Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Peteja-Żak (spr.)

Sędziowie SSO Grażyna Tokarczyk

SSO Piotr Mika

Protokolant Aleksandra Studniarz

przy udziale Adama Mościńskiego Prokuratora Prokuratury Rejonowej
w R.

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2019 r.

sprawy skazanego D. B. syna D. i S.,

ur. (...) w R.

w przedmiocie wydania wyroku łącznego

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 18 grudnia 2018 r. sygnatura akt II K 711/18

na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 624 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. S. kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 27,60 zł (dwadzieścia siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony skazanego z urzędu w postępowaniu odwoławczym

3. zwalnia skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 298/19

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 17 maja 2019r.

Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej, po uzyskaniu od skazanego D. B. wniosku o wydanie wyroku łącznego, a także po sygnalizacji potrzeby rozważenia wydania takiego wyroku przez Dyrektora Aresztu Śledczego w T., ustalił, że wydano wobec skazanego pięć prawomocnych orzeczeń:

I Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 20 kwietnia 2017r., w sprawie o sygn. akt II K 111/17, za:

a) przestępstwo z art. 275 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełnione w dniu 4 sierpnia 2016r. na karę 4 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym,

b) ciąg przestępstw z art. 278 § 1 kk oraz z art. 278 § 1 kk i art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełnionych w dniach 18 sierpnia 2016r. i 23 sierpnia 2016r. na karę 5 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym,

orzeczono wobec skazanego karę łączną 6 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym,

powyższa kara ograniczenia wolności nie została dotychczas wykonana przez skazanego;

II Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 12 października 2017r., w sprawie o sygn. akt II K 250/17, za:

a) przestępstwo z art. 281 kk popełnione w dniu 13 października 2015 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności,

b) przestępstwo z art. 276 kk popełnione w dniu 10 sierpnia 2015r. na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności,

c) ciąg przestępstw z art. 278 § 1 kk, art. 278 § 5 kk w zw. z art. 278 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz z art. 278 § 5 kk w zw. z art. 278 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełnionych w dniach 27 sierpnia 2015r., 22 września 2015r. i 21 października 2015r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

d) ciąg przestępstw z art. 278 § 1 kk, popełnionych w dniach 21 września 2015r., 9 października 2015r., 18 października 2015r., 20 października 2015r. i 25 października 2015r. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

e) ciąg przestępstw z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 283 kk oraz z art. 13 § 2 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 283 kk, popełnionych w dniach 27 sierpnia 2015r., 28 sierpnia 2015r. i 21 października 2015r., na karę 9 miesięcy pozbawienia wolności,

orzeczono wobec skazanego karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody na rzecz pokrzywdzonych,

na poczet kary łącznej zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 25 października 2015r. od godz. 20:40 do 28 października 2015 r. do godz. 00:00,

skazany odbywa obecnie powyższą karę pozbawienia wolności od 7 lutego 2018 roku; planowany termin zakończenia kary przypada na dzień 3 sierpnia 2019 roku;

III Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 22 sierpnia 2018r., w sprawie o sygn. akt II K 497/18 za przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 283 kk popełnione w dniu 18 stycznia 2018r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczono obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonej;

skazany nie rozpoczął jeszcze odbywania powyższej kary pozbawienia wolności, ma planowo odbywać powyższą karę w okresie od 18 sierpnia 2019 roku do 14 lutego 2020 roku;

IV Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 4 września 2018r., w sprawie o sygn. akt II K 279/17:

a) za przestępstwo art. 278 § 1 kk popełnione w dniu 13 sierpnia 2016r. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

b) za przestępstwo art. 279 § 1 kk w zw. z art. 283 kk popełnione w dniu 23 sierpnia 2016r. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

c) za przestępstwo z art. 158 § 1 kk popełnione 13 października 2016r. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

wymierzono skazanemu karę łączną 1 roku pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 25 sierpnia 2016r. od godziny 18.45 do dnia 26 sierpnia 2016r. do godziny 11.05, uznając za wykonane 2 dni kary łącznej pozbawienia wolności, orzeczono obowiązek naprawienia szkody oraz nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego,

skazany nie rozpoczął jeszcze odbywania powyższej kary łącznej pozbawienia wolności; ma planowo odbywać powyższą karę pozbawienia wolności w okresie od 14 lutego 2020r. do 12 lutego 2021r.;

V. Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 18 października 2018r., w sprawie o sygn. akt II K 1044/18 za przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 197 § 1 kk popełnione w dniu 23 lipca 2016r. na karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczono wobec niego środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną;

skazany nie rozpoczął jeszcze odbywania powyższej kary pozbawienia wolności; ma planowo odbywać powyższą karę pozbawienia wolności w okresie od 12 lutego 2021r. do 10 października 2023r.

Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej wyrokiem łącznym z dnia 18 grudnia 2018r., w sprawie o sygn. akt II K 711/18:

1. na mocy art. 91 § 2 kk, art. 86 § 1 kk i art. 87 § 1 kk połączył skazanemu D. B.:

a) karę łączną 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 20 kwietnia 2017r., wydanym w sprawie o sygn. akt II K 111/17,

b) karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 12 października 2017r., wydanym w sprawie o sygn. akt II 250/17,

c) karę 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 22 sierpnia 2018r., wydanym w sprawie o sygn. akt II K 497/18,

d) karę łączną 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 4 września 2018r., wydanym w sprawie o sygn. akt II K 279/17,

e) karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 18 października 2018r., wydanym w sprawie o sygn. akt II K 1044/18,

i wymierzył mu karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

2. na mocy art. 577 kpk na poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej powyżej zaliczył skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności:

a) w sprawie o sygn. akt II K 250/17 od 25 października 2015r. od godz. 20:40 do 28 października 2015r. do godz. 00:00, tj. 3 dni oraz od 7 lutego 2018r. do dnia 18 grudnia 2018r,

b) w sprawie o sygn. akt II K 279/17 od dnia 25 sierpnia 2016r. od godziny 18.45 do dnia 26 sierpnia 2016r. do godziny 11.05, tj. 1 dzień;

3. na mocy art. 29 ust. l ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. S. kwotę 147,60 zł., w tym kwotę 27,60 zł. stanowiącą 23% podatku VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu D. B. z urzędu;

4. na mocy art. 624 § 1 kpk zwolnił skazanego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Powyższy wyrok łączny zaskarżyła obrońca skazanego, zarzucając mu rażącą niewspółmierność wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat i 6 miesięcy w miejsce skazania jednostkowymi karami, wymierzonymi przywołanymi wyżej wyrokami Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej, która to kara została ukształtowana na zasadzie asperacji i jako taka nie odpowiada dyrektywom wymiaru kary łącznej oraz nie uwzględnia w należytym stopniu okoliczności dotyczących osoby skazanego, a mająca wpływ na ustalenie wysokości przedmiotowej kary łącznej.

Obrońca skazanego wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie skazanemu kary łącznej przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy skazanego nie jest zasadna i to w stopniu oczywistym.

Ponieważ skarżąca nie kwestionowała sposobu połączenia kar w oparciu o przepisy prawa obowiązujące od dnia 1 lipca 2015r., wypada więc jedynie potwierdzić, iż Sąd merytoryczny nie popełnił w tym zakresie najmniejszego błędu. Istotnie zachodziły warunki do orzeczenia jednej kary łącznej pozbawienia wolności z połączenia kar tego samego rodzaju, orzeczonych wskazanymi wyrokami Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej.

