Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2023 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Andrzej Dyrda

Protokolant Marzena Makoś

po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2023 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa G. B. (B.)

przeciwko A. J. (1) (J.)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 9 maja 2022 r., sygn. akt I C 1938/19

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Andrzej Dyrda

Sygn. akt III Ca 737/22

UZASADNIENIE

Powód G. B. domagał się zasądzenia od pozwanego A. J. (1) 13.996,37 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 października 2019 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu.

Uzasadniając swoje żądanie wskazał, że w maju 2018 roku rozpoczął wykonywanie prac wykończeniowych u pozwanego. Dodał, że praca przebiegała etapami, a po każdym etapie otrzymywał od pozwanego wynagrodzenie. Wskazał, że ostatni etap prac rozpoczął się 3 września 2019 roku, wszelkie czynności były wykonywane z najwyższą starannością, dokładnością i rzetelnością, zaś ukończenie prac nastąpiło zgodnie z harmonogramem. W dalszej kolejności wskazał, że za wykonane prace wystawił fakturę VAT nr (...), która jednak nie została opłacona przez pozwanego - do tej pory nie uzyskał on wynagrodzenia za przeprowadzone prace budowalne.

W odpowiedzi na pozew pozwany A. J. (1) wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, kwestionując żądanie powoda co do zasady oraz co do wysokości. Pozwany przyznał, że powód wykonywał na jego nieruchomości prace budowlane, podniósł jednak, że prace te, bądź to nie zostały wykonane, bądź nie zostały ukończone albo zostały wykonane wadliwie. Dodał, że powód porzucił teren robót, zaś przedmiot robót nigdy nie został ukończony oraz nie został przez niego odebrany. Z tych względów, pozwany podniósł, że roszczenie nie jest jeszcze należne ani wymagalne. W dalszej kolejności pozwany wskazał, że powód nie uporządkował terenu robót po zakończonych pracach, a podczas przeprowadzania robót powód uszkodził jego ruchomości (meble). Czynności te spowodowały konieczność poniesienia dodatkowych kosztów przez pozwanego, które – jego zdaniem – powinny być rozliczone w niniejszym postępowaniu. Pozwany podał, że powód nie wykazał, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy o treści wskazanej na fakturze VAT z dnia 10 października 2019 roku. Nie wskazał żadnych dowodów wskazujących na istnienie pomiędzy nimi stosunku zobowiązaniowego – zakresu prac, które miały być wykonane, terminu ich ukończenia, sposobu rozliczenia, zastosowanych stawek za przeprowadzone roboty.

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 9 maja 2022 roku zasądził od pozwanego na rzecz powoda 13.996,37 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 października 2019 roku do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania obciążył pozwanego szczegółowe wyliczenie pozostawiając referendarzowi sądowemu.

Orzeczenie to poprzedził ustaleniem, że powód G. B. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą B. G. (...).

Pozwany A. J. (2) zawarł z powodem G. B. ustną umowę na wykonanie prac wykończeniowych domu przy ulicy (...) w G.. Prace były wykonywane etapami. Przed każdym etapem ustnie ustalano zakres prac oraz wynagrodzenie. Pierwsze trzy etapy prac zostały odebrane i opłacone przez pozwanego. Ostatni etap prac rozpoczął się w maju 2019 i polegał na położeniu styropianu w garażu wraz z zatopieniem siatki i zatarciem kleju elewacyjnego na tynkach, wylaniu betonu na tarasie, malowaniu garażu na biało, malowaniu ścian na czarno, wycinaniu otworów na oświetlenie, szpachlowaniu otworów w sypialni, docinaniu i przyklejaniu betonu na klatce schodowej oraz na parterze przy schodach, położeniu kafelek w garażu na podłodze oraz na ścianie, montażu odpływu liniowego w garażu, wykonaniu zabudowy wanny oraz wykonywaniu poprawek prac już wcześniej wykonanych przez powoda, po wykonywaniu prac przez inne podmioty.

