Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2020 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Leszek Dąbek

Sędzia Sądu Okręgowego Tomasz Pawlik

Sędzia Sądu Okręgowego Magdalena Balion-Hajduk

Protokolant Aleksandra Sado-Stach

po rozpoznaniu w dniu 22 października 2020 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa M. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 26 lutego 2019 r., sygn. akt I C 108/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1800 zł (tysiąc osiemset złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSO Magdalena Balion-Hajduk SSO Leszek Dąbek SSO Tomasz Pawlik

Sygn. akt III Ca 794/19

UZASADNIENIE

Powódka M. B. żądała zasądzenia na jej rzecz od pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 56.344,44 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 26 12 2016r. do dnia zapłaty oraz zawrotu kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie twierdziła, że w wyniku wypadku komunikacyjnego - za który odpowiedzialność ponosi pozwana jako ubezpieczyciel - utraciła całkowicie zdolność do pracy. Wskazała, że żądanie wynika z roszczenia o zapłatę z tytułu renty wyrównawczej za rok 2015 i 2016.

Pozwana (...) S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa oraz zwrot kosztów procesu.

Zarzucała, m.in. że powódka nie wykazała wysokości dochodzonego roszczenia.

Powódka M. B. rozszerzyła żądanie pozwu o kwotę 9.756,28 zł, domagając się zasądzenia od pozwanej na jej rzecz kwoty 66.100,72 zł.

Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim w wyroku z dnia 26 02 2019r. zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 66.100,72 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 26 12 2016r. do dnia zapłaty (pkt 1), kwotę 9.718,99 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 2) oraz nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim kwotę 318,72 zł tytułem nieuiszczonych wydatków (pkt 3).

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia przywołał regulacje: art. 444 § 2 k.c. i art. 822 k.c.. po czym stwierdził, że powódka jest uprawniona do otrzymania renty uzupełniającej. Określając wysokość należnej renty oparł się na dowodzie z opinii biegłego specjalisty z zakresu rent i emerytur. Wyliczył wysokość renty wyrównawczej jako różnicę pomiędzy potencjalnymi zarobkami (obejmującymi średnie wynagrodzenie zasadnicze na zajmowanym stanowisku, premie oraz bony z ZFŚS), które osiągnęłaby powódka w okresie objętym żądaniem pozwu, a wysokością przyznanego jej przez ZUS świadczenia rentowego. Ocenił, że należna powódce renta wyrównawcza za 2015r. wynosi 33.095,02 zł, a za 2016r. 33.005,70 zł – łącznie 66.100,72 zł, wskazując, że rentę wyrównawczą wylicza się według wartości netto.

O odsetkach orzekł na mocy regulacji art. 481 k.c., przyjmując, że roszczenie stało się wymagalne po upływie terminu wskazanego w wezwaniu pozwanej do zapłaty.

O kosztach orzekł na mocy regulacji art. 98 § 1 i 2 k.p.c.

O nieuiszczonych kosztach orzekł na mocy regulacji art. 113 ust. 1 u.k.s.c.

Orzeczenie w części dotyczącej punktu 1, 2 i 3 wyroku zaskarżyła pozwana (...) S.A. w W. , która wniosła o „ jego zmianę poprzez oddalenie powództwa w zakresie zasądzonych 5.532,52 zł tytułem renty wyrównawczej oraz oddalenie powództwa w zakresie dochodzonych odsetek za opóźnienie od dnia 26 12 2016r. do dnia wydania wyroku” oraz „ zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, z uwzględnieniem opłaty od pełnomocnictwa”, ewentualnie o „ uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie go do ponownego rozpoznania sądowi I instancji” .

Zarzuciła, że ferując zaskarżone orzeczenie naruszono przepisy prawa procesowego i materialnego, tj. regulacje:

a)  „ art. 817 § 1 i 2 k.c. poprzez przyjęcie, że w postępowaniu likwidacyjnym prowadzonym w sprawie przez pozwaną możliwe było ustalenie przez pozwaną okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, a także wysokości należnego powódce roszczenia, podczas gdy ze względu na brak przedłożenia przez powódkę odpowiedniej dokumentacji było to niemożliwe;

b)  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. na skutek dokonania wybiórczej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny dowodów poprzez uznanie, że do obliczenia należnej powódce renty wyrównawczej konieczne jest przyjęcie teoretycznej średniej zarobków, a nie wysokości zarobków z „dolnej”, tj. pewnej granicy płacy miesięcznej”.

Nadto podniosła, że Sąd bezzasadnie zaliczył w poczet potencjalnych zarobków powódki środki pochodzące z bonów z ZFŚS.

