Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2023 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Leszek Dąbek

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2023 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa D. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej

w S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 14 października 2022 r.,

sygn. akt I C 53/21

oddala apelację;

zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.800 zł (tysiąc osiemset złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 1095/22

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej w wyroku z dnia14 10 2022. zasądził

od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej

w S. na rzecz powoda D. K. kwotę 16.602,70 zł, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1.902,70 zł od dnia 30 03 2021r. i od kwoty 14.700zł od dnia ogłoszenia wyroku, oddalił powództwo w pozostałej części oraz orzekł kosztach procesu.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia, przywołał regulację art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 05 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Wskazał, że zgodnie z regulacją art. 11 k.p.c. był związany ustaleniami wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 4 03 2021r., w którym uznano oskarżonych J. A. i T. A. winnymi składania fałszywych zeznań w sprawie

o sygn.. akt II W 620/19 i przyjął, że „do przedmiotowego zdarzenia doszło w taki sposób, iż samochód kierowany przez J. A. podczas manewru cofania najechał na skuter kierowany przez D. K.”. Stwierdził, że „ w tym kontekście

za sprawcę zdarzenia uznano J. A., której pojazd objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń”. Nie znalazł podstaw do uznania, że powód przyczynił się do przed-miotowego zdarzenia. Następnie przywołał regulacje art. 822 § 1 k.c., art. 3 6 ust. 1 wskazanej na wstępie ustawy oraz art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 k.c. po czym dokonał ich wykładni. Stwierdził, że „Po zdarzeniu powód zażywał silne leki przeciwbólowe. Odczuwał dolegliwości bólowe dolnej części kręgosłupa, a ból promieniował

w kierunku biodra. Co prawda z opinii biegłych sądowych wynika, iż doznany w wyniku wypadku z dnia 16 lutego 2019r. nie miał wpływu na obecny stan zdrowa powoda,

a zgłaszane obecnie dolegliwości bólowe nie mają związku z przedmiotowym zdarzeniem, to przy ocenie kwoty odpowiedniej tytułem zadośćuczynienia na uwadze należy mieć całokształt okoliczności spraw. Wskazać należy, iż po zdarzeniu powód wymiotował i bolała go głowa. W związku z silnymi dolegliwościami bólowymi powód przebywał w szpitalu w okresie od 17 lutego 2019r. do 25 lutego 2019r. Następnie w okresie

od 7 marca 2019r. do 13 marca 2019r. powód ponownie przebywał w szpitalu z powodu utrzymujących się dolegliwości bólowych głowy i nasilenia się dolegliwości bólowych lędźwi. Powód kontynuował leczenie w poradni POZ i poradni neurochirurgicznej, zgłaszając dolegliwości bólowe lędźwi i kręgosłupa szyjnego. Powód przebywał

na zwolnieniu lekarskim od dnia wypadku do dnia 2 lipca 2019r. Na przełomie 2019r.

i 2020r. D. K. rehabilitował odcinek lędźwiowy kręgosłupa w ramach prywatnej rehabilitacji. Powód przeszedł też zabiegi akupunktury w poradni leczenia bólu”. Ponadto nie umknęło jego uwadze, że obecnie powód określa swój stan psychiczny jako zły i „nie ma chęci do niczego”, gdy przed zdarzeniem chętnie chodził on po górach i jeździł na wycieczki rowerowe „czego nie robi on już po wypadku”.

Ocenił, że przytoczone okoliczności uzasadniają przyznanie powodowi zadośćuczynienia w kwocie 14.700 zł, która wraz z zadośćuczynieniem otrzymanym w ramach likwidacji szkody w kwocie 1.300 zł (łącznie 16.000 zł) „stanowić będzie realną wartość, która pozwoli na zrekompensowanie doznanych cierpień” i w tej części żądanie powoda zasadzenia od pozwanej zadośćuczynienia uznał, za uzasadnione, a w pozostałej części jako wygórowane oddalił.

Następnie odwołał się do regulacji art. 444 § m1 k.c. i ustalając wysokość należnego powodowi wynagrodzenia wziął pod uwagę wysokość wynagrodzenia uzyskanego przez niego w styczniu 2019r. (miesiąc po wypadku) i porównując je do wynagrodzenia uzyskanego w czasie niezdolności do pracy w zakresie ich różnicy (1.902,70 zł) uznał w tej części żądanie powoda o zapłatę odszkodowania za uzasadnione

O odsetkach ustawowych za opóźnienie się pozwanej w zapłacie zasądzonego zadość-uczynienia i odszkodowania orzekał na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. odpowiednio: zasądzają je od dnia wyrokowania i od dnia następnego po dniu wpływu pisma powoda zawierającego zestawienie wynagrodzeń w poszczególnych miesiącach.

O kosztach procesu orzekał stosując regulację o art. 108 § 1 zd. 2 k.p.c. pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sadowemu „stosownie do wyniku sprawy”.