Sąd I instancji miał słusznie na względzie fakt, iż wszystkie wyroki Sądów Rejonowych zapadły i uprawomocniły się po dniu 30 czerwca 2015r., a więc po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Poz. 396), zmieniającej m. in. brzmienie art. 85 kk. Od dnia 1 lipca 2015r., a więc dnia, w którym weszły w życie fundamentalne zmiany ustawodawstwa karnego, prawodawca przewidział diametralnie odmienne zasady łączenia kar i środków karnych, a tym samym gruntownie zmieniły się warunki pozwalające na wydawanie wyroków łącznych. W myśl art. 19 ust. 1 in fine noweli z dnia 20 lutego 2015r., przepisy rozdziału IX w nowym brzmieniu mogą znaleźć zastosowanie do kar prawomocnie orzeczonych przed 1 lipca 2015 r. tylko wtedy, gdy „zachodzi potrzeba" orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po tym dniu. Oceny, czy zachodzi potrzeba, o której mowa, należy naturalnie dokonywać według przepisów rozdziału IX w nowym brzmieniu. Jeżeli zgodnie z tymi przepisami należałoby połączyć karę orzeczoną prawomocnie 1 lipca 2015 r. lub później z jedną albo większą liczbą kar orzeczonych prawomocnie przed tą datą, wówczas należy na podstawie art. 4 § 1 kk rozstrzygnąć, czy stosować dalej przepisy rozdziału IX w nowym brzmieniu, czy też w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015r. Tak jednak w niniejszej sprawie się nie stało, wyroki jednostkowe bowiem dotychczas wydane zapadły w latach 2017-2018, stąd Sąd Rejonowy prawidłowo rozstrzygał w oparciu o przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu już po w/w nowelizacji, a Sąd odwoławczy nie znalazł powodów do zmiany zaskarżonego wyroku, uznając, iż zastosowane przepisy, które weszły w życie w dniu 1 lipca 2015r., były obecnie dla skazanego względniejsze, a w efekcie zapadłe rozstrzygnięcie jest dla niego korzystniejsze.

Jeśli chodzi zaś o podniesiony zarzut rażącej niewspółmierności kary wskazać należy, iż będzie on tylko zasadny wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo SN (por. III KR 254/73, OSNPG 1974, nr 3-4, poz. 51 i aprobatę tego stanowiska: M. Cieślak, Z. Doda, Przegląd orzecznictwa, Pal. 1975, z. 3, s. 64). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa - >>rażąco<< niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” (zob. wyrok SN z dnia 2 II 1995r., II KRN 198/94, OSNPP 6/1995, poz. 18).

Podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89, w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w art. 85 § 1 kk. Granice kary łącznej określa z kolei przepis art. 86 § 1 kk, wedle którego Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając górnych granic dla danego rodzaju kar wynikających z powołanego przepisu, przy czym jej wymiar we wskazanych wyżej granicach warunkowany jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski związek przedmiotowo – podmiotowy łączy te czyny. Im bliższe są te relacje, tym bardziej wyrok łączny powinien być zbliżony do dopuszczalnego minimum, uwarunkowanego wysokością kar orzeczonych za przestępstwa objęte tym wyrokiem, im związek ten luźniejszy, tym przeważać powinno kumulowanie poszczególnych kar (zob. wyrok SN z dnia 25 X 1983r., IV KR 213/83, OSNKW z 1984r., z. 5-6, poz. 65; wyrok SN z dnia 15 V 1990r., IV KR 80/90, Lex nr 22064; wyrok SA w Krakowie z dnia 10 X 1991r., II AKr 127/91, KZS z 1991r., z. 10, poz. 10). Przez związek przedmiotowo – podmiotowy należy zaś rozumieć podobieństwo rodzajowe zbiegających się przestępstw, motywację oraz czas i miejsce popełnienia każdego z nich (zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 2 VII 1992r., II AKr 117/92, KZS z 1992r., z. 9, poz. 50).

Należy w pełni zaaprobować poglądy Sądu Rejonowego wyartykułowane w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku co do okoliczności, jakie winny zostać uwzględnione przy wymiarze kary łącznej. Zgodnie z utrwalonym w tym zakresie orzecznictwem Sądu Najwyższego, wymiar kary łącznej winien być kształtowany przy uwzględnieniu w pierwszej kolejności celów zapobiegawczych i wychowawczych kary, jak też jej społecznego oddziaływania. Istotnym staje się w kontekście tych celów ustalenie właśnie związku przedmiotowego i podmiotowego pomiędzy czynami podlegającymi objęciu karą łączną oraz czas popełnienia przestępstw, jak też ustalenie okoliczności związanych z zachowaniem i szeroko rozumianą sytuacją skazanego po wydaniu wyroków, na mocy których orzeczono kary jednostkowe, w celu rozważenia ich wpływu na ewentualne złagodzenie.

