Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Barbara Braziewicz

Protokolant Aleksandra Sado-Stach

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2015 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przeciwko J. T.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 16 kwietnia 2015 r., sygn. akt I C 41/15

oddala apelację.

SSO Barbara Braziewicz

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 16 kwietnia 2015r. Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej oddalił powództwo (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. przeciwko pozwanemu J. T. o zapłatę kwoty 834.16 zł.

Rozstrzygnięcie Sądu zostało poprzedzone ustaleniami, z których wynika, że w dniu 3 czerwca 2014 r. pozwany J. T. zawarł z powodem (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w K. umowę pożyczki gotówkowej krótkoterminowej numer (...), której przedmiotem było udzielenie przez powódkę pozwanemu oprocentowanej pożyczki gotówkowej w kwocie 461,54 zł na okres od dnia 3 czerwca 2014r. do dnia 3 lipca 2014r. Na kwotę pożyczki składała się część przekazywana do dyspozycji pozwanego tj. 300 zł, prowizja za udzielenie pożyczki oraz składka na ubezpieczenie. Zgodnie z § 3 umowy powódka za udzielenie pożyczki pobrała jednorazowo z kwoty pożyczki prowizję w wysokości 5% kwoty pożyczki tj. 23,08 zł. Zgodnie z § 4 umowy pożyczki zabezpieczeniem spłaty pożyczki było zawarcie umowy ubezpieczenia grupowego (...) Sp. z o.o. i pozwany wyraził zgodę na ubezpieczenie spłaty pożyczki w opcji Platynowe za opłatą składki w kwocie 138,46 zł. Zakresem ubezpieczenia objęty był zgon ubezpieczonego z dowolnej przyczyny do wysokości 100 % sumy ubezpieczenia, której kwota miała być określona w treści Ogólnych Warunków Ubezpieczenia lub ustalana na podstawie pierwotnego harmonogramu spłat zgodnie z treścią Ogólnych Warunków Ubezpieczenia. W § 5 umowy ustalono, że oprocentowanie pożyczki za okres od dnia wypłaty, aż do ustalonego w umowie dnia całkowitej spłaty jest stałe i wynosiło 16 % w stosunku rocznym, tj. 0,2023 zł w stosunku dziennym. Suma należnych odsetek za okres, na jaki pierwotnie umowa została zawarta wynosiła więc 6,07 zł.

Zgodnie z § 6 umowy pożyczki całkowity koszt pożyczki stanowiący sumę wszystkich kosztów, które pożyczkobiorca był zobowiązany ponieść w związku z umową pożyczki (odsetki, prowizja za udzielenie pożyczki, koszty usługi dodatkowej – składka ubezpieczeniowa) wynosił 167,61 zł. W przypadku przedłużenia terminu spłaty całkowity koszt pożyczki zwiększa się o wielokrotność kwoty opłaty z tytułu odroczenia spłaty, zależnie od ilości dokonanych przesunięć terminu spłaty. Zgodnie z § 10 umowy pożyczkobiorcy przysługiwało prawo wielokrotnego przesunięcia terminu spłaty kapitału pożyczki każdorazowo o 1 miesiąc, przy czym dokonanie przedłużenia okresu spłaty nie stanowił zmiany umowy i nie wymagało jej wypowiedzenia ani aneksu jak również nie było zależne od odrębnej zgody pożyczkodawcy. Przesunięcie terminu spłaty pożyczki następuje automatycznie o 1 miesiąc po wpłaceniu przez pożyczkobiorcę, nie później niż do dnia poprzednio ustalonego terminu spłaty pożyczki, kwoty nie mniejszej niż 167,61 zł. Kwota ta stanowi opłatę odraczającą spłatę i obejmuje: spłatę odsetek umownych za okres skorzystania z pożyczki przez okres 1 miesiąca – 6,07 zł, prowizję za przedłużenie umowy w wysokości 5 % niespłaconej pożyczki – 23,08 zł, składkę na ubezpieczenie spłaty zadłużenia na wypadek śmierci pożyczkobiorcy w czasie trwania umowy w kwocie 138,46 zł. Integralną częścią umowy pożyczki stanowił załącznik nr 4 w postaci Regulaminu monitoringu i windykacji zadłużenia nr (...). Zgodnie z § 3 Regulaminu, powódka miała prawo obciążyć klienta posiadającego zadłużenie przeterminowane opłatą z tytułu podjętych działań monitorujących.

