Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2023 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Leszek Dąbek

Protokolant Beata Michalak

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2023 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa B..pl (...) we W.

(dawnej (...) Spółki Akcyjnej we W.)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej

w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 10 sierpnia 2022 r., sygn. akt I C 86/21

zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 i 3 w ten sposób, że:

oddala powództwo,

zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w ich zapłacie od dnia 28 września 2023 r.;

zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 2.550 zł (dwa tysiące pięćset pięćdziesiąt złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, w tym kwotę 1.800 zł (tysiąc osiemset złotych) zastępstwa procesowego - z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w ich zapłacie od dnia 28 września 2023 r.

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 950/22

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Zabrzu w wyroku z dnia 10 08 2022r. uwzględnił w części powództwo (...) Spółki Akcyjnej we W. przeciwko (...) Zakładowi (...) w W. o zapłatę i zasądził od pozwanej

na rzecz powódki kwotę 14.335,68zł, ustawowe odsetki za opóźnienie od wskazanych kwot za podane okresy, oddalił powództwo w pozostałej części oraz orzekł o kosztach procesu i o niewykorzystanej części zaliczki na poczet kosztów opinii biegłego.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia wskazał, że nie budzi jego wątpliwości fakt, że „sprawca zdarzenia komunikacyjnego z dnia 22 marca 2020r. był objęty obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanej, a osią sporu pomiędzy stronami pozostawała kwestia wysokości należnego odszkodowania oraz zasadność zasądzenia kosztów opinii prywatnej”. Przywołał wskazane w uzasadnieniu wyroku regulacje prawne i dokonał ich wykładni. Następnie przy ich pomocy dokonał oceny prawnej ustalonego stanu faktycznego i w konkluzji wskazał,

że „ Powód w niniejszej sprawie Domagał się zasądzenia kwoty 14.450,07zł, t. j kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy wartością odszkodowania wynikającą z prywatnej kalkulacji (22.289,85zł), a kwotą dotychczas wypłaconą (12..839,78zł), powiększoną o koszt wykonania kalkulacji (492zł). Biegły ustalił wartość szkody na kwot 27.175,46zł brutto, zaś powód określił tę wartość na kwotę 27.289,85zł” Ocenił, że „żądanie powoda było zasadne w przeważającej części, tj. w zakresie kosztów naprawy samochodu ustalonych w opinii biegłego – wartości szkody, z uwzględnieniem zwrotu kosztów kalkulacji”

i „ zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 14.335,68zł, która wynikała z żądania pozwu (tj. 27.175,46zł koszt naprawy ustalony przez biegłego – 12.839,78zł kwota odszkodowania wypłacona przez pozwaną) wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi

od dnia 23 23 kwietnia 2020r. do dnia zapłaty oraz kwotę 492 wraz z odsetkami od dnia 27 maja 2020r. do dnia zapłaty.”. Wyjaśnił, że o odsetkach ustawowych orzekał zgodnie z regulacją art. 481 § 1 i 2 k.c., art. 817 § 1 k.c. i art. 455 k.c. oraz że oddalił powództwo „w zakresie kwoty 114,39zł (różnica pomiędzy kwotą dochodzoną 14.450,07zł, a kwotą należną ustaloną przez biegłego 14.335,68zł (14.450,07zł - 14.335,68zł) oraz odsetek należnych od kosztów naprawy, a to z powodów, o których mowa we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia”

O kosztach procesu orzekł na mocy regulacji art. 100 k.p.c.

Orzeczenie zaskarżyła pozwana (...) Zakład (...) w W. w części zasądzającej powództwo i orzekającej o kosztach procesu , która wnosiła o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa oraz zasądzenie od na jej rzecz od powódki zwrotu kosztów procesu za obie instancje.

Zarzuciła, że przy ferowaniu wyroku naruszono wskazane w apelacji regulacje prawa procesowego i materialnego w sposób w niej podany, w tym między innymi regulację „art. 233 k.p.c. w związku z art. 65 k.c., „„poprzez nieprawidłową interpretację umowy cesji wierzytelności zawartej pomiędzy poszkodowaną a D. W., a także D. W. i K. D. i nie wziął pod uwagę, że przedmiotem zbycia była odpowiadająca należności z tytułu kosztom naprawy, a ponadto Sąd błędnie przyjął szeroką interpretację pojęcia „kosztów naprawy” pojazdu i przyjął, że przedmiotem cesji była wierzytelność dotycząca zapłaty odszkodowania opartego na wyliczeniu kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji przy użyciu oryginalnych części i w interpretacji zapisów umowy nie uwzględnił, że „naprawa” oznacza również zwykłe przywrócenie uszkodzenie rzeczy do stanu używalności””.

Sąd Odwoławczy ustalił i zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszczenia powoda przyjmując, że mają one źródło w reżimie odpowiedzialności deliktowej za szkodę oraz w umowach cesji wierzytelności (określonych w nich wierzytelnościach), a następnie prawidłowo rozpoznał sprawę oraz skonstruował w znacznej części prawidłową podstawę faktyczną orzeczenia.

Ustalenia składające się na podstawę faktyczną orzeczenia mają podstawę

w informacjach zawartych we wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wiarygodnych źródłach dowodowych.

Dokonana w tym zakresie przez Sąd pierwszej instancji ocena materiału dowodowego sprawy jest logiczna oraz mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów.

W szczególności w swej istocie prawidłowe są także ustalenia faktyczne dotyczące treści umowy cesji zawartej w dniu 5 05 2020r. zgodnie z którą „C. K. D. zbył odpłatnie na rzecz cesjonariusza (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. przysługujące

mu wszelkie wierzytelności z tytułu równowartości kosztów pojazdu, wartości skody całkowitej, utraty jego wartości handlowej w pojeździe w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 22 marca 2020 roku, nr s. (...)”.

Ustalenia te dotyczą bowiem literalnej treści tej umowy i w zasadzie odpowiadają zawartym w § 1 umowy postanowieniom.

W uzasadnieniu jest co prawda mowa „o kosztach pojazdu” ale z jego całokształtu wynik, że mamy tu do czynienia tylko z nieprecyzyjnością sformułowania i ustalenie to dotyczy „kosztów naprawy samochodu” , co formalnie prowadziło

do zmiany i sprecyzowania tego ustalenia.

Z tych też względów Sąd odwoławczy z powyższą modyfikacją przyjął

za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji (art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c.) .

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego – poza oceną dotyczącą nabycia przez powoda w drodze cesji dochodzonych należności - ma umocowanie w przywołanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku prawidłowo zastosowanych regulacjach prawnych i Sąd odwoławczy ją podziela (art. 387 § 2 ¹ pkt 2 k.p.c.), a podniesione w tym zakresie w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego są nieuzasadnione.

Słusznie natomiast apelacja zarzuca, że powód nie nabył w drodze cesji dochodzonych należności.

W niniejszej sprawie powód dochodzi bowiem odszkodowania za szkodę powstałą w majątku poszkodowanego w następstwie uszkodzenia jego samochodu

w wypadku drogowym odpowiadającym potencjalnym kosztom naprawy samochodu oraz poniesionym przez niego kosztom sporządzenia opinii przedsądowej.

Ze wskazanych powyżej prawidłowych ustaleń Sądu wynika jednak,

że przedmiotem cesji był „równowartość kosztów naprawy pojazdu”, pod czym należy rozumieć faktyczne koszty naprawy, tj. nie potencjalne koszty naprawy

lecz koszty naprawy rzeczywiście poniesione (uiszczone) za naprawę samochodu.

Dlatego w tym zakresie dochodzona wierzytelność nie była objęta przedmiotem umowy cesji (przy ocenie tego zagadnienia naruszono regulację art. 509 § 1 k.c.) i w obecnym stanie rzeczy powód nie posiada legitymacji czynnej do jej dochodzenia, a to czyni w tym zakresie powództwo nieuzasadnionym.

Z kolei dochodzona należność z tytułu poniesionych przez powoda kosztów ekspertyzy przedsądowej nie była przedmiotem tej umowy i co należy podkreślić, koszty te nie zostały poniesione przez poszkodowanego lecz przez powoda, przez co ze swej istoty nie mogły być przedmiotem cesji.

Związany z ich poniesieniem uszczerbek w majątku powoda nie mieści się przy tym w ramach związku przyczynowego o którym mowa jest w regulacji art. 361 § 1 k.p.c. w konsekwencji czego również w tej części powództwo jest bezzasadne.

Nie znalazło to prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym wyroku,

co czyni apelację uzasadnioną i prowadziło do zmiany zaskarżonego wyroku przy zastosowaniu regulacji art. 386 § 1 k.p.c.

Reasumując zaskarżony wyrok jest wadliwy i dlatego apelację jako uzasadnioną uwzględniono orzekając jak w sentencji w oparciu o regulację art. 386 § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosując regulację art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz biorąc pod uwagę, że powód uległ w całości w tym postępowaniu i powinien zwrócić pozwanej poniesione przez nią koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego

SSO Leszek Dąbek