Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Małgorzata Andrzejewska
Sędziowie:	SSO Jolanta Łanowy-Klimek SSR del. Anna Capik-Pater (spr.)
Protokolant:	Ewa Gambuś

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2019r. w Gliwicach

sprawy z powództwa D. G. (G.)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w K.

o ustalenie wypadku przy pracy i sprostowanie protokołu powypadkowego

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 24 września 2018 r. sygn. akt IV P 742/17

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

(-) SSO Jolanta Łanowy-Klimek (-) SSO Małgorzata Andrzejewska (-) SSO SSR del. Anna Capik-Pater

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt VIII Pa 225/18

UZASADNIENIE

Powód D. G. wniósł pozew przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością Oddział KWK (...) w R. poprzednikowi prawnemu (...) spółki akcyjnej w K. domagając się

a)  uznania zdarzenia z dnia 5 września 2017r., za wypadek przy pracy;

b)  sprostowania protokołu powypadkowego nr 92a/2017 z dnia 6 października 2017r. w ten sposób, że w punkcie 7 ustala się, że’

- w dniu 5 września 2017r. uległ wypadkowi przy pracy, w wyniku czego doznał urazu twarzy, rany tłuczonej powieki lewej i brody,

- w punkcie 4 – poprzez zmianę zawartego w nim stwierdzenia „W związku z powziętą informacją o umiejscowieniu urazu można jednoznacznie stwierdzić, że w dniu 5 września 2017r. na zmianie A1 w momencie zdarzenia pracownik nie stosował indywidualnych ochron oczu co narusza regulacje i przepisy obowiązujące w KWK (...) na prawdziwe „W związku z powziętą informacją o umiejscowieniu urazu można jednoznacznie stwierdzić w dniu 5 września 2017r. na zmianie A1 w momencie zdarzenia pracownik stosował indywidualną ochronę oczu i nie naruszył tym samym regulacji i przepisów obowiązujących w KWK (...),

- w punkcie 4 poprzez usunięcie zawartego w nim stwierdzenia, że od dnia 1 października 2013r. do dnia 5 września 2017r. nie odnotowano w magazynie kopalnianym pobrania przez ww. indywidualnego sprzętu ochrony twarzy i oczu – jako niezgodnego z prawdą oraz zasądzenia kosztów procesu w tym ewentualnych kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu żądania wskazał, że w dniu 5 września 2017r. zgodnie z dokonanym podziałem pracy wykonywał pracę przy obsłudze przenośnika zgrzebłowego G. 750 w pewnym momencie współpracownicy usłyszeli jego krzyki i zobaczyli go trzymającego się za zakrwawioną twarz. Współpracownicy opatrzyli go i został przetransportowany do Szpitala (...) w S.. Powód podał, że nie potrafi wyjaśnić okoliczności zdarzenia z uwagi na występujące zaniki pamięci. W dalszej części wskazał, że zespół powypadkowy nie uznał opisanego wyżej zdarzenia za wypadek przy pracy gdyż brak było podstaw do uznania, że wykonywał czynności związane z pracą ponadto zespół nie był w stanie ustalić czynnika zewnętrznego. Powód podał, że wniósł zastrzeżenia do protokołu i zaprzeczył twierdzeniom zespołu powypadkowego by nie stosował indywidualnych ochron oczu. Wyjaśnił, że w magazynie kopalnianym nie odnotowano pobrania przez niego okularów ochronnych, gdyż rejestr indywidualny pracownika pobrania z magazynu odzieżowego istnieje dopiero od maja 2017r. Podniósł, że zastrzeżenia do protokołu wniósł Zakładowy (...) Inspektor Pracy. Według powoda w przedmiotowej sprawie bezsprzecznie wystąpił wypadek przy pracy spowodowany przyczyną zewnętrzną oraz w związku z wykonywanymi przez niego czynnościami pracowniczymi.

