Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grzegorz Kiepura

Protokolant Aleksandra Studniarz

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2018 r.

przy udziale Bolesława Kozioła

Prokuratora Prokuratury RejonowejG.

sprawy A. A. ur. (...) Z.

syna M. i E.

oskarżonego z art. 190§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 1 grudnia 2017 r. sygnatura akt IX K 1480/16

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk i art. 636 § 1 kpk

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uchyla rozstrzygnięcie z punktu 3,

- w miejsce czynów przypisanych oskarżonemu w punkcie 1 i 2 uznaje oskarżonego A. A. za winnego tego, że w dniu 2.09.2016 r. w G. groził P. F. pozbawieniem życia oraz kilkukrotnie potrącił go swoim samochodem naruszając w ten sposób nietykalność cielesną pokrzywdzonego co wzbudziło u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, ze groźba zostanie spełniona to jest przestępstwa z art. 190 § 1 kk i art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 190 § 1kk w zw. z art. 11 § 3 kk skazuje go na karę 40 (czterdzieści) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 zł (trzydzieści złotych);

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł (dwadzieścia złotych) i wymierza mu opłatę za obie instancje w kwocie 120 zł (sto dwadzieścia złotych).

Sygn. akt. VI Ka 246/18

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 11 maja 2018 r.

A. A. stanął pod zarzutem popełnienia czynu z art. 190 § 1 kk, polegającego na tym, że w dniu 2 września 2016 r. w G. groził P. F. pozbawieniem życia oraz kilkukrotnie potrącił go swoim samochodem co wzbudziło u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że groźba ta zostanie spełniona.

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 1 grudnia
2017 r. w sprawie o sygn. akt IX K 1480/16, w miejsce czynu zarzucanego, uznał oskarżonego A. A. za winnego popełnienia czynu polegającego na tym, że w dniu 2 września 2016 r. w G. poprzez kilkukrotne uderzenie zderzakiem kierowanego przez siebie samochodu spowodował u P. F. obrażenia ciała w postaci powierzchownych urazów piszczeli i kolan z licznymi podbiegnięciami krwawymi naruszające czynność narządów ciała pokrzywdzonego na czas nieprzekraczający 7 dni, czym wypełnił znamiona przestępstwa z art. 157 § 2 kk i za ten czyn na mocy art. 157 § 2 kk skazał A. A. na karę grzywny w ilości 50 stawek dziennych w wysokości 30 złotych każda oraz uznał oskarżonego A. A. za winnego popełnienia czynu polegającego na tym, że w dniu 2 września 2016 r. w G. groził P. F. pozbawieniem życia, które to groźby wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę spełnienia groźby, czym wypełnił znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 kk i za ten czyn na mocy art. 190 § 1 kk skazał A. A. na karę grzywny w ilości 40 stawek dziennych w wysokości 30 złotych każda.

Na mocy art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk połączono orzeczone kary grzywny i wymierzono oskarżonemu łączną karę 55 (pięćdziesięciu pięciu) stawek dziennych grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) złotych każda.

Na podstawie art. 627 kpk i art. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w kwocie 468,85 złotych (czterysta sześćdziesiąt osiem złotych i osiemdziesiąt pięć groszy) oraz obciążono go opłatą w kwocie 165 (sto sześćdziesiąt pięć) złotych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego i zarzucając mu:

1. Na zasadzie art. 438 pkt 2 kpk obrazę przepisów procedury karnej to jest:

- art. 4 i 7 kpk poprzez sprzeczną z tymi przepisami ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji błędne wnioski co do popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu przygotowawczym i przeprowadzonego na rozprawie prowadzi do wniosków zgoła odmiennych;

-art. 410 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 i 2 kpk poprzez brak wyjaśnienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dlaczego Sąd pierwszej instancji odmówił wiary dowodom stojącym w opozycji do ustaleń Sądu, a także brak odniesienia się do tych dowodów;

-art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;

