Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SSO Anna Hajda

Protokolant Wioletta Matysiok

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2016 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółce Akcyjnej we W.

przeciwko S. W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 27 października 2015 r., sygn. akt II C 2948/14

oddala apelację.

SSO Anna Hajda

Sygn. akt III Ca 972/16

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie w dniu 30 września 2014 roku, w elektronicznym postępowaniu upominawczym, powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna we W., domagał się zasądzenia od S. W. kwoty 9.734,48 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 20 stycznia 2009 roku przyznał pozwanemu pożyczkę w rachunku prowadzonym w ramach konta nr (...) ustalając limit pożyczki w wysokości 5.000 zł. Podał, że pozwany nie wywiązał się z przyjętego na siebie zobowiązania comiesięcznego zasilania rachunku jak również spłaty wykorzystanej pożyczki z upływem okresu na jaki została zawarta, całość roszczenia stała się wymagalna z dniem 19 stycznia 2012 roku. Wezwanie pozwanego do dobrowolnej spłaty nie przyniosło rezultatu.

Postanowieniem z dnia 22 października 2014 roku Referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty, a rozpoznanie sprawy zostało przekazane do Sądu Rejonowego w Gliwicach według właściwości ogólnej pozwanego.

Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew, ani nie stawił się na rozprawie w dniu 13 sierpnia 2015 roku ani w dniu 27 października 2015 roku.

Wyrokiem zaocznym z dnia 27 października 2015 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił powództwo.

Podstawę tej treści rozstrzygnięcia stanowiły następujące rozważania Sąd I instancji.

Zgodnie z art. 248 § 1 k.p.c. każdy obowiązany jest przedstawić na zarządzenie sądu w oznaczonym terminie i miejscu dokument znajdujący się w jego posiadaniu i stanowiący dowód faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy, chyba że dokument zawiera informacje niejawne. Natomiast na mocy art. 129 § 1 i 2 k.p.c. strona powołująca się w piśmie na dokument obowiązana jest na żądanie przeciwnika złożyć oryginał dokumentu w sądzie jeszcze przed rozprawą. Zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Jeśli jest to uzasadnione okolicznościami sprawy sąd, na wniosek strony albo z urzędu, zażąda od strony składającej odpis dokumentu, o którym mowa w §2, przedłożenia oryginału tego dokumentu (art. 129 § 4 k.p.c).

Wskazał Sąd Rejonowy na fakt, że postanowieniem z dnia 13 sierpnia 2015 roku pełnomocnik powoda został zobowiązany przez Sąd do przedłożenia oryginału lub poświadczonej za zgodność z oryginałem przez notariusza umowy pożyczki z dnia 10 stycznia 2009 roku w terminie 14 dni pod rygorem pominięcia. W zakreślonym terminie pełnomocnik powoda nie przedłożył żądanego dokumentu we właściwej formie.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 27 października 2015 roku Sąd oddalił wniosek dowodowy z wezwania do uregulowania zaległości oraz z umowy pożyczki, wskazując że w aktach znajdowały się jedynie kopie tych dokumentów.

Podkreślił Sąd I instancji, iż kserokopia dokumentu nie jest dokumentem w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego i nie może dokumentu zastąpić.

Równocześnie znajdująca się w aktach kserokopia umowy pożyczki został w sposób niewłaściwy poświadczona przez pełnomocnika powoda – pracownika banku. Zgodnie bowiem z art. 129 § 2 k.p.c. odpis dokumentu będącego dowodem w sprawie, musi być poświadczony za zgodność z oryginałem przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Podkreślił także Sąd Rejonowy, iż wyłączną podstawą ustaleń sądu nie mógł stać się wyciąg z ksiąg rachunkowych banku wystawiony przez powoda w dniu 30 września 2014 roku zgodnie z art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe (tj. Dz.U. z 2012 r. poz. 1376), albowiem zgodnie z art. 95 ust. 1a cytowanej ustawy, obowiązującym od dnia 20 lipca 2013 roku moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowy w ustępie 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.

Niniejsze powództwo podlegało w całości oddaleniu jako niewykazane, stosownie do treści art. 6 kc.

Z wyżej wskazanym rozstrzygnięciem nie zgodziła się strona powodowa wywodząc apelację i zarzucając uniemożliwienie dochodzenia przez powoda od pozwanego całości dochodzonego powództwem roszczenia wynikającego z umowy dwustronnie zobowiązującej, świadczącej o roszczeniu. W oparciu o tak sformułowany zarzut skarżąca domagała się uchylenia wyroku w całości i zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych. W apelacji zawarto wnioski dowodowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie mogła odnieść spodziewanego skutku, jako że zaskarżony wyrok zaoczny ostatecznie odpowiada prawu.

Wskazania jednak wymaga, że zgodnie z treścią art. 339 § 1 jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. Wyrok zaoczny cechuje szczególna podstawa faktyczna. Zgodnie bowiem z art. 339 § 2 sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Zapis ten nie wyklucza możliwości wydania wyroku zaocznego w ogóle. Nakazuje on jednak przeprowadzenie postępowania dowodowego przed wydaniem wyroku zaocznego. Rolą Sądu jest także wskazanie w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia, czy a jeśli tak to które z faktów przytaczanych przez powoda wzbudziły jego uzasadnione wątpliwości i dlaczego. W rozpoznawanej sprawie brak wskazania powyższych okoliczności – jednakże w ocenie Sądu Okręgowego – ostatecznie nie stanowi to naruszenia dyspozycji art. 328 § 2 kpc, które skutkowałoby koniecznością dokonania korekty zaskarżonego orzeczenia bądź jego uchylenia. Z przebiegu postepowania w niniejszej sprawie wynika bowiem, że wątpliwości Sądu budził sam fakt zawarcia przez strony umowy pożyczki, czemu Sąd dał wyraz kierując do strony pozwanej zobowiązanie na rozprawie w dniu 13 sierpnia 2015 roku, doręczone w dniu 4 września 2015 roku. Bez wątpienia – w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, nawet w sytuacji bierności procesowej pozwanego - miał Sąd I instancji podstawy do powzięcia wątpliwości co do wskazanego wyżej faktu, wobec dołączenia do akt sprawy kserokopii tejże umowy bez prawidłowego jej poświadczenia za zgodność z oryginałem. Skarżąca miała jednak możliwość usunięcia wyżej wskazanych wątpliwości Sądu poprzez przedłożenie – na wezwanie Sądu – oryginału umowy lub jej kopii w sposób prawidłowy poświadczonej. Zobowiązania tego powódka nie wykonała, nie odniosła się także do wezwania Sądu, nie wskazała również innych wniosków dowodowych. W tej sytuacji trafnie wskazał Sąd I instancji, że roszczenie powódki, jako niewykazane podlegało oddaleniu.

Dla porządku także zaznaczyć należy, że wnioski dowodowe zgłoszone w postępowaniu odwoławczym – jako spóźnione – podlegały oddaleniu na zasadzie art. 381 kpc.

Reasumując powyższe, apelacja nie mogła doprowadzić do korekty zaskarżonego orzeczenia, co skutkowało jej oddaleniem, stosownie do dyspozycji art. 385 kpc.

SSO Anna Hajda