Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 404/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 18 lutego 2020r., sygn. akt IX K 1577/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. K. (2)

wielokrotna uprzednia karalność oskarżonego - czyn przypisany w pkt 1 -

dane o karalności

727-729

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

dane o karalności

nikt nie kwestionował prawdziwości i autentyczności dokumentu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

apelacja oskarżyciela publicznego:

obraza przepisów prawa materialnego, w wyniku której orzeczenie nie odpowiada prawu, a to art. 43 § 1a kk poprzez orzeczenie obowiązku, o jakim mowa w art. 41a § 1 kk zd. drugie , tj. obowiązku stawiennictwa raz w tygodniu w KMP w Z. na okres 4 lat, podczas gdy zgodnie z art. 43 § 1a kk obowiązek ten może zostać orzeczony maksymalnie na 12 miesięcy

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Prokurator ma rację wytykając Sądowi Rejonowemu orzeczenie obowiązku stawiennictwa raz w tygodniu w KMP w Z. przez okres 4 lat, a więc przez okres trwania pozostałych zakazów - kontaktowania się i zbliżania do pokrzywdzonego, podczas gdy z treści przepisu art. 43 § 1a kk wynika, iż obowiązek ten orzeka się w miesiącach - najkrócej 3 miesiące, a najdłużej 12 miesięcy.

Mając na uwadze funkcję obowiązku zgłaszania się przez oskarżonego w jednostce Policji, z drugiej zaś strony okoliczności sprawy i motywację sprawcy, zasadnym było orzeczenie obowiązku w maksymalnym ustawowo okresie, tj. 12 miesięcy.

Wniosek

zmiana zaskarżonego orzeczenia w pkt 3 poprzez orzeczenie obowiązku stawiennictwa oskarżonego raz w tygodniu w KMP w Z. na okres 12 miesięcy

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wniosek w całości zasadny, w związku orzeczeniem przez Sąd I instancji obowiązku powyżej górnej ustawowej granicy

3.2.

apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

obraza przepisów prawa materialnego, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to:

- art. 415 kc w zw. z art. 361 kc poprzez jego błędną wykładnię skutkującą niewłaściwym przyjęciem, że kwota w wysokości 3.700 zł. przyznana od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego tytułem obowiązku naprawienia szkody w pełni rekompensuje szkodę wyrządzoną pokrzywdzonemu przestępstwem, podczas gdy na skutek popełnionego przestępstwa pokrzywdzony faktycznie poniósł wyższą szkodę, w łącznej wysokości 51.470,30 zł.,

- art. 445 § 1 kc w zw. z art. 448 kc poprzez zasądzenie na rzecz pokrzywdzonego niewspółmiernie niskiej kwoty zadośćuczynienia w stosunku do rozmiarów doznanej krzywdy i nie spełniającej celów kompensacyjnych, a to wskutek nieuwzględnienia lub marginalizacji ustalonych w sprawie okoliczności mających wpływ na jego wysokość

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie został uwzględniony, bowiem w ocenie Sądu odwoławczego tak kwota orzeczonego obowiązku naprawienia szkody, jak i zadośćuczynienia zostały orzeczone w prawidłowej i adekwatnej wysokości.

W obecnym stanie prawnym przesłankami orzeczenia obowiązku naprawienia szkody są skazanie za jakiekolwiek przestępstwo i wyrządzenie tym przestępstwem szkody. Tym samym przekłada się to na zakres możliwych do skompensowania uszczerbków, zakres ten bowiem jest wyznaczony przez krąg znamion typu czynu zabronionego zarzucanego w akcie oskarżenia i przypisanego wyrokiem. Dlatego też wobec braku przepisu szczególnego sąd karny nie może rozstrzygać o szkodach bądź krzywdach niemieszczących się w zakresie znamion typu czynu zabronionego objętego aktem oskarżenia.