Pozwana (...) spółka akcyjna w K. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Wskazała, że zespół powypadkowy nie ustalił przyczyny zewnętrznej wypadku oraz związku przyczynowo – skutkowego między urazem powoda a czynnościami wykonywanymi przez niego. Stwierdzono natomiast, że indywidualna ochrona oczu posiadana przez powoda była w znacznym stopniu zużyta. Pozwana podniosła, że pracownik ma zawsze prawo i obowiązek wymienić okulary wtedy gdy są one zużyte lub popsute. Według niej stan okularów, których używał powód był na tyle zły, że uniemożliwiał bezpieczne wykonywanie pracy z zachowaniem zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Wyjaśniła, że jej opinia, według której powód posiadał okulary ale ich nie używał wynikała z umiejscowienia urazu (zranione oko). Nie zgodziła się ze stanowiskiem powoda jakoby nie miał on obowiązku posiadania okularów na zajmowanym stanowisku. Końcowo wskazała, że od maja 2017r. obowiązuje u niej indywidualna ewidencja pobierania środków ochrony osobistej przez pracowników jednak do dnia zdarzenia brak jest wpisu pobrania okularów przez powoda. Podniosła, że okulary jakie posiadał powód nie były nabywane przez kopalnię, gdyż ta ostatnia korzystała z innego typu gogli. Tym samym powód nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku dotyczącego wykonywania pracy w okularach ochronnych.

Wyrokiem z dnia 10 września 2018 r. Sąd Rejonowy w Z.IV Wydział Pracy (sygn. akt IVP 742/17):

1.  ustalił, że zdarzenie jakiemu uległ powód D. G. w dniu 5 września 2017 roku u strony pozwanej (...) Spółce Akcyjnej w K. jest wypadkiem przy pracy;

2.  nakazał stronie pozwanej sprostować protokół powypadkowy nr 92a/2017 z dnia 6 października 2017r:

a)  w punkcie 4 poprzez wyeliminowanie słów „ W związku z powziętą informacją o umiejscowieniu urazu można jednoznacznie stwierdzić, że w dniu 05.09.2017r. na zmianie A1 w momencie zdarzenia pracownik nie stosował indywidualnych ochron oczu co narusza regulacje i przepisy obowiązujące w KWK (...).” oraz słów „Do dnia 05.09.2017r. nie odnotowano w magazynie kopalnianym pobrania przez ww. indywidualnych sprzętu ochrony twarzy i oczu”

b)  w punkcie 7 poprzez wskazanie, że zdarzenie jest wypadkiem przy pracy,

3.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

4.  zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

5.  nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Zabrzu kwotę 338,33 zł tytułem kosztów sądowych.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód D. G. zatrudniony jest u pozwanej od 28 kwietnia 2008r. Początkowo pracował na podstawie umowy na czas określony do dnia 31 października 2008, a od dnia 01 listopada 2008r. na podstawie umowy na czas nieokreślony. Powód świadczy pracę w pełnym wymiarze etatu na stanowisku robotnika transportowego pod ziemią.

W dniu 5 września 2017r. powód pracował na zmianie A1 rozpoczynającej się zjazdem o 6:30. Tego dnia podczas podziału załogi sztygar zmianowy M. R. polecił mu udać się do dowierzchni 13/9 w pokładzie 413/2 i zająć się obsługą przenośnika zgrzebłowego G. 750. Powód po przybyciu na miejsce zajął się obsługą przenośnika. Około 12:15 pracownicy zatrudnieni przy klinowaniu podciągów oraz elektromonterzy usłyszeli krzyk dobiegający od strony przenośnika, przy którym pracował powód. W. W. (1) zobaczył mgiełkę jakby ktoś lał prysznicem. Z kolei P. G. zauważył powoda idącego w kierunku napędu ściany 137 trzymającego dłonie na zakrwawionej twarzy. P. G. posadził powoda na spągu wyrobiska. Po chwili na miejsce zdarzenia dotarł P. B. i razem z P. G. opatrzyli powoda. Na pytanie „Co się stało?” pracownicy i przybyły na miejsce sztygar M. R. nie otrzymali odpowiedzi. Po wyjeździe na powierzchnię powód został przetransportowany wezwaną na teren kopalni karetką pogotowia ratunkowego do Wojewódzkiego Szpitala (...) w S.. Po wypadku na miejscu zdarzenia – na spągu leżał wąż fi 9, służący brygadzie remontowej na nocnej zmianie do regulacji i zablokowania wsporników i podnośników. Normalnie wąż winien się znajdować pod ociosem. Takie ułożenie węża świadczyło o tym, że wcześniej został użyty ale nie wiadomo kiedy i przez kogo. Miejsce wypadku było zwilgocone. Urząd Górniczy po wypadku zalecił aby w sytuacji gdy wąż jest wypięty ściągać rączkę.

