Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2023 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodnicząca:	sędzia Małgorzata Sąsiadek
Protokolant:	Iwona Sławińska

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2023 roku w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z odwołania M. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o prawo do rekompensaty

na skutek odwołania M. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 31 stycznia 2023 roku, nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującej prawo do rekompensaty od dnia 1 grudnia 2022 roku;

zasądza od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na rzecz odwołującej kwotę 180,00 zł (sto osiemdziesiąt złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o kosztach tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

(-) sędzia Małgorzata Sąsiadek

Sygn. akt. VIII U 466/23

UZASADNIENIE

Decyzją z 31 stycznia 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił M. W. prawa do przeliczenia emerytury z uwzględnieniem rekompensaty z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych argumentując, że ubezpieczona nie udowodniła wymaganego 15-letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach.

W odwołaniu od powyższej decyzji odwołująca domagała się jej zmiany poprzez przyznanie prawa do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych i następnie jej uwzględnienia przy wyliczaniu wysokości przyznanej emerytury. Podniosła, że zgodnie z przedłożonymi przez nią świadectwami i zaświadczeniami oraz zeznaniami świadków,o przesłuchanie których wnosiła, wykonywała pracę w warunkach szczególnych w całym okresie zatrudnienia na B. Operacyjnym Szpitala (...) w Z.. Tym samym, w ocenie odwołującej spełnia ona przesłanki do przyznania jej prawa do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Równocześnie w toku procesu wniosła o zasądzenie od organu rentowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Równocześnie ZUS wskazał, że nie przyznał odwołującej rekompensaty, o której mowa w art. 21 ustawy z 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (t.j. Dz.U. z 2023r., poz. 164 ze zm.), albowiem nie udowodniła ona na dzień 1 stycznia 2009r. wymaganego 15 – letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach. W ocenie pozwanego wykazała jedynie 11 lat i 27 dni takiej pracy. Do pracy takiej nie zaliczono bowiem odwołującej okresu zatrudnienia od 1 września 1986r. do 31 grudnia 1993r., od 29 marca 2003r. do 31 grudnia 2004r. oraz od 29 marca 2005r. do 30 kwietnia 2005r. bowiem w tych okresach pracowała ona na stanowisku pielęgniarki, zastępcy pielęgniarki oddziałowej i pełniącej obowiązki pielęgniarki oddziałowej w (...) Publicznym Szpitalu (...) w Z., a stanowiska te nie zostały wymienione w dziale XII pkt 2 wykazu A załącznika do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca M. W. urodzona (...), od 1 grudnia 2022r. jest uprawniona do emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2023r. poz. 1251 ze zm.).

Odwołująca 60 lat ukończyła (...).

W dniu 5 grudnia 2022r. złożyła pozwanemu organowi rentowemu wniosek o emeryturę wraz z rekompensatą.

Decyzją z dnia 31 stycznia 2023r. (...) Oddział w Z. przyznał odwołującej prawo do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym od 1 grudnia 2022r. ZUS przy wyliczaniu wysokości tego świadczenia nie uwzględnił rekompensaty, o której mowa w art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (t.j. Dz.U. z 2023r., poz. 164 ze zm.).

Równocześnie drugą decyzją z 31 stycznia 2023r. organ rentowy odmówił odwołującej prawa do przeliczenia wysokości emerytury z uwzględnieniem rekompensaty o której mowa w art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych.

Sąd ustalił, że ZUS zaliczył odwołującej do pracy w warunkach szczególnych jedynie 11 lat i 27 dni takiej pracy. W szczególności do pracy takiej nie zaliczono okresu zatrudnienia od 1 września 1986r. do 31 grudnia 1993r., od 29 marca 2003r. do 31 grudnia 2004r. oraz od 29 marca 2005r. do 30 kwietnia 2005r. na stanowisku pielęgniarki, zastępcy pielęgniarki oddziałowej i pełniącej obowiązki pielęgniarki oddziałowej na B. Operacyjnym w (...) Publicznym Szpitalu (...) w Z. ze względu na rozbieżność w zapisach pomiędzy świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych, gdzie wskazano, że w tym czasie odwołująca była zatrudniona na stanowisku pielęgniarki instrumentariuszki na B. Operacyjnym, a świadectwem pracy i przedłożonymi aneksami do umowy o pracę, w których potwierdzono, iż od 1 września 1986r. do 31 grudnia 1993r. zajmowała ona stanowisko pielęgniarki, od 29 marca 2003r. do 31 grudnia 2004r. zastępcy pielęgniarki oddziałowej, zaś od 29 marca 2005r. do 30 kwietnia 2005r., p.o. pielęgniarki oddziałowej.