Po wykonaniu uzgodnionych prac powód wystawił fakturę VAT nr (...) z dnia (...) opiewającą na kwotę 13.996,37 zł. Pozycje na fakturze od (...) do(...) dotyczą wykonanych prac wykończeniowych. Pozycja(...)dotyczy posadowienia na nieruchomości przenośnej toalety – możliwość zamówienia przenośnej toalety została uzgodniona przez strony, a pozwany zobowiązał się do poniesienia kosztów jej posadowienia. Wcześniej również pozwany ponosił koszty wynajęcia tej toalety, które były ponoszone przez powoda, a następnie uwzględniane w fakturach wystawianych pozwanemu. Pozycja 15 dotyczy materiałów używanych podczas przeprowadzania prac – strony uzgodniły, że wykonawca będzie kupował i dostarczał niezbędne materiały budowlane.

Prace polegające na wylaniu betonu na zewnątrz, malowaniu ścian na czarno, montażu odpływu liniowego zostały wykonane wadliwe. Wadliwości polegały na tym, że przy styku okna z tarasem nie wykonano izolacji folią oraz nie zastosowano właściwego spadku od balkonu w stronę tarasu, nie wykonano również właściwego podkładu pod czarną farbę, zaś przy montażu odpływu zastosowano niewłaściwy rodzaj koryt odwadniających (koryta zamontowane u pozwanego są przeznaczone do powierzchni pochyłej a nie płaskiej, jak w garażu pozwanego). Pozostałe prace wykonano prawidłowo.

Wartość rynkowa wynagrodzenia za tego rodzaju prawidłowo wykonane prace wynosi 11.310,61 zł.

Pozwany nie uiścił wynagrodzenia za wykonane prace. Pismem z dnia 19 października 2019 roku powód wezwał go do dobrowolnego uregulowania należności. W odpowiedzi na pismo pozwany wskazał, że prace zostały wykonane wadliwie i nie zostały przez niego odebrane, a powodowi zapłata wynagrodzenia się nie należy.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd stwierdził, że między stronami doszło do zawarcia ustnej umowy o dzieło (tj. o przeprowadzenie prac wykończeniowych w domu przy ulicy (...)), natomiast spornym pozostawało czy powodowi należy się wynagrodzenie za wykonane prace a to z uwagi na twierdzenia pozwanego o braku oddania prac przez wykonawcę i ich odbioru przez zamawiającego oraz z uwagi na twierdzenia o wadliwości wykonanych prac i szkodach spowodowanych przez powoda podczas ich wykonywania.

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 627 k.c. przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Stosownie do art. 642 § 1 k.c. w braku odmiennej umowy przyjmującemu zamówienie należy się wynagrodzenie w chwili oddania dzieła, natomiast zgodnie z art. 643 k.c. zamawiający obowiązany jest odebrać dzieło, które przyjmujący zamówienie wydaje mu zgodnie ze swym zobowiązaniem.

Sąd uznał, że doszło do oddania dzieła, gdyż następuje to przez czynności faktyczne, gdy przyjmujący zamówienie przekazuje (wydaje) dzieło zamawiającemu, a ten przyjmuje (odbiera) je. Sąd wskazał, że oddanie dzieła nie powoduje wymagalności wierzytelności przyjmującego zamówienie o wynagrodzenie tylko wtedy gdy oddane dzieło jest dotknięte wadą istotną, tj. czyniącą je niezdatnym do zwykłego użytku lub sprzeciwiającą się wyraźnie umowie, a jeżeli wada jest nieistotna, oddanie dzieła powoduje, w myśl art. 642 § 1 k.c., wymagalność wierzytelności przyjmującego zamówienie o wynagrodzenie za dzieło. Sąd stwierdził, że wykonawca zrealizował umówione prace i oddał dzieło, które nie było obarczone wadą istotną, gdyż miały charakter estetyczny i nieistotny, i nie powodowały niezdatności wykonanego dzieła do użytku. Sąd wskazał, że dopuszczalny jest odbiór poprzez każde zachowanie zamawiającego, które wyraża akceptację dla dzieła, jakie wydaje mu przyjmujący zamówienie. Sąd uznał, że z faktu, iż innemu wykonawcy prac w domu powoda nie podobało się, jak prace wykonuje firma powoda, nie oznacza, że pozwany kwestionował jakość tych prac, a brak dokumentów potwierdzających, by zastrzeżenia takie były zgłaszane. Sąd nadto wskazał, że z treści opinii biegłego wynika przy tym, że wady wykonanych prac dotyczyły jedynie 3 z nich, a ich charakter nie uniemożliwia korzystania z wyników prac powoda, co oznacza, że pozwanemu mogą przysługiwać w stosunku do powoda już jedynie roszczenia wynikające z rękojmi za ewentualne wady dzieła, a względnie odszkodowanie za nienależyte wykonanie umowy. Nie może natomiast twierdzić, że roszczenie powoda nie jest wymagalne.