Zespół powypadkowy wobec braku ustalenia, że w chwili zdarzenia powód wykonywał czynności pracownicze oraz z uwagi na brak przyczyny zewnętrznej nie uznał zdarzenia z udziałem powoda w dniu 5 września 2017r. za wypadek w pracy. Powód złożył pisemne zastrzeżenia do protokołu. Zdanie odrębne do protokołu powypadkowego zgłosił Zakładowy (...) Inspektor Pracy M. K..

Po wypadku powód trzykrotnie przebywał w szpitalu. Bezpośrednio po wypadku 8 dni. W październiku powód trafił do ośrodka przyszpitalnego i lekarz zostawił go w szpitalu na operację. Ponieważ w lewym oku powodowi odkleiła mu się siatkówka, wszczepiono sztuczną soczewkę i usunięto tęczówkę. Potem powód przechodził kontrolę okulistyczną. Ponieważ w oku pojawiła się jaskra, w styczniu 2018r. powód przeszedł operację na jaskrę. Wszczepiono mu zastawkę, która działała do maja, jednakże później zarosła i zwiększyło się ciśnienie w oku. Aktualnie w związku ze zwiększonym ciśnieniem powód bierze krople.

Sąd I instancji ustalił, że u pozwanej obowiązuje Zarządzenie Dyrektora Kopalni/Kierownika (...) Zakładu (...)/ KWK (...)/2016 z dnia 08 września 2016r., zgodnie z którym pracownicy na stanowiskach obsługi urządzeń odstawy uroku mają obowiązek stosowania okularów ochronnych budowy otwartej.

Do maja 2017r. u pozwanej istniała praktyka, że okulary ochronne pobierała jedna osoba (kalfaktor) dla całego oddziału. Później wprowadzono elektroniczny profil pracownika. Pobranie okularów rejestrowane jest na dyskietce. Okulary formalnie przyznawane są co pół roku. Pracownicy sami mogą wymieniać zużyte okulary na nowe.

Po wypadku w parcianej torbie powoda znaleziono okulary ochronne (gogle) noszące znamiona nagłego zniszczenia. Powód posiadał okulary z poprzedniego zakładu pracy - kopalni (...) w P..

Od 2013r. do września 2017r. kopalnia, w której zatrudniony powód sprowadzała Gogle 3M 2890 ce en 166 349 bt. Okulary typu GA 166 (...) nie były sprowadzane

Sąd Rejonowy oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego specjalisty BHP mając na uwadze, że ustalenie stopnia przyczynienia się powoda do zaistnienia wypadku nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia w postępowaniu o ustalenie istnienia wypadku przy pracy i w postępowaniu o sprostowanie protokołu powypadkowego, zwłaszcza, że pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał Sądowi I instancji podstaw do przyjęcia, że powód ponosi wyłączną odpowiedzialność za zdarzenie z dnia 5 września 2017r.

Sąd Rejonowy oddalił również wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych lekarzy okulisty i traumatologa, gdyż okoliczności na które zawnioskowano dowód to jest ustalenia, czy w następstwie wypadku z dnia 5 września 2017r. powód doznał urazu twarzy, rany tłuczonej powieki lewej i brody i czy do urazu mogło dojść w wyniku przedmiotowego wypadku oraz czy mógł posiadać wcześniej te urazy, nie budziły wątpliwości Sądu gdyż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dawał możliwość poczynienia ustaleń w tym zakresie. Nadto okoliczności te nie były przedmiotem sporu między stronami.

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Rejonowy uznał, że roszczenie powoda w zakresie ustalenia istnienia wypadku zasługuje na uwzględnienie, bowiem zdarzenie, któremu uległ w dniu 5 września 2017r. było wypadkiem przy pracy.

