Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Kazimierz Cieślikowski

Protokolant Kamil Koczur

przy udziale Anny Bochenek Prokuratora Prokuratury Rejonowej w R.

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2017 r.

sprawy A. W. ur. (...) w R.

syna E. i C.

oskarżonego z art. 289§1 kk w zw. z art. 64§1 kk, art. 177§1 kk w zw. z art. 178§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 2 grudnia 2016 r. sygnatura akt VI K 187/16

na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 624 § 1 kpk

1)  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy;

2)  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. H. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3)  zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 183/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 2 grudnia 2016 r. sygn. akt VI K 187/16 Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej uznał oskarżonego A. W. za winnego popełnienia dwóch przestępstw : z art. 289 § 1 kk w związku z art. 64 § 1 kk, za które Sąd orzekł karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz przestępstwa z art. 177 § 1 kk w związku z art. 178 § 1 kk, za które Sąd orzekł karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Łącząc te kary Sąd orzekł łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 10 miesięcy, zaliczając na poczet tej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie. Na mocy art. 42 § 2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres lat 10. Na mocy art. 46 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego środek kompensacyjny zobowiązując go do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego S. K. kwoty 1050 zł. Orzekł o kosztach obrony oskarżonego z urzędu , a oskarżonego zwolnił z obowiązku poniesienia kosztów postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa.

Wyrok został zaskarżony apelacją obrońcy oskarżonego.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze za przestępstwo z art. 177 § 1 kk w związku z art. 178 § 1 kk oraz o karze łącznej. Zarzucił rozstrzygnięciu rażącą niewspółmierność orzeczonej kary w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa oraz w relacji do celów jakie kara winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania.

Domagał się zmiany wyroku poprzez orzeczenie za przestępstwo z art. 177 § 1 kk w związku z art. 178 § 1 kk kary 2 lat pozbawienia wolności, a także orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie.

Trzeba w pierwszej kolejności zauważyć, że oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w sytuacji gdy stężenie alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu wynosiło 1,31 mg/l czyli przekraczało dopuszczalne trzynastokrotnie. Już sama ta okoliczność wskazuje na konieczność orzeczenia wobec oskarżonego surowej kary za przestępstwo, za które kary w ogóle nie orzeczono, bowiem przestępstwo z art. 178a § 1 kk stało się przestępstwem współukaranym z przestępstwem, za które orzeczono karę kwestionowaną przez obrońcę oskarżonego. Niemniej o tej redukcji ocen należy pamiętać gdy orzeka się karę za przestępstwo, któremu towarzyszy inne będące czynem współukaranym. Oskarżony rażąco naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym skoro w takim stopniu nie panował nad pojazdem, iż wjechał na chodnik powodując zderzenie z innym znajdującym się tam pojazdem, a skutkiem tego wypadku były obrażenia ciała kilkuletniego dziecka. Nie były to zresztą obrażenia drobne. Pokrzywdzona została dociśnięta do muru zderzakiem samochodu, a jednym z urazów było poprzeczne złamanie kości piszczelowej prawej. Bez wątpienia dla pokrzywdzonej było to zdarzenie traumatyczne zwłaszcza gdy weźmie się pod uwagę, iż pokrzywdzona poruszała się chodnikiem, a więc w takiej strefie drogi, która jest miejscem dla pieszego bezpiecznym. Trzeba też zauważyć, że rozstrzygnięcie o karze musiało uwzględniać okoliczności charakteryzujące sylwetkę sprawcy, a w szczególności wielokrotną karalność oskarżonego. W tym stanie rzeczy kara orzeczona za przypisane oskarżonemu w punkcie 2 wyroku przestępstwo jest w ocenie Sądu Okręgowego stosunkowo łagodna, mowy być nie może o surowości tej kary, a tym bardziej rażącej surowości tej kary, a więc kary, której zaakceptować by się nie dało. Nie nosi cech rażącej niewspółmierności środek karny orzeczony w punkcie 4. Stężenie alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu, stopień naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym i wreszcie skutki wypadku nakazują uznać ten środek karny za całkowicie uzasadniony. Odnosząc się do argumentów w apelacji obrońcy oskarżonego nie sposób przyjąć, że Sąd zamierzał cele ogólnoprewencyjne przez orzeczenie kary nadmiernie surowej. Trzeba zatem stwierdzić, że stopień winy oskarżonego nie był w najmniejszym stopniu ograniczony, a stopień społecznej szkodliwości tego czynu bardzo wysoki. Bez odwoływania się zatem do celów ogólnoprewencyjnych należy stwierdzić, że zachowanie oskarżonego wymagało orzeczenia kary surowej i to surowej w takim stopniu by oskarżony zmienił swoje postępowanie i dostosował je do norm obowiązujących w społeczeństwie, w którym funkcjonuje. Symptomatyczne jest to, że wobec oskarżonego stosowano już orzekanie kar wolnościowych (kary ograniczenia wolności i kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania), a także kary pozbawienia wolności, którą odbywał w zakładzie karnym. Przypisanego mu przestępstwa dopuścił się niespełna rok po opuszczeniu zakładu karnego będąc warunkowo przedterminowo zwolnionym z reszty kary pozbawienia wolności. Nie przekonuje zatem twierdzenie obrońcy oskarżonego, że kara orzeczona w punkcie 3 w sposób ewidentny zaprzecza dyrektywom wykonania kary. Tymczasem kara ta, jak już wspomniano wyżej jest karą umiarkowanie łagodną. Co się tyczy rozstrzygnięcia o karze łącznej to także ona jest karą stosunkowo łagodną skoro Sąd orzekł tę karę na zasadzie asperacji w niewielkim tylko stopniu przekraczającą dolny próg zagrożenia. Dlatego też apelacja obrońcy oskarżonego uwzględniona nie została.