Sąd uznał, że powód oddał prace, a tym samym roszczenie o zapłatę wynagrodzenia jest wymagalne, zarzuty pozwanego zgłoszone w tym postępowaniu mogły być rozstrzygane jedynie na podstawie przepisów o rękojmi za wady dzieła.

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 638 § 1 k.c. do odpowiedzialności za wady dzieła stosuje się odpowiednio przepisy o rękojmi przy sprzedaży. Odpowiedzialność przyjmującego zamówienie jest wyłączona, jeżeli wada dzieła powstała z przyczyny tkwiącej w materiale dostarczonym przez zamawiającego. Zgodnie z art. 560 § 1 k.c. jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona lub naprawiana przez sprzedawcę albo sprzedawca nie uczynił zadość obowiązkowi wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady. Zgodnie z art. 568 § 1 k.c. sprzedawca odpowiada z tytułu rękojmi, jeżeli wada fizyczna zostanie stwierdzona przed upływem dwóch lat, a gdy chodzi o wady nieruchomości - przed upływem pięciu lat od dnia wydania rzeczy kupującemu. Jeżeli kupującym jest konsument a przedmiotem sprzedaży jest używana rzecz ruchoma, odpowiedzialność sprzedawcy może zostać ograniczona, nie mniej niż do roku od dnia wydania rzeczy kupującemu. Zgodnie z § 2 roszczenie o usunięcie wady lub wymianę rzeczy sprzedanej na wolną od wad przedawnia się z upływem roku, licząc od dnia stwierdzenia wady. Jeżeli kupującym jest konsument, bieg terminu przedawnienia nie może zakończyć się przed upływem terminów określonych w § 1 zdanie pierwsze. Stosownie zaś do § 3 w terminach określonych w § 2 kupujący może złożyć oświadczenie o odstąpieniu od umowy albo obniżeniu ceny z powodu wady rzeczy sprzedanej. Jeżeli kupujący żądał wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady, bieg terminu do złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy albo obniżeniu ceny rozpoczyna się z chwilą bezskutecznego upływu terminu do wymiany rzeczy lub usunięcia wady.

Sąd, na podstawie ww. przepisów stwierdził, że pozwany chce doprowadzić do sytuacji, w której nie będzie zobowiązany do zapłaty za dzieło, albo będzie zobowiązany w mniejszym zakresie niż to wynika z uzgodnionego między stronami wynagrodzenia, musi złożyć określone oświadczenia materialnoprawne – o odstąpieniu od umowy albo o obniżeniu ceny. Odstąpienie od umowy wymaga jednak wykazania, że dzieło nie nadaje się do użytku z powodu istniejących w nim wad, czego pozwany nie wykazał. Sąd uznał, że nie wykazał kwoty wynagrodzenia powoda które winno być obniżone na skutek stwierdzonych wad dzieła. Sąd wskazał, że oświadczenia takie muszą być bowiem złożone jednoznacznie i doręczone powodowi (nie wystarczyłoby złożenie ich pełnomocnikowi procesowemu powoda - podobnie jak oświadczenie o potrąceniu), a takich oświadczeń brak.

Sąd stwierdził także, że zarzuty pozwanego nie mogą skutkować obniżeniem wynagrodzenia powoda przez Sąd, na podstawie przepisów o nienależytym wykonaniu zobowiązania – art. 471 i nast. k.c.

Sąd wskazał, że pozwany nie zgłosił zarzutu potrącenia jego wierzytelności z tytułu kosztów wywozu odpadów czy też z tytułu naprawy uszkodzeń dokonanych przez powoda, które mogłyby przysługiwać pozwanemu na podstawie przepisów art. 415 i nast. k.c.

