Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 września 2017 r. sygn. akt II W 1034/16, Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach uznał obwinioną H. G. za winną popełnienia wykroczenia z art. 124 § 1 kw i wymierzył jej karę 50 zł grzywny. Zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa wydatki i opłatę.

Wyrok w całości zaskarżyła osobistą apelacją obwiniona.

Zarzucając wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia a także naruszenie przepisów prawa procesowego w postaci art. 39 § 1 kpw w zw. z art. 170 § 1 pkt 1 kpk, domagała się zmiany wyroku poprzez uniewinnienie obwinionej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd I instancji poprawnie przeprowadził wszystkie niezbędne dowody. Nie nasuwa zastrzeżeń także ich ocena a tym samym poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy stwierdza, że wszystkie niezbędne dla rozstrzygnięcia dowody zostały przez Sąd I instancji prawidłowo przeprowadzone.

Zarzut dotyczący niekompletności materiału dowodowego, który zdaniem apelującej miał polegać na zaniechaniu przeprowadzenia opinii biegłego nie może być uznany za trafny. Trzeba bowiem zauważyć, że potrzeba zasięgnięcia opinii biegłego zachodzi wówczas, gdy do rozstrzygnięcia potrzebna jest wiedza o charakterze specjalnym (art. 193 § 1 kpk). Tymczasem dla ustalenia jaka była wartość szkody w rozpatrywanym przypadku taka wiedza potrzebna nie jest. Trzeba też stwierdzić, że o wartości szkody nie decyduje wartość samej rzeczy, ale kwota odpowiadająca wartości przywrócenia rzeczy do stanu poprzedniego (restitutio in integrum). Gdy ktoś uszkodzi cudzy samochód, wybijając w nim szybę, to wartością szkody nie będzie jedynie koszt zakupu szyby ale także koszt jej montażu. Skoro zatem obwiniona miała przeciąć mocowania dwóch paneli ogrodowych (osiem złączek) to wysokość szkody odpowiadać będzie kosztowi materiału zużytego do naprawy (ponownego przymocowania paneli) wraz z kosztem ich zamontowania. Wprawdzie Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku wziął pod uwagę jedynie wartość samych złączek, jednak ma to znaczenie drugorzędne, z punktu widzenia obwinionej, gdyż ustalona przez Sąd instancji wartość szkody nie uległa przez to zwiększeniu.

Nie jest istotne, czy mocowania uszkodzone przez obwinioną były złączkami kupionymi w (...), czy też były wykonane z kawałków izolowanego przewodu. Pełniły swoją rolę lepiej lub gorzej. Tak czy inaczej, stanowiły własność pokrzywdzonego a obwiniona nie miała prawa ich niszczyć. Z pewnością też koszt przywrócenia do stanu poprzedniego, nie był z pewnością niższy niż przyjął to Sąd I instancji w wyroku, czyli 80 groszy.

Trzeba stwierdzić, że choć obwiniona podważa ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd, to nie wskazuje na nieprawidłowość oceny wiarygodności dowodów, w szczególności zeznań A. M. i dostarczonego przez pokrzywdzonego filmu na którym zarejestrowany jest przebieg zdarzenia będącego przedmiotem postępowania. Dowody te pozwoliły na poczynienie ustaleń wskazanych przez Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku. Zwrócić uwagę należy zwłaszcza na film, w tym jego warstwę akustyczną.

Apelacja oceny wiarygodności tych dowodów nie podważa.

Dlatego Sąd Okręgowy, nie podzielając podniesionych przez obwiniona w apelacji argumentów, nie widział podstaw do zmiany wyroku w zakresie sprawstwa i winy obwinionej. Co się tyczy rozstrzygnięcia o karze, to należy stwierdzić, że jest to kara zbliżona do minimum ustawowego i w ocenie Sądu Okręgowego odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości czynu i winna spełnić cele jej stawiane. Z pewnością nie jest to kara rażąco niewspółmiernie surowa a tylko taka mogłaby być powodem zmiany wyroku poprzez złagodzenie kary.

Nie uwzględniając apelacji obwinionej Sąd orzekł o wydatkach za postępowanie odwoławcze i o opłacie za II instancję.