Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 stycznia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Ficek

Sędziowie: SO Piotr Mika (spr.)

SO Grażyna Tokarczyk

Protokolant: Igor Ekert

przy udziale Roberta Smyka Prokuratora Prokuratury Rejonowej w R.

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2019 r.

sprawy skazanego M. K. ur. (...) w R.

syna T. i A.

w przedmiocie wydania wyroku łącznego

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 8 sierpnia 2018 r. sygnatura akt II K 619/18

na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 624 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. N. kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 27,60 zł (dwadzieścia siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony skazanego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 1072/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem łącznym z dnia 8 sierpnia 2018 roku w sprawie o sygnaturze II K 619/18 Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył prawomocnie orzeczone wobec skazanego M. K. kary:

a) 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 16 października 2017 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II K 266/17,

b) 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 29 września 2017 roku, sygn. akt II K 653/16,

i wymierzył skazanemu karę łączną 4 lat pozbawienia wolności;

Na mocy art. 577 k.p.k. na poczet kary łącznej pozbawienia wolności sąd zaliczył skazanemu okres kary dotychczas odbytej w sprawie:

a) o sygn. akt II K 266/17:

- od 7 kwietnia 2016 roku godz. 18.40 do 8 kwietnia 2016 roku godz. 10.00,

- od 23 grudnia 2016 roku godz. 3.00 do 2 lutego 2017 roku godz. 14.10, tj. 42 dni,

- od 22 sierpnia 2017 roku do 8 sierpnia 2018 roku,

b) o sygn. akt II K 653/16:

- od godz. 22: 20 dnia 22 maja 2016 roku do godz. 13: 30 dnia 24 maja 2016 roku, co równa się 2 dniom kary,

- od godz. 01: 40 dnia 9 września 2016 roku do godz. 19: 45 dnia 10 września 2016 roku, co równa się 2 dniom kary,

- od godz. 10: 30 do godz. 11: 50 dnia 12 października 2016 roku, co równa się 1 dniowi kary;

Na mocy art. 572 k.p.k. sąd umorzył postępowanie w przedmiocie połączenia pozostałych kar, a w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił skazanego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od wyroku wywiódł obrońca skazanego, który zaskarżając orzeczenie w zakresie punktu 1. zarzucił:

1)  mający wpływ na jego treść błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia poprzez uznanie, że brak jest przesłanek do zastosowania wobec skazanego zasady pełnej absorpcji, podczas gdy w rzeczywistości całość okoliczności niniejszej sprawy, przemawia za wymierzeniem skazanemu kary łącznej w najniższym możliwym wymiarze 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności;

2)  rażącą niewspółmierność orzeczonej względem skazanego kary pozbawienia wolności na skutek wymierzenia jej w rozmiarze 4 lat.

W oparciu o tak postawione zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie skazanemu kary łącznej 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy jest bezzasadna.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych uznać należy za oczywiście bezzasadny, skoro poprzez jego sformułowanie skarżący nie kwestionuje w istocie ustalonych przez sąd meriti faktów a jedynie prawną ocenę okoliczności faktycznych mających wpływ na wymiar kary łącznej. Skarżący nie zakwestionował w szczególności mających wpływ na wymiar kary łącznej faktów, takich jak czas i miejsce popełnienia przestępstw, przyjętą w prawomocnych wyrokach ich kwalifikację prawną oraz wymiar kar podlegających łączeniu, bądź też zachowania skazanego po popełnieniu przestępstw czy też pozostałych okoliczności faktycznych rzutujących na ocenę sylwetki skazanego. Z uzasadnienia apelacji wywnioskować można, że w istocie skarżący kwestionuje niedocenienie przez sąd I instancji faktu, że czyny, za które prawomocnie skazano M. K. na kary podlegające połączeniu godzą co do zasadny w to samo dobro prawne.

Oceniając więc zaskarżony wyrok w granicach zarzutu rażącej niewspółmierności kary przez pryzmat mających wpływ na wymiar kary łącznej okoliczności faktycznych oraz dyrektyw wymiaru tej kary, ze szczególnym uwzględnieniem sformułowanego w apelacji postulatu zastosowania zasady pełnej absorpcji przy kreowaniu wymiaru kary łącznej, wskazać należy:

1)  Niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, asperacji i pełnej kumulacji oparcie wymiaru na zasadzie absorpcji lub kumulacji należy traktować jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia.

2)  Wymiar kary łącznej oparty na zasadzie absorpcji uzasadniony jest wówczas, gdy zachodzi ścisły związek podmiotowy i przedmiotowy między pozostającymi w zbiegu przestępstwami, sprawiający, że granica pomiędzy zbiegiem pomijalnym a zbiegiem realnym nie jest wyraźnie zarysowana. Podstawowym elementem uzasadniającym oparcie wymiaru kary na dyrektywie pełnej lub częściowej absorpcji jest związek podmiotowo-przedmiotowy między pozostającymi w zbiegu przestępstwami.