Z uwagi na powyższe Sąd uznał, że strona pozwana nie zgłosiła żadnych mogących mieć znaczenia w procesie cywilnym zarzutów, jak również nie poparła ich wymaganymi oświadczeniami materialnoprawnymi, a wobec tego, Sąd – na podstawie art. 627 k.c. i 642 § 1 k.c. – zasądził na rzecz powoda 13.996,37 zł.

O odsetkach Sąd orzekł zaś na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Apelację od tego orzeczenia wniósł pozwany zaskarżając orzeczenie w części, tj. w zakresie w jakim Sąd I instancji zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.198 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 18 października 2019 r. do dnia zapłaty.

Pozwany postawił zarzut naruszenia:

1)  art. 233 § 1 k.p.c. (w zakresie w jakim Sąd I instancji uznał, że powodowi należy się kwota 918 zł tytułem poniesienia kosztów posadowienia na nieruchomości przenośnej toalety) polegający na naruszeniu zasady logicznego rozumowania oraz zasad doświadczenia życiowego poprzez:

a)  błędne uznanie za niewiarygodny dowód ze świadka I. J. i przesłuchania pozwanego w zakresie faktu zobowiązania się przez pozwanego do uiszczania na rzecz powoda płatności za najem przenośnej toalety, a także faktu doliczania przez powoda opłaty za najem przenośnej toalety do faktur VAT wystawionych na rzecz pozwanego za wcześniejsze etapy robót, w sytuacji gdy z materiału dowodowego uznanego za wiarygodny, w tym faktur VAT wystawionych na rzecz powoda przez spółkę (...) sp. z o.o. wynika, że powód poniósł koszt 763,95 zł za najem przenośnej toalety w okresie od 30 kwietnia 2019r. do 30 września 2019r. i koszt ten został doliczony wyłącznie do faktury VAT objętej pozwem, a co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych co do faktu zobowiązania się pozwanego do ponoszenia kosztów najmu przenośnej toalety oraz uiszczania przez pozwanego należności za przenośną toaletę na wcześniejszych etapach wykonywania robót przez powoda;

b)  błędne uznanie za wiarygodny dowód z przesłuchania powoda w zakresie faktu zobowiązania się przez pozwanego do uiszczania na rzecz powoda płatności za najem przenośnej toalety, a także faktu wyszczególniania w poprzednich fakturach opłaty za najem przenośnej toalety, w sytuacji gdy z materiału dowodowego uznanego za wiarygodny, w tym faktur VAT wystawionych na rzecz powoda przez spółkę (...) sp. z o.o. wynika, że powód poniósł koszt 763,95 zł za najem przenośnej toalety w okresie od 30 kwietnia 2019r. do 30 września 2019r. i koszt ten został doliczony wyłącznie do faktury VAT objętej pozwem, a co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych co do faktu zobowiązania się pozwanego do ponoszenia kosztów najmu przenośnej toalety oraz uiszczania przez pozwanego należności za przenośną toaletę na wcześniejszych etapach wykonywania robót przez powoda;

c)  brak wyciągnięcia wniosków z dowodów uznanych przez Sąd I instancji za wiarygodne, tj. z faktur VAT za wynajem przenośnej toalety, z których wynika, że powód wynajmował przenośną toaletę w okresie od 30 kwietnia 2019r. do 30 września 2019 r. i uiścił z tego tytułu należność w kwocie 763,95 zł, co zgodnie z zasadami logicznego rozumowania oznacza, że powód uwzględnił koszt najmu przenośnej toalety wyłącznie w jednej fakturze VAT (objętej powództwem), podczas gdy Sad I instancji ustalił, że powód doliczał koszt najmu przenośnej toalety do faktur VAT wystawionych za wcześniejsze etapy robót, a co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych co do faktu zobowiązania się pozwanego do ponoszenia kosztów najmu przenośnej toalety oraz uiszczania przez pozwanego należności za przenośną toaletę na wcześniejszych etapach wykonywania robót przez powoda;

, przy czym powyższe naruszenia skutkowały naruszeniem prawa materialnego, tj. art. 627 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na uwzględnieniu powództwa w części dotyczącej poniesienia przez powoda kosztów za najem przenośnej toalety w kwocie 918 zł, w sytuacji gdy w tym zakresie powództwo winno zostać oddalone;