Na okoliczność wykonywania pracy w warunkach szczególnych w trakcie zatrudnienia w (...) Publicznym Szpitalu (...) w Z. odwołująca przedłożyła świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 14 października 2005r., w treści którego wskazano, iż była ona zatrudniona u tego pracodawcy w okresie od 1 września 1982r. do 14 października 2005r. Pracodawca w świadectwie tym potwierdził też odwołującej wykonywanie stale i w pełnym wymiarze pracy w warunkach szczególnych, w okresie od 1 września 1986r. do 31 grudnia 1993r., od 29 marca 2003r. do 31 grudnia 2004r. oraz od 29 marca 2005r. do 30 kwietnia 2005r. pracy pielęgniarki instrumentariuszki na B. Operacyjnym, kolejno na stanowisku starszej pielęgniarki dyplomowanej i p.o. pielęgniarki oddziałowej.

W postępowaniu przed Sądem odwołująca domagała się uznania z pracę w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 1 września 1986r. do 31 grudnia 1993r., od 29 marca 2003r. do 31 grudnia 2004r. oraz od 29 marca 2005r. do 30 kwietnia 2005r., w charakterze pielęgniarki instrumentariuszki na B. Operacyjnym.

W toku procesu Sąd ustalił, iż obecny (...) Publiczny Szpital (...) w Z. (...) Akademii Medycznej w K., wcześniej jako (...) Zakład Opieki Zdrowotnej Szpital Miejski nr (...) w Z. był szpitalem posiadającym w swojej strukturze oddział ortopedyczny i kilka oddziałów chirurgii. Wszystkie te oddziały były wyposażone w oddzielne bloki operacyjne służące do przeprowadzania zabiegów operacyjnych właściwych dla danego oddziału. Konsekwencją tego była konieczność zapewnienia stałego personelu do przeprowadzania operacji, w szczególności, poza lekarzami również obsługi pielęgniarskiej, w tym pielęgniarek instrumentariuszek i pielęgniarek anestezjologicznych. W ramach każdego oddziału prowadzącego zabiegi funkcjonowała oddzielna sala operacyjna, na której zabiegi te były przeprowadzane codziennie. Wszystkie te sale znajdowały się na B. Operacyjnym. W celu zapewnienia prawidłowego przebiegu operacji wymagane było zapewnienie właściwej liczby personelu. W związku z tym w ramach B. Operacyjnego zatrudnionych było kilka pielęgniarek instrumentariuszek.

Formalnie przypisane tym osobom stanowiska pracy miały różne nazwy, w zależności od posiadanego stażu pracy. Na B. Operacyjnym Szpitala Miejskiego w Z. było zatrudnionych kilka pielęgniarek mogących asystować podczas zabiegów jako instrumentariuszki. Związane to było z tym, że zabiegi operacyjne były na tym bloku prowadzone przez całą dobę. Przy czym najwięcej instrumentariuszek zatrudnionych było na pierwszej zmianie, na której wykonywano najwięcej zabiegów. Z kolei na zmianach popołudniowych zabiegów tych było mniej i w związku z tym na tych zmianach było mniej pielęgniarek instrumentariuszek. W Szpitalu Miejskim w Z. przyjęto taką praktykę, że również siostra oddziałowa na B. Operacyjnym zajmowała się asystowaniem jako instrumentariuszka przy operacjach. Dodatkowo do obowiązków siostry oddziałowej należało też wypisywanie zapotrzebowania do szpitalnej apteki na lekarstwa i środki niezbędne przy prowadzeniu zabiegów operacyjnych, jak również sporządzanie grafiku pracy pielęgniarek B. Operacyjnego na kolejny miesiąc.

