Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2024 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Magdalena Balion - Hajduk

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 14 lutego 2024 r. w G.

prawy z powództwa Syndyka Masy Upadłości O. T. B.

przeciwko K. N.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 15 czerwca 2023 r., sygn. akt I C 1004/22

1.  oddala apelację;

2.  nie obciąża powoda kosztami postępowania odwoławczego.

SSO Magdalena Balion – Hajduk

Sygn. akt III Ca 868/23

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 czerwca 2023 roku Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej oddalił powództwo O. R. o zasądzenie od pozwanego K. N. 5000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 17 maja 2022 roku oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanego 917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, iż 4 stycznia 2016 roku powódka przelała na rachunek pozwanego kwotę 5000 zł. W tytule przelewu wskazała, że jest to pożyczka. 27 stycznia 2016 roku pozwany przelał na rachunek powódki kwotę 5000 zł z tytułu pożyczki. Pozwany uczynił to niezwłocznie po ustaleniu, że wskazana kwota została przelana przez powódkę na jego konto. Sąd Rejonowy wskazał, że ciężar dowodu zawarcia umowy pożyczki obciążał powódkę. Powódka nie wykazała, że strony łączyła taka umowa, nie udowodniła, że pozwany złożył oświadczenie, z którego wynikałoby, że jego wolą było pożyczenie od powódki wskazanej kwoty. Jednocześnie niezwłocznie po powzięciu wiedzy o przelewie pozwany zwrócił powódce przekazaną kwotę, co potwierdza, że nie było jego intencją zawarcie z powódką umowy pożyczki. Powódka nie wykazała również, że łączyły ją z pozwanym inne umowy pożyczek, co ewentualnie pozwoliłoby na zaliczenie wpłaconej kwoty na poczet innego zobowiązania.

Powódka w apelacji zarzuciła naruszenie prawa w prawa procesowego to jest art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. przez błędne przyjęcie, że nie udowodniła roszczenia, w sytuacji, gdy materiał dowodowy przeczy takiemu wnioskowi.

Wniosła o zmianę wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Już po zapadnięciu wyroku przy przed sądem pierwszej instancji syndyk masy upadłości T. B. zawiadomił o ogłoszeniu upadłości O. R. jako osoby fizycznej, w związku z czym Sąd Okręgowy w Gliwicach postanowieniem z 11 października 2023 roku zawiesił postępowanie na mocy art. 174 § 1 pkt 4 k.p.c. zawiesił postępowanie i podjął postępowanie z udziałem syndyka masy upadłości ustanowionego dla powódki w osobie T. B..

Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania odwoławczego podkreślając, że rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji jest prawidłowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie mogła odnieść skutku.

Odnosząc się do zarzutów apelacji dotyczących oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego - art. 233 k.p.c. należy podkreślić, że strona, która chce podważyć sędziowską ocenę dowodów nie może ograniczyć się jedynie do przedstawienia własnej oceny, nawet jeżeli jej ocena przekonywująca. Dopóki skarżący nie wykaże istotnych błędów logicznego rozumowania, sprzeczności oceny z doświadczeniem życiowym, braku wszechstronności, czy też pominięcia dowodów, które prowadzą do wniosków odmiennych, dopóty nie można uznać, iż sąd naruszył art. 233 § 1 k.p.c. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, LEX 172176; wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 21 maja 2008 r., sygn. akt I ACa 953/07, LEX nr 4664400).

Zgodnie z wyrażoną w art. 233 k.p.c. zasadą swobodnej oceny dowodów, Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, a zatem z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności. Wprawdzie przewidziane w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów mogą być przedmiotem kontroli odwoławczej, jednak powołanie się na naruszenie cytowanego przepisu nie może li tylko polegać na przedstawieniu odmiennego stanu faktycznego ustalonego na podstawie własnej oceny dowodów. Skarżący może tylko wykazywać, że sąd pierwszej instancji rażąco naruszył ustanowione w powołanym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów, a w konsekwencji naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie zebranego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Jedynie w przypadku, gdy brak jest logiki w powiązaniu wnioskowania z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo - wbrew zasadom doświadczenia życiowego - nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 2000 r. III CKN 842/98, LEX nr 51357).

