Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Leszek Dąbek

Protokolant Beata Michalak

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2024 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej

w W.

przeciwko W. M. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 18 maja 2023 r., sygn. akt I C 321/21

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego.

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 813/23

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gliwicach w sprawie z powództwa powódki (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. przeciwko pozwanemu W. M. (2) o zapłatę, w wyroku z dnia 18 05 2023r. zasądził

od pozwanego na rzecz powódki kwotę 32.733 zł z maksymalnymi ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 29.302,07 zł od dnia 15 01 2021r. do dnia zapłaty oraz orzekł o kosztach procesu.

W ustalonym stanie faktycznym skonstruowanym „ na dowodach z przesłuchania pozwanego i z dokumentów , których autentyczność i wiarygodność nie budziły wątpliwości” jako podstawę prawną dochodzonych roszczeń wskazał regulację art. 720 k.c. oraz art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 2 pkt 1 i art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 12 05 2011r.

o kredycie konsumenckim. Uznał, za chybiony zarzut pozwanego braku po stronie powodowej legitymacji czynnej, gdyż „powódka zawarła pozwanym umowę pożyczki, na dowód czego przedłożyła oryginał umowy”. Wskazał, że nie znalazł podstaw

do uznania, żeby „umowa w jakikolwiek sposób rażąco krzywdziła pozwanego”

i co za tym idzie do uznania abuzywności jej postanowień. Ocenił, że strona powodowa udowodniła, że „wywiązała się ze swojego zobowiązania i uruchomiła pożyczkę”,

a pozwana przyznała, iż nie spłaciła pożyczki. Następnie uznał za skuteczne wypowiedzenia przez powódkę umowy i przyjmując, że pozwany był zobowiązany zwrócić stronie powodowej 53.583,63 zł, a powódka dochodzi zapłaty kwoty 31.733,00 zł oraz że „wysokość odsetek umownych za cały okres obowiązywania stosunku prawnego wynosić miała ponad 22 tysiące złotych” uznał powództwo za uzasadnione.

O należnych powódce od pozwanego odsetkach ustawowych z opóźnienie w spełnieniu dochodzonych należności orzekał stosując regulację art. 481 k.c. a o kosztach procesu

orzekał w oparciu o regulację zawartą w art. 98 k.p.c.

Orzeczenie zaskarżył pozwany W. M. (1), który wnosił o jego zmianę przez oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz od powódki zwrotu kosztów procesu za obie instancje, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi pierwsze instancji do ponownego rozpoznania i pozostawienie mu rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego.

Zarzucał, że przy ferowaniu wyroku naruszono prawo procesowe i materialne w sposób wskazany w apelacji, w tym między innym regulację art. 245 k.p.c. „poprzez uznanie, iż niepodpisane wydruki przedkładane przez stronę powodową stanowią

dokumenty prywatne, mające walor dowodowy, pomimo, ż dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej winien zawierać podpis świadczący

o tym, że dana osoba złożyła oświadczenie zawarte w takim dokumencie, a także przypisanie przedmiotowym wydrukom i kserokopią walorów dowodowych w sytuacji zaniechania powołania jakichkolwiek innych dowodów korelujących lub mogących

potwierdzić zawarte w nich treści oraz wobec stanowczego zaprzeczenia ich treści przez pozwanego wydają się być nieuprawnione”.

Powódka (...) Bank (...) Spółka Akcyjna

w W. wnosiła o oddalenie apelacji i zasadzenie na jej rzecz od pozwanego zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszczenia powódki przyjmując, że mają one źródło w zawartej przez strony umowie pożyczki, lecz wadliwie rozpoznał sprawę a w konsekwencji tego, skonstruował wadliwą podstawę faktyczną orzeczenia.

Przy rozpoznaniu sprawy umknęło bowiem jego uwadze, że pozwany konsekwentnie w toku postępowania kwestionował podstawę faktyczną powództwa,

w tym co należy podkreślić, negował „prawdziwość, rzetelność i walory dowodowe powołanej w pozwie dokumentacji”, gdyż „dokumenty te nią są nawet dokumentami

w rozumieniu kodeksowym”.

Z tej przyczyny przywołane w podstawie faktycznej powództwa fakty były pomiędzy stronami sporne i jako takie – stosownie do regulacji art. 6 k.c. – wymagały one udowodnienia w przewidziany prawem sposób.