W szczególności zaaprobować należy w pełni zatem stanowisko Sądu Rejonowego, zgodnie z którym związek podmiotowo - przedmiotowy czynów objętych karą łączną nie był na tyle silny, by okoliczność ta uzasadniała orzeczenie kary łącznej przy zastosowaniu skrajnej, acz postulowanej zasady pełnej absorpcji. Należy bowiem podkreślić, że czyny objęte wyrokami w poszczególnych sprawach zostały popełnione na przestrzeni dość długiego odcinka czasowego (sierpień 2015r. – styczeń 2018r.), i choć w większości były skierowane przeciwko mieniu, to jednak także i przeciwko innym dobrom prawnym, a to wiarygodności dokumentów, zdrowiu i życiu człowieka, w końcu przeciwko wolności seksualnej. Wbrew wywodom obrońcy na przestrzeni w/w czasu oskarżony, jako bardzo jeszcze młoda osoba, popełnił nie 5 przestępstw, ale 34 czyny osądzone następnie pięcioma prawomocnymi wyrokami, a jego działalność przestępcza była rozciągnięta w czasie znacznym, bo sięgającym prawie 2 i pół roku, co obrazuje doskonale karta karna. Sąd orzekający w sposób wnikliwy przeanalizował zakres podobieństwa wszystkich czynów popełnionych przez skazanego, ich kwalifikację prawną, odległość czasową między nimi, ich sposób i miejsce popełnienia, a także motywację sprawcy, słusznie dochodząc do wniosku, iż czyny te nie mogły być w żadnym wypadku objęte jednym planem działania. Były one popełnione na szkodę innych pokrzywdzonych i z różnych pobudek. Wskazać należy w tym kontekście skarżącej, iż zastosowanie zasady pełnej absorpcji przy wymiarze kary łącznej w szczególności winno być ograniczone do sytuacji, kiedy pomiędzy pozostającymi w zbiegu czynami odległość czasowa jest nieznaczna, sama granica pomiędzy nimi nie jest wyraźna, a czyny są jednorodzajowe i objęte jedynym planem działania. Zatem Sąd Rejonowy badając relacje zachodzące pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami prawidłowo stwierdził, że więzi pomiędzy nimi nie były na tyle bliskie, by uzasadniało to wymierzenie kary na zasadzie pełnej absorpcji, a więc w rozmiarze odpowiadającym wymiarowi najwyższej z kar podlegającej połączeniu, in concreto – po myśli art. 85 § 2 kk, zgodnie z którym łączeniu podlegają wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1 - w wymiarze 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności (kara jednostkowa w sprawie o sygn. akt II K 1044/18). Zwraca uwagę także i wielość czynów, których dopuścił się skazany, nadto zaś fakt łatwego powrotu do przestępstw w roku 2016, kiedy to dopuścił się on kilku kolejnych przestępstw skierowanych przeciwko różnym dobrom chronionym, a następnie w roku 2018, gdy popełnia przestępstwo rozboju.

Także okoliczności dotyczące właściwości i warunków osobistych skazanego, w kontekście dostosowania wymiaru kary łącznej do realizacji celów w zakresie prewencji indywidualnej, zostały przez Sąd Rejonowy właściwie ocenione. Przywołane w apelacji okoliczności, a mianowicie przebiegający jak najbardziej pozytywnie proces jego resocjalizacji, nienaganne zachowanie, brak kar dyscyplinarnych, bezkonfliktowość w stosunkach ze współosadzonymi, a także deklarowanie braku przynależności do podkultury więziennej, tylko częściowo znalazło swe potwierdzenie w opinii z jednostki penitencjarnej; choć zachowanie skazanego jest oceniane jako poprawne z tendencją do dalszych pozytywnych zmian, to jednak nie ustrzegł się on trzech przewinień dyscyplinarnych (za które był karany), i choć był nagradzany kodeksowo dwa razy, a karę odbywa w systemie programowego oddziaływania, realizując w stopniu wymaganym zadania, to jednak nie jest zainteresowany podjęciem pracy. Wszystkie te okoliczności, jak i te wynikające z wywiadu środowiskowego, a dotyczące jego funkcjonowania w środowisku rodzinnym i lokalnym przed osadzeniem, kiedy to w czasie pobytu w zakładzie poprawczym za dokonane kradzieże, w trakcie przepustek wracał łatwo na drogę przestępczą, miał Sąd Rejonowy w polu widzenia wyrokując i wymierzając karę łączną skazanemu. Skazany już od najmłodszych lat sprawił kłopoty wychowawcze, mając kontakt z dopalaczami odpowiadał od ukończenia 13 roku życia za popełniane kradzieże i przebywał w zakładach poprawczych, a gdy tylko osiągnął wiek odpowiedzialności karnej był już skazywany jako osoba dorosła za poważne przestępstwa, w tym skierowane przeciwko życiu i zdrowiu czy wolności seksualnej człowieka. Wbrew temu, co podnosi skarżący, opinia nadesłana przez dyrektora Aresztu Śledczego w T. z lipca 2018r. niczym specjalnym się nie wyróżnia; to, że skazany dobrze funkcjonuje w warunkach izolacji, mając właściwy stosunek do funkcjonariuszy i dobry kontakt ze współosadzonymi wynika jedynie z dostosowania się i wypełniania spoczywających na nim obowiązków. Mając na uwadze treść dołączonej do akt sprawy opinii trudno skutecznie zatem zarzucić Sądowi meriti dokonanie nieprawidłowych ustaleń faktycznych dot. postawy skazanego w procesie jego resocjalizacji.