W okresie od 1 września 1982r. do 14 października 2005r. odwołującą pracowała w Szpitalu Miejskim w Z., początkowo jako pielęgniarka dyplomowana, następnie w okresie od 4 grudnia 1984r. do 31 sierpnia 1986r., korzystała z urlopu wychowawczego. Po jego zakończeniu odwołująca od 1 września 1986r. została skierowana do przyuczenia do pracy instrumentariuszki na B. Operacyjnym. Przyuczenie to w jej wypadku trwało około dwóch tygodni, albowiem pielęgniarka, która ją szkoliła poszła na urlop macierzyński. Szkolenie to odbywało się na Sali operacyjnej. Następnie odwołująca przystąpiła już do pełnienia obowiązków instrumentariuszki w pełnym wymiarze czasu pracy na salach operacyjnych oddziałów ortopedii i chirurgii ogólnej. Do jej obowiązków w tym czasie należało przygotowanie Sali operacyjnej przed każdym zabiegiem tj. przygotowanie niezbędnych narzędzi chirurgicznych i środków opatrunkowych. Następnie asystowała przy danym zabiegu, zaś po jego zakończeniu zmuszona była umyć i wysterylizować użyte w zabiegu narzędzia chirurgiczne i uzupełnić zapisy w rejestrze zabiegów, co zajmowało maksymalnie 5 minut. Następnie przygotowywała salę do kolejnego zabiegu i cały cykl się powtarzał. W trakcie przygotowań do zabiegów, uczestniczenia w nich i czynnościach pooperacyjnych, odwołująca była narażona na niekorzystny wpływ środków do dezynfekcji, pól elektromagnetycznych od aparatury używanej podczas operacji, w tym RTG, jak również oparów środków do znieczulania. Uczestniczyła też przy podnoszeniu i przenoszeniu pacjentów.

Dodatkowo Sąd ustalił, że w okresie od 29 marca 2003r. do 31 grudnia 2004r., pracodawca powierzył jej stanowisko zastępcy pielęgniarki oddziałowej, a w okresie od 29 marca 2005r. do 30 kwietnia 2005r., stanowisko p.o. pielęgniarki oddziałowej. W tym czasie, odwołująca tak jak poprzednio zajmowała się w pełnym wymiarze czasu pracą instrumentariuszki, a jedynie dodatkowo zajmowała się układaniem grafików pracy pielęgniarek oraz sporządzaniem zamówień do apteki szpitalnej. Przy czym czynności te należy uznać za marginalne w tym sensie, że zajmowały one znikomą część czasu pracy odwołującej. W rzeczywistości bowiem grafik dyżurów pielęgniarskich sporządzany był 1 raz w każdym miesiącu i przeważnie odwołująca jego sporządzeniem zajmowała się w domu. Z kolei wypisanie zapotrzebowania do apteki odbywało się 1 raz w tygodniu i zajmowało kila minut. Natomiast odbiór zamówienia z apteki – środki farmaceutyczne – realizowany był już przez osobę spośród personelu pielęgniarskiego, która akurat w danej chwili miała mniejsze obciążenie, co oznacza, że nie był to stały obowiązek odwołującej. Równocześnie cięższe zamówienia, jak opakowania środków opatrunkowych przywoziły osoby obsługi szpitala.

Razem z odwołującą w spornym okresie pracowały S. G. – pielęgniarka instrumentariuszka wykonująca taką samą pracę jak odwołująca i Z. K. – pielęgniarka anestezjologiczna współpracująca z odwołującą podczas wykonywania operacji.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: akt organu rentowego, zeznań świadków S. G. i Z. K. (e- protokół z dnia 1 sierpnia 2023r.), wyjaśnień odwołującej (e-protokół z dnia 21 września 2023r.), a także jej akt osobowych dołączonych do akt niniejszej sprawy.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał za kompletny i spójny, a tym samym za wystarczający do poczynienia ustaleń faktycznych oraz do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. W szczególności Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom świadków i samej odwołującej, gdyż są one spójne i przekonujące.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie odwołującej zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (tekst jednolity: Dz.U. z 2023r., poz. 164 ze zm.) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszący co najmniej 15 lat.

