Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Peteja-Żak

Sędziowie SSO Grażyna Tokarczyk (spr.)

SSR del. Agnieszka Woźniak

Protokolant Monika Witalec

przy udziale Tomasza Grzesika

Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Z.

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2017 r.

sprawy K. L. (1) ur. (...) w Z.,

syna P. i E.

oskarżonego z art. 207§1 kk w zw. z art. 64§1 kk, art. 207§1 kk i art. 13§1 kk w zw. z art. 197§2 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 27 września 2016 r. sygnatura akt II K 341/16

na mocy art. 437 § 1 kpk, art. 624 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. P. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

sygn. akt VI Ka 1296/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Zabrzu wyrokiem z dnia 27 września 2016 r. sygn. akt II K 341/16uznał oskarżonego K. L. (1) za winnego tego, że w okresie od bliżej nieustalonej daty stycznia 2011 r. do 07 kwietnia 2013 r. w Z. znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoimi rodzicami E. i P. L. oraz siostrą K. L. (2) w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu wszczynał awantury domowe, w trakcie których rzucał przedmiotami, kierował pod adresem rodziców i siostry słowa uznane powszechnie za wulgarne, obraźliwe i poniżające, groził rodzicom pozbawieniem życia, uderzał, szarpał, kopał, popychał, co doprowadziło do tego, że K. L. (2) z obawy o swoje zdrowie wyprowadziła się z mieszkania na ul. (...) w Z. na działki, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia części kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 29 kwietnia 2009 roku sygn. II K 802/08 za umyślne przestępstwo podobne z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k., którą odbywał w ramach kary łącznej orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 07 maja 2014 roku sygn. II K 1006/13 w okresie od 18.03.2010 r. do 26.11.2010 r. tj. przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na mocy art. 207 § 1 k.k. skazuje go na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności; nadto Sąd uznał K. L. (1) za winnego tego, że w okresie od bliżej nieustalonej daty maja 2014 r. do 01 marca 2016 r. w Z. znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoimi rodzicami E. i P. L. w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu wszczynał awantury domowe, w trakcie których kierował pod adresem rodziców słowa uznane powszechnie za wulgarne, obraźliwe i poniżające, groził rodzicom pozbawieniem życia, uderzał, szarpał, kopał, popychał, zaś E. L. próbował dusić, a ponadto w bliżej nieokreślonej dacie grudnia 2015 r., po uprzednim obnażeniu się, używając przemocy wobec matki E. L. w ten sposób, że złapał ją rękami za głowę, przyciągając do swojego członka, aby wzięła go do ust, usiłował doprowadzić E. L. do wykonania innej czynności seksualnej, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencje P. L., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia części kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 29 kwietnia 2009 roku sygn. II K 802/08 za umyślne przestępstwo podobne z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k., którą odbywał w ramach kary łącznej orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 07 maja 2014 roku sygn. II K 1006/13 w okresie od 18.03.2010 r. do 26.11.2010 r. oraz od 08.04.2013 r. do 29.04.2014 r., tj. przestępstwa z art.207 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 197 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 197 § 2 k.k. w zw. z art. 11§ 3 k.k. skazuje go na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; łącząc orzeczone kary Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; na mocy art. 41a § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi E. L. i P. L. na okres 5 lat.

Apelacje wywiedli oskarżony i jego obrońca.

Oskarżony skupił się na tym, że Sąd I instancji dokonał ustaleń w oparciu o zeznania jego ojca złożone w postępowaniu przygotowawczym, a odczytane ze względu na pobyt świadek za granicą, wyraził też wole powrotu do rodziny.

Obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w całości zarzuciła obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów.

Obrońca wniosła o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacje oskarżonego i jego obrońcy nie zasługują na uwzględnienie.

Przekonanie sądu o wiarygodności lub niewiarygodności określonych dowodów pozostaje pod ochroną zasady wyrażonej w art. 7 k.p.k. wtedy tylko, kiedy spełnione są warunki: ujawnienia całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) w granicach respektujących zasadę prawdy obiektywnej (art. 2 § 2 k.p.k.), rozważenia wszystkich okoliczności zgodnie z zasadą określoną w art. 4 k.p.k. oraz wyczerpującego i logicznego - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uzasadnienia przekonania sądu (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.) (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14.12.2006 roku w sprawie III KK 415/06 OSNwSK 2006/1/2452 ).

