Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 54/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 21 października 2019 r. sygn. akt III K 82/19

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.Ustalenie faktów

0.0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.1.Ocena dowodów

0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, iż oskarżony B. G. (1) nie zajmował się sprawami gospodarczymi w rozumieniu art. 9 § 3 kks spółki (...) S.A. i nie był osobą odpowiedzialną za sporządzanie prawidłowych pod względem formalnym, jak i merytorycznym deklaracji podatkowych.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

To, że oskarżony jako prezes jednoosobowego zarządu nie przebywał w siedzibie (...) S.A. w G., tylko zarządzał nią z W., faktyczne dokonanie czynności koniecznych dla rozliczenia m.in. podatku VAT scedowując na inne osoby, tj. ojca J. G. (1), który miał się zajmować wypełnianiem deklaracji oraz matkę A. G., która jako pracownica spółki w jej imieniu sygnowała te deklaracje, nie mogło jeszcze powodować, że nie zajmował się sprawami gospodarczymi tego podatnika, w tym sprawa finansowymi, w rozumieniu art. 9 § 3 kks. Z normy wyrażonej w tym przepisie wynika, iż nie formuje on podstawy odpowiedzialności subsydiarnej osoby zajmującej się sprawami gospodarczymi w warunkach w tym przepisie określonych, ale wyraża klauzulę zmieniającą zakres kryminalizacji za przestępstwa lub wykroczenia skarbowe o charakterze indywidualnym, a ściślej, poszerza potencjalny krąg podmiotów czynów zabronionych określonych w Kodeksie karnym skarbowym (zob. P. Kardas, G. Łabuda, T. Razowski: Kodeks karny skarbowy. Komentarz, Warszawa 2012, s. 238-239). Stąd sprawcą mogą być nie tylko osoby reprezentujące podatnika, ale również te, które w warunkach opisanych w art. 9 § 3 kks zajmują się sprawami gospodarczymi podatnika, w szczególności finansowymi (zob. wyrok SN z dnia 7 listopada 2013 r., V KK 158/1, ONSKW 2014, nr 2 poz. 17). Zresztą zachowanie polegające na „zajmowaniu się” sprawami gospodarczymi charakteryzować się musi pewną dozą samodzielności (zob. J. Raglewski, glosa do wyroku SN z dnia 2 lipca 2002 r., IV KK 164/02..., s. 49). Osoba zajmująca się takim sprawami powinna posiadać uprawnienia do samodzielnego podejmowania decyzji i ich realizacji (zob. T. Oczkowski, glosa do wyroku SN z dnia 22 lutego 2006 r., III KK 213/05, POP 2007, z. 2, s. 115 i n.). Zajmowanie się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, objawiać się zatem powinno działaniami stanowczymi i decyzyjnymi (zob. uzasadnienie wyroku SN z dnia 22 lutego 2006 r., III KK 213/05, OSNKW 2006, nr 5, poz. 45). Od zajmowania się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, odróżniać należy zatem czynności wykonywane przez osoby pozbawione samodzielności, w szczególności zaś osoby wykonujące wyłącznie czynności techniczno-wykonawcze (zob. L. Wilk, Przedmiot ochrony art. 79 kodeksu karnego skarbowego, Prok. i Pr. 2004, nr 9, s. 100 i n.). Z zeznań matki oskarżonego wynikało natomiast, iż nie była ona w żadnym razie decyzyjną i samodzielną w kwestii rozliczeń VAT-owskich, choć swym podpisem autoryzowała treść składanych przedmiotowych korekt deklaracji VAT-7K. Nie sposób też uwierzyć, by za taką osobę mógł uchodzić ojciec oskarżonego, który faktycznie miał kreować treść tych deklaracji, kiedy już ich nie sygnował, jednocześnie nie był on zatrudnionym w spółce, nie pełnił w niej żadnych funkcji związanych z zarządzaniem, był bowiem tylko Przewodniczącym Rady Nadzorczej, nie zostało też na piśmie wykazanym, by został ustanowiony pełnomocnikiem upoważnionym do podejmowania określonych czynności w tym zakresie. „Rodzinny” charakter spółki nie wystarczał, żeby można było wnioskować przeciwnie, kiedy był to wcześniej podmiot notowany na rynku (...), a zatem i zobligowany do przejrzystości w funkcjonowaniu. Przez B. G. (2) zostało natomiast wręcz przyznanym, że jego ojciec, podobnie jak matka, nie miał wystarczających kwalifikacji, żeby dokonywać rozliczeń VAT-owskich, a aktywność obojga rodziców na tym polu związana była z zakończeniem współpracy przez spółkę z profesjonalnym biurem rachunkowym oraz nieobecnością ich syna w G.. W tych warunkach, nawet jednak gdyby przyjąć, że ojciec oskarżonego zajmował się sprawami gospodarczymi (...) S.A., nie powodowałoby to, że tymi sprawami z pewnej oddali nie zajmował się również oskarżony jako prezes jednoosobowego zarządu poprzez wydawanie stosownych dyspozycji podległym sobie osobom, w tym wypadku przede wszystkim matce, która jako pracownica spółki, nie będąc decyzyjną i samodzielną, formalnie brała jednak na siebie odpowiedzialność za treść składanych przedmiotowych deklaracji, co więcej czyniła to powołując się na reprezentację tego podmiotu. W świetle zasad logiki i wskazań doświadczenia życiowego musi być przecież oczywistym, iż nie mogła tak postępować samowolnie, bez porozumienia i akceptacji ze strony zarządu. Skoro zaś zarząd spółki prowadzi sprawy spółki, a pracami zarządu kieruje jego prezes, to jeżeli nie powierzono spraw spółki jako podatnika podatku VAT innemu członkowi zarządu lub kierownikowi innej komórki organizacyjnej tej firmy, prezes zarządu spółki jest tą osobą, która zawsze zajmuje się jej sprawami gospodarczymi w powyższym zakresie (zob. wyrok SN z dnia 2 lipca 2002 r., II KK 164/02, OSNKW 2002, nr 11-12, poz. 106). Z przyczyn wyżej wskazanych o takim powierzeniu mowy być nie mogło. Zatem nawet faktyczne uczestniczenie w rozliczeniach VAT-owskich podatnika ojca prezesa jednoosobowego zarządu tego podmiotu będącego osobą prawną, nie mogło powodować w podanych okolicznościach, iż statusu osoby zajmującej się w podanym zakresie sprawami gospodarczymi z mocy prawa nie posiadał owy zarządca, czyli oskarżony.

