Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

POSTANOWIENIE

Dnia 24 marca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Leszek Dąbek

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2020 r. w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. L.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

o zapłatę

na skutek zażalenia powoda

na postanowienie Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 22 maja 2019 r., sygn. akt I C 1114/19

postanawia:

oddalić zażalenie.

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Cz 908/19

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej w postanowieniu z dnia 22 05 2019r. stwierdził, że jest niewłaściwy miejscowo i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu Katowice-Zachód w Katowicach, gdyż pozwana posiada siedzibę w okręgu jego właściwości miejscowej (art. 30 k.p.c.).

Orzeczenie zaskarżył powód M. L. , który wniósł o jego „ zmianę i oddalenie zarzutu niewłaściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej zgłoszoną przez pozwaną” oraz o „ zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych”.

Zarzucił, że przy ferowaniu zaskarżonego orzeczenia naruszono regulację art. 30 i 34 k.p.c. w zw. z art. 454 § 1 k.c. poprzez ich błędną wykładnię.

W uzasadnieniu zażalenia podnosił, że art. 34 k.p.c. nie może być zawężany do stosunku kontraktowego głównego regulującego wzajemne prawa i obowiązki stron, a nie do stosunków kontraktowych zawieranych przy okazji zawarcia umowy głównej. Wskazywał, że przedmiotem sprawy jest zwrot zwaloryzowanej kaucji, więc realizacja i wykonanie części umowy (tj. porozumienia kaucyjnego).

Pozwana Ś.- (...) Spółka Mieszkaniowa spółka

z ograniczoną odpowiedzialnością w K. wniosła o oddalenie zażalenia oraz o zasądzenie na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Podnosiła, że wbrew twierdzeniu powoda, w sprawie o zwrotu zwaloryzowanej kaucji nie ma zastosowania art. 34 k.p.c..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powód dochodzi w sprawie od pozwanej zapłaty zwaloryzowanej kaucji mieszkaniowej, uiszczonej przez jego poprzedników prawnych H. i M. G. przy zawarciu przez nich w dniu 23 03 1981r. z poprzednikiem prawnym pozwanej Kopalnią (...) w K. umowy najmu lokalu mieszkalnego położonego w K. przy ul. (...).

Powód wnosząc pozew do Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej - wbrew dyrektywie zawartej w art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c. – nie przytoczył żadnych okoliczności uzasadniających przemienną właściwość miejscową tego Sąd i nie wynikało to wprost z dołączonych do pozwu dokumentów.

Zgodnie o utrwalonym poglądem Sądu Najwyższego wadliwość ta nie podlega usunięciu przy zastosowaniu regulacji art. 130 k.p.c.,

lecz na skutek wniesienia przez pozwaną zarzutów powinna skutkować przekazaniem sprawy do sądu ogólnej właściwości miejscowej (W orzecznictwie przyjmuje się, że celem przepisów o właściwości przemiennej jest ułatwienie uprawnionemu dochodzenia roszczeń przez stworzenie mu jak najdogodniejszego dostępu do sądu (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 1995 r., II CZP 148/94, OSNCP 1995, nr 4, poz. 61), zauważyć jednak trzeba, że w polskim procesie cywilnym obowiązuje zasada kierowania pozwu do sądu pierwszej instancji, w którego okręgu pozwany ma siedzibę lub miejsce zamieszkania ( art. 27 k.p.c.), natomiast regulacja dotycząca właściwości przemiennej ma charakter szczególny. Już w literaturze przedwojennej podkreślano, że skorzystanie z wyjątku nakłada na zainteresowanego powoda konieczność poniesienia określonego "ciężaru procesowego", tj. przytoczenia przede wszystkim okoliczności faktycznych dotyczących nie tylko stosowania prawa materialnego, ale i procesowego, w tym uzasadniających właściwość sądu. Jeżeli powód nie wypełnia tego obowiązku, powinien ponieść odpowiednie skutki, a więc także ten, że sprawa zostanie przekazana do sądu według właściwości ogólnej - uchwała SN z dnia 21 11 2006r. w sprawie o sygn. akt III CZP 101/06 - OSNC 2007/7-8/103, Prok.i Pr.-wkł. (...), Biul.SN 2006/11/12; uchwała SN z dnia 9 06 2005r. w sprawie o sygn. akt III CZP 28/05 - OSNC 2006/4/61, Prok.i Pr.-wkł. 2006/3/30, Biul.SN 2005/6/8, M.Prawn. 2006/5/255;).

Dlatego ostatecznie Sąd Rejonowy – na skutek podniesionego przez pozwaną zarzutu – prawidłowo zastosował regulację art. 30 k.p.c. i zgodnie z wyznaczoną w nim ogólną właściwością miejscową – w oparciu o regulację art. 200 k.p.c. stwierdził swą niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu Katowice-Zachód w Katowicach, w którego okręgu właściwości miejscowej pozwana ma swoją siedzibę (wbrew temu, co przyjął Sąd Rejonowy dla ustalenia sądu miejscowo właściwego dla rozpoznania sprawy nie ma żadnego znaczenia fakt, że powód dochodzi zwaloryzowanego świadczenia – art. 358 ¹ § 3 k.c. – gdyż decyduje o tym wyłącznie źródło jego pochodzenia) .

Niezależnie od tego w orzeczeniu z dnia 4 października 1935 r., C.III. 343/35 (Zb. Orz. 1936, nr 7, poz. 263), Sąd Najwyższy przyjął,

że „ przez roszczenia wynikające z najmu należy rozumieć nie tylko

te roszczenia, które wynikają z umowy najmu lub z przepisów ustawy

o najmie, lecz wszelkie roszczenia, które z używaniem najętej rzeczy mają bezpośredni związek” (por. także orzeczenie SN z dnia 19 października 1936 r., C.III. 517/36, Zb. Orz. 1937, nr 6, poz. 216) - w tym także dochodzone roszczenie.

Tym samym przy ustalaniu właściwości miejscowej sądu pierwszej instancji może mieć także zastosowanie regulacja art. 37 k.p.c., regulująca właściwość przemienną dla wskazanych powyżej roszczeń,

co ze względu na miejsce położenia wynajętego lokalu, dodatkowo przemawia za przekazaniem mu sprawy do rozpoznania.

Znalazło to ostatecznie prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym orzeczeniu, a to czyni zażalenie bezzasadnym w rozumieniu art. 385 k.p.c. w związku z art. 397 § 3 k.p.c., co z mocy zawartej w nim regulacji prowadziło do jego oddalenia.

Reasumując zaskarżone orzeczenie odpowiada prawu i dlatego zażalenie powoda jako bezzasadne oddalono w oparciu o regulację art. 385 k.p.c. w związku z art. 397 § 3 k.p.c.

SSO Leszek Dąbek