Ponadto, czego już niestety skarżąca nie chciała zauważyć, ważkie znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. Popełnienie większej ilości przestępstw jest zaś istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji, której zastosowanie jest przecież rozwiązaniem skrajnym, wyjątkowym, podobnie jak sięgnięcie po będącą jej przeciwieństwem zasadę kumulacji (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 12 VII 2000r., II AKa 171/00, OSA z 2001r., z. 2, poz. 5; wyrok SA w Krakowie z dnia 29 VI 2010r., II AKa 100/10, KZS 2010/10/16).

Tymczasem skazany na przestrzeni niespełna dwóch i pół roku popełnił szereg przestępstw, co musiało niestety stanowić istotny negatywny czynnik prognostyczny, przemawiający obecnie za orzeczeniem wobec niego kary łącznej surowszej nawet od wynikającej z dyrektywy częściowej kumulacji w wysokości zbliżonej do minimum (zob. wyrok SA w Łodzi z dnia 20 IX 2001r., II AKa 154/01, Prok. i Pr. z 2002r., z. 4, poz. 26). Podnoszona zatem przez apelującą aktualna prawidłowa postawa skazanego w warunkach izolacji nie jest w stanie wpłynąć na postulowaną zmianę rozmiaru orzeczonej kary łącznej, zwłaszcza zważywszy na prezentowany przez niego na przestrzeni lat stosunek do wyroków sądów (także gdy był jeszcze osobą nieletnią) i orzekanych wobec niego środków i kar.

W tej sytuacji wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat i 6 miesięcy, a więc w wymiarze znacznie niższym od sumy kar podlegających połączeniu, wynoszącej wszak 5 lat i 11 miesięcy, uznać należy za rozstrzygnięcie spełniające kryteria sprawiedliwości i racjonalności w kontekście wyżej wskazanych kryteriów. Oczywistym jest w tej sytuacji brak przesłanek do warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej skazanemu, który może jedynie ubiegać się o udzielenie mu warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty kary, oczywiście po spełnieniu przesłanek z art. 77 kk i art. 78 kk.

Bezzasadność stawianego wyrokowi łącznemu w apelacji zarzutu oraz brak uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu były powodem utrzymania zaskarżonego wyroku.

Z powyższych względów nie dostrzegając innych, także nie podniesionych przez skarżącą uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, Sąd odwoławczy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

Z uwagi na fakt niepokrycia przez skazanego kosztów pomocy prawnej udzielonej skazanemu przez wyznaczonego z urzędu obrońcę, Sąd odwoławczy na stosowny wniosek obrońcy zasądził na jego rzecz od Skarbu Państwa wynagrodzenie w wysokości odpowiadającej minimalnej stawce wynagrodzenia za reprezentowanie strony w postępowaniu o wydanie wyroku łącznego.

Fakt pozbawienia skazanego wolności oraz brak jego odpłatnego zatrudnienia były podstawą rozstrzygnięcia Sądu odwoławczego o zwolnieniu skazanego z obowiązku poniesienia wydatków postępowania odwoławczego, którymi obciążono Skarb Państwa.