Sąd Rejonowy podkreślił, że powód miał interes w żądaniu ustalenia, że zdarzenie z dnia 16 października 2014r. jest wypadkiem przy pracy - w trybie art.189 kpc. Powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2009r. wskazał, że pracownik nie musi wykazywać każdorazowo i indywidualnie szczególnego interesu prawnego z art. 189 k.p.c. dla uzyskania sprostowania protokołu powypadkowego, gdyż o istnieniu takiego interesu prawnego przesądził prawodawca, a ustalenie wypadku przy pracy jest prawem pracownika i jednocześnie obowiązkiem pracodawcy, niezależnie od tego, czy pracownik będzie dochodził świadczeń z ustawy wypadkowej. Wypadek przy pracy nie jest zdarzeniem prawnie obojętnym dla pracodawcy i dla pracownika (art. 234 § 1 k.p. i nast.) (II PK 282/08, OSNP 2011/1-2/7). Tym samym powód mógł wystąpić z powództwem o ustalenie, że zdarzenie z 20 października 2016r. jest wypadkiem przy pracy.

Wskazując na art. 3 ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. 2002, nr 1999, poz. 1673) Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z tą definicją, aby zakwalifikować dane zdarzenie, jako wypadek przy pracy muszą jednocześnie wystąpić cztery elementy – musi to być zdarzenie nagłe, spowodowane przyczyną zewnętrzną, związane z pracą, którego następstwem jest powstanie szkody na osobie pracownika powodującej uraz albo śmierć.

Następnie Sąd wskazał że zdarzenie z udziałem powoda miało charakter nagły, ujawniło się w przeciągu jednej dniówki roboczej.

Sąd Rejonowy wskazał, że przedmiotem sporu między stronami pozostawała przesłanka przyczyny zewnętrznej. Niewątpliwie w dniu 5 września 2017r. w godzinach pracy powód doznał urazu oczu i brody. Zeznający w sprawie świadkowie zgodnie wskazali, że powód rozpoczynając pracę nie miał śladów urazów na twarzy. Zdaniem Sądu Rejonowego uraz powoda nastąpił w wyniku zadziałania czynnika zewnętrznego pochodzącego spoza jego organizmu, w związku z czym należało stwierdzić, że do urazu doszło w miejscu pracy podczas wykonywania czynności pracowniczych. Sąd wskazał, że wynika to także z zeznań świadka W. W. (2), który wskazał, że na chwilę przed pojawieniem się krzyczącego i zakrwawionego powoda usłyszał huk i zobaczył mgiełkę „jakby ktoś lał prysznicem”. W ocenie Sądu Rejonowego fakt, że nie zdołano ustalić czym powód został uderzony w twarz, lecz nie wyklucza to uznania przedmiotowego zdarzenia za wypadek przy pracy. Sąd Rejonowy podniósł, że powód pracował sam, w oddaleniu około 15 m od pozostałych pracowników, widoczność była ograniczona, a szok pourazowy spowodował, że powód nie pamięta zdarzenia z dnia 5 września 2017r. Sąd I instancji wskazał również, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2001r. (II UKN 392/00) zachowującym pełną aktualność – przyczyną sprawczą – zewnętrzną wypadku przy pracy może być każdy czynnik zewnętrzny (nie wynikający z wewnętrznych właściwości człowieka) zdolny wywołać w istniejących warunkach szkodliwe skutki.

Sąd Rejonowy wskazał również, iż wystąpienie pozostałych dwóch warunków definicji wypadku przy pracy zostało zachowane. Istnienie szkody na osobie powoda (uraz twarzy i oczu) jest niewątpliwe, podobnie jak związek zdarzenia z pracą. Powód doznał urazu twarzy i oczu przy wykonywaniu obowiązków pracowniczych. Strona pozwana nie zdołała wykazać, by powód w chwili zdarzenia wykonywał czynności niezwiązane z pracą. W ocenie Sądu Rejonowego powód zajmował się pracą przydzieloną mu przez sztygara na podziale pracy czyli obsługą przenośnika zgrzebłowego GROT 750. W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy uznał, że zdarzenie jakiemu uległ powód w dniu 5 września 2017r skutkujące urazem twarzy i oczu jest wypadkiem przy pracy i orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku.