Pismem z dnia 15 października 2014r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 530,15 zł wynikającej z umowy pożyczki gotówkowej z dnia 1 września 2014r., nr (...) w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. Powód wskazał w wezwaniu, że na powyższą kwotę składają się: pożyczka gotówkowa w kwocie 458,07 zł, odsetki od nieterminowej spłaty wynoszące na dzień 15 października 2014r. – 2,08 zł, telefon do klienta – 20 zł i wezwanie do zapłaty 50 zł.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy stwierdził, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. W ocenie Sądu Rejonowego strona powodowa nie przedstawiła dowodów na poparcie swoich twierdzeń, do czego była zobowiązana na podstawie art. 6 k.c. Powód w uzasadnieniu żądania podaje co prawda, że dochodzone roszczenie wynika z umowy pożyczki zawartej w dniu 3 czerwca 2014r. i taką też umowę złożyła w sprawie, jednakże wskazuje, że przedmiotem umowy było udzielenie pożyczki gotówkowej w kwocie 452,12 zł, a więc innej aniżeli wynika z przedłożonego dokumentu. Umowa z dnia 3 czerwca 2014r. dotyczyła bowiem umowy pożyczki na kwotę 461,54 zł. Podobnie jeśli chodzi o kwotę pozostawioną pożyczkobiorcy do dyspozycji. Powódka podnosiła, że była to kwota 293,88 zł, zaś z przedłożonej umowy wynikało, że był to kwota 300 zł. Nie znajdowały potwierdzenia w przedłożonych dokumentach także wywody powódki w zakresie żądania odsetek za czas trwania umowy, tj. co do kwoty 5,95 zł, kwoty ubezpieczenia stanowiącego zabezpieczenie udzielonej pożyczki, tj. 135,63 zł i kwoty prowizji w wysokości 22,61 zł, a także co do kwoty całkowitego kosztu zawartej umowy, który według powódki wynosił 164,19 zł. Zawarta z pozwanym umowa z dnia 3 czerwca 2014r. przewidywała bowiem odsetki za czas trwania umowy w kwocie 6,07 zł, należność z tytułu składki na ubezpieczenie w kwocie 138,46 zł, prowizję za udzielenie pożyczki w wysokości 23,08 zł, a całkowity koszt udzielenia pożyczki, zgodnie z postanowieniami umowy wynosił 167,61 zł.

Powód twierdził także, że pozwany skorzystał z opcji „rolowania” umowy, czyli przesunięcia terminu spłaty pożyczki, przez co została naliczona dodatkowa opłata w wysokości 164,19 zł, zgodnie z § 5 ust. 1 umowy. Stwierdzić jednak należy, że § 5 przedłożonej umowy nie zawiera żadnych postanowień odnośnie „rolowania” umowy, gdyż postanowienia te znajdują się w § 10, a nadto opłata za odroczenie spłaty zgodnie z § 10 ust. 2 przedstawionej umowy wynosiła 167,61 zł, a nie 164,19 zł. Poza twierdzeniami powoda, iż doszło do przesunięcia terminu spłaty pożyczki, okoliczność ta nie została więc w żaden sposób wykazana. Nadto z uzasadnienia pozwu wynikało, że termin spłaty zadłużenia został przesunięty z dnia 1 września 2014r. na 1 października 2014r. co budzi wątpliwości tym bardziej, że zgodnie z treścią złożonej umowy była ona zawarta do dnia 3 lipca 2014r., co oznaczałoby, że miało miejsce więcej aniżeli jedno tylko odroczenie płatności, o którym pisze powódka.

Zdaniem Sądu powód nie wykazał również by wzywał pozwanego do zapłaty zadłużenia. Na tę okoliczność przedstawił bowiem wezwanie do zapłaty dotyczące umowy o zupełnie innym numerze aniżeli umowa dołączona do pozwu. Również wskazane w wezwaniu kwoty nie znajdują żadnego potwierdzenia w przedstawionych w sprawie dokumentach.