Bezspornie M. W. jest uprawniona do emerytury z powszechnego wieku emerytalnego, w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2023r. poz. 1231 ze zm.), jednocześnie nie nabyła ona uprawnień do wcześniejszej emerytury z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Kwestia sporna w przedmiotowej sprawie dotyczyła zatem jej uprawnień do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Przepis art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych określa ogólne warunki nabycia prawa do rekompensaty, czyli – zgodnie z definicją legalną zamieszczoną w art. 2 pkt 5 ustawy – do odszkodowania za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze przez osoby, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Prawo do rekompensaty przysługuje ubezpieczonemu, który legitymuje się co najmniej 15 – letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Chodzi w tym przypadku o pracę, o której mowa w art. 32, 33, 39, 40 i 50c ustawy (art. 21 ust. 1).

Wprawdzie w ust. 2 wyraźnie zastrzeżono, że prawo do rekompensaty nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jednak w ocenie Sądu w przepisie tym chodzi niewątpliwie o emeryturę wcześniejszą przyznaną na podstawie przepisów tej ustawy. Odmienne rozumienie tego przepisu tj. uznanie, że rekompensata powyższa nie przysługuje również w wypadku przyznania prawa do emerytury z powszechnego wieku emerytalnego, prowadziłoby do uznania, że art. 21 ust. 1 jest przepisem martwym, gdyż brak byłoby kategorii osób spełniających kryteria do uzyskania przedmiotowej rekompensaty. Należy zatem kierować się wykładnią celowościową i uznać, że racjonalny ustawodawca w żadnym wypadku nie dążyłby do stworzenia przepisu, który nie miałby podstaw do funkcjonowania w obrocie prawnym.

Zatem przesłankami uprawniającymi do rekompensaty są:

- utrata przez ubezpieczonego możliwości przejścia na emeryturę w związku z wygaśnięciem po dniu 31 grudnia 2008r. – w stosunku do ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948r., a przed dniem 1 stycznia 1969r. – podstawy normatywnej przewidującej takie uprawnienie;

- niespełnienie przez ubezpieczonego warunków uprawniających go do emerytury pomostowej;

- legitymowanie się przez ubezpieczonego co najmniej 15 – letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

- nieuzyskanie przez ubezpieczonego prawa do wcześniejszej emerytury według zasad przewidzianych w ustawie o emeryturach i rentach z FUS.

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie bezspornie wskazuje, iż odwołująca nie była w stanie spełnić przesłanek przyznania jej prawa do emerytury wcześniejszej z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych, bowiem nie była w stanie wykazać, na dzień 1 stycznia 1999r., 15 lat pracy w warunkach szczególnych, gdyż dopiero od roku 1986 pracowała jako pielęgniarka instrumentariuszka. Natomiast wcześniej tj. przed urlopem wychowawczym do pracy takiej nie była przeszkolona.

Okoliczność sporna w przedmiotowej sprawie dotyczyła zatem ostatecznie posiadania przez odwołującą wymaganego 15 letniego okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, bowiem ZUS nie uznał za udowodnione żadnego okresu takiej pracy.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd przyjął, że odwołującą posiada wymagany 15 letni okres pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało ponad wszelką wątpliwość, że odwołującą w okresach spornych wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę instrumentariuszki. Bez znaczenia pozostaje, że odwołująca od 29 marca 2003r. pełniła dodatkowo zastępstwa zaś od 29 marca 2005r. osobiście funkcję kierowniczą, bowiem czynności kierownicze faktycznie wykonywała poza swoim normalnym czasem pracy. W szczególności grafiki dyżurów wykonywała po godzinach w domu, zaś zamówienia do apteki zajmowały jej kilka minut w tygodniu, po zakończonych obowiązkach służbowych instrumentariuszki. Z kolei w czasie pracy jej funkcje kierownicze były niejako zawieszone, ze względu na fakt uczestnictwa w zabiegach operacyjnych, który nie pozwalał jej na wykonywanie innych zajęć. Natomiast głównymi pracami przez nią wykonywanymi w trakcie dniówki roboczej były opisane powyżej prace przygotowawcze do operacji, asystowanie podczas zabiegu oraz skompletowanie po zabiegu narzędzi chirurgicznych, ich umycie, sterylizacja. Wszystkie te prace były cały czas wykonywane na bloku operacyjnym.