Sąd Rejonowy konstruując podstawę faktyczną orzeczenia w kwestiach zasadniczych dla oceny prawidłowości zaskarżonego wyroku oparł się między innymi na informacjach zawartych w przedłożonych przez powódkę nie uwierzytelnionych wydrukach z jej systemu informatycznego, które – na co słusznie zwraca uwagę skarżący

w apelacji – uznał wadliwi za dokumenty prywatne.

Wydruki z systemów informatycznych nie są dokumentami w rozumieniu

art. 245 k.c., stanowią one bowiem „inny środek dowodowy” w rozumieniu art. 309 k.p.c.

W kontekście zajętego przez pozwanego stanowiska w sprawie, bez ich prawidłowego uwierzytelnienia, bądź potwierdzenia przez informacje zawarte w innych środkach dowodowych (np. dokumentach czy też zeznaniach świadków, a ostatecznie

w zeznaniach stron) nie mogą być podstawą do poczynienia przez sąd na ich podstawie pozytywnych ustaleń faktycznych.

Równocześnie przy rozpoznaniu tego zagadnienia umknęło jego uwadze

– co należy podkreślić - że stosownie do regulacji art. 126 § 1 pkt 5 k.p.c. w związku

z art. 187 § 1 k.p.c. pozew powinien jedynie zawierać „wskazanie dowodu na wykazanie każdego z tych faktów”, co jednak nie jest równoznaczne z obowiązkiem dołączenia do niego oryginałów dokumentów stanowiących źródła dowodowe, bądź ich odpowiedników w postaci prawidłowo poświadczonych ich odpisów przez notariusza

albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej (art. 129 § 2 k.p.c.).

Konieczność ich przedłożenia jest bowiem uzależniona od tego, czy zachodzi potrzeba przeprowadzenia z nich dowodu (nie zachodzi ona w przypadkach przewidzianych w art. 227 - 230 k.p.c.), czy ich przedłożenia zażądał przeciwnik strony

(art. 129 § 1 k.p.c.), czy też, kiedy sąd w okolicznościach sprawy uzna za konieczne przejrzenie oryginału dokumentu, np. poweźmie wątpliwości co do jego sporządzenia lub treści (art. 250 § 2 k.p.c.)

W każdym z tych przypadków - dotyczy to również dowodów zaoferowanych przez strony w toku postępowania - należy przyjąć, że przed przystąpieniem do przeprowadzania z nich dowodów sąd rozpoznający sprawy (faktycznie przewodniczący składu orzekającego) zażąda ich przedstawienia w oryginale

lub w prawidłowo uwierzytelnionej formie (art. 208 § 1 pkt 4 k.p.c.).

Sąd Rejonowy rozpoznając niniejszą sprawę nie wywiązał się w pełni z tego

z tego obowiązku (nie zażądał od powódki przedłożenia prawidło uwierzytelnionych wydruków z jej systemu informatycznego).

Tym samym naruszył on wskazaną regulację prawną, co w świetle motywów

zaskarżonego orzeczenia doprowadziło w konsekwencji do nierozpoznania istoty sprawy w rozumieniu art. 386 § 4 k.p.c. a to czyni apelację uzasadnioną (z uwagi na wskazane wadliwości skonstruowanej podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku ocena prawna pozostałych zarzutów apelacji jest bezprzedmiotowa), co z kolei - w świetle przywołanej regulacji prawnej - czyniło koniecznym uchylenia zaskarżonego wyroku

i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Reasumując zaskarżony wyrok jest wadliwy i dlatego apelację

jako uzasadnioną uwzględniono, orzekając jak w sentencji w oparciu

o regulację art. 386 § 4 k.p.c .

Sąd Rejonowy rozpoznając ponownie sprawę uwzględni zawartą powyżej ocenę prawną i jeżeli powtórnie uzna za konieczne przeprowadzenie w sprawie postępowania dowodowego z zaoferowanych mu dowodów z wydruków z systemu informatycznego powódki, to w oparciu o regulację art. 208 § 1 pkt 4 k.p.c. zobowiąże ją

- w zakreślonym jej terminie - do ich przedłożenia wraz z ich prawidłowym uwierzytelnieniem.

SSO Leszek Dąbek