Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Tomasz Pawlik (spr.)

Sędzia SO Danuta Pacześniowska

SR del. Roman Troll

Protokolant Dominika Tarasiewicz

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2014 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa B. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 7 marca 2014 r., sygn. akt I C 1376/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 90 zł (dziewięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR del. Roman Troll SSO Tomasz Pawlik SSO Danuta Pacześniowska

Sygn. akt III Ca 1196/14

UZASADNIENIE

Powód wniósł o zasądzenie od pozwanego ubezpieczyciela kwoty 1.968 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 10 maja 2013 roku oraz kosztów postępowania. Dochodzona kwota wynikała z faktury za wynajem pojazdu zastępczego w ramach likwidacji szkody komunikacyjnej. Poszkodowany przeniósł przy tym roszczenie o zwrot tej kwoty (na podstawie polisy OC sprawcy szkody) na powoda, który w ramach swojej działalności gospodarczej wykonał naprawę uszkodzonego samochodu i udostępnił pojazd zastępczy.

W dniu 8 lipca 2013 roku Sąd Rejonowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie pozwu w całości i obciążenie powoda kosztami postępowania. Pozwany nie kwestionował zasady odpowiedzialności, twierdził natomiast, że wypłacił już odszkodowanie tytułem zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego, które obejmowało okres wynajmu odpowiadający uzasadnionemu ekonomicznie okresowi naprawy.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo w całości, obciążając pozwanego kosztami postępowania.

W uzasadnieniu tego orzeczenia podkreślił, że odpowiedzialność pozwanego jako ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej ze sprawcą szkody była bezsporna. Nie było też kwestionowane przez pozwanego postanowienia umowy najmu pojazdu zastępczego, w tym w zakresie ceny najmu, jak i potrzeba korzystania przez poszkodowanego z takiego pojazdu.

W zakresie, który był objęty sporem Sąd Rejonowy stwierdził natomiast, że zgłoszenie szkody nastąpiło w dniu 21 marca 2013 roku, oględziny pojazdu przez przedstawiciela pozwanej odbyły się dnia 26 marca 2013 roku. W dniu 27 marca 2013 roku sporządzono w oparciu o protokół oględzin kosztorys i przesłano go ubezpieczycielowi. W dniach 8 i 10 kwietnia 2013 roku monitowano ubezpieczyciela. Zweryfikowany kosztorys został dostarczony dnia 11 kwietnia 2013 roku. W dniu 12 kwietnia 2013 roku zostały zamówione części, które dostarczono dnia 19 kwietnia 2013 roku. W dniach 22-24 kwietnia 2013 roku odbyła się naprawa a następnie wydano pojazd poszkodowanemu. Postępowanie szkodowe przedłużało się z powodu braku potwierdzenia okoliczności zdarzenia przez sprawcę, co wynika z pisma kierowanego przez pozwaną do poszkodowanego. Poszkodowany korzystał z samochodu zastępczego w ciągu całego, tak opisanego okresy likwidacji szkody. Pozwany wypłacił odszkodowanie, które nie uwzględnia wynajmu samochodu za okres przekraczający 14 dni.

Na bazie takich ustaleń Sąd Rejonowy ocenił, przywołując treść art.805 § 1 i art.822 § 1 k.c. a także art.481 § 1 w zw. z art.455 k.c. oraz art.,436 k.c., że strona powodowa wykazała zasadność korzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego przez cały okres trwania umowy jego najmu. Pozwany nie wykazał natomiast zasadności ograniczenia wysokości przyznanego odszkodowania tj. obniżenia kwoty zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Z akt szkodowych i innych dowodów wynika, że opieszałość ubezpieczyciela spowodowała tak długi czas korzystania z tego pojazdu. O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z art. 98 k.p.c..

Od opisanego wyroku w części uwzględniającej powództwo do kwoty 1 476 zł , apelację wniósł pozwany, który domagał się jego zmiany przez oddalenie powództwa ponad kwotę 492 zł, względnie uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Skarżący zarzucił Sądowi Rejonowemu naruszenie prawa procesowego tj. art.227, art.233 § 1 i art.328 § 2 k.p.c., które miało polegać przede wszystkim na bezzasadnym –w ocenie apelacji – oddaleniu wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia technologicznego czasu naprawy oraz uzasadnionego okolicznościami sprawy czasu najmu pojazdu zastępczego. Podkreślono, że bez takiej opinii nie była możliwa właściwa ocena pozostałych dowodów, a Sąd Rejonowy nie podał w uzasadnieniu przyczyn oddalenia wniosku dowodowego. Zdaniem skarżącego zaskarżony wyrok narusza także art.361 § 1 k.c. gdyż brak związku przyczynowego pomiędzy szkodą, a korzystaniem z samochodu zastępczego przez 34 dni. W uzasadnieniu apelacji wyrażono stanowisko, że na dokonanie naprawy wystarczający był okres 19 dni. Akceptacja kosztorysu była natomiast zbędną operacją i nie uzasadniała wstrzymanie się przez warsztat z rozpoczęciem naprawy.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania odwoławczego. W uzasadnieniu podkreślił, że akceptacja kosztorysu była niezbędna , gdyż decydowała o sposobie naprawienia szkody i wpływała na termin zamówienia części zamiennych. W ocenie powoda nie było potrzeby powoływania dowodu z opinii biegłego, gdyż technologiczny czas naprawy nie odzwierciedla uzasadnionego w rozpatrywanej sprawie czasu najmu pojazdu zastępczego. Powód podniósł też, że pozwany nie złożył w stosownym czasie zastrzeżenia na zasadzie art.162 k.p.c.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd I instancji dopuścił się naruszenia przepisów prawa procesowego gdyż nie ustosunkował się w ogóle, ani do wniosku pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ani też do wniosków dowodowych obu stron w zakresie ujawnienia dokumentów dołączonych do pozwu i sprzeciwu. Ponieważ jednak Sąd Rejonowy przeprowadził w części postępowanie dowodowe (przesłuchał świadków), a okoliczności sprawy były w

