Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Marcin Schoenborn

Sędziowie SSO Grażyna Tokarczyk (spr.)

SSO Bożena Żywioł

Protokolant Marzena Mocek

przy udziale Krystyny Marchewki

Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2014 r.

sprawy J. S. ur. (...) w T.,

syna G. i E.

oskarżonego z art. 178a§4 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 14 lipca 2014 r. sygnatura akt II K 499/14

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 635 kpk

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcia zawarte w punktach 2 i 3;

2.  w pozostałej części utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy;

3.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w postępowaniu odwoławczym w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i wymierza mu opłatę za obie instancje w kwocie 180 (sto osiemdziesiąt) złotych.

Sygn. akt VI Ka 739/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach wyrokiem z dnia 14 lipca 2014r. sygn. akt II K 499/14 uznał J. S. za winnego tego, że w dniu 30.04.2014r. o godzinie 23:00 wK. na drodze publicznej K. Z. kierował samochodem osobowym marki V. (...) o nr rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości (wyniki badań, I – 1,39 mg/l, II – 1,37 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) oraz nie stosując się w ten sposób do orzeczonego wobec niego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerowych na okres 1 roku wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach o sygnaturze akt II K 1066/13, wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 178a § 4 kk i za to wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności Sąd warunkowo zawiesił na okres próby lat 3, na mocy art. 71 § 1 kk wymierzył oskarżonemu grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych, na mocy art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat.

Apelację wywiódł Prokurator powołując art. 438 pkt 1 i 4 kpk, zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej kary, zarzucając niesłuszne zastosowanie wobec oskarżonego środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności, podczas, gdy nie zachodzą w niniejszej sprawie okoliczności pozwalające na przyjecie szczególnie uzasadnionego wypadku dla podjęcia takiej decyzji, obrazę prawa materialnego, a to art. 69 § 4 kk poprzez jego niezastosowanie i warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację Prokuratora uznać należało za uzasadnioną i w wyniku rozpoznania tego środka odwoławczego Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok poprzez uchylenie rozstrzygnięć o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności oraz karze grzywny.

W art. 438 pkt 4 kpk, którego naruszenie w istocie zarzuca Prokurator, chodzi o rażącą niewspółmierność kary, to jest różnicę rażącą, "bijącą w oczy", między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą ( wyrok SA w Krakowie z dnia 9.11.2006 roku sygn. II AKa 156/06).

Przy tym, jak wskazuje się w orzecznictwie kara pozbawienia wolności może być uznana za rażąco, niewspółmiernie surową lub też łagodną zarówno z powodu jej wysokości, jak i z powodu orzeczenia albo nieorzeczenia warunkowego zawieszenia jej wykonania (tak SN w sprawie sygn. V KRN 474/72, OSNKW 1973, nr 6, poz. 76).

W pierwszej kolejności stwierdzić należało, że Sąd i instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, ustalając stan faktyczny, potwierdzający sprawstwo oskarżonego i jego winę za popełnienie przestępstwa z art. 178 a § 4 kk.

Przy tym dyspozycja przepisu art. 178a § 4 k.k. zawiera dwa różniące się rozwiązania normatywne: z jednej strony instytucję nadzwyczajnego obostrzenia kary (specyficzna recydywa w zakresie przestępstw komunikacyjnych), z drugiej zaś kwalifikowany typ czynu zabronionego (popełnienie opisanego w nim czynu w czasie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w związku ze skazaniem za przestępstwo) (post. SN z dnia 19 stycznia 2012 r., I KZP 22/11, OSNKW 2012, z. 1, poz. 6).

W niniejszej sprawie oskarżony popełnił przestępstwo wypełniając obydwa wskazane w tym przepisie wypadki, a to działał w owej specyficznej recydywie, jednocześnie w czasie obowiązywania środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo i to zaledwie po upływie pięciu miesięcy od wcześniejszego wyroku.

Zdaniem Sądu Okręgowego wymiar kary 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego uwzględnia należycie ujawnione w sprawie okoliczności i nie może ona być oceniana jako rażąco niewspółmiernie surową, jest natomiast współmierną do wysokiego stopnia zawinienia oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości jego czynu oraz spełni swe zadania szczególno i ogólnoprewencyjne.

Sąd I instancji zastosował środek probacyjny w postaci warunkowego zawieszenia tej kary, niemniej z uzasadnienia wyroku wynika, że okoliczności wpływające na rodzaj zastosowanej represji karnej oceniał jednorodnie, a zatem doszedł do wniosku, że uzasadnionym jest wymierzenie określonej wysokości kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, tak jakby była to kara inna rodzajowo, niż kara pozbawienia wolności, a przecież jest to ta sama kara i nie można stosować odmiennych zasad dla orzekania kary o charakterze bezwzględnym a kary z warunkowym zawieszeniem, bowiem rolą Sądu po pierwsze jest należyte kształtowanie wymiaru kary, rzeczą zaś wtórną jest badanie przesłanek z art. 69 kk.

Zatem koniecznym było zbadanie zasadności zastosowania środka probacyjnego i to zgodnie z zaostrzonymi wymogami, jakie ustawodawca wiąże z możliwością warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 kk, co może nastąpić jedynie „w szczególnie uzasadnionych wypadkach”.

W niniejszej sprawie Sąd I instancji w ogóle nie wykazał przesłanek, o których mowa w art. 69 § 1 i 2 kk, a już te czyniły wątpliwym zasadność stosowania środka probacyjnego.

Nie można przecież zapominać, że wcześniejsze skazanie miało miejsce zaledwie pięć miesięcy wcześniej, wtedy Sąd zastosował karę najłagodniejszego rodzaju, a nie przyniosła ona żadnego efektu w zakresie jej indywidualnego oddziaływania dlatego nie można uznać, że orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie „wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa”, nie przemawiają za tym właściwości i warunki osobiste oskarżonego, bowiem znając konsekwencje swojego zachowania zdecydował się na nie mając za nic dobro rodziny, przy braku jakiejkolwiek sensownej sytuacji motywacyjnej.

Z kolei dotychczasowy sposób życia oskarżonego, czy jego zachowanie się po popełnieniu przestępstwa, nie są niewątpliwie tymi szczególnie uzasadnionymi wypadkami, o których mowa w art. 69 § 4 kk.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że karą sprawiedliwą, nie przekraczającą stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, jego stopnia zawinienia oraz adekwatną do właściwości i warunków osobistych, jak i realizująca cele szczególno i ogólnoprewencyjne, będzie kara 10 miesięcy pozbawienia wolności. Dlatego uchylono rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności oraz karze grzywny.