Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

POSTANOWIENIE

Dnia 6 sierpnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący-Sędzia: SO Andrzej Dyrda

Sędziowie: SO Henryk Brzyżkiewicz

SO Artur Żymełka

po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2019 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku wierzyciela (...) w W.

przeciwko S. S.

o nadanie klauzuli wykonalności na rzecz następcy prawnego wierzyciela

na skutek zażalenia wierzyciela

na postanowienie Sądu Rejonowego w (...)

z dnia 10 grudnia 2018 r., sygn. akt I Co 2003/18

postanawia:

uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Sądowi Rejonowemu w (...) do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego.

SSO Artur Żymełka SSO Andrzej Dyrda SSO Henryk Brzyżkiewicz

Sygn. akt III Cz 372/19

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy oddalił wniosek złożony przez (...) w W. przyjmując, że wnioskodawca nie wykazał przejścia uprawnień w sposób wymagany przez art. 788 § 1 k.p.c.

Zażalenie na to postanowienie wniósł wierzyciel (...) w W., domagając się jego zmiany i nadania klauzuli wykonalności na rzecz wnioskodawcy ewentualnie uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz zasądzenia kosztów postępowania zażaleniowego na rzecz wnioskodawcy.

Zarzucił naruszenie przez Sąd:

a)  art. 788 k.p.c. poprzez brak należytego i indywidualnego rozpatrzenia niniejszego wniosku i oparcie się na dotychczas wydawanych przez tut. sąd rozstrzygnięciach, bez analizy przedmiotowego wniosku w zakresie nowych twierdzeń i dowodów,

b)  art. 788 k.p.c. poprzez jego błędne zastosowanie i przekroczenie kognicji sądu, co do zakresu badania przez sąd dokumentów złożonych we wniosku i w konsekwencji badanie czy istotnie doszło do skutecznego przelewu wierzytelności na mocy Umowy sprzedaży wierzytelności nr (...) z dnia 19 grudnia 2016r., w sytuacji gdy w ramach postępowania określonego w art. 788 kpe sąd uprawniony jest jedynie do formalnej analizy dokumentów;

c)  art. 65 k.c. w zw. z art. 244 § 1 k.p.c. w zw. z art. 788 § 1 k.p.c. poprzez błędne uznanie, iż notarialny wyciąg z załącznika do umowy sprzedaży z dnia 19 grudnia 2016r. nie odpowiada wymaganiom formalnym wynikającym z art. 788 kpc podczas gdy zgodnie z treścią umowy sprzedaży z dnia 19 grudnia 2016r. załączniki stanowią integralną część umowy sprzedaży z dnia 19 grudnia 2016r., zatem poświadczenie notarialne odnosi się do podpisów złożonych pod ww. umową sprzedaży oraz pod wymienionymi w jej treści załącznikami, co pośrednio poświadcza sporządzony przez notariusza wyciąg z załącznika

d)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodu lub jego pominięcie w postaci umów o ustanowieniu Administratora Z., z których jednoznacznie wynikało uprawnienia Administratora do przeniesienia wierzytelności na rzecz wnioskodawcy, art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodu w postaniu Porozumienia z 10 kwietnia 2017r., co skutkowało błędnym ustaleniem iż wnioskodawca nie wykazał, że Administrator Z. uprawniony był do dochodzenia należności z przejętego na własność przedmiotu zastawu, a więc i dokonania przelewu wierzytelności na rzecz wnioskodawcy; a w konsekwencji naruszenie: art. 788§ 1 k.p.c. poprzez błędne uznanie, iż wnioskodawca nie wykazał, że jest następcą prawnym pierwotnego wierzyciela, tj. (...) w W., co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia iż wnioskodawca nie nabył wierzytelności względem dłużnika.

Na tych podstawach wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia w całości i nadanie klauzuli na rzecz Wnioskodawcy, ewentualnie uchylenie zaskarżonego postanowienia, a także zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego oraz klauzulowego na rzecz Wnioskodawcy według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zasadą jest, że postępowanie cywilne wszczyna się z inicjatywy stron. Wyjątkiem, zawsze wskazanym przez przepisy szczególne, jest wszczęcie postępowania z urzędu. Reguła ta odnosi się również do postępowania klauzulowego prowadzonego, co do zasady, na wniosek (por. (...) k.p.c.). Taki wniosek musi spełniać wymagania formalne.

Zgodnie z art. 126 § 1 pkt 4 k.p.c. każde pismo procesowe powinno zawierać podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika. W przypadku gdy pismo procesowe takiego elementu nie zawiera należy wdrożyć postępowanie naprawcze na podstawie art. 130 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c.

Wymaganie podpisania pisma służy identyfikacji i ocenie legitymacji podmiotu je wnoszącego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, zgodnie z którym podpis na dokumencie nie musi być czytelny; wystarczy, że zostanie złożony w formie zwykle używanej przez sygnatariusza (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 26 listopada 2014 r., sygn. akt III CZ 48/14, Lex 1628932 i przywołane tamże orzecznictwo wskazujące na to, że określony znak pisarski użyty w roli podpisu musi umożliwiać identyfikację osoby, od której pochodzi, a więc wykazywać cechy indywidualne i powtarzalne). Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z 30 grudnia 1993 r. (sygn. akt III CZP 146/93, OSNC 1994/5/94) podkreślił, że podpis ma stanowić napisane nazwisko, choć niekoniecznie musi być ono czytelne.

Biorąc pod uwagę powyższe nie można, za spełniający oznaczone w orzecznictwie wymogi, uznać znaku graficznego, który znalazł się na wniosku. Nieczytelny znak graficzny widnieje na wniosku (także na dokumentacji do niego załączonej widnieją podobne znaki),
a to nie pozwala na identyfikację osoby, która go złożyła. Konstrukcja tego znaku graficznego rodzi wątpliwości co do osoby składającej podpis, bowiem nie stanowi nazwiska, nawet nieczytelnego lub niepełnego (jest to jednoelementowy znak graficzny niewskazujący odzwierciedlenia jakichkolwiek liter). Dodatkowo w sposób oczywisty różni się od podpisu pełnomocnika wnioskodawczyni złożonego, po wezwaniu do usunięcia braków formalnych, pod zażaleniem. Nie stanowi spełnienia wyżej opisanych wymogów złożenie tych znaków graficznych przy nadrukowanym na dokumencie imieniu i nazwisku występującego w sprawie pełnomocnika. W konsekwencji takie pismo obarczone jest brakiem formalnym w postaci braku podpisu.

Sąd Rejonowy nie zbadał wniosku pod kątem istnienia podpisu w kategoriach opisanych powyżej, nie zauważył bowiem tego braku formalnego. Niepodpisany wniosek nie może zaś otrzymać prawidłowego biegu. Nie może też być uznany za skutecznie złożony. Usunięcie takiego braku formalnego może zaś nastąpić w oparciu o regulację art. 130 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c., ale jedynie w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z 3 grudnia 2015 r., sygn. akt III CZP 93/15, Lex 1954239). W ten sposób Sąd Rejonowy nie rozpoznał istoty sprawy, gdyż wniosek inicjujący postępowanie zawiera brak formalny, a co za tym idzie nie można mu było nadać prawidłowego biegu, bez usunięcia tej wadliwości.

Dlatego też zażalenie okazało się skuteczne, aczkolwiek nie z przyczyn w nim wskazanych.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. w związku z art. 397 § 1 i 2 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. oraz art. 13 § 2 k.p.c., należało orzec jak w sentencji.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy należy podjąć czynności mające na celu usunięcie braków formalnych złożonego wniosku, a dopiero po ich usunięciu będzie można przystąpić do merytorycznego rozpoznania sprawy.

SSO Artur Żymełka SSO Andrzej Dyrda SSO Henryk Brzyżkiewicz