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak w sekcji 5.3.1.4.1.

3.2.

obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i kształtowanie przekonania o braku winy na podstawie ujawnionych na rozprawie dowodów skutkujących uznaniem, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie czynu, podczas gdy zebrany materiał dowodowy przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uzasadniał twierdzenie, że oskarżony popełnił przypisane mu czyny.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy rzeczywiście zbyt daleko idące wnioski wysnuł z wyjaśnień oskarżonego i zeznań jego matki co do roli jaką pełnił J. G. (2) w procesie rozliczeń VAT-owskich. Nie uwzględnił w tym zakresie funkcji, jaką popełnił oskarżony w spółce. Przecenił znaczenie jego nieobecności w G. w kontekście zakresu spraw spółki, którymi na co dzień i bezpośrednio się zajmował w W., zapominając, że wcześniej nie zdecydował się zapewnić jej fachowej obsługi księgowej i poprzestał na tym, że kwestie te pozostały faktycznie w zakresie aktywności osób niemających ku temu odpowiednich kwalifikacji, więcej nawet jednej z nich kompletnie niesamodzielnej i niedecyzyjnej pozwolił formalnie występować wobec organu podatkowego w imieniu zarządzanej jednoosobowo spółki. W konsekwencji rzeczywiście nie docenił Sąd Rejonowy, iż niedługi czas później, pomimo bytności poza G., to właśnie oskarżony jako prezes Zarządu reprezentował spółką wobec kontrolującego ją urzędu skarbowego, dostarczał wymagane dokumenty, udzielał informacji. Ojciec oskarżonego wówczas jeszcze żył, co więcej dalej był Przewodniczącym Rady Nadzorczej. Nic natomiast nie wskazuje, żeby został w jakikolwiek sposób umocowany do reprezentacji spółki w toku rzeczonej kontroli.

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak w sekcji 5.3.1.4.1.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

w całości, tj. rozstrzygnięcie uniewinniające oskarżonego od obu zarzucanych mu przestępstw skarbowych oraz determinowane jego treścią rozstrzygnięcie o kosztach procesu.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Wbrew ustaleniom Sądu Rejonowego oskarżony jest podmiotem zdatnym ponosić odpowiedzialność karną skarbową jako osoba zajmująca się sprawami gospodarczymi podatnika - (...) S.A. z/s w G.. Był przez cały czas funkcjonowania spółki prezesem jej jednoosobowego zarządu.