Dla kwalifikacji pracy odwołującej jako pracy w szczególnych warunkach decydujące znaczenie ma przynależność do zespołu operacyjnego dyscypliny zabiegowej, a ponadto istotna jest gotowość do wykonywania zabiegów nieplanowanych oraz wykonywanie zabiegów planowych. Nie wyklucza uznania określonej pracy za prace w szczególnych warunkach realizowanie innych czynności związanych z zasadniczym procesem pracy. Wykonywanie planowanych i nagłych zabiegów musi poprzedzać przygotowanie sali zabiegowej i pacjenta, a po zabiegu wymagane sprawdzenie stanu i ilości narzędzi oraz materiałów użytych do zabiegu, w celu zapobieżenia ich pozostawienia w ciele pacjenta. Wszystkie te czynności, połączone oczywiście z uczestniczeniem w pełnym zakresie (a nie jedynie wyrywkowo) w zabiegach operacyjnych podlegają zaliczeniu w ramach pracy w zespole operacyjnym dyscypliny zabiegowej. Z punktu widzenia § 2 ust. 1 wskazanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. decydujące znaczenie ma stały (wynikający z planów operacji i grafików) udział w pracach zespołów operacyjnych danej dyscypliny zabiegowej oraz wykonywanie zabiegów operacyjnych (planowych i nieplanowych) w pełnym, a nie ograniczonym zakresie (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych z dnia 11 października 2016r., I UK 356/15, Legalis numer 1538669).

W przedmiotowej sprawie czas poświęcany przez odwołującą na pracę z dokumentacją, jak również zamówienia leków i środków opatrunkowych miał właśnie marginalny charakter w stosunku do pracy w zespołach operacyjnych.

Prace w zespołach operacyjnych dyscyplin zabiegowych oraz prace lekarzy stomatologów wymienione zostały w wykazie A, dział XII, poz. 2 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz.43 ze zm.).

Tak więc odwołująca we wszystkich spornych okresach wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wyłącznie prace w szczególnych warunkach określone w wykazie takich prac.

Bez znaczenia pozostają w niniejszej sprawie zapisy wystawionego przez pracodawcę świadectwa pracy ze wykazanymi okresami pracy w warunkach szczególnych. Fakt wykonywania takiej pracy został bowiem wykazany w postępowaniu sądowym za pomocą innych dowodów. W postępowaniu odwoławczym przed Sądem nie obowiązują bowiem ograniczenia dowodowe jakie występują w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe przed organem rentowym, a Sąd może ustalić okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość jak: okresy zatrudnienia, w tym wykonywanie pracy w warunkach szczególnych, za pomocą wszelkich środków dowodowych, przewidzianych w kodeksie postępowania cywilnego (por. uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984r. III UZP 6/84, uchwała Sądu Najwyższego z 21 września 1984r. III UZP 48/84, wyrok Sądu Najwyższego z 7 grudnia 2006r., I UK 179/06, LEX nr 342283).

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe rozważania, należało uznać, że M. W. legitymuje się 15 letnim okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych.

Wobec faktu, że odwołującą spełniła wszystkie przesłanki uprawniające ją do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych, Sąd z mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku przyznając odwołującej prawo do rekompensaty od dnia 1 grudnia 2022 roku tj. od miesiąca, w którym taki wniosek został zgłoszony.

O kosztach zastępstwa procesowego strony odwołującej, która wygrała proces orzeczono po myśli art. 98 k.p.c. w związku z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r. poz. 1800, ze zm.) w punkcie drugim orzeczenia.

(-) sędzia Małgorzata Sąsiadek