2. Na zasadzie art. 438 pkt 3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść zaskarżonego wyroku:

-wynikający z wyżej wskazanych naruszeń o charakterze proceduralnym, a polegający na mylnym ustaleniu przez sąd I instancji, iż oskarżony dopuścił się czynu z art. 157 § 2 kk w sytuacji gdy z prawidłowo dokonanej oceny materiału dowodowego zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadami prawidłowego rozumowania wynika, iż czyn oskarżonego nie spełnia przesłanek wskazanych we wskazanym przepisie. Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów, zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego kosztów ustanowienia obrońcy za postępowanie przygotowawcze oraz za I i II instancję według norm przypisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie go do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Gliwicach, Wydział IX Karny. Z daleko posuniętej ostrożności procesowej, na zasadzie art. 427 § 1 oraz art. 437 § 1 i 2 kpk w oparciu o zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, wniósł o zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu na art. 217 § 2 kk i odstąpienie od wymierzenia oskarżonemu kary.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego zasługiwała na uwzględnienie, jedynie o tyle, iż w następstwie jej wywiedzenia należało zmienić zaskarżony wyrok poprzez przypisanie oskarżonemu w miejsce czynów przypisanych w pkt 1 i 2 orzeczenia - czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 kk i art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i skazanie A. A. na mocy art. 190 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk na karę 40 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych oraz uchylenie rozstrzygnięcia z punktu 3 wyroku. W pozostałej części zarzuty w apelacji podniesione nie zasługiwały na uwzględnienie.

Niewątpliwym jest, iż stan faktyczny w przedmiotowej sprawie - co do przebiegu wydarzeń, które miały miejsce w dniu 2 września 2016 r. - został ustalony przede wszystkim na podstawie zeznań świadków P. F. i M. A. i dowodów z dokumentów w postaci protokołu oględzin (k. 7-8, k. 11 ), szkicu (k. 12), opinii sądowo – psychologicznej (k. 58-60), danych o karalności (k. 94), ustnej opinii sądowo – psychologicznej (k. 78-79).

Odnosząc się do podniesionych przez obrońcę zarzutów nieprawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz błędnych ustaleń faktycznych wskazać należy, że poprzez zarzut obrazy prawa procesowego tj. art. 7 kpk skarżący zakwestionował ocenę poszczególnych dowodów, a w konsekwencji ustalony przez Sąd pierwszej instancji stan faktyczny, wskazując w konkluzji, iż sąd meriti błędnie przyjął, że oskarżony dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu z art. 190 § 1 kk poprzez wyczerpanie znamion stypizowanych w art. 157 § 2 kk. W tym zakresie w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że nie można podzielić argumentacji skarżącego, iż w niniejszym postępowaniu Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy art. 7 kpk. Skuteczność zarzutu naruszenia treści art. 7 kpk ma bowiem miejsce w sytuacji, gdy skarżący wykaże, że sąd meriti przeprowadził dowód i powołał go jako podstawę ustaleń faktycznych, ale wbrew obowiązkowi nie przedstawił w uzasadnieniu jego oceny lub ocenił go w węższym zakresie niż poczynione na jego podstawie ustalenia faktyczne, albo, gdy sąd wprawdzie ocenił wszystkie dowody, ale nie sprostał wymogom art. 7 kpk co do sposobu tej oceny tj. ocenił dowody w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, nielogicznie, bez uwzględnienia zasad doświadczenia życiowego lub sprzecznie z nimi, nie wziął pod uwagę przy ocenie wskazań wiedzy. Tymczasem w przedmiotowej sprawie wydając zaskarżone orzeczenie w stosunku do oskarżonego A. A. Sąd Rejonowy w Gliwicach rozważył wynikające z materiału dowodowego wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, przemawiające zarówno na korzyść tego oskarżonego, jak i jego niekorzyść. Należycie uzasadnił, dlaczego poszczególnym dowodom i w jakim zakresie dał wiarę, dlaczego innym tej wiarygodności i w jakim zakresie odmówił, sporządzając uzasadnienie zgodnie z wymogami określonymi w art. 424 § 1 i 2 kpk, wyjaśniając należycie podstawę faktyczną i prawną zaskarżonego w tej części orzeczenia.

Co się zaś tyczy zarzutu z art. 5 § 2 kpk dotyczącego rozstrzygnięcia niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego dotyczących zarzutu z art. 157 § 2 kk, tj. spowodowania u pokrzywdzonego obrażeń ciała naruszających czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas nieprzekraczający 7 dni, należy przyznać rację skarżącemu, odnośnie wątpliwości dotyczących dowodu z opinii biegłego sądowego z dnia 27 lipca 2017 r. (k. 86-87). Przedmiotowa opinia nie powinna stanowić dowodu zaistnienia wskazanych u pokrzywdzonego obrażeń, została ona bowiem sporządzona jedynie w oparciu o zebraną dokumentację (akta sądowe) oraz zeznania pokrzywdzonego P. F.. Wnioski jakie zostały w opinii przestawione pozostają w sferze teorii i domysłów, nie sposób im przypisać wartości dowodowej, brak bowiem w aktach przedmiotowej sprawy dokumentacji medycznej. Opinia ta nie jest miarodajna, na jej podstawie zdaniem Sądu nie sposób było ustalić, czy oskarżony naruszył czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas nieprzekraczający 7 dni. Wobec powyższego należało rozważyć kwestię zmiany kwalifikacji prawnej czynu z art. 157 § 2 kk, i przyjąć, iż nastąpiło jedynie naruszenie nietykalności cielesnej pokrzywdzonego z art. 217 kk.