Orzeczenie zaskarżyła pozwana (...) Spółka Akcyjna w S. w części uwzględniającej powództwo w kwocie 11.000 zł oraz w części orzekającej o kosztach procesu.

Wnosiła o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz zasądzenie na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu za obie instancje, bądź uchylenie w tej części zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sadowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Zarzuciła, że przy ferowaniu wyroku naruszono przepisy prawa procesowego, regulacje: art. 227 k.p.c., art. 228 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c. oraz przepisy prawa materialnego, regulację art. 445 § 1 k.c. – w sposób podany w apelacji

Powód D. K. wniósł o oddalenie epilacji oraz zasądzenie na jego rzecz od pozwanej zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Odwoławczy ustalił i zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszczenia powoda przyjmując, że mają one źródło w reżimie odpowiedzialności deliktowej oraz w umowie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej łączącej pozwaną ze sprawcą wypadku oraz prawidłowo rozpoznał sprawę.

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenie mają podstawę w informacjach zawartych we wskazanych w uzasadnieniu wyroku źródłach dowodowych, których ocena jest logiczna i mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów.

Skarżąca w ramach zawartych w apelacji zarzutów dotyczących podstawy faktycznej powództwa, w istocie kwestionuje dokonaną przez ten Sąd ocenę prawną dotyczącą wysokości ustalonego zadośćuczynienia (jego nieadekwatność do doznanej przez powoda krzywdy).

Z tej przyczyny jej apelacja tylko werbalnie odnosi się do podstawy faktycznej orzeczenia, przez co zarzuty te nie mają wpływu na powyższą ocenę.

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji ( art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c. ).

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego jest trafna w swym zasadniczym zarysie i podlegającej kontroli w postępowaniu apelacyjnym wyznaczonej przez zakres zaskarżenia i przez zakaz reformationis in peius – art. 384 k.p.c. (dotyczy on w szczególności zasądzonych odsetek za opóźnienie) i Sąd odwoławczy ją podziela (art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c.).

Odpowiedzialność pozwanej za skutki przedmiotowego wypadku drogowego jest pomiędzy stronami bezsporna.

Ma ona źródło w regulacji art. 415 k.c. w związku z art. 436 § 1 k.c. i postanowieniach zawartej przez pozwaną ze sprawcą wypadku umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów oraz w regulacji art. 822 § 4 k.c. uprawniającej powoda do dochodzenia roszczeń bezpośrednio od pozwanego zakładu ubezpieczeń.

Na zasadach ogólnych rodzi ona po stronie pozwanej obowiązek zapłaty poszkodowanemu w wypadku drogowym odszkodowania oraz na mocy art. 445 k.c. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Stosownie do utrwalonego poglądu prawnego ma ono przede wszystkim charakter kompensacyjny i jego wysokość musi przedstawiać ekonomiczną wartość lecz równocześnie nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa oraz powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (np. wyrok SN z dn. 26 02 1962r. 4 CR 902/61, OSNCP 1963r. nr 5, poz. 107; wyrok z dn. 24 06 1965r.. I PR 203/65, OSPiKA 1966r. poz. 92), a Sąd odwoławczy jest uprawniony do jego skorygowania tylko w przypadku, gdy jest ono oczywiście nieadekwatne do doznanej przez poszkodowanego krzywdy (wyrok SN z dn. 30 10 2003r. IV CK 151/02, wyrok z 7 11 2003r. V CK 110/03).

Powód w wypadku doznał wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia obrażeń fizycznych, z czym związane były znaczne dolegliwości bólowe i zmuszony był poddać się leczeniu przez znaczny okres czasu.

Dlatego jakkolwiek po zakończeniu ich leczenia obrażenia te nie wywołały pogorszenie się stanu zdrowia powoda (obecnie występujące w powoda schorzenia są głównie mają charakter samoistny), to z ustalone przez Sąd pierwszej instancji należne mu od pozwanej zadośćuczynienie w łącznej kwocie 16.000 zł, nie jest oczywiście nieadekwatne do doznanej przez niego krzywdy i przy uwzględnieniu zapłaconej mu wcześniej przez powódkę z tego tytułu kwoty 1.300 zł , należy mu się od pozwanej dodatkowo kwota 14.700 zł.

Znajduje to prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym wyroku przez co apelacja jest bezzasadna w rozumieniu art. 385 k.p.c. a to z mocy zawartej w nim regulacji prowadziło do jej oddalenia

Reasumując zaskarżony wyrok jest prawidłowy i dlatego apelację jako bezzasadną oddalono na mocy regulacji art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosując regulację

art. 98 § 1 k.p.c. biorąc pod uwagę, iż pozwana uległa w całości w postępowaniu odwoławczym i dlatego powinna zwrócić powodowi poniesione przez niego w tym postępowaniu koszty zastępstwa przez fachowego pełnomocnika.

SSO Leszek Dąbek