Oskarżony odpowiadał za złożenie określonej treści korekt deklaracji VAT-7K za II i III kwartał 2013 r., nawet jeśli własnoręcznie ich nie wykreował, również ich nie sygnował, jak też osobiście nie dostarczył do właściwego urzędu skarbowego. Posłużył się do tego jedynie innymi osobami, które wykonały w tym zakresie określone zadania . Czynność złożenia na gruncie art. 56 § 2 kks nie może być natomiast pojmowana jako wyłącznie fizyczne przekazanie deklaracji uprawnionemu organowi, aczkolwiek stanowi ono jego końcowy akt. Chodzi natomiast o całe spektrum aktywności, które prowadzą do sporządzenia deklaracji, nadania jej ostatecznej treści wykazującej jaki podatek zostaje zadeklarowany do zapłaty za dany okres, ewentualnie w jakiej kwocie powinien być zwrócony, względnie przeniesiony do rozliczenia na następny okres.

Oskarżony musiał przy tym przewidywać, iż w składanych korektach deklaracji VAT-7K podana zostanie nieprawda. Zostało przecież przez niego przyznanym, że po rezygnacji profesjonalnego biura rachunkowego z obsługi zarządzanej przez niego spółki zadania związane z rozliczaniem podatku VAT scedował faktycznie na osoby niemające ku temu odpowiednich kwalifikacji. W konsekwencji musiał się godzić, że efektem ich pracy będą stwierdzone nieprawidłowości. Jak się okazało niemalże w całości były pokłosiem niezastosowania wynikającego z obowiązującego od 1 stycznia 2013 r. nowego rozwiązania tzw. mechanizmu „ulgi na złe długi”, który z jednej strony umożliwia dostawcy (usługodawcy) skorygowanie podstawy opodatkowania i VAT należnego w sytuacji, w której nie otrzymał on od nabywcy zapłaty za zrealizowane świadczenia, a z drugiej strony nakłada na nabywcę towarów lub usług obowiązek skorygowania VAT naliczonego – jeżeli ten nie uregulował całości bądź części ceny za nabyte świadczenia. Obowiązek dokonania przez dłużnika korekty odliczonej kwoty podatku naliczonego został od 1 stycznia 2013 r. uniezależniony od uprzedniego zawiadomienia dokonanego przez wierzyciela o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie określonego opóźnienia w zapłacie i upływu określonego czasu na uregulowanie zadłużenia od otrzymania tego zawiadomienia. Wprowadzono natomiast automatyzm, dla zastosowania którego istotnym był już tylko upływ w danym okresie rozliczeniowym 150 dni od dnia terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze (art. 89b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku o towarów i usług; dalej: ustawa o VAT). Poza tym wartym dostrzeżenia musiało być, że brak dokonania owej korekty odliczonych kwot podatku wynikających z niezapłaconych przez (...) faktur korzystniej kształtował sytuację tej spółki na potrzeby starania się o ogłoszenie jej upadłości. Przynajmniej pomniejszał jej zobowiązania publicznoprawne, a tym samym dawał potencjalnie większe szanse na pozytywną decyzję w przedmiocie upadłości. Wpisywałby się zatem logicznie również w aktywność spółki na tym polu, nie wspominając wcześniejszych starań o jej kapitałowe dofinansowanie przez inwestora, który nawet miał już dokonywać tzw. due diligence, czyli poddania przedsiębiorstwa spółki dogłębnej analizie w celu wyceny. Stąd w ocenie Sądu odwoławczego uprawnionym jest twierdzić w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, że oskarżony co najmniej z zamiarem ewentualnym poprzez złożenie podających nieprawdę korekt deklaracji VAT-7K za II i III kwartał 2013 r. naraził na uszczuplenie podatek VAT.