Mając na uwadze powyższe, a w tym w szczególności stwierdzone rozbieżności pomiędzy żądaniem pozwu a przedłożonymi dokumentami, nie sposób było przyjąć, iż powód wykazał w należyty sposób zasadność dochodzonego roszczenia. Brak było bowiem dokumentów źródłowych, z których wynikałyby wszystkie wskazane w uzasadnieniu pozwu kwoty, zaś złożona wraz z pozwem umowa z całą pewnością ich nie potwierdzała. Uniemożliwiło to w konsekwencji Sądowi stwierdzenie jaka ostatecznie umowa stanowiła podstawę żądania oraz jakiej kwoty dochodził powód i czy dokonano prawidłowego jej wyliczenia. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie miał więc żadnej możliwości aby zweryfikować zasadność żądania pozwu, a w szczególności, czy faktycznie doszło do zawarcia umowy i na jakich warunkach, a w tym czy wysokość naliczonych opłat, prowizji i pozostałych kosztów była uzasadniona.

Powołany przepis art. 6 k.c. nakłada na stronę powodową, jako wywodzącą ze swych twierdzeń skutki prawne obowiązek wykazania swoich racji. W myśl zasady kontradyktoryjności unormowanej w art. 232 k.p.c. przygotowanie, gromadzenie i dostarczanie materiału dowodowego należy do stron, do sądu należy zaś jedynie ocena tego materiału i wydanie na jej podstawie rozstrzygnięcia. Zasada ta oznacza odstąpienie od odpowiedzialności sądu orzekającego za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony. To właśnie na stronach spoczywa obowiązek przytaczania dowodów na poparcie swych twierdzeń, a zatem jeśli bezczynność strony w zakresie inicjatywy dowodowej nie znajduje żadnego usprawiedliwienia, w szczególności strona nie jest nieporadna, ani nie napotyka trudnych do przezwyciężenia przeszkód, to musi się liczyć z groźbą ujemnych dla niej skutków związanych z brakiem wykazania faktów, na które się powołuje.

Zdaniem Sądu powód w niniejszej sprawie nie uczynił zadość obowiązkowi wynikającemu z powołanego przepisu, wobec czego, z uwagi na brak dowodów na istnienie i wysokość zobowiązania, którego dotyczył pozew, powództwo zostało oddalone jako niewykazane.

Od powyższego wyroku apelację wniósł powód, zaskarżając orzeczenie w całości. We wnioskach wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 834,16zł wraz z odsetkami oraz zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu, w tym także kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych za postępowanie odwoławcze. Skarżący zarzucił Sądowi naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art.233k.p.c. w zw. z art.6 k.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i błędne przyjęcie, że z dowodów przedstawionych przez powoda nie można jednoznacznie stwierdzić istnienia roszczenia żądanego przez powoda podczas gdy prawidłowa analiza dowodów przedłożonych do pozwu w postaci dokumentów zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego wskazuje jednoznacznie, że została zawarta umowa pożyczki, między powodem a pozwanym, z której wynika, że pozwany zobowiązany jest zapłacić sumę dochodzoną niniejszym pozwem; art.232 k.p.c. w zw. z art.6 k.c. poprzez błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, iż powód nie wykazał okoliczności koniecznych do zasądzenia na jego rzecz roszczenia w całości podczas gdy pozwany z racji przyjętej postawy procesowej nie podważał tych twierdzeń i nie zakwestionował przywołanych okoliczności przez co należy je uznać za przyznane mając na uwadze kontradyktoryjny model postępowania cywilnego. Nadto skarżący wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu – historii windykacji pożyczki o nr (...) – na okoliczność podejmowanych przez powoda przedsądowych czynności windykacyjnych oraz zasadność naliczenia opłat, próby polubownego załatwienia sporu.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżony wyrok należy uznać za trafny.

Powołane w apelacji zarzuty naruszenia prawa procesowego, należało uznać za chybione.