Odnosząc się natomiast do twierdzeń apelującego dotyczących mylnego ustalenia przez Sąd I instancji, iż oskarżony dopuścił się czynu z art. 157 § 2 kk, co pozwalałoby na rozważenie możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu i zastosowania art. 217 § 1 i 2 kk. Sąd Okręgowy przyjął, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 190 § 1 kk i art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Nie sposób było zgodzić się z twierdzeniami Sądu I instancji, iż oba zachowania oskarżonego, które zostały opisane w zarzucie, winny być traktowane jako odrębne czyny zabronione. Zdaniem Sądu Odwoławczego rozbicie zachowania oskarżonego na dwa czyny jest sztuczne, nie znajduje odzwierciedlenia w stanie faktycznym sprawy. Zachowanie A. A. w dniu 2 września 2016 r. należało traktować jako groźbę pozbawienia życia skierowaną w stronę P. F., której elementem były zarówno słowa oskarżonego oraz kilkukrotne potrącenie pokrzywdzonego swoim samochodem naruszając w ten sposób jego nietykalność cielesną. Trudno te działania oddzielić od siebie. Oskarżony poprzez zachowanie to niejako demonstrował sposób, w jaki miał zrealizować groźbę pozbawienia życia. Potrącenie pojazdem stanowiło dla oskarżonego formę, w jakiej pragnął on przekazywać groźbę pozbawienia życia.

W ocenie Sądu Odwoławczego ocena zgromadzonych dowodów, dokonana przez Sąd orzekający nie nosi znamion dowolności. Poza omówionymi wyżej zmianami, których skutkiem było przyjęcie i przypisanie oskarżonemu w miejsce odrębnych czynów z art. 157 § 2 kk i art. 190 § 1 kk, jednego czynu, podjętego w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i realizującego znamiona występku z art. 190 § 1 kk, nie stwierdzono tego rodzaju uchybień, które prowadziłyby do orzeczenia postulowanego przez obrońcę.

Jeśli chodzi o kwestię uchylenia przez Sąd Okręgowy w Gliwicach rozstrzygnięcia z pkt 3 zaskarżonego wyroku tj. kary łącznej grzywny, było to niezbędne w związku z przyjęciem, iż oskarżony popełnił jeden czyn zabroniony a nie dwa odrębne. Co się zaś tyczy wymiaru kary grzywny orzeczonej po zmianie przypisanych oskarżonemu czynów i uznaniu oskarżonego za winnego jednego czynu zabronionego, Sąd Okręgowy uznał, że sprawiedliwą i zarazem wystarczająco surową, będzie kara wymierzona oskarżonemu w wymiarze 40 stawek dziennych grzywny po 30 zł jedna. Sąd zważył na stopień winy oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości czynu, który wynika z działania umyślnego w zamiarze bezpośrednim, polegającego na groźbie pozbawienia życia pokrzywdzonego, ze sposobu i okoliczności działania, zaistnienia u pokrzywdzonego uzasadnionej obawy spełnienia groźby. Sąd zważył nadto na niekaralność oskarżonego, traktując ją jako okoliczność łagodzącą. Nadto kara ta będzie prawidłowo wyważoną i uwzględniającą wszystkie przesłanki wymiary kary.

W pozostałej – niezmienionej części wyrok jako słuszny utrzymany został w mocy.

Nie znajdując zatem podstaw do uwzględnienia zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego, Sąd Okręgowy, poza omówioną wyżej zmianą, w pozostałej części utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Nadto, wobec nieuwzględnienia wywiedzionej apelacji w calości, Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 złotych oraz jedną opłatę za obie instancje w kwocie 120 złotych, nie znajdując podstaw do zastosowania instytucji regulowanej w przepisie art. 624 § 1 kpk.