienie do uchwały Sądu Najwyższego z 27 kwietnia 2005r., II UZP 2/05, OSNP 2005/21/338). Zdaniem Sądu Najwyższego do oceny ekwiwalentności wynagrodzenia należy stosować wzorzec, który w najbardziej obiektywny sposób pozwoli ustalić poziom wynagrodzeń za pracę o zbliżonym lub takim samym charakterze, który będzie uwzględniał również warunki obrotu i realia życia gospodarczego. W wyroku z 23 stycznia 2014r. (I UK 302/13, LEX nr 1503234) Sąd Najwyższy wskazał, że wzorzec godziwego wynagrodzenia, który czyni zadość ekwiwalentności zarobków do rodzaju i charakteru świadczonej pracy oraz posiadanych przez pracownika doświadczenia
i kwalifikacji zawodowych będzie uwzględniał między innymi takie czynniki, jak: siatka wynagrodzeń obowiązująca w zakładzie pracy; średni poziom wynagrodzeń za taki sam lub podobny charakter świadczonej pracy w danej branży; wykształcenie; zakres obowiązków; odpowiedzialność materialna oraz dyspozycyjność.

Na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych wysokość osiąganego wynagrodzenia ma doniosłe skutki gdyż wynagrodzenie stanowi podstawę wymiaru składek na poszczególne ubezpieczenia a zatem ma przełożenie na wysokość pobieranych świadczeń. Niesie to za sobą skutki zarówno w sferze interesu ubezpieczonego jak i interesu społecznego. Ustalenie nadmiernie wygórowanego wynagrodzenia prowadzącego – w okolicznościach konkretnej sprawy – do pobierania wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego, nieadekwatnych do odprowadzonych wcześniej składek pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, do których na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych należy zaliczyć m. in. zasadę równego traktowania wszystkich ubezpieczonych, zasadę solidaryzmu ubezpieczeń społecznych, zasadę ochrony interesów i niepokrzywdzenia innych ubezpieczonych, zasadę nieuprawnionego nieuszczuplania środków FUS.

Mając na uwadze całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd orzekający doszedł do przekonania, że wynagrodzenie ubezpieczonej w kwocie 4.150,00 zł brutto ustalone od 1 lutego 2021r. odpowiadało charakterowi powierzonego jej stanowiska i zakresowi obowiązków i nie jest wynagrodzeniem wygórowanym, również w odniesieniu do wynagrodzenia pozostałych pracowników zainteresowanej, których uzgodnienia z pracodawcą albo dodatkowe umiejętności do obsługi urządzeń były odmienne.

Zatrudnienie ubezpieczonej przez płatnika składek zostało podyktowane realną potrzebą zatrudnienia. Z uwagi na ciągłą rotację pracowników na stanowiskach opiekunów osób starszych oraz z uwagi na konieczność zajęcia się kwestiami prawidłowej gospodarki odpadami medycznymi i komunalnymi, I. P. poszukiwał pracownika, który będzie w stanie od razu podjąć obowiązki zarówno opiekuna, jak i niejako menadżera od kwestii wyżywienia pensjonariuszy oraz zagospodarowania odpadów. Ubezpieczona z kolei, będąc formalnie bezrobotną a faktycznie podejmującą się prac dorywczych w okolicach N., poszukiwała pracy. Nadto poszukiwała pracy która da jej tytuł ubezpieczenia, ale i pracy, która zapewni jej wynagrodzenie na poziomie co najmniej takim które umożliwi jej najem mieszkania oraz niezależność w utrzymaniu, tj. 3.000 zł netto. Wynagrodzenie to było bowiem tak skalkulowane, że pozwalało na jej utrzymanie a także wynajem mieszkania i opłatę związanych z tym rachunków. Bez uzyskania takiego wynagrodzenia z pewnością nie podjęłaby zatrudnienia u zainteresowanej. Z kolei zainteresowana pilnie poszukiwała pracownika, bowiem w dalszym ciągu istniała rotacja pracowników i związana z tym ciągła potrzeba zatrudniania opiekunów,
a ponadto istniała też potrzeba prawidłowego zajęcia się gospodarką odpadami. Odwołująca była jedyną kandydatką, która odpowiedziała na tak sformułowaną ofertę zatrudnienia. Dodatkowo miała już wcześniej doświadczenie z pracą w urzędzie miejskim i nie wymagała specjalnego przeszkolenia w zakresie procedur urzędowych, a dodatkowo posiadała jeszcze kwalifikacje do opieki nad osobami starszymi, które zdobyła za granicą. Takie doświadczenie zawodowe zostało uznane przez pracodawcę za pożądane, natomiast wysokość oczekiwanego przez odwołującą wynagrodzenia za możliwą do zaakceptowania.

W ocenie Sądu ustalona przez strony stawka wynagrodzenia zasadniczego w wysokości 4.150,00 zł brutto, przewyższająca wysokość wynagrodzeń innych pracowników zainteresowanej, nie była wygórowana, gdyż była uzasadniona zarówno posiadanymi przez odwołującą kompetencjami jak i zakresem obowiązków. Nadto jej stanowisko łączyło w sobie zakresy obowiązków 2 różnych stanowisk pracy. W konsekwencji bez znaczenia jest także fakt, że osoby wykonujące obowiązki opiekuna osób starszych, miały nieco niższe wynagrodzenia, gdyż wynagrodzenia te były adekwatne do ich zakresu obowiązków. Z kolei odwołująca bez uzyskania proponowanego przez siebie wynagrodzenia, pracy u zainteresowanej by nie podjęła, jej zaś zależało na szybkim zatrudnieniu odwołującej, która była jedyną osobą, która odpowiedziała na jej potrzebę pilnego zatrudnienia pracownika. Zdaniem Sądu zaproponowana ubezpieczonej kwota 4150 zł brutto odpowiada rodzajowi i zakresowi wykonywanych czynności, które ,zwłaszcza te w sferze opieki w okresie pandemii , należało docenić i należycie wynagrodzić.

Na ważność postanowień umowy, w tym ustalonego wynagrodzenia nie wpływa fakt, że ubezpieczona w niedługim czasie od podjęcia pracy zaczęła korzystać ze zwolnienia lekarskiego w związku z ciążą. Fakt bycia w ciąży nie może być przeciwwskazaniem do podjęcia pracy w pełnym wymiarze czasu za godziwym wynagrodzeniem.

Mając na względzie wszystkie powyższe rozważania Sąd – na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. – zmienił zaskarżoną decyzję jak w sentencji.

(-) sędzia Anna Capik – Pater