Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

POSTANOWIENIE

Dnia 17 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący-Sędzia: SO Leszek Dąbek (spr.)

Sędziowie: SO Barbara Braziewicz

SO Marcin Rak

po rozpoznaniu w dniu 17 września 2015 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym sprawy

z powództwa J. P.

przeciwko A. F.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

na skutek zażalenia powoda

na postanowienie Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 18 marca 2015 r., sygn. akt I C 273/15

postanawia:

oddalić zażalenie.

SSO Marcin Rak SSO Leszek Dąbek SSO Barbara Braziewicz

Sygn. akt III Cz 1110/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Zabrzu w postanowieniu z dnia 18 03 2015r. oddalił wniosek powoda J. P. o udzielenie mu zabezpieczenia powództwa

przez zawieszenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Z. M. K. w sprawie o sygn. akt Km 67755/13, uznając, że powód nie uprawdopodobnił roszczenia.

Orzeczenie zaskarżył powód J. P. , który wnosił o jego zmianę przez zawieszenie postępowania egzekucyjnego do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia powództwa przeciwegzekucyjnego oraz zasądzenie na jego rzecz od pozwanej zwrotu kosztów postępowania.

Zarzucił, że przy ferowaniu postanowienia naruszono regulacje:

-

art. 513 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że powód nie uprawdo-podobnił roszczenia m.in., wobec braku wzajemności wierzytelności koniecznej przy potrąceniu, podczas gdy wskazany przepis upoważnia powoda do dokona-nia potrącenia względem pozwanej;

-

art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c. poprzez jego niesłuszne zastosowanie i uznanie,

że powód dąży do badania słuszności, a w konsekwencji do wzruszenia prawomocnego orzeczenia Sądu oraz poprzez jego niewłaściwą wykładnię
i uznanie, że w powództwie przeciwegzekucyjnym nie można podnosić zarzutów dotyczących uchybień formalnych postępowania klauzulowego;

-

art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie do kwestii prawomocnego skazania K. F. za szereg przestępstw na szkodę powoda;

-

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego uznanie, że przestępstwa na szkodę powoda nie przeczą możliwości istnienia legalnych pożyczek między nim a powodem;

-

art. 96 pkt 1 i art. 88 prawo o notariacie w zw. z art. 788 § 1 k.p.c. poprzez ich niewłaściwa wykładnię i uznanie, że urzędowe poświadczenie podpisów
w umowie przelewu wierzytelności może być dokonane w taki sposób, że notariusz poświadczy, ze dana osoba uznaje podpis za własny – podczas gdy notariusz powinien zaświadczyć własnoręczność podpisu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zasadność powództwa przewidzianego w art. 840 k.p.c. i co za tym idzie także zasadność wniosku powoda o udzielenie mu zabezpieczenia (art. 730 ¹ § 1 k.p.c) uzależniona jest od uprawdopodobnienia przez powoda spełnienia się przewidzianych

w tym przepisie przesłanek pozbawienia wykonalności przedmiotowego tytułu wykonawczego

Skarżący podnosząc w pozwie, iż nie doszło do skutecznego nabycia przez A. F. wierzytelności leżącej u podstaw wydania tytułu wykonawczego,

gdyż podpisy pod zawartą przez nią z K. F. umową cesji nie zostały urzędowo poświadczone oraz że zgodnie z prawomocnym wyrokiem karnym wydanym w dniu 2013r. w sprawie o sygn. akt II K 208/09 nie doszło do zawarcia pomiędzy powodem a K. F. umowy pożyczki stanowiącej źródło wierzytelności objętej tytułem wykonawczym, w istocie odpowiednio kwestionuje formalną prawidłowość wydanego w sprawie o sygn. akt I Co 100/14 postanowienia o nadaniu na rzecz pozwanej klauzuli wykonalności prawomocnemu wyrokowi zaocznemu z dnia 15 12 2005r. (nie kwestionuje skuteczności samej umowy cesji tylko formalną wadliwość postanowienia) oraz prawidłowość tego wyroku.

Żadna z tych okoliczności nie jest jednak objęta przywołaną na wstępie regulacją art. 840 k.p.c., przez co nie mogą one w świetle regulacji art. 730 ¹ § 1 k.p.c. stanowić podstawy udzielenia żądnego przez skarżącego zabezpieczenia (powód formalną wadliwość postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności powinien zwalczać w drodze – dostosowanego do tego – zażalenia, uchwała SN z 17 04 1985r. III CZP 14/85, OSNCP 1985r. nr 12, poz. 192; a zasadność roszczenia stwierdzonego orzeczeniem sądowym może być rozpatrywana tylko na podstawie zdarzeń, które nastą-piły po wydaniu orzeczenia sądowego, nie może być zatem oparte na zarzutach poprzedzających jego wydanie).

Trafnie natomiast zażalenie podnosi, iż przy ferowaniu zaskarżonego orzeczenia umknęło uwadze Sądu pierwszej instancji, iż zmiana wierzyciela sama

w sobie nie wyłącza skuteczności potrącenia przez dłużnika ze zbytej wierzytelności przysługującej mu względem zbywcy wierzytelności.

Dłużnik może bowiem z przelanej wierzytelności potrącić wierzytelność, która mu przysługuje względem zbywcy, chociażby stała się ona wymagalna dopiero

po otrzymaniu przez dłużnika zawiadomienia o przelewie (art. 513 § 2 zd. 1 k.p.c.),

z tym jednak, że nie dotyczy to wypadku, gdy wierzytelność przysługująca względem zbywcy stała się wymagalna później niż wierzytelność będąca przedmiotem przelewu (art. 513 § 2 zd. 2 k.p.c.),.

W toku postępowania jednak nie uprawdopodobniono, że wierzytelności zsądzone w wyroku karnym wydanym w dniu 5 03 2013r. były już wymagalne w chwili kiedy wymagalne stały się wierzytelności stanowiąca źródło świadczeń zasądzonych w wyroku zaocznym wydanym w dniu 15 12 2005r. (Przedstawione przez skarżącego do potrącenia wierzytelności zostały zasądzone w wyroku karnym wydanym w dniu 5 03 2013r., tj. już po wydaniu w dniu 15 12 2005r. wyroku zaocznego, z czym związane jest domniemanie faktyczne iż zasądzone w nim świadczenia wynikały z wierzytelności wymagalnej już przed tą datą).

Dlatego w materiale sprawy nie sposób uznać, iż wierzytelności stanowiące źródło świadczeń zasądzonych we wskazanym wyroku karnym zostały skutecznie potrącone przez powoda z wierzytelności objętych tytułem wykonawczym, przez co również z tego powodu roszczenie powoda nie zostało uprawdopodobnione w rozumieniu regulacji art. 730 ¹ § 1 k.p.c.

W połączeniu z powyższym wniosek skarżącego o udzielenia mu zabezpieczenia był zatem bezzasadny, co pomimo częściowo odmiennego uzasadnienia ostatecznie znalazło prawidło odzwierciedlenie w zaskarżonym postanowieniu i zażalenie jest bezzasadne.

Reasumując, zaskarżone postanowienie odpowiada prawu i dlatego zażalenie powoda jako bezzasadne oddalono w oparciu o regulację art. 385 k.p.c.
w związku z art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c.

SSO Marcin Rak SSO Leszek Dąbek SSO Barbara Braziewicz