Sąd Rejonowy wskazał również, że powód miał również interes prawny w domaganiu się sprostowania protokołu powypadkowego.

Wskazał następnie, że konsekwencją ustalenia w pkt 1 wyroku, że powód w dniu 5 września 2017r. uległ wypadkowi przy pracy musiało być częściowe uwzględnienie żądania nakazania pozwanej sprostowania protokołu powypadkowego i nakazanie jej w pkt 2 wyroku sprostowania protokołu powypadkowego nr 92a/2017 z dnia 6 października 2017r: w punkcie 7 poprzez wskazanie, że zdarzenie jest wypadkiem przy pracy

Ponadto wobec ustalenia, że w dniu wypadku powód miał przy sobie gogle ochronne Sąd Rejonowy uznał, że należało również sprostować protokół punkcie 4 poprzez wyeliminowanie słów „W związku z powziętą informacją o umiejscowieniu urazu można jednoznacznie stwierdzić, że w dniu 05.09.2017r. na zmianie A1 w momencie zdarzenia pracownik nie stosował indywidualnych ochron oczu co narusza regulacje i przepisy obowiązujące w KWK (...).” oraz słów „Do dnia 05.09.2017r. nie odnotowano w magazynie kopalnianym pobrania przez ww. indywidualnych sprzętu ochrony twarzy i oczu”. Sąd Rejonowy podniósł, że takiemu ustaleniu treści protokołu nie stała na przeszkodzie okoliczność, że powód dysponował okularami ochronnymi z poprzedniego zakładu pracy, gdyż spełniały one funkcję ochronną. Wskazał również, że rejestr wydawanych okularów ochronnych powstał dopiero w maju 2017r. Nadto jak wynikało z zeznań świadków A. G. i J. K. przy wydaniu nowych okularów nie wymagano zdania starych a pracownicy nierzadko pożyczali sobie okulary lub po uzyskaniu nowych stare darowywali współpracownikom. Zdaniem Sądu Rejonowego brak informacji w rejestrze o pobraniu nowych okularów nie świadczy jeszcze o braku okularów w wyposażeniu powoda.

W punkcie 3 wyroku Sąd Rejonowy oddalił powództwo w zakresie żądania sprostowania protokołu w punkcie 4, bowiem powód w toku postępowania dowodowego nie przedstawił dowodów pozwalających jednoznacznie stwierdzić, że w chwili wypadku w dniu 5 września 2017r. stosował ochronę oczu.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 kpc w zw. z §9 ust 1 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U z 2015r., poz. 1804, ze zm.).

O kosztach sądowych Sąd Rejonowy orzekł na mocy art. 98 kpc oraz art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2018r., poz. 300 j.t.), nakazując pobrać od pozwanej kwotę 338,33 zł.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodziła się strona pozwana. Wniosła apelację, w której wyrok Sądu I instancji zaskarżyła w części, tj. w pkt 2 a (po ostatecznym sprecyzowaniu stanowiska na rozprawie) zarzuciła:

naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia:

• tj. art. 3 k.p.c. w zw. z art. 207 § 6 k.p.c.

- poprzez pominięcie wniosku pozwanej o przeprowadzenie opinii biegłego z zakresu BHP i przyjęcie, że opinia w tym postępowaniu jest zbędna i nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia podczas gdy, biegły mógłby odpowiedzieć na pytania powód stosował indywidualną ochronę oczu oraz czy obrażenia byłaby mniejsze gdyby powód zastosował właściwe środki ochrony oczu,

•

tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c.

- poprzez brak wszechstronnej analizy zebranego materiału dowodowego i przekroczenie granic swobodnej oceny, polegające na dokonaniu ustaleń sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i logiki w sposób selektywny, skutkujące dokonaniem nietrafnych ustaleń co do ustalenia czy powód stosował indywidualną ochronę oczu i czy ochrona ta była adekwatna do wykonywanych prac, jak także przyjęcie, że bez znaczenia dla postępowania jest ustalenie przyczynienia się powoda do zaistnienia wypadku przy pracy, jak również ustalanie że w rejestrze prowadzonym przez pozwaną nie odnotowano informacji o pobraniu gogli przez powoda, przy jednoczesnym nakazaniu pozwanej wykreślenia z protokołu powypadkowego słów „Do dnia 5.09.2017 r., nie odnotowano w magazynie pobrania przez ww. indywidualnych sprzętu ochrony twarzy i oczu"

•

tj. art. 212 § 1 k.p.c. w zw. z art. 207 § 6 k.p.c.

- poprzez oddalenie wniosków dowodowych pozwanej i przyjęcie, że w niniejszym postępowaniu bez znaczenia dla sprawy pozostaje ustalenie stopnia przyczynienia się powoda do zaistnienia wypadku, co skutkowało wydaniem wadliwego rozstrzygnięcia i nakazaniu usunięciem z protokołu powypadkowego stwierdzeń, które bez wątpienia mają istotny wpływ na ustalenie okoliczności zdarzenia.

W związku z powyższym strona pozwana domagała się:

1. zmiany zaskarżonego wyroku w pkt 2 lit. a poprzez oddalenie powództwa w zakresie w jaki powód domagał się usunięcie z pkt 4 protokołu nr (...) z dnia 6 października 2017 r., słów: „W związku z powziętą informacją o umiejscowieniu urazu można jednoznacznie stwierdzić, że w dniu 5.09.2017 r. ma zmianie Al w momencie zdarzenia pracownik nie stosował indywidualnych ochron oczu co narusza regulacje i przepisy obowiązujące w KWK (...)" oraz słów „Do dnia 5.09.2017 r., nie odnotowano w magazynie pobrania przez ww. indywidualnych sprzętu ochrony twarzy i oczu".

Ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 2 lit. a poprzez zmianę pkt 4 protokołu nr (...) z dnia 6 października 2017 r., polegającą na wpisaniu słów: „W związku z powziętą informacją o umiejscowieniu urazu można przypuszczać, że w dniu 5.09.2017 r. ma zmianie Al w momencie zdarzenia pracownik nie stosował indywidualnych ochron oczu co narusza regulacje i przepisy obowiązujące w KWK (...)".

2. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w obu instancjach;

ewentualnie

1.  uchylenie zaskarżonego punktu wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w obu instancjach.

Ponadto, na podstawie art. 241 k.p.c. w zw. z art. 382 k.p.c strona pozwana wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu BHP, z specjalnością dotycząca górnictwa:

-

na okoliczność konieczności stosowania środków ochrony indywidualnej na stanowisku pracy zajmowanym przez powoda,

-

na okoliczność tego, iż obrażenia byłaby mniejsze gdyby powód zastosował właściwe środki ochrony oczu,

-

ustalenie okoliczności, czy urazy jakim uległ powód mogły powstać w związku z obsługą przenośnika podścianowego,

-

na okoliczność wskazania jakie urządzenia stanowią odstawę urobku,

-

na okoliczność wskazania, czy wykonując zwykłe czynności polegające na obsłudze przenośnika zgrzebłowego typu GROT 750 mogło dojść do zdarzenia z dnia 05.09.2017 r. z szczególnym uwzględnieniem zakresu urazu jakiego doznał powód.

Strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja strony pozwanej okazała się bezzasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżony wyrok jest trafny i odpowiada prawu. Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie zgłoszonego roszczenia, a ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji nie narusza zasad określonych w art. 233 kpc. Dlatego Sąd I instancji przyjął te ustalenia w całości za własne. Ponadto, Sąd Okręgowy podziela także w całości rozważania prawne zaprezentowane przez Sąd 1 instancji w pisemnych motywach wyroku, albowiem wynikają one z prawidłowo zastosowanych przepisów, a nadto odzwierciedlają stanowisko judykatury i doktryny. Stanowisko Sądu I instancji jest pełne i nie wymaga dodatkowego wzmocnienia.

Naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę apelującą alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu przesłanek tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna. Zarzut przekroczenia swobodnej oceny dowodów, skutkującej błędnymi ustaleniami faktycznymi może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykażą przekroczenie swobody sędziowskiej w zakresie któregoś z powyżej wymienionych kryteriów. A taka sytuacja nie ma w sprawie miejsca. Pozwany zarzuca Sądowi I instancji dokonanie błędnych ustaleń w zakresie stanu faktycznego, co do okoliczności i treści wypowiedzenia umowy o pracę , który nie był sporny. Tymczasem apelacja pozwanego nie zawiera nowych okoliczności, poza tymi które podnoszono w toku procesu w celu uzasadnienia stanowiska pozwanej.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w apelacji , to wskazać należy, że Sąd Rejonowy w punkcie 2a wyroku nakazał usunąć zapisu z pkt 4 wyroku o tym, że można jednoznacznie stwierdzić, że powód naruszył regulacje dotyczące ochrony oczu. Jednoznaczność, o której mowa w tym zapisie nie wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego. Co prawda od maja 2017 roku, (a wypadek miała miejsce we wrześniu 2017r.) istniała praktyka rejestrowania wydawanych okularów i zapisu o ich pobraniu przez powoda nic odnaleziono, ale zwyczajem było też, że pracownicy zostawiali sobie okulary z poprzednich zakładów pracy, i tak też uczynił prawdopodobnie powód, gdyż u niego w torbie znaleziono okulary ochronne. Zatem w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy w tym postępowaniu nie można stwierdzić jednoznacznie, że powód stosował czy nie środki ochrony. Tym samym nie było potrzeby dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego sądowego, który miałby odpowiedzieć na pytania powód stosował indywidualną ochronę oczu oraz czy obrażenia byłaby mniejsze gdyby powód zastosował właściwe środki ochrony oczu. W związku z tym Sąd Rejonowy nie naruszył art. 3 k.p.c. w zw. z art. 207 §6 k.p.c.

W kwestii drugiego zapisu dotyczącego nieodnotowania w magazynie kopalnianym pobrania przez powoda sprzętu ochrony oczu to jest to zapis, który nie powinien się w tym protokole znaleźć. Sąd Okręgowy wskazuje, że „prawidłowo sporządzony przez zespół protokół powypadkowy stanowi dokument urzędowy (art. 244 § 2 k.p.c.), którego treść jest dowodem tego, że miały miejsce opisane w nim fakty oraz że nadano im kwalifikację odnoszącą się do definicji wypadku przy pracy. Na zasadzie art. 252 k.p.c. ten, kto wykaże interes prawny, może żądać, aby ustalenia protokołu powypadkowego zostały zmienione, co oznacza, że nie są wiążące dla sądu powszechnego. Innymi słowy celem protokołu powypadkowego nie jest stwierdzenie istnienia związku przyczynowego pomiędzy określonym zawinionym działaniem lub zaniechaniem pracodawcy a powstaniem wypadku. Kwalifikacja zdarzenia jako wypadku przy pracy nie jest uzależniona od wykazania takiego związku.” - wynika to z wyroku Sądu Apelacyjnego wŁ. z dnia 5 lutego 2014r. I Aca 945/13. W związku z powyższym Sąd Rejonowy słusznie nakazał usunąć ten zapis, lecz wskazał przy tym błędna argumentację.

W trakcie postępowania Sąd Okręgowy oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego do spraw bhp ustalenie bowiem czy powód stosował środki ochrony, w jakim zakresie ich ewentualny jak ich brak wpłynął na zakres poniesionej szkody nie miały znaczenia dla ustalenia czy zdarzenie wypadkiem przy pracy było czy nie, a taki jest cel protokołu powypadkowego. Ustalenie natomiast okoliczności jakie urządzenia stanowią odstawę urobku i na czym polegały czynności powoda w świetle prawomocnego pkt 1 wyroku o uznaniu zdarzenia za wypadek przy pracy nie miały znaczenia w tym postępowaniu - zatem Sąd nie naruszył z w/w przyczyn art. 212 §1 k.p.c. w zw. z art. 207 §6 k.p.c.

Mając powyższe na uwadze na mocy artykułu 385 kodeksu postępowania cywilnego oddalono apelację strony pozwanej, jako bezzasadną.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na postawie art. 98 k.p.c. w zw. z §9 ust 1 pkt. 4 w zw. z §10 ust.1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

(-) sędzia Jolanta Łanowy-Klimek (-) sędzia Małgorzata Andrzejewska (-) sędzia (del.) Anna Capik-Pater