Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Arkadia Wyraz – Wieczorek

Sędzia SO Anna Hajda (spr.)

Sędzia SR (del.) Maryla Majewska – Lewandowska

Protokolant Agnieszka Wołoch

po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2015 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa Województwa (...) Zarządu (...)

w K.

przeciwko Gminie J.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju

z dnia 17 marca 2015 r., sygn. akt I C 2791/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 600 złotych (sześćset) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Maryla Majewska-Lewandowska SSO Arkadia Wyraz-Wieczorek SSO Anna Hajda

UZASADNIENIE

Powód Województwo (...) Zarząd (...) Jednostka budżetowa Województwa (...) w K. wniósł o zasądzenie od pozwanej Gminy J. kwoty 9.810,86 zł wraz z ustawowymi odsetkami

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Jastrzębiu-Zdroju w dniu 8 września 2014 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 17 marca 2015 roku Sąd Rejonowy w Jastrzębiu – Zdroju oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.200,00 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Podstawą tej treści rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy.

W dniu 02 lipca 2007 roku zawarto umowę najmu pomiędzy (...) Zarządem (...) jednostka budżetową Województwa (...) z siedzibą w K., a J. P. (1). Do zamieszkiwania w lokalu uprawniona była także D. P..

Wyrokiem Sądu Rejonowego Katowice-Wschód w Katowicach z dnia 1 maja 2010 r. sygn. akt I C 1018/09 nakazano pozwanym J. P. (1), D. P. opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w J. w budynku przy ul. (...) (...). Orzeczono, że J. P. (1), D. P. przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego i wstrzymano wykonanie pkt 1 wyroku do czasu złożenia przez gminę w/w osobom oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Powód pismami z dnia 20 kwietnia 2010r. i 22 lipca 2010r. wzywał pozwaną do wykonania obowiązku nałożonego przez Sąd tj. złożenia oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Pozwana informowała powoda, iż oczekuje na wolny przydział lokalu socjalnego dla rodziny P..

W dniu 3 marca 2014 r. powód wystawił pozwanej notę księgową nr (...) na kwotę 10.358,05 zł z tytułu odszkodowania za przyznanie J. P. (1), D. P. lokalu mieszkalnego zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego Katowice-Wschód w Katowicach z dnia 1 maja 2010 r. sygn. akt I C 1018/09.

Pismem z dnia 21 marca 2014 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty noty księgowej nr (...).

Powód sporządził wykaz należności J. P. na łączną kwotę 10.375,35 złotych

W tak ustalonym stanie faktycznym zważył Sąd Rejonowy, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie przy uwzględnieniu dyspozycji art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (u.o.p.l.) i art. 417 § 1 k.c.

W ocenie Sądu I instancji roszczenie nie mogło zostać uwzględnione ze względu na niewykazanie go co do wysokości.

Zgodnie z art. 6 k.c. ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające żądanie, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Podkreślił Sąd Rejonowy, że w przepisie tym chodzi nie o każdy fakt, lecz o fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a więc o fakty prawotwórcze, czyli wskazujące istnienie prawa, oraz fakty niweczące lub tamujące prawo, czyli wskazujące na to, że żądanie strony jest nieuzasadnione. W myśl ogólnych zasad postępowania dowodowego na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego żądanie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa. Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą Stosownie zaś do treści art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów,
z których wywodzą skutki prawne.

Powód winien zatem wykazać szkodę, jaką poniósł nie mogąc lokalem swobodnie dysponować z powodu niedostarczenia lokalu socjalnego osobom ten lokal zamieszkującym, a także w jakiej wysokości i za jaki okres ponosił za w/w osoby opłaty na rzecz dostawców usług.

Tymczasem powód na dowód wysokości roszczenia przedłożył sporządzony przez siebie wydruk z programu księgowego nazwany „rozrachunki”, z którego treści w żaden sposób powyższych okoliczności wywieść nie można. Nieznane pozostały także daty wymagalności poszczególnych kwot. Przede wszystkim zaś wydruk ten stanowił jedynie dowód, o którym mowa w art. 308 k.p.c. Nie miał on nawet znaczenia dokumentu prywatnego bowiem nie został podpisany przez osobę, która go sporządziła. Stąd wydruk ten nie może być uznany za dowód tego, że miały miejsce podane w nim fakty. Nie korzysta przy tym z domniemania prawdziwości zawartych w nim danych i w związku z tym każda osoba mająca interes prawny może twierdzić i dowodzić, że jego treść nie odpowiada stanowi rzeczywistemu.

Pozwana zaprzeczyła prawdziwości oświadczeń zawartych w rozliczeniu przedłożonym przez powoda, a zatem powód winien był zaoferować Sądowi innego rodzaju środki dowodowe, które pozwoliłyby na wykazanie zasadności jego roszczenia. Przedstawione przez powoda dowody z całą pewnością nie stanowią wystarczających dowodów na okoliczność zaistnienia szkody powoda i jej wysokości. Powód - będący reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika – zachował jednak bierną pozycję w procesie, pomimo tego, że to jego – jako stronę wywodzącą z przywołanych okoliczności korzystne dla siebie skutki prawne – obciążał obowiązek wykazania swoich twierdzeń, zgodnie z treścią art. 6 kc. Należy zatem stwierdzić, że nie sprostał on ciężarowi wykazania szkody.

