Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grażyna Tokarczyk

Protokolant Marzena Mocek

przy udziale -

po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2019 r.

sprawy S. S. (1) ur. (...) w B.,

syna M. i B.

obwinionego z art. 282§1 pkt 1 ustawy z dnia 26.06.1974r. - Kodeks Pracy (Dz.U. z 2016r. poz.1666) w zw. z art. 94 pkt 5 ww. ustawy, art. 171§1 ww ustawy, art. 282§1 pkt 1 ustawy z dnia 26.06.1974r. - Kodeks Pracy (Dz.U. z 2016r. poz.1666) w zw. z art. 94 pkt 5 ww. ustawy, art. 85§2 ww ustawy

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 5 listopada 2018 r. sygnatura akt II W 745/17

na mocy art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 121 § 1 kpw

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 200 (dwieście) złotych.

Transkrypcja uzasadnienia wygłoszonego

w dniu 23 kwietnia 2019 r. w sprawie VI Ka 197/19

w zakresie znaczników czasowych 00:12:13 – 00:22:39

x_ (...)_VI_Ka_197_19_305_ (...)_ (...)_ (...)_ (...)_X.mp4

****** początek tekstu

[ Przewodniczący 00:00:03.248]

Apelacjach osobista obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie. W niniejszej sprawie, gdy chodzi o stan faktyczny, nie budzi wątpliwości, że nie zapłacono pracownikowi wynagrodzenia za miesiąc listopad 2016 roku, a także ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Spornym był charakter przelanej w sierpniu 2016 roku kwoty 3.200 złotych. W tej część, wątpliwości nie budzi, że przelew dokonany na konto pracownika, opatrzony był dopiskiem pożyczka. Tego rodu przelew na konto pracownika, był dokonany jedyny. Pozostałe, były opatrzone tytułem zaliczka, co miał na uwadze Sąd I instancji, oceniając zgromadzony w sprawie dowody, a zatem wyjaśnienia obwinionego, zeznania pracownika, ale również zeznania osób działających z ramienia spółki. W tym zakresie dopiero przed Sądem w niniejszym postępowaniu obwiniony, podnosić miał okoliczność, że w istocie kwota 3.200 złotych przelana pracownikowi w sierpniu 2016 roku była kwotą zaliczki, nie pożyczki. Nawet pomimo tego, że jeszcze w listopadzie 2016 roku, kiedy podpisane zostało oświadczenie, przez niego podpisane zostało oświadczenie o tym, że to z jego polecenia nie dokonano wypłaty wynagrodzenia i ekwiwalentu, wówczas posłużono się pojęciem pożyczka, nie zaliczka. W dniu dzisiejszym obrońca podniósł okoliczność, że pracownicy mieliby nie rozróżniać pojęć pożyczka i zaliczka. Wydaje się to być przesadzonym i nieznajdującym oparcia w zasadach doświadczenia życiowego założeniem, podobnym chyba do tego, co chciałby przekazywać obwiniony w swoich wyjaśnieniach, że te 2 pojęcia miałby traktować zamiennie w sierpniu 2016 roku. Zarówno jedno jak i drugie pojęcie jest pojęciem języka nie tylko prawniczego, ale języka potocznego, jest po... są to pojęcia bardzo proste. Czynności prawne z tym związane również są czynnościami w istocie dnia codziennego każdego obywatela, niezależnie od tego, czy zatrudnianego, czy niezatrudnianego, czy zaliczka ma dotyczyć kwoty wpłaconej tytułem zakupu za jakąś rzeczy, czy tytułem wykonania przyszłej usługi. Czy pożyczka dotyczy pożyczki prywatnej, bankowej lub innego podobnego wsparcia finansowego. Zatem wykluczyć należy, żeby w ogóle można było rozważać sprawie, iż doszło do niezrozumienia, nieporozumienia, co do samego pojęcia. Zresztą powoływanie się na niezrozumienie po stronie pracowników owych pojęć, jest nietrafione, bo to przecież nie pracownik kształtował treść przelewu i jego tytułu. Przelew podchodził, pochodził od pracodawcy. Sąd przedstawiła wbrew twierdzeniom apelacji regulacje prawne, które znajdują w sprawie zastosowanie, czy raczej brak zastosowania, bo rzeczywiście pierwotnym problemem jest kwestia, czy to była zaliczka, czy to była pożyczka. Przeciwko twierdzeniu, że chodziło zaliczkę, świadczą argumenty zaprezentowane