Przepis art. 49 § 1 kpk wprowadza wymóg bezpośredniości naruszenia lub zagrożenia dobra prawnego, odróżniając karnoprocesowe pojęcie pokrzywdzonego od cywilnoprawnego pojęcia poszkodowanego, czyli osoby, która doznała szkody (zarówno bezpośredniej, jak i pośredniej) w zakresie swoich dóbr prawnie chronionych na skutek zdarzenia szkodzącego. Bezpośredniość ta występuje więc wówczas, gdy "pomiędzy czynem zawierającym przedmiotowe znamiona przestępstwa a naruszeniem lub zagrożeniem dobra danego podmiotu nie ma ogniw pośrednich" (tak P. Hofmański (w:) P. Hofmański (red.), E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks..., t. 1, 2004, s. 283). Czyn sprawcy musi uderzać w dobro prawne pokrzywdzonego lub zagrażać mu wprost, nie zaś za pośrednictwem godzenia w inne dobro. Wysokość orzeczonego obowiązku naprawienia szkody powinna odpowiadać ustalonej w toku postępowania wartości szkody, przy czym Sąd ma możliwość miarkowania wysokości odszkodowania, orzekając je w pełnej wysokości lub w części. Z uwagi na wymóg bezpośredniości naruszenia określonego dobra prawnego zdaniem Sądu Okręgowego szkoda, do której naprawienia Sąd zobowiązuje sprawcę, musi być równa wartości rzeczywistej szkody wynikłej bezpośrednio z przypisanego przestępstwa i nie jest dopuszczalne uwzględnienie przy ustalaniu jej wysokości określonych kwot, które nie wynikły bezpośrednio z następstw czynu (jak np. odsetki). Oskarżonemu przypisano popełnienie występku stalkingu na szkodę A. K. (uporczywego nękania pokrzywdzonego), przy czym na realizację jego znamion składało się szereg zachowań, realizujących z kolei znamiona czynów z art. 288 § 1 kk, art. 193 kk, art. 212 § 1 i 2 kk oraz z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 234 kk. Na wysokość szkody (rozumianej jako uszczerbek na dobrach materialnych) składały się dwie prawidłowo ustalone przez Sąd orzekający kwoty: 2.500 zł. jako wydatek poniesiony przez pokrzywdzonego w następstwie uszkodzenia jego mienia w dniu 2 listopada 2018r. (faktura za renowację i malowanie ogrodzenia k. 320, 499) oraz 1.200 zł. jako wydatek poniesiony przez A. K. w związku z koniecznością pomalowania części ogrodzenia swojej i sąsiada posesji po zajściach z 1 i 5 lipca 2019r. (zeznania pokrzywdzonego). Wbrew twierdzeniom skarżącego zainstalowanie w obrębie swojej posesji w styczniu 2019r. monitoringu wizyjnego, z czym wiązał się wydatek rzędu 7.045 złotych, a następnie wynajęcie ochrony i podpisanie umowy z Firmą Ochrony (...) sp. z o. o., z czym wiązały się kolejne, łączne koszty 40.725,30 zł., nie były związane bezpośrednio z określonymi wyżej postawami oskarżonego polegającymi na zniszczeniu mienia, stanowiąc jedynie swoistego rodzaju środek zaradczy na przyszłość, w związku z nieprzewidywalnymi zachowaniami oskarżonego, przy uwzględnieniu jego częstych, nieproszonych wizyt na posesji pokrzywdzonego. Te wydatki zatem nie były normalnym następstwem działań sprawcy, stanowiąc jedynie formę zabezpieczenia się A. K. na przyszłość przed ewentualnymi dalszymi nachodzeniami przez sprawcę. Należy zwrócić uwagę nadto na fakt, iż pełnomocnik uzasadniając zainstalowanie monitoringu przywołuje jako okoliczność to uzasadniającą fakt nachodzenia pokrzywdzonego przez oskarżonego w jego miejscu zamieszkania od września 2018r., gdy tymczasem Sąd Rejonowy - wyłącznie w oparciu o zeznania A. K. z rozprawy - przyjmuje czasokres czynu począwszy od listopada 2018r., gdy doszło do uszkodzenia mienia, wcale w opisie czynu nie ujmując owych nachodzeń pokrzywdzonego, także w porze nocnej, o których wspomina skarżący. Ten element zatem pozostaje poza znamionami czynu z art. 190a § 1 kk, w związku z brakiem zaskarżenia ustaleń faktycznych w tym zakresie. Także wynajęcie firmy ochroniarskiej nie wiązało się bezpośrednio z popełnionym przestępstwem, wydatek z tym związany zatem nie był normalnym następstwem działania sprawcy, a jedynie związany był z chęcią zapewnienia na przyszłość przez pokrzywdzonego bezpieczeństwa sobie i swojej rodziny, zważywszy na kolejne przypisane oskarżonemu zachowania, realizujące znamiona występku z art. 288 § 1 kk, z art. 193 kk oraz z art. 212 § 1 i 2 kk. Nie sposób jednak twierdzić, by między przywoływanymi przez pełnomocnika zajściami (naniesienie na ogrodzeniach napisów (...) i (...), umieszczanie w internecie oraz za wycieraczkami pojazdów i na ulicy szkalujących informacji) a kosztami związanymi ze świadczeniem usług przez firmę ochroniarską istniał adekwatny związek przyczynowy, na który powołuje się skarżący, te ostatnie bowiem nie są związane bezpośrednio z działaniami oskarżonego, stanowiąc jedynie środek zaradczy pokrzywdzonego.

