Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2022 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Leszek Dąbek

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2022 r. w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Zarząd (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Z.

przeciwko K. D., A. O. i P. G.

o eksmisję

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 10 września 2020 r., sygn. akt I C 540/19

1.  prostuje w punkcie 4 sentencji zaskarżonego wyroku oczywistą niedokładność w ten sposób, że zamiast wadliwego wyrzeczenia „odstępuje od obciążania pozwanych kosztami procesu” wpisać prawidłowe „nie obciąża pozwanych kosztami procesu”;

2.  oddala apelację;

3.  nie obciąża pozwanej kosztami postępowania odwoławczego;

4.  przyznaje radcy prawnemu B. Ł. od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Zabrzu kwotę 110,70 zł (sto dziesięć złotych siedemdziesiąt groszy), w tym podatek od towarów i usług w kwocie 20,70 zł (dwadzieścia złotych siedemdziesiąt groszy), z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 1383/20

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Zabrzu w wyroku z dnia 10 09 2020r. nakazał pozwanym K. D., A. O. i P. G. opróżnić

i wydać powódce Zarządowi (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. lokal mieszkalny położony w Z. przy ulicy (...), oddalił powództwo w pozostałej części, ustalił, że pozwanym nie przysługuje prawo do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, wskazał, że w stosunku do pozwanego P. G. wyrok jest zaoczny

i nadał mu w tej części rygor natychmiastowej wykonalności, nie obciążył pozwanych kosztami procesu oraz przyznał pełnomocnikowi z urzędu pozwanej wynagrodzenie

„z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu” w kwocie

147,60zł.

W motywach orzeczenia przywołał regulacje: art. 675 k.c. i art. 11 ust. 1 w związku

z art. 14 ust. 4 in fine ustawy z dnia 21 06 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (Dz.U. nr 71, poz. 733, z późniejszymi zmianami). Dokonał oceny prawnej ustalonego stanu faktycznego i w jej konkluzji stwierdził, że pozwani nie mają skutecznego względem powódki tytułu

do władania spornym lokalem, gdyż powódka skutecznie wypowiedziała pozwanej łączącą je umowę jego najmu oraz że nie przysługuje pozwanym prawo do lokalu socjalnego, gdyż „zamieszkują oni w innej nieruchomości”. O kosztach procesu orzekał

na mocy regulacji art. 102 k.p.c. a rygor natychmiastowej wykonalności wobec pozwanego P. G. nadał stosując regulację art. 340 § 1 k.p.c.

Orzeczenie zaskarżyła pozwana K. D. w części uwzględniającej powództwo i orzekającej o jej braku uprawnienia do lokalu socjalnego, która wnosiła

o jego zmianę przez oddalenie powództwa, ewentualnie o przyznanie jej uprawnienia

do lokalu socjalnego, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Ponadto wnosiła o przyznanie reprezentującemu ją pełnomocnikowi z urzędu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej jej z urzędu, oświadczając, że nie zostały one mu zapłacone w całości lub w części.

Zarzucał, że przy ferowaniu zaskarżonego wyroku naruszono wskazane w apelacji regulacje prawa procesowego i prawa materialnego w sposób w niej podany.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje :

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszczenia powódki, a następnie prawidłowo rozpoznał sprawę, a orzekając skonstruował prawidłową podstawę faktyczna orzeczenia.

Ustalenia faktyczne składają się na podstawę faktyczną orzeczenia w części dotyczą faktów bezspornych pomiędzy stronami, a w pozostałym zakresie mają podstawę w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, który jest wiarygodny.

W szczególności Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż pozwani nigdy nie zamieszkiwali w spornym lokalu, gdyż miał być dopiero przeprowadzony w nim remont oraz że pozwana wraz z synem A. oraz mężem mieszkają w Z. przy ul. (...) „w nieruchomości” należącej do jej teściowej.

Ustalenia te mają oparcie w informacjach zawartych we wskazanym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku materiale dowodowym, którego wiarygodność nie została w żaden sposób podważona w apelacji.

W ramach pozostałych zarzutów dotyczących podstawy faktycznej wyroku, pozwana w istocie kwestionuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę prawną ustalonego stanu faktycznego.

Dlatego odnoszą się one tylko werbalnie do ustalonego stanu faktycznego i jako takie nie mają one wpływu na powyższą ocenę.

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego jest również prawidłowa i Sąd Okręgowy ją w całości podziela i przyjmuje za własną (art. 387 § 2 ¹ pkt 2 k.p.c.).

W sprawie bezspornym jest bowiem, że skarżąca będąc najemcą spornego lokalu nie uiszczała powódce należnych opłat za jego zajmowanie.

W piśmie dnia 31 10 2017r. została przez powódkę wezwana do uregulowania w terminie 1 miesiąca od doręczenia wezwania ciążących na niej z tego tytułu zaległości z zagrożeniem wypowiedzenia umowy najmu lokalu w przypadku nie wywiązania się z tego zobowiązania, a następnie wobec ich nie uregulowania w zakreślonym jej terminie w piśmie z dnia 10 04 2018r. powódka wypowiedziała jej umowę najmu.

Wbrew zarzutowi apelacji oba te oświadczenia woli zostały skutecznie oświadczone skarżącej.

Zawierające jej pisma zostały bowiem doręczone na adres spornego lokalu.

Jakkolwiek zawierające te pisma przesyłki pocztowe nie zostały przez skarżącą odebrane, to były one prawidłowo awizowane.

Z tej przyczyny należy przyjąć, że obydwa oświadczenia woli dotarły do pozwanej w taki sposób, że mogła ona zapoznać się z ich treścią, stąd też – stosownie

do regulacji art. 61 § 1 k.c. - z chwilą upływu wynikających z awiza terminów do odbioru przez pozwaną przesyłek pocztowych, doszło do skutecznego ich złożenia pozwanej przez powódkę.

Pozwana miała świadomość tego, że nie płacąc należności za najem spornego lokalu doprowadziła do powstania z tego tytułu zaległości.

Pomimo tego nie podjęła żadnych działań w celu rozwiązania tego problemu

z powódką, więcej miała w tym czasie zaspokojone swoje potrzeby mieszkaniowe.

W tej sytuacji nie może ona obecnie skutecznie zarzucać, że wypowiedzenie jej przez powódkę umowy najmu było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego,

i nie może ono zostać uznane z nieważne art. 58 § 1 k.c. a dochodzenie przez powódkę od Państwa ochrony prawnej udzielonej przy stanowieniu norm prawa cywilnego materialnego nie pozostaje z nimi także w sprzeczności z tymi zasadami.

W następstwie wypowiedzenia pozwanej przez powódkę umowy najmu spornego lokalu został unicestwiony łączący je stosunek jego najmu i jak słusznie przyjął Sąd Rejonowy po stronie pozwanej powstał obowiązek jego zwrócenia powódce

(art. 675 § 1 k.c.).

Pomimo tego do chwili obecne lokal ten nie został wydany powódce (np. przez zwrot kluczy do mieszkania) i w dalszym ciągu jest wykorzystywany przez pozwaną (znajdują się w nim należące do jej rodziny rzeczy).

Z tej przyczyny w tej części powództwo dotyczące żądania orzeczenie eksmisji pozwanych ze spornego lokalu było w pełni uzasadnione.

Przywołana w apelacji regulacja prawna art. 14 ust. 4 in fine ustawy z dnia 21 06 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (Dz.U. nr 71, poz. 733, z późniejszymi zmianami) ma chronić byłych lokatorów przed bezdomnością.

Pozwani w tym także pozwana, w czasie najmu oraz wyrokowania przez Sąd Rejonowy, a także w chwili obecnej, mają zapewnione potrzeby mieszkaniowe.

Dlatego ich sytuacja materialna ani rodzinna nie wymaga przyznania im prawa do lokalu socjalnego, wobec czego również w tej części zarzut apelacji jest nieuzasadniony.

W połączeniu z powyższym apelacja jest bezzasadna w rozumieniu art. 385 k.p.c. i jako taka z mocy zawartej w nim regulacji podlegała ona oddaleniu

Reasumując zaskarżony wyrok jest prawidłowy i dlatego apelację pozwanej jako bezzasadną oddalono na mocy art. 385 k.p.c.

Sprostowania oczywistej niedokładności w punkcie 4 sentencji zaskarżonego orzeczenia dokonano przy zastosowaniu regulacji art. 350 § 1 i 3 k.p.c.,

gdyż użyte w zaskarżonym wyroku sformułowanie „odstępuje od obciążania pozwanych kosztami procesu” nie dotyczy zastosowanej przez Sąd pierwszej instancji regulacji art. 102 k.p.c. lecz niezastosowanej regulacji art. 113 u.o.k.s. ( w regulacji art. 102 jest mowa o „nieobciążaniu ” strony kosztami).

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na mocy regulacji

art. 102 k.p.c. z tych samych przyczyn, które legły u podstaw zastosowania tej regulacji przez Sąd Rejonowy.

Ustanowionym z urzędu pełnomocnikowi pozwanej przyznano wynagrodzenie od Skarbu Państwa w oparciu o regulację art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 05 1982r. – Prawo o adwokaturze i § 13 ust. 1 § 16ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 10 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu

SSO Leszek Dąbek