Z tych powodów roszczenie powoda podlegało oddaleniu na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego w zw. z art. 417 kc i art. 361 § 1 kc w zw. z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Z wyżej wskazanym rozstrzygnięciem nie zgodziła się strona powodowa wywodząc apelację i zaskarżając wyrok w całości. Skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania, a to : - art. 233 § 1 kpc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i dowolna ocenę zgromadzonego materiału procesowego, w tym w szczególności poprzez przyjęcie, że powód w toku procesu nie wykazał istnienia szkody w związku z niedostarczeniem przez pozwanego lokalu socjalnego podczas gdy z przeprowadzonych dowodów, w tym m. in. wydruku rozliczeniowo – księgowego powoda jednoznacznie wykazana została wysokość szkody jakiej powód doznał w związku z niedostarczeniem przez pozwanego lokalu socjalnego w trybie art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego; - art. 217 § 6 kpc, art. 217 § 2 kpc w zw. z art. 227 kpc poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, iż wniosek dowodowy powoda o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości na okoliczność ustalenia wartości odszkodowania odpowiadającego miesięcznej stawce czynszu najmu, który uzyskałby powód w związku z wynajmem lokalu położonego w J. przy Al. (...) (...)za okres dochodzony w niniejszym postępowaniu należało uznać za spóźniony i jako taki podlegał oddaleniu. Skarżący zarzucił także naruszenie przepisów prawa materialnego mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a to : - art. 417 kc, art. 361 § 1 kc w zw. z art. 18 ust 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego i uznanie, że powód nie wykazał szkody, jej wysokości a także związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem pozwanego a powstaniem szkody podczas gdy odpowiedzialność pozwanego jest odpowiedzialnością in solidum i powód w zakresie niezaspokojonym uprawniony jest do dochodzenia zapłaty wobec Gminy; - art. 18 ust 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego w zw. z art. 417 kc poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że powód nie doznał szkody w rozumieniu tego przepisu albowiem nie doszło do uszczerbku w wysokości różnicy między majątkiem jaki miałby gdyby dysponował lokalem swobodnie, a majątkiem jaki ma nie mogąc lokalem swobodnie dysponować, zaś obowiązki wynikające z art. 18 ust 1 i 3 są wykonywane wraz z odsetkami, podczas gdy zobowiązanie z art. 18 ust 3 stanowi zobowiązanie in solidum i powód w zakresie niezaspokojonym uprawniony jest do dochodzenia zapłaty wobec wszystkich zobowiązanych.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 9.810,86 złotych wraz z ustawowymi odsetkami, względnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. Wniósł także o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwana Gmina domagała się jej oddalenia oraz zasądzenia na swoja rzecz kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie mogła odnieść skutku wobec trafności zaskarżonego orzeczenia.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił w sprawie stan faktyczny, wskazał fakty, które uznał za udowodnione oraz dowody na których się oparł. Z tak ustalonego stanu faktycznego wyprowadził Sąd I instancji trafne wnioski, prawidłowo także zastosował wskazane w pisemnych motywach rozstrzygnięcia przepisy prawa.

W pierwszej kolejności, odnosząc się do zarzutu apelacji dotyczącego trafności poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, wskazania wymaga, że Sąd odwoławczy ma ograniczone możliwości ingerencji w ustalenia faktyczne poczynione przez sąd pierwszej instancji. Ewentualna zmiana tychże ustaleń może być dokonywana zupełnie wyjątkowo, w razie jednoznacznej wymowy materiału dowodowego oraz oczywistej błędności oceny tegoż materiału. Jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności rozpoznawanej sprawy nie sposób przypisać Sądowi Rejonowemu uchybień wskazanych powyżej, które uprawniałyby do ingerencji w treść poczynionych przez ten Sąd ustaleń faktycznych. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Prawidłowo także skonstatował Sąd Rejonowy, że wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu szacowania nieruchomości podlegał oddaleniu jako spóźniony. Zgodnie bowiem z treścią art. 217 § 2 kpc Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba, że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich we właściwym czasie bez swojej winy lub, że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo, że występują inne wyjątkowe okoliczności. Omawiany wniosek dowodowy został zgłoszony przez skarżącego z przekroczeniem terminu zakreślonego przez Sąd i w żadnym zakresie nie wykazano braku winy w jego wcześniejszym zgłoszeniu. Bez wątpienia także uwzględnienie tego wniosku dowodowego spowodowałoby dalszą zwłokę w rozpoznaniu sprawy.

W ocenie Sądu Okręgowego brak jest zatem podstaw do przychylenia się do zarzutów apelacyjnych dotyczących naruszenia przepisów prawa procesowego.

W konsekwencji powyższego także zarzuty dotyczące naruszenia przepisów prawa materialnego uznać należy za nietrafne. Sąd II instancji w pełnym zakresie podziela rozważania Sądu Rejonowego zawarte w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia dotyczące charakteru dowodu w postaci wydruku z programu księgowego określonego jako „rozrachunki”. Zresztą sam powód ostatecznie zdaje się podzielać stanowisko Sądu Rejonowego w tym zakresie, o czym może świadczyć zawnioskowanie dowodu z opinii biegłego sądowego dla wykazania okoliczności, na które złożony został wyżej wskazany dokument. Zatem podzielić należy także końcową konstatację Sądu I instancji co do niewykazania przez stronę powodową wysokości szkody, która to okoliczność skutkować musiała oddaleniem powództwa.

Reasumując, apelacja jako pozbawiona uzasadnionych podstaw podlegała oddaleniu, stosownie do dyspozycji art. 385 kpc.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosownie do art. 98 kpc i art. 108 kpc w zw. z § 6 pkt 4 w zw. z § 13 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

SSR(del.) Maryla Majewska – Lewandowska SSO Arkadia Wyraz – Wieczorek SSO Anna Hajda