W związku z rozliczeniem VAT-owskim za III kwartał 2013 r. nie doszło do przedawnienia karalności czynu zarzucanego oskarżonemu. Sąd Rejonowy wyrażając pogląd, że mielibyśmy co najwyżej do czynienia z wykroczeniem skarbowym z art. 56 § 3 kks z uwagi na nieprzekroczenie ustawowego progu wysokości należności publicznoprawnej narażonej na uszczuplenie, nie dostrzegł, iż owego narażenia nie sposób wiązać li tylko z niewykazaniem podatku do zapłaty w kwocie 490 złotych. Przecież miast tego wykazano nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy na poziomie aż 51.340 złotych ewidentnie wykraczającą poza ustawy próg, a więc pięciokrotność minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w 2013 r.. Narażenie na uszczuplenie należności publicznoprawnej to zaś spowodowanie konkretnego niebezpieczeństwa takiego uszczuplenia, co oznacza, iż zaistnienie uszczerbku finansowego jest wysoce prawdopodobne, choć nie musi nastąpić (art. 53 § 28 kks). Należność publicznoprawna uszczuplona to z kolei wyrażona liczbowo kwota pieniężna, od której uiszczenia lub zadeklarowania uiszczenia w całości lub w części osoba zobowiązana uchyliła się i w rzeczywistości ten uszczerbek finansowy nastąpił (art. 53 § 27 kks). Wykazanie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w kolejnych okresach uprawniałoby natomiast podatnika do obniżenia podatku należnego za następne okresy (art. 87 ust. 1 ustawy o VAT), a tym samym mogło pomniejszać o wielkość tego obniżenia wysokość podatku do zapłaty za te kolejne okresy. W tym wyrażało się ryzyko uszczerbku finansowego. Było ono przy tym konkretne i wysoce prawdopodobne, co musiał determinować przedstawiony mechanizm obowiązujący w rozliczeniach VAT-owskich opartych na samoobliczeniu podatku przez podatnika. Mógłby on bowiem zadeklarować niższy podatek do zapłaty z powołaniem się już tylko na treść rozliczenia za wcześniejszy okres. Stąd bez znaczenia dla stwierdzenia owego poziomu niebezpieczeństwa odpowiedniego zaniżenia podatku VAT za kolejne okresy musiał mieć fakt, iż na moment złożenia korekty deklaracji VAT-7K za III kwartał 2013 r. spółka (...) oczekiwać miała na rozpoznanie wniosku o ogłoszenie upadłości, względnie tego rodzaju staranie okazałoby się nieskutecznym z powodu braku wystarczającego majątku na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego. Do czasu wykreślenia z Krajowego Rejestru Sądowego mogłaby bowiem pozostawać czynnym podatnikiem podatku VAT uprawnionym do dokonywania czynności opodatkowanych tym podatkiem (art. 15 ust. 1 ustawy o VAT). Tymczasem takie wykreślenie nastąpiło dopiero 20 maja 2017 r..

Zarzucane oskarżonemu podanie nieprawdy w korektach deklaracji VAT-owskich za II i III kwartał 2013 r. złożonych 10 grudnia 2013 r. skutkujące w każdym wypadku narażeniem na uszczuplenie podatku od towarów i usług małej wartości (poprzez wykazanie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w kwotach odpowiednio 45.141 złotych i 51.340 złotych, miast wykazania kwot podatku podlegającego wpłacie do urzędu skarbowego w kwotach odpowiednio 20.770 złotych i 490 złotych) musi być z kolei uznane za czyny ewidentnie społecznie szkodliwe w stopniu większym, niż znikomy.

Oskarżony z uwagi na okoliczności popełnienia zarzucanych przestępstw skarbowych, a także postawę w toku postępowania, nawet jeśli uprzednio nie był karany, ze względów szczególno i indywidualnoprewencyjnych nie zasługiwał na dobrodziejstwo instytucji warunkowego umorzenia postępowania.

Z oczywistych względów nie zostały również spełnione warunki udzielenia zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności.

W wyniku usunięcia podniesionego uchybienia stanowiącego jedną z podstaw odwoławczych określonych w art. 438 pkt 1-3 kpk zostało zatem stwierdzonym, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego (zob. uchwałę 7 sędziów SN z dnia 20 września 2018 r., I KZP 10/18, LEX nr 2549482). Sąd odwoławczy nie może natomiast skazać oskarżonego, którego Sąd I instancji uniewinnił, co wynika z zakazu ne peius z art. 454 § 1 kpk stanowiącego zgodnie z art. 437 § 2 zd. 2 kpk jeden z trzech enumeratywnie określonych warunków pozwalających sądowi odwoławczemu na uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.PODPIS

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Naczelnik (...)Urzędu Skarbowego w G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu dwóch przestępstw skarbowych z art. 56 § 2 kks w zw. z art. 9 § 3 kks, a w konsekwencji obciążenie Skarbu Państwa kosztami procesu, w tym wydatkami oskarżonego na ustanowienie obrońcy

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana