Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2014 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Lucyna Morys - Magiera

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 września 2014 r.

sprawy z powództwa Gminy R.

przeciwko I. N. (N.)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 3 października 2013 r., sygn. akt I C 396/13 upr.

1.  oddala apelację;

2.  nie obciąża pozwanego kosztami postępowania odwoławczego.

SSO Lucyna Morys – Magiera

Sygn. akt III Ca 940/14

UZASADNIENIE

Powódka Gmina R. wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 7561,88 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz kosztami procesu, podnosząc, że zajmuje on lokal mieszkalny na podstawie umowy najmu, jednak nie reguluje z tego tytułu należnych płatności na rzecz powódki mimo wezwania.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, przyznając okoliczności faktyczne podawane w pozwie. Wskazał jednak na zły stan techniczny mieszkania oraz wyjaśnił, że nie płacił czynszu, ponieważ nie miał na to środków

Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim wyrokiem z dnia 3 października 2013r. w pkt 1 zasądził od pozwanego I. N. (N.) na rzecz powódki Gminy R. kwotę 7561,88 zł (siedem tysięcy pięćset sześćdziesiąt jeden złotych osiemdziesiąt osiem groszy) z odsetkami ustawowymi od dnia 29 stycznia 2013r. do dnia zapłaty; w pkt 2 nie obciążał pozwanego kosztami procesu.

Poza sporem było, iż w dniu 21 marca 2008r. strony zawarły umowę najmu lokalu mieszkalnego, położonego w R. przy ulicy (...). Najemca zobowiązał się do uiszczania czynszu oraz pozostałych opłat. W roku 2012 pozwany nie regulował swoich zobowiązań i powstało zadłużenie w łącznej kwocie 7561,88 zł. Złożyły się nań sumy: 6525,91zł, z tytułu zaległości czynszowych, 1035,97 zł, tytułem odsetek. Pomimo wezwania do zapłaty, pozwany nie uregulował długu.

W tym stanie rzeczy uznał Sąd pierwszej instancji, iż powódka oparła swoje roszczenie na przepisie art. 659 § 1 kc, dochodząc czynszu najmu. Wskazał, że pozwany, nie kwestionując okoliczności faktycznych ani samej podstawy prawnej, zarzucił jedynie zły stan techniczny lokalu oraz brak środków na pokrycie czynszu.

Zdaniem Sądu żaden ze wskazanych zarzutów na zatamował roszczenia powódki. Pozwany zobligowany był do regulowania opłat czynszowych, a wymienione przez niego okoliczności nie zwolniły go ze świadczenia. Wskazał jedynie, iż zły stan techniczny lokalu może być przedmiotem osobnego roszczenia pozwanego przeciwko powódce.

O odsetkach orzeczono po myśli art. 481 i 482 kc.

Z uwagi sytuację osobistą oraz majątkowa pozwanego, zwolniono go w całości od kosztów postępowania na zasadzie art. 102 kpc.

Apelację od tego wyroku w całości wniósł pozwany, zarzucając, iż wyliczenie zaległości jest nieprawidłowe, nie odzwierciedla właściwego stanu jego zadłużenia. Podnosił, iż wynajmowane mieszkanie jest o bardzo niskim standardzie, budynek jest przez powódkę nie remontowany oraz w związku z wilgocią niszczeje dobytek powoda i pogarsza się stan zdrowia jego rodziny.

Wnosząc o zwolnienie od opłaty od apelacji pozwany podnosił, iż ma na utrzymaniu troje dzieci w wieku szkolnym, nie pracuje zawodowo, a jego jedynym źródłem utrzymania od 10 lat jest zasiłek pielęgnacyjny z tytułu sprawowania opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem wymagającym jego stałej troski.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji pozwanego jako bezzasadnej i zasądzenie na jej rzecz od apelującego zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie mogła odnieść skutku.

Ustalenia faktyczne w zakresie istotnym dla rozpoznania sprawy zostały przez Sąd pierwszej instancji poczynione prawidłowo, w znacznej mierze okoliczności faktyczne były ponadto niesporne między stronami.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy przyjął je za własne, bez konieczności ponownego przytaczania.

Podzielić wypadało także rozważania prawne Sądu Rejonowego zawarte w uzasadnieniu kwestionowanego wyroku.

Strony faktycznie łączyła bowiem umowa najmu lokalu mieszkalnego zajmowanego przez pozwanego wraz z rodziną, pozwany zatem zobowiązany był na zasadzie art. 659 § 1 kc do uiszczania z tego tytułu oznaczonych opłat, zgodnie także z postanowieniami umowy. Pozwany z obowiązku tego się nie wywiązał, doprowadzając do ustalonych w sprawie i dochodzonych pozwem zaległości. Okoliczności przeciwnej, zgodnie z którą rozmiar zobowiązania pozwanego wobec powódki z tytułu umowy najmu lokalu łączącej strony byłby inny, pozwany, na którym spoczywał tu ciężar dowodu (art. 6 kc, art. 232 kpc), nie wykazał w żaden sposób, mimo deklaracji.

Fakt braku remontu lokalu przez właścicielkę i trudne warunki w mieszkaniu także nie mógł skutkować przyjęciem innego, niż stwierdzony, rozmiaru zadłużenia pozwanego wobec powódki.

Uznał ponadto Sąd Odwoławczy za Sądem pierwszej instancji, iż sytuacja życiowa i majątkowa pozwanego pozwala na zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa z art. 102 kpc. Jak bowiem wyżej już wskazano, jedynym źródłem utrzymania rodziny pozwanego jest zasiłek pielęgnacyjny z tytułu sprawowania opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem pozwanego, który wobec tego nie może podjąć dodatkowego zatrudnienia. Oprócz tego ma na utrzymaniu i inne dzieci w wieku szkolnym.

Zaskarżone postanowienie uznać zatem należało za trafne w całości, co skutkowało oddaleniem apelacji pozwanego jako bezzasadnej na mocy art. 385 kpc.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na zasadzie art. 102 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc, nie obciążając nimi przegrywającego pozwanego. Uznano bowiem, iż wskazana wyżej sytuacja majątkowa i rodzinna pozwanego, utrzymującego się wyłącznie z zasiłku pielęgnacyjnego na dziecko i świadczącego opiekę nad pozostałymi małoletnimi dziećmi, uzasadnia zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa przewidzianego w tejże normie prawa.

SSO Lucyna Morys – Magiera