Gdy idzie natomiast o zadośćuczynienie , można go dochodzić tylko wtedy, gdy ustawa tak stanowi; ma to miejsce m. in. w przypadku naruszenia dóbr osobistych w wyniku czynu niedozwolonego (art. 445 kc). Na wysokość zadośćuczynienia ma przede wszystkim wpływ rozmiar doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy. Uwzględnia się tym samym jego indywidualną sytuację i odczucia. W przypadku zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową wskazuje się na konieczność uwzględniania czasu trwania cierpień i ich intensywności, rodzaju ewentualnie odniesionych obrażeń, wpływu na dalsze życie, nieodwracalności skutków, poczucia bezradności, braku możliwości korzystania z określonych rozrywek, wykonywania określonej pracy, konsekwencji w życiu osobistym i społecznym, zwłaszcza przy odniesieniu obrażeń ciała (zob. m.in. wyroki SN: z dnia 29 września 2004 r., II CK 531/03, LEX nr 137577, i z dnia 17 września 2010 r., II CSK 94/10, LEX nr 672675). Ma rację skarżący podnosząc, że zawarte w dyspozycji przepisu art. 445 § 1 kc sformułowanie "suma odpowiednia" ma charakter nieokreślony, stąd jej ustalenie pozostaje w granicach swobodnego uznania sędziowskiego, to jednak w orzecznictwie wypracowano kryteria, którymi należy kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Uznaniowość w przyznawaniu zadośćuczynienia i jego kwotowe określenie nie oznacza bowiem dowolności, uznanie sędziowskie nie jest zatem całkowicie swobodne i podlega kontroli instancyjnej. Zadośćuczynienie powinno być ujmowane jako całość i obejmować wszelką krzywdę, jaka została wyrządzona pokrzywdzonemu. Podstawową funkcją zadośćuczynienia jest funkcja kompensacyjna, co oznacza, że kwota pieniężna przyznana pokrzywdzonemu ma w pełni lub w możliwym stopniu zrekompensować (naprawić, wyrównać) wyrządzoną mu krzywdę. Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że "odpowiednie" zadośćuczynienie w konkretnej sprawie to taka kwota, która ma charakter kompensacyjny (a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną) i w sposób odnoszący się bezpośrednio do ocenianego przypadku osoby domagającej się zadośćuczynienia, odzwierciedla rozmiar doznanej przez nią krzywdy, na którą składają się jej fizyczne i psychiczne cierpienia. Rodzaj, czas trwania i natężenie, owych cierpień należy każdorazowo określić w kontekście konkretnych (mających na to wpływ) okoliczności ujawnionych na podstawie materiału dowodowego sprawy. Równocześnie baczyć należy i na to, iż wysokość przyznanego zadośćuczynienia powinna być utrzymana w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Wbrew czynionemu zarzutowi zdaniem Sądu odwoławczego szereg okoliczności podnoszonych przez skarżącego, a związanych z przypisanym oskarżonemu czynem, miał w polu widzenia Sąd meriti zasądzając 10.000 zł. tytułem zadośćuczynienia pokrzywdzonemu za doznaną krzywdę. Miał zwłaszcza na uwadze postawę sprawcy, czasokres przypisanego czynu, a także poszczególne zachowania oskarżonego, które składać się miały na występek stalkingu i ich intensywność. Oceniając rozmiar doznanej szkody niemajątkowej przez A. K., zwłaszcza przez pryzmat poszczególnych zachowań sprawcy go pomawiających, należy stwierdzić, iż kwota orzeczonego zadośćuczynienia jest adekwatna i uwzględnia wszystkie te okoliczności, o których jest mowa w apelacji; i w tym przypadku jednak apelujący podnosi takie okoliczności, które nie były oskarżonemu przypisane i ujęte w opisie czynu, jak np. wielokrotne nachodzenie pokrzywdzonego, a także takie, które w ogóle nie znalazły potwierdzenia w materiale dowodowym, jak opuszczenie na skutek działań sprawcy dotychczasowego miejsca zamieszkania przez konkubinę i córkę pokrzywdzonego, stąd przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia nie mogły być brane pod uwagę.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku w pkt 4 poprzez orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty w wysokości 51.470,30 zł. oraz kwoty 60.000 zł. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do ingerencji w zaskarżone orzeczenie w zakresie pkt 4 – Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił wysokość poniesionej szkody majątkowej, jak i rozmiar wyrządzonej krzywdy

3.3.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na błędnym uznaniu, że:

- szkoda poniesiona przez pokrzywdzonego w związku z popełnionym przestępstwem wyniosła 3.700 zł., podczas gdy wykazane przez pokrzywdzonego okoliczności wskazują, że faktycznie poniesiona szkoda jest wyższa i łącznie wynosi 51.470,30 zł.,

- odpowiednim zadośćuczynieniem, równoważącym ujemne przeżycia pokrzywdzonego związane z popełnionym przestępstwem będzie kwota w wysokości 10.000 zł., podczas gdy występujące w sprawie okoliczności natury przedmiotowej i podmiotowej, takie jaki rodzaj i charakter naruszonego dobra, sposób naruszenia porządku prawnego przez oskarżonego, okoliczności popełnienia czynu, motywacja sprawcy, rodzaj naruszonych reguł postępowania i stopień ich naruszenia, przemawiają za uznaniem, iż nie odpowiada ona rozmiarowi krzywdy, której doznał pokrzywdzony

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania (zob. wyrok SA w Poznaniu z dnia 06.07.1995r., II AKr 182/95, OSPriP 196/2-3/24). Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami Sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się Sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych (zob. też wyrok SN z dnia 24.03.1975r., II KR 335/74, OSNPG 1975/9/84). Sformułowany przez pełnomocnika zarzut obejmuje błąd w ustaleniach faktycznych co do wysokości poniesionej przez pokrzywdzonego szkody, jak i wyrządzonej mu krzywdy. W istocie stanowi on polemikę z ustaleniami Sądu I instancji, próbę zastąpienia ich własną odmienną oceną materiału dowodowego bez wykazania, jakich to uchybień w świetle wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Skarżący zatem w uzasadnieniu apelacji konstruuje własny, alternatywny obraz bezpośrednich następstw przypisanego oskarżonemu przestępstwa, jak i zakresu ujemnych przeżyć związanych z zachowaniami i postawą sprawcy, powołując się zasadniczo na zeznania pokrzywdzonego, jego stan obawy, strachu przed działaniami oskarżonego oraz rozmiar poniesionych cierpień psychicznych. Przedstawiona w środku odwoławczym argumentacja nie znajduje jednak uzasadnienia i oparcia w zgromadzonych dowodach, ocenionych w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego, nie mogąc podważyć skutecznie ustaleń Sądu I instancji, opartych na rzetelnej i drobiazgowej ocenie całego materiału dowodowego. Jak wskazano już wyżej, Sąd Rejonowy miał na względzie wszystkie okoliczności podnoszone w apelacji, tak gdy idzie o ustalenia odnoszące się do wysokości szkody, jak i krzywdy.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku w pkt 4 poprzez orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty w wysokości 51.470,30 zł. oraz kwoty 60.000 zł. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do ingerencji w zaskarżone orzeczenie w zakresie pkt 4 – Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił wysokość poniesionej szkody majątkowej, jak i rozmiar wyrządzonej krzywdy

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana pkt 3 wyroku – orzeczenie obowiązku stawiennictwa oskarżonego raz w tygodniu w KMP w Z. przez okres 12 miesięcy

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Rejonowy orzekł w sprzeczności z ustawowym zapisem art. 43 § 1a kk, stąd konieczna była korekta okresu orzeczonego obowiązku

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3, 4, 5

W związku ze złożeniem w sprawie dwóch apelacji oraz uwzględnieniem apelacji Prokuratora, po myśli art. 633 kpk zasądzono od oskarżyciela na rzecz Skarbu Państwa przypadające na niego wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 10 złotych i wymierzono mu opłatę za II instancję w kwocie 60 zł. Równocześnie wydatkami poniesionymi na ustanowienie przez oskarżyciela posiłkowego pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym obciążono oskarżyciela posiłkowego, wobec faktu nieuwzględnienia apelacji. W związku ze zmianą wyroku, ze względów słusznościowych, zwolniono nadto oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkt 3 wyroku w zakresie długości środka karnego

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt 4 w zakresie wysokości orzeczonego obowiązku naprawienia szkody oraz zadośćuczynienia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana