Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2023 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Leszek Dąbek

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2023 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) w Z. (Szwajcaria)

przeciwko M. H.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 14 lipca 2022 r., sygn. akt I C 195/22 upr

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu

w Rudzie Śląskiej do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu

Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego.

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 934/22

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej w wyroku zaocznym z dnia 14 07 2022r. uwzględnił powództwo (...) Z. przeciwko Marznie H. i zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 12.978,80zł z umownymi odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od kwoty 11.200zł „naliczanymi od dnia 27 sierpnia 2020 roku” oraz orzekł o kosztach procesu.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia przywołał regulację art. 720

§ 1 k.c. Wytknął, że zarzuty podniesione przez pozwaną były wzajemnie sprzeczne, gdyż nie sposób kwestionować faktu zawarcia umowy, a jednocześnie twierdzić,

że umowa ta zawiera postanowienia niedozwolone, czy też że wierzytelność z niej wynikająca nie była przedmiotem obrotu. Następnie odnosząc się do poszczególnych zarzutów pozwanej stwierdził, że powódka posiada legitymację czynną, gdyż „ zdołała

w sposób należyty wykazać przejście uprawnień przysługujących jej w stosunku do pozwanej”. Ocenił, że powódka w sposób wystarczający wykazała, że doszło do zawarcia przedmiotowej umowy, „ o czym świadczy fakt, że pozwana była zarejestrowana na platformie pożyczkodawcy, złożyła wniosek o udzielenie pożyczki, a na jej rachunek bankowy przelana została kwota 11.200zł”. Natomiast „w zakresie wysokości dochodzonego roszczenia pozwana nie sformułowała żadnych skonkretyzowanych zarzutów ani nie przedstawiła jakichkolwiek dowodów, że dochodzona pozwem kwota nie znajduje odzwierciedlenia w łączącej strony umowie”. Przywołał regulację art. 385 ¹ § 1 k.c. dokonał jego wykładni, po czym „nie dopatrzył się w niniejszej sprawie nierzetelnego działania pożyczkodawcy, ani naruszenia interesu konsumenta”. W konkluzji wyjaśnił, że z podanych względów powództwo oddalił. O kosztach procesu orzekał stosując regulację art. 98 k.p.c.

Orzeczenie zaskarżyła pozwana M. H. , która wnosiła o jego zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa oraz zasądzenia od powódki na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego „za elektroniczne postępowanie upominawcze”.

Zarzuciła, że przy ferowaniu wyroku naruszono wskazane w apelacji regulacje prawa procesowego w sposób w niej podany

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszczenia powódki przyjmując, że mają one źródło w umowie pożyczki, lecz wadliwie rozpoznał sprawę, a w konsekwencji tego, skonstruował wadliwą podstawę faktyczną orzeczenia.

Przy rozpoznaniu sprawy umknęło bowiem jego uwadze, że pozwana w toku postępowania konsekwentnie kwestionowała podstawę faktyczną powództwa (między innymi k. 66 akt), wobec czego wskazane w niej fakty były pomiędzy stronami sporne

i jako takie – stosownie do regulacji art. 6 k.c. – wymagały one udowodnienia.

Konstruując podstawę faktyczną orzeczenia oparł się on na informacjach zawartych w dołączonych przez powoda do pozwu kserokopiach dokumentów i wydrukach z systemów informatycznych, które tylko w części dotyczącej przedmiotowej umowy cesji zostały należycie uwierzytelnione (k. 28-43 akt).

Nie zostały one jednak w żaden sposób uwierzytelnione w części związanej

z przedmiotową umowy pożyczki, przez co jakkolwiek stanowią one „inny środek dowodowy” w rozumieniu art. 309 k.p.c. to ich moc dowodowa jest znikoma i w kontekście zajętego przez pozwanego stanowiska w sprawie, bez ich prawidłowego uwierzytelnienia, bądź potwierdzenia przez informacje zawarte w innych środkach dowodowych (np. dokumentach czy też zeznaniach świadków, a ostatecznie w zeznaniach stron) nie mogą być podstawą do poczynienia przez sąd na ich podstawie pozytywnych ustaleń faktycznych.

Równocześnie przy rozpoznaniu tego zagadnienia umknęło jego uwadze

– co należy podkreślić - że stosownie do regulacji art. 126 § 1 pkt 5 k.p.c. w związku

z art. 187 § 1 k.p.c. pozew powinien jedynie zawierać „wskazanie dowodu na wykazanie każdego z tych faktów” , co jednak nie jest równoznaczne z obowiązkiem dołączenia do niego oryginałów dokumentów stanowiących źródła dowodowe, bądź ich odpowiedników w postaci prawidłowo poświadczonych ich odpisów przez notariusza

albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem,

radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej (art. 129 § 2 k.p.c.).

Konieczność ich przedłożenia jest bowiem uzależniona od tego, czy zachodzi potrzeba przeprowadzenia z nich dowodu (nie zachodzi ona w przypadkach przewidzianych w art. 227 - 230 k.p.c.), czy ich przedłożenia zażądał przeciwnik strony

(art. 129 § 1 k.p.c.), czy też, kiedy sąd w okolicznościach sprawy uzna za konieczne przejrzenie oryginału dokumentu, np. poweźmie wątpliwości co do jego sporządzenia lub treści (art. 250 § 2 k.p.c.)

W każdym z tych przypadków przyjąć jednak należy, że przed przystąpieniem do przeprowadzania postępowania dowodowego sąd rozpoznający sprawy (faktycznie przewodniczący składu orzekającego) zażąda ich przedstawienia (art. 208 § 1 pkt 4 k.p.c.).

Sąd Rejonowy rozpoznając niniejszą sprawę nie wywiązał się z tego obowiązku i to pomimo tego, że pozwana w piśmie procesowym z dnia 10 03 2022r. tego wręcz się domagała (k. 65 akt).

Tym samym naruszył on wskazaną regulację prawną, co w świetle motywów zaskarżonego orzeczenia doprowadziło w konsekwencji do naruszenia prawa materialnego, a to czyni apelację uzasadnioną.

Równocześnie zgromadzony przez Sąd Rejonowy dowody nie dają wystarczających podstaw do zmiany wyroku, a to w świetle regulacji art. 505 ¹² § 1 k.p.c. obligowało Sąd odwoławczy do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Reasumując zaskarżony wyrok jest wadliwy i dlatego apelację pozwanego jako uzasadnioną uwzględniono, orzekając jak w sentencji w oparciu o regulację art. 505 ¹² § 1 k.p.c.

Sąd Rejonowy rozpoznając ponownie sprawę uwzględni zawartą powyżej ocenę prawną i jeżeli powtórnie uzna za konieczne przeprowadzenie w sprawie postępowania dowodowego z wydruków z systemów informatycznych i z dokumentów wskazanych pozwie (faktycznie zaoferowanych mu w postaci kserokopii), to w oparciu o regulację 129 § 208 k.p.c. i art. 208 § 1 pkt 5 k.p.c. zobowiąże powódkę - w zakreślonym jej terminie - do ich przedłożenia w oryginale (dokumenty), bądź też wraz z ich prawidłowym uwierzytelnieniem (dokumenty i wydruki z systemów informatycznych – np. przez reprezentującego powódkę radcę prawnego, który potwierdzi ich zgodność z ich obrazem widzianym przez niego na monitorze), albo do udostępnienia mu „linku” do nich w systemie informatycznym pożyczkodawcy, czy też udostępnienia mu urządzenia, w którego pamięci się one znajdują, a następnie samodzielnie, naocznie, zweryfikuje zgodność przedłożonych mu wydruków z ich obrazem wyświetlonym na monitorze, czy też w wyświetlaczu udostępnionego mu przez powoda urządzenia (przez ich „oglądnięcie” ).

SSO Leszek Dąbek