przeważającej części bezsporne, uchybienie to zostało usunięte w postępowaniu apelacyjnym.

Poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne nie różnią się od podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku przytoczonej w jego uzasadnieniu. Potwierdzone zostało w szczególności, w tym na podstawie przeprowadzonych w postępowaniu odwoławczym dowodów, że odpowiedzialność pozwanego jako ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej ze sprawcą szkody była bezsporna oraz iż nie były kwestionowane przez pozwanego postanowienia umowy najmu pojazdu zastępczego, w tym w zakresie ceny najmu, jak i potrzeba korzystania przez poszkodowanego z takiego pojazdu. Okazało się także, że trafne były stwierdzenia Sądu Rejonowego, iż w dniu 27 marca 2013 roku sporządzono w oparciu o protokół oględzin kosztorys i przesłano go ubezpieczycielowi, który po monitach został ostatecznie pozytywnie zweryfikowany 11 kwietnia 2013 roku. Ustalono też, że właściwe prace przy naprawie samochodu (w tym zamówienie części) miało miejsce po zatwierdzeniu kosztorysu przez pozwanego.

Sąd Okręgowy oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, gdyż wobec treści tezy dowodowej i powyższych ustaleń przeprowadzenie tego dowodu okazało się zbędne. Nie było bowiem sporu między stronami co do przyczyn przedłużania się okresu wynajmu pojazdu zastępczego.

Mając na uwadze powyższe, zarzuty apelacji dotyczące naruszenia prawa procesowego okazały się w większości bezprzedmiotowe a po części bezzasadne. Nie mogło dojść do naruszenia tych przepisów w opisany w apelacji sposób, skoro Sąd Rejonowy nie rozpoznał wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Niezależnie jednak od tego nie miało miejsca przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przez Sąd I instancji, skoro dowód z opinii biegłego okazał się zbędny a okoliczności sprawy w przeważającej części bezsporne.

Sąd Rejonowy nie naruszył także, wbrew zarzutowi apelacji art.361 § 1 k.c.. Brak możliwości korzystania przez pokrzywdzonego ze swojego samochodu, który był mu niezbędny do normalnego funkcjonowania, pozostawał bowiem w normalnym związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem komunikacyjnym, za skutki którego ponosił odpowiedzialność pozwany. Dotyczyło to przy tym 34 dni tj. także okresu oczekiwania na zweryfikowanie przez pozwanego kosztorysu naprawy, a nie tylko 19 dni tj. czasu technologicznego procesu naprawy. Wbrew twierdzeniom apelacji, oczekiwanie na akceptację kosztorysu nie było zbędne czy nieracjonalne. Zwłoka ze strony pozwanego spowodowała przy tym, że okres korzystania z samochodu zastępczego wydłużył się.

W tym miejscu wypada zaznaczyć, że pozwany milcząco akceptował stosowany przez powoda sposób likwidacji szkody, obejmujący obieg kosztorysu, skoro przedstawiony kosztorys z opóźnieniem zaakceptował. Wynikało to zresztą z obowiązku współdziałania stron stosunku zobowiązaniowego. Nie można też pominąć, że powszechnie znane są praktyki niektórych ubezpieczycieli bezprawnie kwestionujących np. zastosowanie do naprawy określonych części zamiennych dostępnych aktualnie na rynku. Na praktyki te zwróciła uwagę w ostatnim czasie Komisja Nadzoru Finansowego, nakazując w odpowiednich wytycznych ich zaniechanie. W tym kontekście stosowane przez powoda, prowadzącego działalność gospodarczą, środki ostrożności trzeba było ocenić jako racjonalne. Sposób zaś likwidacji szkody przez powodowy warsztat (bezgotówkowa naprawa i samochód zastępczy na jej czas w zamian za cesję praw z polisy OC) za wygodne dla poszkodowanego działanie prokonsumenckie.

Z tych wszystkich względów, gdy apelacja okazała się bezzasadna, na podstawie art.385 k.p.c. orzeczono jak w sentencji. O kosztach postępowania orzeczono stosownie do jego wyniku przy zastosowaniu art.98 §1 i art.108 § 1 k.p.c., a także § 6 pkt 2 i § 12 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

SSR (del.) R. Troll SSO T. Pawlik (spr.) SSO D. Pacześniowska