Sąd Okręgowy podziela i uznaje za swoje zarówno ustalenia faktyczne, jak i prawne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, uznając, iż nie ma potrzeby ich ponownego szczegółowego przytaczania, ustalenia te znajdują bowiem oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, które to dowody Sąd ten ocenił w granicach zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c., wbrew twierdzeniom skarżącego. Wnioski tego Sądu co do faktów w sposób logiczny wynikają z treści przeprowadzonych w sprawie nielicznych dowodów, a zaoferowanych przez stronę powodową, równocześnie Sąd poddał ocenie cały zebrany w niej materiał dowodowy. Przede wszystkim jednak należy zauważyć, że skarżący nie postawił skutecznie zarzutu naruszenia przez Sąd art.233§1 k.p.c., bowiem nie wykazał, iż Sąd Rejonowy, dopuścił się błędu logicznego w dokonanej ocenie okoliczności wziętych za podstawę wydanego orzeczenia i istotnych dla jej rozstrzygnięcia, uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, tymczasem tylko takie uchybienia mogą być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena Sądu (tak SN w orzeczeniu z 6.11.1998r., IICKN 4/98 nie publ.).

Sąd Okręgowy mając na uwadze regulację art. 381k.p.c. uznał za uzasadnione oddalenie złożonego przez powoda dopiero na etapie postępowania odwoławczego wniosku dowodowego, uznając, iż wnoszący w dostatecznym stopniu nie uprawdopodobnił tego, iż potrzeba jego powołania wynikła dopiero w toku postępowania odwoławczego. Zawnioskowany dopiero na etapie postępowania odwoławczego dowód z dokumentu w postaci historii windykacji pożyczki o nr (...) – na okoliczność podejmowanych przez powódkę przedsądowych czynności windykacyjnych oraz zasadności naliczenia opłat, próby polubownego załatwienia sporu, mógł zostać przeprowadzony jeszcze w toku postępowania przed Sądem Rejonowym. Z tych przyczyn, Sąd drugiej instancji był uprawniony do pominięcia tego dowodu zgłoszonego dopiero w postępowaniu apelacyjnym, albowiem zaszły przesłanki określone przepisem 381 k.p.c. (zob. wyrok SN z dnia 10 maja 2000 r., III CKN 797/00, Prok. i Pr. 2000, nr 10, poz. 42).

Podkreślenia wymaga, iż niniejsza sprawa jest rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym (art. 505 ¹ pkt 1 k.p.c.). Apelacja w postępowaniu uproszczonym jest zbliżona do modelu rewizyjnego (kontrolnego). Jest bowiem ograniczona do minimum możliwości przeprowadzenia przez sąd odwoławczy postępowania dowodowego do dowodu z dokumentu (pewnego i najczęściej prostego w przekazie środka dowodowego). Pełne postępowanie dowodowe - w zakresie wnioskowanym przez strony - może być prowadzone jedynie w sytuacji wniesienia apelacji, w której zarzuty w niej podniesione będą oparte na okolicznościach faktycznych lub środkach dowodowych, z których strona nie mogła skorzystać w trakcie postępowania przed sądem, który wydał orzeczenie. Strona musi wykazać zaistnienie takich okoliczności (zob. P. Pogonowski, komentarz LEX 2013r.). Zgodnie bowiem z art. 505 ¹¹ § 1 k.p.c. sąd drugiej instancji nie przeprowadza postępowania dowodowego z wyjątkiem dowodu z dokumentu. Przepis § 2 art. 505 ¹¹ § 1 k.p.c. stanowi, że § 1 nie stosuje się, jeżeli apelację oparto na późniejszym wykryciu okoliczności faktycznych lub środkach dowodowych, z których strona nie mogła skorzystać przed sądem pierwszej instancji.

W niniejszej sprawie powód także nie wykazał, że okoliczności, które miałyby zostać wykazane przedłożonym dokumentem nie były znane powodowi na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego i że nie mógł się wówczas na nie powoływać. Reasumując, stwierdzić należy, że powód nie udowodnił okoliczności podnoszonych w apelacji.

W niniejszej sprawie zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego, gdyż spełnione zostały przesłanki wskazane w art. 339 § 1 k.p.c. Przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego - domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości. Zatem wówczas gdy zasadnie wydaje się, iż twierdzenia pozwu np. nie odpowiadają w pełni rzeczywistości, czy też wskazują na bezzasadność dochodzonego roszczenia, to koniecznym jest przeprowadzenie postępowania dowodowego w sprawie. Jednocześnie zaś wymaga podkreślenia, że przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Wprowadzone przez przepis art. 339 § 2 k.p.c. swoiste domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i materialnoprawną podstawę wyroku. Sąd obowiązany jest bowiem, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego; stanowisko takie ugruntowane jest zarówno w doktrynie jak i judykaturze (zob. np. wyrok SN z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok.i Pr.-wkł. 1999/9/30, zob. też ost. wyrok SA w Katowicach z dnia 10.09.2013r. IACa 494/13, LEX nr 1378705). Zatem Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo.