Powódka M. B. wniosła o oddalenie apelacji oraz zasądzenie na jej rzecz od pozwanej zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Odwoławczy ustalił i zważył co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenia powódki przyjmując, że mają one źródło w umowie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej łączącej pozwaną ze sprawcą wypadku, w którym obrażeń ciała doznała powódka, które skutkowały całkowitą utratą zdolności do pracy.

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenie mają podstawę w informacjach zawartych we wskazanych w uzasadnieniu wyroku źródłach dowodowych, których ocena jest prawidłowa i mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów.

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego dotycząca odpowiedzialności pozwanej i zasadności dochodzonych roszczeń jest trafna i Sąd odwoławczy ją podziela (orz. SN z dn. 26 04 1935r. C III 473/34, Zb U. z 1935r. poz. 496).

Odpowiedzialność pozwanej za skutki przedmiotowego wypadku powódki ma źródło w regulacji art. 415 k.c. i postanowieniach umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej łączącej sprawcę wypadku z pozwanym zakładem ubezpieczeń oraz w regulacji art. 822 § 4 k.c., uprawniającej powódkę do dochodzenia roszczeń bezpośrednio od pozwanego zakładu ubezpieczeń i co należy podkreślić obecnie nie jest kwestionowana.

Na zasadach ogólnych rodzi ona po stronie pozwanej - z mocy regulacji art. 444 § 2 k.c. - obowiązek zapłaty powódce renty w granicach przewidzianych w art. 361 § 1 k.c.

Stosownie do regulacji art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z 22 05 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń przeprowadza postępowanie likwidacyjne i wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni od dnia złożenia przez uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, chyba, że wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia m.in. wysokości odszkodowania w tym terminie okaże się niemożliwe. Dla zmaterializowania się przesłanki uprawniającej zakład ubezpieczeń do przedłużenia terminu postępowania likwidacyjnego niezbędne jest podjęcie przez niego czynności zmierzających do ustalenia należnej wysokości odszkodowania.

Powódka zgłosiła roszczenie, a to z mocy przytoczonych regulacji obligowało pozwaną do przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego i wypłaty odszkodowania w ustawowym terminie. Z materiału sprawy nie wynika, aby pozwana podjęła czynności zmierzające do ustalenia wysokości odszkodowania (w szczególności nie zwróciła się do powódki o uzupełnienie braków w przedłożonej przez nią dokumentacji). W konsekwencji powyższego, po upływie 30 dni roszczenie stało się wymagalne, co uprawniało powódkę do wytoczenia powództwa i zażądania odsetek ustawowych za opóźnienie od 26 12 2016r.

Sąd Rejonowy prawidłowo – w oparciu m.in. o opinię biegłego sądowego z zakresu rent i emerytur – przyjął wysokość potencjalnych zarobków powódki w dochodzonym przez nią okresie czasu w wariancie „uśrednionym”. Pozwana nie wykazała, że w sprawie zasadne było przyjęcie wariantu „minimalnego”, czym nie sprostała dyspozycji art. 6 k.c.. Przyjęcie uśrednionego wynagrodzenia jest obiektywne i nie nosi znamion nieuzasadnionego faworyzowania którejkolwiek ze stron.

Wbrew zarzutom apelacji – kwoty uzyskiwane przez powódkę w ramach bonów z ZFŚS stanowią element potencjalnych zarobków. Bony uzyskiwane z ZFŚS są ściśle powiązane ze stosunkiem pracy. Gdyby powódka nie pozostawała w stosunku pracy z zakładem pracy, to nie byłaby uprawniona do ich otrzymania. Bony stanowią dodatkowy element uposażenia pracownika, na co wskazuje także obciążenie ich daniną publicznoprawna w postaci podatku dochodowego.

Dlatego wbrew temu co zarzucała pozwana, zrealizowały się przewidziane w regulacji art. 444 § 2 k.c. przesłani statuujące zasadę jej odpowiedzialności i obowiązku zapłaty renty w kwocie wynikającej z art. 361 § 1 k.c.,

W połączeniu z powyższym apelacja jest zatem bezzasadna w rozumieniu

art. 385 k.p.c., a to z mocy zawartej w nim regulacji prowadziło do jej oddalenia.

Reasumując zaskarżony wyrok jest prawidłowy i dlatego apelację jako bezzasadną oddalono w parciu o regulację art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosując regulację art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. § 10 ust. 1 pkt 1 i § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 10 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, biorąc pod uwagę, iż pozwana uległa w całości w postępowaniu odwoławczym i dlatego powinna zwrócić powódce poniesione przez nią w tym postępowaniu koszty zastępstwa przez fachowego pełnomocnika.

SSO Magdalena Balion-Hajduk SSO Leszek Dąbek SSO Tomasz Pawlik