Naruszenia powołanych wyżej zasad nie tylko nie sposób dopatrzeć się analizując przebieg postępowania, zapadły wyrok oraz pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia, apelujący nie wskazał również dających się zaakceptować racji świadczących o przekroczeniu przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów, w szczególności poprzez wnioskowanie nielogiczne, sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, bądź też poczynienie ustaleń nie znajdujących odzwierciedlenia w treści przeprowadzonych dowodów.

Nie budzi zastrzeżeń ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd I instancji oraz tok rozumowania zaprezentowany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wskazujący na zgodność z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania.

Przypomnienia wymaga, że trudno w jakimkolwiek dowodzie doszukać się wsparcia dla wyjaśnień oskarżonego, bardzo zresztą ogólnych, w których jedynie na matkę zrzucał odpowiedzialność przypisując jej pomówienie go, zupełnie pomijając bardzo wymowne zeznania P. L. oraz sąsiadów, którzy o wyczynach oskarżonego słyszeli od pokrzywdzonych, albo wręcz osobiście postrzegali, z uwagi na bezpośredniość i bliskość mieszkań.

W tym miejscu odnosząc się z kolei do apelacji oskarżonego i po części obrońcy, kwestionujących możliwość wykorzystania zeznań ojca oskarżonego z postępowania przygotowawczego wobec pobytu tegoż za granicą, trzeba wskazać, że takie postąpienie znajduje oparcie w art. 391 § 1 kpk.

Sąd Najwyższy potwierdził, że sam fakt długotrwałego (lub stałego) przebywania świadka za granicą upoważnia sąd do skorzystania z dyspozycji art. 391 § 1 KPK i odczytania jego zeznań bez względu na ich wagę dla postępowania. Przepis ten należy wykładać celowościowo i przeszkoda, która powoduje odejście od zasady bezpośredniości, powinna być realna, dość trwale istniejąca i rzeczywiście uniemożliwiająca przybycie świadka (post. SN z 2.06.2011 r. sygn. V KK 410/11, OSNwSK 2011 nr 1, poz. 1063).

Dodatkowo Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że ów pobyt nie ma charakteru krótkotrwałego, a czas przyjazdu świadka do kraju nie jest znany, do ostatniej rozprawy dążąc do bezpośredniego przesłuchania świadka.

Zapomina też oskarżony, że zeznania jego ojca nie są dowodem odosobnionym, bowiem w większości zachowań zarzucanych oskarżonemu, również bez tego środka dowodowego materiał pozwalał na poczynienie stanowczych ustaleń, nawet co do wypełnienia znamion art. 13 § 1 kk w zw. z art. 197 § 1 kk.

Nie ma jednak najmniejszych powodów, aby ignorować zeznania P. L., a ten stosunkowo szczegółowo opisał zachowania syna względem pokrzywdzonych, co podkreślił Sąd meriti.

Zapominają skarżący, że to nie najbliżsi oskarżonego zainicjowali zawiadomienie organów ściągania, a uczyniła to kurator , która sprawowała dozór nad oskarżonym w okresie próby z innego skazania. To E. M. wezwana w dniu 1 marca 2016 r. przez matkę oskarżonego, będąc bezpośrednim świadkiem jego zachowania zdecydowała o potrzebie interwencji policji.

Co wymaga podkreślenia bezpośrednimi świadkami wyzwisk i gróźb kierowanych przez oskarżonego wobec pokrzywdzonych byli sąsiedzi zarówno z ul. (...), jak ul. (...), bezpośrednimi o tyle, że pomimo dzielących ścian osobiście słyszeli słowa oskarżonego. Dodatkowo spostrzegali obrażenia u matki, a i wysłuchiwali skarg na zachowanie oskarżonego o znamionach znęcania.

Sąd Okręgowy ocenił również, iż na akceptację zasługuje wymiar kar orzeczonych wobec K. L. (1). Kary jednostkowe uwzględniają dyrektywy określone w art. 53 kk, są adekwatne tak do wysokiego stopnia winy i społecznej szkodliwości zachowań, w odpowiednim stopniu uwzględniają nagromadzenie wykazanych przez Sąd I instancji okoliczności obciążających przy braku takich, które można by było poczytać na korzyść oskarżonego. Kara łączna odzwierciedla okoliczności podmiotowo- przedmiotowe obu czynów oraz względy prewencyjne wynikające również z uprzedniej karalności oskarżonego, popełnienia obu czynów po pobytach w izolacji więziennej, a nawet w trakcie probacji połączonej z dozorem kuratora, w którego obecności oskarżony również dopuścił się zachowań znamionujących czyn zabroniony.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.