Zatem wobec tego, iż w ocenie Sądu Rejonowego zachodziły okoliczności wskazane w art. 339 § 2, uniemożliwiające przyjęcie przez Sąd za prawdziwe twierdzeń powoda o okolicznościach sprawy, Sąd ten przed rozstrzygnięciem sprawy przeprowadził postępowanie dowodowe celem wyjaśnienia zaistniałych wątpliwości co do faktów. Także rozważył, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powódki uzasadniały żądanie pozwu i ostatecznie doszedł do wniosku, iż nie dawały one podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, co skutkowało oddaleniem powództwa.

Także za chybiony należało uznać zarzut naruszenia przez Sąd meriti regulacji art. 232k.p.c w zw. z art. 6k.c. Obowiązek wykazania dowodów obciąża przede wszystkim strony. Jednocześnie rzeczywistego znaczenia nabierają obecnie reguły rozkładu ciężaru dowodu, wynikające z art.6 k.c. Obowiązek przedstawiania dowodów spoczywa na stronach (art.3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art.227k.p.c.) spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (art.6 k.c.)- zob. orzeczenie S.N. z 17 grudnia 1996r., ICKU 45/96 OSNC 1997, nr 6-7, poz.75).

Rację zatem ma Sąd meriti, że to rzeczą powódki było udowodnienie i wykazanie stosownymi środkami dowodowymi zasadności dochodzonego roszczenia. Mając na uwadze podniesione przez sąd w motywach uzasadnienia rozbieżności pomiędzy żądaniem pozwu a przedłożonymi dokumentami, nie sposób było przyjąć, iż powódka wykazała w należyty sposób zasadność dochodzonego roszczenia. Zgodzić się należało z Sądem meriti ,iż brak było dokumentów źródłowych, z których wynikałyby wszystkie wskazane w uzasadnieniu pozwu kwoty, zaś złożona wraz z pozwem umowa z całą pewnością ich nie potwierdzała. Słusznie w związku z tym zauważa Sąd meriti, iż niemożliwym było stwierdzenie przez Sąd jaka ostatecznie umowa stanowiła podstawę żądania oraz jakiej kwoty dochodziła powódka i czy dokonano prawidłowego jej wyliczenia. Tym samym Sąd Rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę nie miał żadnej możliwości aby zweryfikować zasadność żądania pozwu, a w szczególności ustalić, czy faktycznie doszło do zawarcia umowy i na jakich warunkach, a także czy wysokość naliczonych opłat, prowizji i pozostałych kosztów była uzasadniona. Powódka nie wykazała również by wzywała pozwanego do zapłaty zadłużenia. Na tę okoliczność przedstawiła bowiem wezwanie do zapłaty dotyczące umowy o zupełnie innym numerze, z innej daty aniżeli umowa dołączona do pozwu. Również wskazane w wezwaniu kwoty nie znajdują żadnego potwierdzenia w przedstawionych w sprawie dokumentach. Za dostateczny dowód wykazujący powyższe okoliczności nie mogły być uznane dokumenty złożone w toku sprawy przez powoda.

Zatem, wbrew zarzutom apelacji, Sąd Rejonowy trafnie ocenił, iż z uwagi na zaoferowany przez powoda w toku sprawy niewystarczający materiał dowodowy, brak było podstaw do poczynienia definitywnych ustaleń co do uznania zasadności i wysokości roszczenia powoda. Przy czym, jak trafnie zauważył Sąd Rejonowy, to na powodzie ciążył powyższy obowiązek (art.6 k.c.), z którego ten się nie wywiązał.

Ponadto zarzuty podniesione w apelacji mają w ocenie Sądu Okręgowego przede wszystkim charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwej oceny i ustaleń Sądu pierwszej instancji, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia i argumentacji Sądu Rejonowego.

Konkludując, zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a zarzuty powoda nie zasługiwały na uwzględnienie.

Z tych względów, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art.505 ¹⁰ §1k.p.c., apelację powoda oddalono, jako bezzasadną.

SSO Barbara Braziewicz