przez Sąd I instancji, które w pełni należy zaakceptować i nie ma konieczności czynienia powtórzeń w tym zakresie. Można tylko zauważyć, że w sierpniu 2016 roku nie sposób przewidzieć, żeby wówczas pracodawca udzielał zaliczki na poczet wynagrodzenia w miesiącu listopadzie. Jeżeli była to zaliczka, to spodziewać się należało, że została ona w jakiś sposób rozliczone przed listopadem 2016 roku, a to miejsca nie miało. Jeżeli chodzi o twierdzenia o brak udzielania pożyczek przez pracodawcę, to z zakresu prowadzonej działalności gospodarczej, takowa rzeczywiście nie wynika nie mniej nie było przeszkód, żeby została zawarta umowa cywilnoprawna o takim charakterze. Odmienną jest kwestia zobowiązań podatkowych w tej mierze. Można tylko też dodać dodat... dodać, że forma pisemna dla umowy pożyczki, nie była formą pod rygorem nieważności czynności prawnej, co najwyżej formą dla celów dowodowych. Tutaj jeszcze istniał dodatkowo problem, pracownik, bowiem twierdzi, że to miało być wsparcie bezzwrotne. Ku temu rzeczywiście nie sposób znaleźć poparcia w materiale dowodowym
i Sąd I instancji taką ewentualność kategorycznie odrzucił. Nie ma żadnych racjonalnych argumentów, które miałyby przemawiać za tym, że rzeczywiście chodziło o kwotę zaliczki na poczet przyszłego wynagrodzenia, zaliczki, która podlegałaby rozliczenia zaliczki, którą można by było potrącić wedle przywoływanych przez apelującego przepisów prawa. Nie budzi w sprawie wątpliwości również to, że pracownik dopuścił się przestępstwa, za które został skazany. Że chodziło o przywłaszczenie przedmiotów na szkodę pracodawcy. Jednakże potrącenie z wynagrodzenia należności z tytułu wyrządzonej szkody, jest niedopuszczalne, jeżeli nie było to połączone ze zgodą pracownika, a takiej w niniejszej sprawie nie było. I co do tego, jaka była wiedza osób prowadzących spółkę, w tym członka zarządu S. S. (1), nie może być wątpliwości, to jest jedno z podstawowych, jedną na z podstawowych zasad prawa pracy, potrąceń z wynagrodzenia czynić nie można poza ściśle wskazanymi
w ustawie przypadkami. Wbrew pozorom nie jest to tak drugorzędna okoliczności, jak wynikać by mogło z dzisiejszego wywiadu obrońcy, a zatem to, kto może być podmiotem wykroczenia przypisanego obwinionemu. Może być to kierownik zakładu pracy, główny księgowy, ale też każdy inny pracownik, który został upoważniony do działania w imieniu zakładu pracy. To, że taki pracownik, taka osoba nie musi mieć przymiotu pracodawcy, nie budzi wątpliwości w doktrynie i orzecznictwie. Jeżeli chodzi o strukturę organizacyjną omawianej spółki, w okresie objętym badaniem S. S. (1) był jednym z 2 członków zarządu spółki. Nie było, bo nie przedstawiono na to żadnych dokumentów, ścisłego podziału czynności. Na tyle ścisłego, aby działania każdego z członków zarządu, czy też innej osoby do tego powołanej, były od siebie odrębne, bowiem S. s.zaingerował, jeżeli tak chciałby to twierdzić, w samodzielność innej osoby. Czy nie było tego zakresu czynności, każdy z członków zarządu był tym samym uprawniony do współdecydowania o sprawach pracowniczych, a jeżeli tak, to w chwili, kiedy autorytarną, samodzielną decyzją S. S. (1) było niewypłacanie wynagrodzenia pracownikowi, to stał się on podmiotem wykroczenia, które zostało mu przypisane. Dlatego też apelacja nie mogła zostać uwzględniona. Gdy chodzi o rozstrzygnięcie o karze, przy uwzględnieniu charakteru na zachowania, przy uwzględnieniu okoliczności podmiotowo przedmiotowych wykroczeniach, karę tę należy uznać za wyważoną, nie zawierającą w sobie znamion rażąco niewspółmiernej surowości. Konsekwencją utrzymania wyroku w mocy, nie uwzględnienia wywiedzionego środka odwoławczego, było obciążenie obwinionego kosztami postępowania odwoławczego.

[ Koniec części 00:11:30.000]

Zatwierdzono transkrypcję dnia 06 maja 2019 roku