2)  art. 233 § 1 k.p.c. (w zakresie w jakim Sąd I instancji uznał, że powodowi należy się wynagrodzenie za wadliwie wykonane prace polegające na wylaniu betonu na zewnątrz, malowaniu ścian na czarno i montażu odpływu liniowego o łącznej wartości 1.080 zł) poprzez brak:

a)  dokonania oceny dowodu z wiadomości sms kierowanej przez pozwanego do powoda, z której wynika, że pozwany oczekuje sporządzenia protokołu odbioru, w treści którego strony wskażą wszystkie prace wykonane niezgodnie z umową, a w konsekwencji powyższego błędne przyjęcie przez Sad I instancji, że pozwany nie kwestionował wykonanych przez powoda prac, co skutkowało naruszeniem przez Sad I instancji zasad doświadczenia życiowego, z których jednoznacznie wynika, że w sytuacji wadliwości wykonywanych robót inwestor nie się na przyjęcie wadliwych prac i zapłatę wynagrodzenia w pełnej wysokości, a co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych co do faktu skutecznego oddania dzieła przez powoda i jego odebrania przez pozwanego;

b)  wyciągnięcia wniosków z dowodu z zeznań pozwanego, w zakresie w jakim Sąd I instancji uznał je za wiarygodne, tj. co do zgłaszania przez pozwanego powodowi wad w wykonanych przez powoda pracach, a w konsekwencji powyższego błędne przyjęcie przez Sad I instancji, że pozwany nie kwestionował wykonanych przez powoda prac, co skutkowało naruszeniem przez Sad I instancji zasad doświadczenia życiowego, z których jednoznacznie wynika, że w sytuacji wadliwości wykonywanych robót inwestor nie się na przyjęcie wadliwych prac i zapłatę wynagrodzenia w pełnej wysokości, a co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych co do faktu skutecznego oddania dzieła przez powoda i jego odebrania przez pozwanego;

,co skutkowało naruszeniem prawa materialnego, tj. art. 642 § 1 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że powód dokonał skutecznego oddania dzieła;

3)  art. 233 § 1 k.p.c. polegające na naruszeniu zasad logicznego rozumowania poprzez wyprowadzenie wniosków z zeznań biegłego, niewynikających z tych zeznań, tj. stwierdzenie przez Sąd I instancji, że wady w zakresie w jakim powód wykonał odpływ w garażu oraz miały charakter estetyczny i nieistotny, w sytuacji gdy biegły sadowy zeznał, że wady te mają charakter poważny, a co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych co do faktu zobowiązania pozwanego do zapłaty powodowi wynagrodzenia za prace wykończeniowe obarczone wadami, co skutkowało naruszeniem prawa materialnego, tj. art. 638 § 1 w zw. z art. 556 ¹ § 1 w zw. z art. 560 § 4 k.c. przez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że wady miały charakter wyłącznie estetyczny i nieistotny.

4)  art. 638 § 1 w zw. z art. 556 ¹ § 1 w zw. z art. 560 § 4 k.c. przez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że wady polegające na pojawianiu się wykwitów na czarnej ścianie mają charakter wyłącznie estetyczny, a tym nie mogą być wadami istotnymi.

5)  art. 499 w zw. z art. 498 § 1 k.c. (w zakresie w jakim Sąd I instancji nie obniżył wynagrodzenia powoda o kwotę 1.200 zł tytułem zniszczonego przez powoda laminatu, zarzucam naruszenie prawa materialnego) poprzez błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, że pozwany nie dokonał skutecznego potrącenia przysługującego mu roszczenia z tytułu szkód wyrządzonych przez powoda w postaci zniszczenia laminatu z wynagrodzeniem powoda.

Na tych podstawach wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego I instancji poprzez oddalenie powództwa co do kwoty 1.998 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 18 października 2019r. do dnia zapłaty oraz ponowne rozstrzygnięcie w przedmiocie zwrotu kosztów procesu za I instancję, jak również zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych za II instancję.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenie powoda przyjmując podstawę prawną swego rozstrzygnięcia przywołane przepisy prawne, a następnie ustalił wszystkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Poczynione ustalenia dotyczące okoliczności faktycznych mają podstawę w zgromadzonym w sprawie materialne dowodowym, który w zakresie dokonanych ustaleń jest logiczny i wzajemnie spójny, natomiast informacje zawarte w poszczególnych źródłach dowodowych nawzajem się uzupełniają i potwierdzają, przez co są w pełni wiarygodne.

Ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Odnosząc się natomiast do zarzutów podniesionych w apelacji, w pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutów kwestionujących prawidłowość postępowania sądowego przeprowadzonego przez Sąd I instancji.

Przewidziane art. 233 k.p.c., ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymogami prawa procesowego, doświadczeniem życiowym oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonując wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 sierpnia 2012r. III AUa 620/12). Stawiając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Z tych względów za niewystarczające należy uznać przekonanie strony o innej niż przyjęta przez Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i o ich odmiennej ocenie niż ocena dokonana przez Sąd (Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyrokach: z dnia 1 marca 2012r. I ACa 111/12; z dnia 3 lutego 2012r., I ACa 1407/11). Jeżeli zatem Sąd, ze zgromadzonego materiału dowodowego, wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, co ma miejsce w niniejszej sprawie, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (tak: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyrokach: z dnia 8 lutego 2012r. (I ACa 1404/11), z dnia 14 marca 2012r. (I ACa 160/12), z dnia 29 lutego 2012r. (I ACa 99/12); a także wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 maja 2012r. VI ACa 31/12; i wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 grudnia 2015r., III AUa 1030/15; a także wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23 czerwca 2015r. I ACa 221/15).

Nie można również pominąć, iż same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012r., I UK 347/11).

Pozwany tymczasem w apelacji nie wskazują uchybienia przez Sąd I instancji regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów.

Zarzuty te de facto dotyczą dwóch okoliczności, tj. uwzględnienia kosztów przenośnej toalety jak również charakteru wady co do odpływu w garażu.

Odnosząc się do pierwszej z nich wskazać należy, że z faktury VAT (k. 9) wynika, że koszt wynajęcia toalety wyniósł 918 zł i taka kwota została zasądzona przez Sąd I instancji. Pozwany pomija przy tym, że z przenośnej toalety nie korzystał jedynie powód (jego pracownicy) ale również inne osoby, które były wykonawcami określonych usług wykonywanych na zlecenie pozwanego. Tym samym obciążenie powoda obowiązkiem poniesienia kosztów nie służących wyłącznie jego (jego pracowników) potrzebom było nieuzasadnione i sprzeczne z rygorami oceny dowodów które pozwany kwestionował.

Odnosząc się natomiast do charakteru wad polegających na wylaniu betonu na zewnątrz, malowaniu ścian na czarno i montażu odpływu liniowego odpływu w garażu należy przyznać rację pozwanemu, że wada ta miała charakter istotny. Biegły, na rozprawie w dniu 9 maja 2022r., wskazał, że wada dotycząca wylania betonu na zewnątrz pod oknem oraz montażu odpływu liniowego garażu, nie są wadami uniemożliwiającymi korzystanie z tych rzeczy.

Nadto wskazać należy, że zgodnie z 638 k.p.c. w związku z art. 560 § 1 k.c., jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona lub naprawiana przez sprzedawcę albo sprzedawca nie uczynił zadość obowiązkowi wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady.

Z brzmienia powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że prawo do obniżenia ceny, czego pośrednim efektem jest podniesiony w apelacji zarzut zasądzenia wynagrodzenia za wady dzieła, jest prawem podmiotowym pozwanego. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika aby pozwany nie skorzystał z możliwości obniżenia ceny, a w konsekwencji nie mógł zatem skorzystać z tych uprawnień. W związku z tym, zasądzenie kwoty 1.080 zł było uzasadnione.

Pozwany zgłosił również roszczenie z tytułu szkód wyrządzonych przez powoda w postaci zniszczenia laminatu z wynagrodzeniem powoda. Niemniej jednak, pozwany był zobowiązany do wykazania, zgodnie z art. 6 k.c., że szkoda ta została wyrządzona przez pracowników powoda. Tej okoliczności jednak nie wykazał, w związku z czym, nie mógł domagać się zasądzenia tej kwoty, ani tym bardziej jej potrącenia z zasądzonego roszczenia.

Mając na względzie powyższe, apelacja pozwanego podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

SSO Andrzej Dyrda