Przenosząc to na grunt niniejszej sprawy Sąd drugiej instancji uznał dokonaną przez Sąd pierwszej instancji ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego za prawidłową, wszechstronną i obiektywną.

W toku postępowania przed sądem pierwszej instancji przeprowadzono postępowanie dowodowe, w szczególności z zeznań powódki i pozwanego. Z zeznań stron wynika, iż łączyła je bliska relacja. Powódka miała przelewać wielokrotnie pozwanemu pieniądze, nie brała nigdy pokwitowań. W jej ocenie przelewała na rzecz pozwanego pożyczki w wysokości około 47 000 zł, czego pozwany się wypierał. Powódka zeznała, że 4 stycznia 2016 roku przelała pozwanemu pożyczkę w wysokości 5000 zł i tak kwota w jej ocenie nie została zwrócona. Dostała przelew 27 stycznia 2016 roku, ale to nie była ta pożyczka, ponieważ udzielała pożyczek różnych od 2014 roku. Pozwany pobierał od niej różne pieniądze, bo byli w związku, a pozwany borykał się z problemami finansowymi.

Pozwany zeznał natomiast, iż nie zawierał z powódką umowy pożyczki. Wpłyną do niego przelew z adnotacją pożyczka i tą samą drogą zwrócił otrzymaną kwotę z adnotacją pożyczka. Innych umów nie zawierał. Pieniądze zwrócił wtedy, kiedy zorientował się, że pieniądze wpłynęły i nie pamięta okoliczności i szczegółów, bo to było kilka lat temu.

Powódka ponadto przedłożyła też różne potwierdzenia przelewów, z których wynika, że przekazywała pozwanemu różne kwoty. Przelewy nosiły różne tytuły jak opłata lub wpłata, pizza- zwrot. Tylko przelew z 4 stycznia 2016 roku miał tytuł pożyczka i zwrotny od pozwanego 27 stycznia 2016 roku miał ten sam tytuł. Logicznym jest, żeby oba te przelewy ze sobą powiązać, zwłaszcza w kontekście wyżej przytoczonych zeznań pozwanego. Powódka nie wykazała, że wcześniej udzielała pożyczek, które nie zostały zwrócone. Powódka przedstawiła przelew kwoty 7000 zł z 1 czerwca 2015 roku, potem przelew, którego dotyczy niniejsze postępowanie na 5000 zł z 4 stycznia 2016 roku, a potem późniejsze, które noszą daty od 13 października 2016 roku do 17 września 2018 roku, zatem przelew zwrotny pozwanego z 27 stycznia 2016 roku z siłą rzeczy nie mógł dotyczyć tych późniejszych pożyczek. Powódka musiałaby wykazać, że zawarła z pozwanym jakąś wcześniejszą umowę pożyczki, której dotyczył przelew pozwanego z 27 stycznia 2016 roku. 1 czerwca 2015 roku powódka przelała pozwanemu kwotę 7000 zł, tylko tej kwoty w świetle przedstawionych przez powódkę dowodów mogłaby dotyczyć ta sytuacja. jak choćby to jak choćby na kwotę 7000 zł, które przelała i która nie została Powódka takiej okoliczności nie wykazała, nie wykazała iż kwota 7000 zł przelana 1 czerwca 2015 roku w ogóle stanowiła pożyczkę dla pozwanego, nie wskazała jakiego tytułu ją przelała.

W świetle wskazanych okoliczności Sąd Okręgowy biorąc to wszystko pod uwagę uznał, iż rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji jest trafne. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny dowodów, w związku z czym apelacja na mocy art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu.

Z uwagi na sytuację materialną i życiową powódki, która korzysta ze zwolnienia od kosztów i jest w upadłości konsumenckiej Sąd nie obciążył powódki kosztami postępowania odwoławczego na podstawie art. 102 k.p.c.

SSO Magdalena Balion – Hajduk