3)  Zastosowanie zasady absorpcji przy wymiarze kary łącznej dopuszczalne jest również w sytuacjach znacznej dysproporcji pomiędzy wymiarem kar jednostkowych podlegających łączeniu, w szczególności w sytuacji gdy wymiar najsurowszej kary jednostkowej sprawia, że całościowa ocena przestępczej działalności oskarżonego, w szczególności składających się na tę działalność przestępstw o istotnie mniejszej szkodliwości społecznej, sprawia, że racjonalne podsumowanie tej działalności, będące istotą wymiaru kary łącznej, nie wymaga sięgania do kary surowszej niż najsurowsza kara jednostkowa.

4)  Przy wymiarze kary łącznej nie może zostać pominięta liczba popełnionych przestępstw. W orzecznictwie przyjmuje się, że im większa liczba przestępstw, tym surowsza powinna być wymierzona za nie kara łączna.

W realiach niniejszej sprawy podsumowanie przestępczej działalności skazanego dotyczy przestępstw popełnianych przez niego w okresie od 5 stycznia 2015 roku (czyn z art. 279 § 1 k.k. za który skazano go w sprawie Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej sygn. II K 174/15) do 23 grudnia 2016 roku ( czyn z 280 § 1 k.k. i art. 158 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. za który skazano go w sprawie Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej sygn. II K 122/17) W okresie tym skazany popełnił łącznie 8 przestępstw w dniach 5 stycznia 2015 roku, 4 listopada 2015 roku, 7 kwietnia 2016 roku, 22 maja 2016 roku, 9 września 2016 roku 23 grudnia 2016 roku, przy czym 3 z nich popełnione zostały jednego dnia tj. 22 maja 2016 roku i tylko w stosunku do nich, zważywszy na odstępy czasowe pomiędzy pozostałymi czynami, można zasadnie formułować tezę o łączącym te czyny ścisłym związku przedmiotowo-podmiotowym. Wbrew twierdzeniom obrońcy brak podstaw dla tezy, że czyn skazanego godziły w te same dobra prawne, skoro poszczególne przestępstwa chronologicznie kwalifikowane były jako występki z art. 279 § 1 k.k., art. 281 § 1 k.k., art. 62 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 224 § 2 k.k., art. 226 § 1 k.k., art. 157 § 2 k.k., 280 § 1 k.k. oraz z art. 280 § 1 k.k. i art. 158 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. Największą liczbę stanowiły więc przestępstwa przeciwko mieniu, nie mniej była to tylko połowa całkowitej liczby przestępstw.

Zważywszy na wymiar kar podlegających połączeniu, których suma wynosi 5 lat i 3 miesiące, orzeczona kara łączna w wysokości 4 lat pozbawienia wolności redukuje skutki odrębnego wykonania kar o 1 rok i 3 miesiące, przekraczając o taki sam okres wymiar najsurowszej kary podlegającej połączeniu. Biorąc więc pod uwagę względnie luźny związek przedmiotowo-podmiotowy łączący poszczególne przestępstwa, ich liczbę oraz okres przestępczej działalności uznać należy, że nawet uwzględnienie pozytywnej oceny zachowania skazanego w czasie jego izolacji penitencjarnej trwającej już od 22 sierpnia 2017 roku, brak podstaw dla istotnie większej redukcji poziomu represji karnej w stosunku od osoby skazanego. Tym samym zarzut rażącej niewspółmierności kary łącznej uznać należy za bezzasadny.

Sąd odwoławczy utrzymując zaskarżony wyrok miał a uwadze okoliczność, iż zapadł on mimo negatywnej przesłanki procesowej w postaci lis pendens, tj. gdy postępowanie o wydanie wyroku łącznego wcześniej wszczęte na skutek wniosku skazanego sprzed 16 maja 2018 roku, a więc datą wszczęcia postępowania przez Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej, toczyło się przez Sądem Okręgowym w Gliwicach pod sygn. IV K 92/18. Uchybienie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. nie miało jednak wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia, gdyż sąd rejonowy w momencie wydania zaskarżonego wyroku był sądem właściwym w sprawie, zaś postępowanie przed Sądem Okręgowym w Gliwicach toczyło się przy ewidentnym brak właściwości tego sądu do wydania wyroku łącznego, skoro wyrok tego sądu z dnia 7 lutego 2018 roku w sprawie IV K 209/17, stanowiący podstawę właściwości tego sądu w sprawie o wydanie wyroku łącznego uprawomocnił się dopiero 10 sierpnia 2018 roku.

Wobec wniosku i stosownego oświadczenia obrońcy zasądzono na jego rzecz od Skarbu Państwa wynagrodzenie za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym w wysokości określonej w § 17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r. poz. 1714)

Z uwagi na długotrwały pobyt skazanego w zakładzie karnym i ograniczone z tego powodu jego możliwości finansowego sąd odwoławczy zwolnił go z obowiązku poniesienia wydatków postępowania odwoławczego